Francuski stadion w Paryżu rugby

Zdobył pięć innych tytułów krajowych (2000, 2003, 2004, 2007 i 2015) i zagrał trzy inne przegrane finały: dwa w 2005 roku po dogrywce, jeden krajowy z Biarritz , drugi europejski ze Stade Toulouse i jeszcze jeden w Puchar Europy (2001) - niewątpliwie "Święty Graal" klubu - przeciwko Leicester .

Tytuł z 2000 roku pojawia się w dziwnych okolicznościach. Piłkarze nie dogadują się z ówczesnym trenerem Georgesem Coste , prowokują „pucz”, który kończy się odejściem Katalończyka w maju. Praktycznie bez trenera docierają do finału, nawet jeśli Fabrice Landreau przejął techniczne stery zespołu, a Bernard Laporte przyznał się później, że śledził zespół na prośbę Maxa Guazzini.

Australijczyk John Connolly , przyszły trener Wallabies , doprowadził Stade do finału Pucharu Europy w 2001 roku. W 2002 roku zastąpił go południowoafrykański Nick Mallett , były zawodnik Saint-Claude i ACBB, którego przywiózł aż do First Division i byłego trenera Springboks , który doprowadził do rekordowej serii 17 kolejnych zwycięstw w 1997 i 1998 roku. To było początkiem dwóch nowych kolejnych tytułów krajowych w 2003 i 2004 roku. Jest byłym kapitanem XV Francji i klubu Fabien Galthié , który go zastępuje. Pod jego kierownictwem, od pierwszego roku jako trener, Stadion rozegrał dwa nowe finały, w Pucharze Europy ze Stade Toulouse (porażka po dogrywce 12-18) oraz w lidze z Biarritz Olympic (porażka 34-37 również po dogrywce). czas).

W latach 2005-06 klub został wyeliminowany w fazie grupowej Pucharu Europy , a następnie padł w półfinale mistrzostw Francji przeciwko Tuluzie (9-12).

W 2007 roku, po nowym rozczarowaniu w Pucharze Europy (przegrana przez jednego punktu na ziemi Leicester , przyszłego finalisty w ćwierćfinale), Stadion wrócił do tytułu wygrywając French mistrzostwo przed ASM Clermont Auvergne (23- 18). Poszkodowani przez kontuzje przez cały sezon (z maksymalnie piętnastoma graczami na flance w tym samym czasie), Paryżanie dokonują wyczynu, pozostając na szczycie mistrzostw od pierwszego do ostatniego dnia, zanim pokonają dwukrotnego mistrza Biarritz w półfinał, potem Clermont, zwycięzca European Challenge 15 dni wcześniej i z całą swoją siłą roboczą. Finał będzie suspensem, w którym zwycięzca zmieni się czterokrotnie w ciągu ostatniego kwadransa, a decydujący test na trzy minuty przed końcem przez Stadion zaliczy Radike Samo .

Ten trzynasty tytuł oznacza koniec ery stadionu. Rzeczywiście, wielu symbolicznych graczy ostatniej dekady odchodzi na emeryturę ( David Auradou , Augustin Pichot , Mathieu Blin i Mike James) lub opuszcza klub (Fabien Galthié, Sylvain Marconnet , Rémy Martin ) w kolejnych sezonach. Jeśli mimo wszystko klubowi uda się zakwalifikować do półfinałów (oba przegrane) w sezonach 2007/2008 i 2008/2009 , to kolejna czwórka jest bardzo rozczarowująca, ponieważ klub nie może utrzymać się w finale Top 14 . W 2011 i 2013 paryżanie zdołali jednak zakwalifikować się do finału European Challenge, małego Pucharu Europy, który obaj przegrali, 19 do 18 przeciwko Arlequins podczas edycji 2011 i 34 do 13 przeciwko Leinster w 2013 roku .

Po tych ciężkich latach sportowych i finansowych problemów, sezon 2013-2014 to początek powrotu do czołówki Stade Français dzięki polityce zaufania do młodych ludzi, która wreszcie zaczyna przynosić owoce związane z pragnieniem. postawić na ciągłość zatrudnienia. Symbole odnowy klubu, Plisson, Bonneval, Slimani i Flanquart stawiają pierwsze kroki we francuskiej drużynie, a klub w końcu jest w stanie rywalizować z mistrzami mistrzostw i po raz pierwszy od 2009 roku znaleźć się na ostatnich etapach Top14 . jeszcze lider 18 th  dni, osłabiony przez powielanie i mniej bogate niż ławce drużyny Paris doświadczy bardzo rozczarowujące koniec sezonu i skończy tylko punkt w szóstym, ostatnim wykwalifikowanego tamę.

