Te stacje dryfujące odegrały znaczącą rolę w eksploracji Arktyki . Były to zamieszkane stacje polarne, które od 1937 r. (Data powstania Bieguna Północnego-1 ) do 1991 r., A następnie od 2003 r. Umożliwiły ZSRR, a następnie Rosji, badanie Arktyki. Początkowy pomysł wykorzystania dryfujących lodu morskiego na poszukiwanie w wysokich szerokościach geograficznych na Oceanie Arktycznym pochodzi norweski odkrywca Fridtjof Nansen , który po raz pierwszy przeprowadza ją podczas wyprawy Fram między 1893 a 1896 r .
Załogowe dryfujące stacje arktyczne wniosły istotny wkład w eksplorację Arktyki . Stacje nazywane są biegunem północnym, po których następuje numer przyrostowy: PN-1, PN-2 itd. W oryginalnej wersji jest to rosyjski termin : „Северный полюс” ( ros . „СП” ), w transkrypcji Severny Polyus .
Na stacjach polarnych „PN” odbywają się stałe naukowe programy badawcze, radzieckie, a potem rosyjskie, z zakresu oceanografii , glacjologii , meteorologii , aerologii , geofizyki , hydrochemii , hydrofizyki i biologii morza .
Stacja PN może wykonać średnio od 600 do 650 pomiarów głębokości, od 3500 do 3900 pomiarów meteorologicznych, od 1200 do 1300 próbek wody morskiej do pomiaru temperatury i składu chemicznego , od 600 do 650 startów balonów sondujących . Prowadzone są także obserwacje m.in. pola magnetycznego , jonosfery , lodu. Regularne pomiary prądów morskich dostarczają danych o kierunku i prędkości dryfu.
Nowoczesne stacje dryfujące wyglądają jak małe obiekty z barakami dla polarników i oddzielnymi budynkami na sprzęt naukowy. Zwykle kampania PN rozpoczyna się w kwietniu i trwa od dwóch do trzech lat, aż dryf lodowców dotrze do Morza Grenlandzkiego . Naukowcy są badani raz w roku. Od 1937 r. Do stacji PN napłynęło około 800 osób.
Istnieją dwie kategorie stacji „PN”:
Wszystkie stacje PN są obsługiwane przez rosyjski (dawniej radziecki) organ Arctic and Antarctic Research Institute (IRAA) (po rosyjsku Арктический и антарктический научно-исследовательский институт, АНИИ)
Pomysł wykorzystania lodowatego dryf na poszukiwania wysokich szerokościach geograficznych Arctic Ocean sięga norweskiego odkrywcy Fridtjof Nansen , który prowadzi go na Fram między 1893 a 1896 Wtedy dopiero 1937 roku w ZSRR , kiedy Urząd objął Biegun Północny-1 .
Na biegunie północnym-1 został zainstalowany21 maja 193720 km od bieguna północnego przez wyprawę Sever-1 , prowadzoną przez Otto Schmidta. PN-1 trwał 9 miesięcy, podczas których dryfował 2850 kilometrów. Plik19 lutego 1938, Radzieckie lodołamacze Tajmyr i Murman odzyskane czterech badaczy polarnych, którzy zajęli Station: hydrobiolog Piotr Szyrszow, geofizyk Jewgienij Fiodorow, radio Ernst Krenkel i ich lider Ivan Papanine .
Od 1954 r. Radzieckie stacje PN działały nieprzerwanie, z jedną do trzech stacji dryfujących jednocześnie. Całkowita odległość uzyskana w latach 1937-1973 przekroczyła 80 000 kilometrów. PN-22 jest szczególnie znany ze swojego rekordowego znoszenia, wynoszącego 9 lat. Plik28 czerwca 1972, blok lodu podtrzymujący PN-19 przeleciał po raz pierwszy nad biegunem północnym.
Te długoterminowe obserwacje autoryzowane przez stacje PN doprowadziły do ważnych odkryć w geografii fizycznej , w tym danych dotyczących związku między procesami związanymi z hydrosferą i atmosferą ziemską . Do ważnych odkryć zaliczamy również Grzbiet Łomonosowa , który przecina Ocean Arktyczny, inne duże struktury podwodnej rzeźby, demonstrację dwóch systemów dryfowania (kołowego i promieniowego) oraz penetrację cyklonów w środkowej Arktyce .
Ostatnia radziecka stacja, North Pole-31 , została zamkniętaLipiec 1991, aw kontekście postsowieckim eksploracja Arktyki przez stacje dryfujące została wstrzymana na dwanaście lat.
Rok 2003 był rokiem powrotu Rosji na Arktykę, wraz z uruchomieniem stacji na biegunie północnym-32. Stacje 33 i 34 zostały uruchomione w 2004 i 2005 r., A ich średni okres eksploatacji wynosił jeden rok.
PN-35 objął urząd 21 września 2007na współrzędnych 81 ° 26 ′ N, 103 ° 30 ′ E , kiedy podniesiono flagi Rosji i Sankt Petersburga , z udziałem 22 naukowców kierowanych przez AA Visnevsky'ego. Powstanie stacji było trzecim etapem wyprawy Arktiki w 2007 roku . Przez tydzień statek oceanograficzny Akademik Fedorov w towarzystwie lodołamacza o napędzie atomowym Rosja , na pokładzie helikopterów MI-8 , szukał odpowiedniego bloku lodu, aż pojawił się kawałek o powierzchni 16 kilometrów kwadratowych. Ale lód gwałtownie się stopił i stacja została ostatecznie opuszczona przed terminem. Inne stacje dryfujące zostały uruchomione przez Rosję w 2008, 2009, 2010, 2011, 2012 i 2015 roku.
Kanada , zwłaszcza George Hobson , stosowany również stacje dryfu tymczasowo zainstalowane na dużych fragmentów starego lodu z około 3000 do 4000 z lodowca Waerd Hunt z Ellesmere wyspie . Pierwsze Lodowe wyspy zostały zajęte od 1961-1962 ( ARLIS II ) i ostatni dryfował w 1980 roku od Wysp Królowej Elżbiety na ponad 1500 km w Morzu Beauforta . Jego refleksyjne instalacje sejsmiczne umożliwiły zrozumienie struktury kanadyjskiego szelfu kontynentalnego i możliwych złóż węglowodorów .