Gracze nie spotkają jednak tego samego losu w kolejnym sezonie 2014/2015 , w którym w końcu odnajdą finałowe etapy i kwalifikacje do wielkiego Pucharu Europy (ERCC). Rok naznaczony również odejściem dwóch emblematycznych graczy w osobie scrum pół Jérôme Fillol i trzeciego rzędu Pierre Rabadan (17 lat w klubie, w tym 14 sezonów zawodowych).

Stadion francuski bije Metro Racing oraz klub rugby Toulon (Francja choć mistrz i trzykrotny mistrz Europejskiej) i odpowiednio tama w półfinale, zanim ostatecznie wygrywając 14 th Brennus ich historii oblicze ASM Clermont Auvergne, jak w 2007 roku.

Epoka nowożytna: wsparcie społeczne, sceny i komunikacja

Era Maxa Guazzini

Kiedy zostaje prezydentem, Max Guazzini wie, że należy mówić o swoim klubie, aby rozwijał się w mieście tak anonimowym jak Paryż, gdzie mieszka populacja, jeśli nie mała rugbyfilska w większości, przynajmniej bez klubu, do którego można się przywiązać. ... Stopniowo, dzięki „medialnym ciosom” , otaczającym wyjątkowe występy sportowe, bez których nic nie byłoby możliwe, klub buduje się i zapuszcza korzenie.

Rozumiejąc, że paryżani są trudni do utrzymania, Max Guazzini najpierw próbuje nowego podejścia do cen, aby przyciągnąć klientów. W 1996 roku, gdy Stadion grał w grupie A2, za darmo otworzył Jean-Bouin. W ten sposób na mecze z Lourdes lub Valence-d'Agen weźmie udział 7000 widzów . W niektórych meczach kobiety będą mogły wejść do gry bez płacenia. Powiedział wtedy: „W Paryżu żaden klub nigdy nie dokonywał wpisów. Nawet wtedy, gdy Racing był panującym mistrzem Francji lub w trakcie stania się nim. Wolę mieć 7 tysięcy szczęśliwych ludzi na naszym stadionie niż 200, którzy przynoszą garść franków. To kwestia filozofii. " " Mamy w Île-de-France ponad 20% populacji naszego rugby i uważam, że to nienormalne, że stadiony są puste. To nie mogło trwać dalej! ” .

Oprócz kwestii cen Guazzini traktuje mecz jako główny element rodzinnego wyjścia i pracuje nad rozrywką przed, w trakcie i po meczu: cheerleaderki, muzyka, dżingle przerywające zdobyte punkty, dzwonki rozbrzmiewające na koniec każdej połowy , zdalnie sterowany samochód przynoszący tee strzelcowi, hymn klubu treningowego ( I Will Survive by Gloria Gaynor , na długo przed przejęciem go przez francuską drużynę piłkarską ) itp. Jako człowiek show-biznesu zatrudnił Matyldę May , Madonnę i Naomi Campbell jako matki chrzestne. Ta strategia otwarcie jest skierowana do publiczności kobiecej i rodzinnej i sprawdza się, ponieważ wiele kobiet i dzieci tworzy teraz publiczność klubu.

Kalendarz Bogów Stadionu , w którym słynni piłkarze pozują do nagich czarno-białych zdjęć, trafił na pierwsze strony gazet od pierwszego występu w 2001 roku. W pewnym sensie jest to symbol klubowego ducha, mieszającego się z innowacjami, odrobina prowokacji i odrobina biznesu.

Jak każdy duży klub sportowy, Stade Français jest również biznesem. Klub promuje w ten sposób markę Stade Français poprzez linię odzieży i wszelkiego rodzaju przedmioty pochodne. Od 2005 roku flagowym produktem kolekcji jest różowa koszulka, kolor uważany za sprzeczny z pokazaną męskością graczy rugby, który zaniepokoił świat rugby we wrześniu 2005 roku, kiedy zawodnicy pierwszego zespołu klubowego potwierdzili go jako mecz o mistrzostwo w Perpignan . Pomimo sportowej porażki Stade Français odniósł fenomenalny sukces komercyjny. W latach 2005-2006 sprzedano 20 000 egzemplarzy koszulki wyprodukowanej przez Adidasa . W następnym roku pojawiły się dwa nowe projekty domu Adidas : jeden różowy, drugi granatowy ozdobiony różowymi liliami (a nie fleur-de-lis , z konotacją heraldyczną) (patrz zdjęcie). Motyw lilii jest dostępny na etui na telefon komórkowy.Celem klubu na lata 2006-2007 jest sprzedaż w sumie 100 000 koszulek.

Krytykom, którzy twierdzą, że zniekształca rugby swoimi „prowokacjami” i naciskiem na komunikację, zwłaszcza tym, którzy twierdzą, że są gwarantami tradycyjnego ducha sportu, Guazzini odpowiada, że ​​jest to konieczne, ponieważ rugby stało się naprawdę popularne i sport narodowy, musi wyjść poza swoich naturalnych odbiorców: „Nie należy kierować komunikacji do wtajemniczonych. To nie z nimi trzeba flirtować, to z innymi. Musimy zainteresować wszystkich tych, którzy nie znają rugby. Albo źle… Albo za mało… Potrzebujesz więc niecodziennego wyglądu. [...] Rugby nie jest już sportem amatorskim. [...] Musisz być kreatywny. (…) Inicjowani, którzy rozmawiają z inicjowanymi, dla mnie bardzo mało. „ Mówiąc o przyjęciach po meczu, mimochodem drapie strażników południowo-zachodniej świątyni: „Jest trochę za wiecznym namiotem z bandami, foie gras i kiełbasą. Nie możemy ograniczać się do kultury południowo-zachodniej, która nie reprezentuje całej Francji. ” .

Guazzini pozostaje jednak przywiązany do pewnych tradycji. Gdy tylko przybył w 1992 roku, wymagał od graczy noszenia oficjalnej klubowej marynarki i krawata. „Nie toleruję niedbalstwa. Tradycja rugby to marynarka i krawat i uważam to za bardzo dobre. "

Klubowi potrzeba około dziesięciu lat, aby wreszcie odnaleźć swoje popularne korzenie. Stadion rozgrywa prawie wszystkie swoje mecze u siebie wyprzedane. W obliczu ograniczeń stadionu Jean-Bouina (około 10 000 miejsc) i zawsze chętny do promowania swojego klubu, czekając na większy stadion, Guazzini jest zawsze bardziej ambitny. W kwietniu 2005 roku chciał zorganizować pierwszy mecz w Parc des Princes, położonym naprzeciwko stadionu Jean-Bouin, z okazji ćwierćfinału Pucharu Europy przeciwko Newcastle . To był całkowity sukces: mecz został wyprzedany (około 48 000 widzów).

Dlatego Guazzini logicznie chce to odłożyć przy okazji ligowego meczu z Tuluzą i meczu Pucharu Europy z Leicester jesienią. Ale tym razem przywódcy Paris Saint-Germain są temu przeciwni, obawiając się szkód, jakie gracze rugby spowodowaliby na trawniku. Guazzini, zdenerwowany i zszokowany brakiem solidarności sąsiada, mówi, że wypełni Stade de France. Dzięki agresywnej strategii handlowej (połowa miejsc jest oferowana za 5 lub 10 €, sponsorzy są agitowani) i skutecznej komunikacji osiąga swoje cele: 15 października 2005 r. Stade français w Paryżu pobił światowy rekord frekwencji o mecz mistrzostw rugby w sezonie zasadniczym (79,502 widzów). Powtórzył trzykrotnie: przeciwko Biarritz (4 marca 2006, 79 604 widzów), potem zawsze przeciwko Biarritz (14 października 2006, 79 619 widzów) i wreszcie przeciwko Toulouse (27 stycznia 2007, 79 741 widzów).

Poza polityką cenową, system rozrywki jest bardzo wzmocniony na Stade de France: tysiące niebieskich lub różowych flag umieszczonych na siedzeniach, sławni śpiewacy i muzycy ( les Tambours du Bronx 15 października 2005, Michel Delpech 27 października , 2005) Styczeń 2007), artyści cyrkowi, gigantyczne karaoke, parada dzieci ze szkół rugby w rejonie Paryża (27 stycznia 2007) przybycie piłki za każdym razem inne i spektakularne, przywiezione raz na rydwanie zaprzężonym w dwa konie (październik 15 2005), kiedyś przez Miss France 2006 wyłanianie się z gigantycznego jajka na środku boiska (27 stycznia 2007), tancerki Moulin Rouge , mecze zapaśnicze, Gipsy Kings (13 maja 2007), fajerwerki po spotkaniu itp. Każdy mecz to pretekst do nowych oryginalnych pomysłów.

Krytycy zwracają uwagę, że nietrudno wypełnić Stade de France tak niską polityką cenową. Pierre Blayau, prezydent Paris Saint-Germain, który odmówił użyczenia Parc des Princes w 2005 roku, powiedział nawet przy tej okazji: „Uważam ich komunikację [...] za przesadną. [...] Nie wiem, ile bym miał próśb, gdyby zaprogramowano PSG-Lyon z biletami za trzy, pięć czy siedem euro. Może 400 000” .

Nowy zarząd Paris Saint-Germain zgodził się jednak ponownie powitać Stade Français na meczu Pucharu Europy przeciwko Sale Sharks 10 grudnia 2006 roku (44 112 widzów). Jeśli chodzi o mecz Pucharu Europy z Leicester, został on ostatecznie rozegrany na stadionie Charléty . Roi Baudouin Stadium w Brukseli i stadionu Félix-Bollaert w Lens zaoferował swoje usługi, ale mer Paryża Bertrand Delanoë , bardzo blisko Guazzini i Backer klubu, że zawetował twierdząc, że francuski stadion był paryski klub i musiał więc grać w Paryżu.

Od 2004-2005 Stade français Paris grał dziesięć razy poza Jean-Bouin w lidze, w tym pięć razy na Stade de France i cztery na Parc des Princes, do którego dodaje się sezon 2010-2011 rozgrywany prawie w całości na stadion Charléty . Trzy kolejne spotkania powinny odbyć się na Stade de France w sezonie 2007-08 przeciwko Clermont-Ferrand , Tuluzie i Biarritz . Jednak te galowe mecze nie mogą być organizowane częściej niż dwa do trzech razy w roku i nie maskują tego, co według Maxa Guazzini jest głównym problemem Stade Français Paris: brak prawdziwego stadionu przeznaczonego wyłącznie do rugby. niezbędną podstawę do poważnego rozwoju klubu poprzez przyjmowanie publiczności w warunkach rozsądnego komfortu. Guazzini przez wiele lat prowokował w tym celu burmistrza Paryża, twierdząc, że klub zaryzykuje powrót do Pro D2 i grozi rezygnacją, jeśli mu się to nie uda. Po wielu dyskusjach i apelach, projekt nowego stadionu został ostatecznie przyjęty przez paryski ratusz 29 marca 2010 r. Pozwolenie na budowę wydano 12 maja, a niszczenie starego stadionu rozpoczęło się zaraz po zakończeniu sezonu 2009/2010. Z pojemnością 20 000 miejsc nowy Jean Bouin został zainaugurowany 30 sierpnia 2013 r. wspaniałym zwycięstwem (38:3) nad Biarritz Olympique.

W kwietniu 2011 magazyn Le 10 Sport ogłosił sprzedaż klubu przez jego właściciela Maxa Guazzini. Rzeczywiście, klub boryka się z poważnymi problemami finansowymi, w szczególności z powodu bankructwa jego agencji reklamowej i mniejszościowego udziałowca Sportys.

Era Thomasa Savare'a

W tym dniu Thomas Savare , dyrektor zarządzający nowego udziałowca, grupy Oberthur Fiduciaire , objął przewodnictwo w klubie w miejsce Maxa Guazzini . Inwestuje w klub 11 milionów euro, rozstaje się z Bernardem Laporte i wybiera byłego trzeciego rzędu paryskiego klubu Richarda Pool-Jonesa na wiceprezesa. Podczas kampanii europejskiej 2012-2013 Stadion Francuski zwiększył liczbę przeprowadzek, rozgrywając mecze European Challenge na stadionie Océane w Le Havre , MMArena w Le Mans i Hainaut Stadium w Valenciennes . Ponadto 30 marca 2013 r. na stadionie Pierre-Mauroy w Lille odbył się mecz o mistrzostwo z Toulonem .

W kolejnych latach finansowych Stade français regularnie utrzymywał deficyt, co skłoniło głównego akcjonariusza do znacznych reinwestycji. Sytuacja ta generuje znaczne napięcia w rodzinie Oberthur Fiduciaire. We wrześniu 2014 roku siostry Thomasa Savare, Marie i Emmanuelle, również udziałowców grupy Oberthur Fiduciaire i sprzeciwiły się tej inwestycji, postanowiły tym samym sprzeciwić się w prasie kontynuacji tej inwestycji, którą uważa za bezcelową i kwalifikuje studni bez dna. Ze swojej strony Thomas Savare mówi o „inwestycji z pasją” i wskazuje, że nadal pracuje dla klubu, aby uzyskać samofinansowanie.