Przestrzeń kulturowa Sosso-Bala * Niematerialne dziedzictwo kulturowe | |
W 2017 roku obecny balatigui, El Hadji Sékou Kouyaté, gra Sosso Bala podczas uroczystej ceremonii. | |
Kraj * | Gwinea |
---|---|
Wymienianie kolejno | Reprezentatywna lista |
Rok rejestracji | 2008 |
Rok proklamacji | 2001 |
Sosso Bala ( „Sosso balafon” w Malinke ) jest historyczną świętą Balafon zachowaną w miejscowości Niagassola , w Gwinei ( Siguiri , regionu Kankan ).
Ten balafon jest uważany za pierwszy ze wszystkich balafonów, oryginalny balafon , którego standardem są wszystkie inne tylko kopie.
Zgodnie z Epic of Sundiata , przekazaną przez tradycję ustną z Mandingo , ten przyrząd od daty przynajmniej na początku XIII th wieku i był własnością Soumaoro Kanté , króla Sosso . Władca powierzył ją swojemu więźniowi Balla Fasséké , wysłanemu z Soundiata Keïta . Ta niefortunna delegacja magicznego instrumentu miała być częścią różnych przyczyn prowadzących do pokonania króla Sosso przeciwko przyszłemu założycielowi Imperium Mali . Po Krina za zwycięstwo , Soundiata przejął instrument i opuścił go do griota Balla Fasséké Kouyaté.
Lokalizacja tego balafonu zmieniła się z biegiem czasu, ponieważ jest regularnie przenoszona między obecnymi Mali i Gwineą . Obecnie przebywa w Gwinei, w wiosce Niagassola , niedaleko granicy między dwoma krajami . Jest tam przechowywany przez potomków Balla Fasséké Kouyaté w świętej chacie . Odpowiada za to patriarcha, który nosi tytuł balatigui („mistrza balafonu ”) i który gra na nim tylko po to, aby uczyć dzieci lub przy specjalnych okazjach. Wsierpień 2018, budynek został zainaugurowany w Niagassola przez Sanoussy Bantama Sow, Ministra Kultury, Sportu i Dziedzictwa Historycznego Gwinei, aby pomieścić Sosso Bala.
Każdego roku odbywa się ceremonia z tym balafonem.
Ten balafon składa się z 20 listew o szerokości od 45 do 75 cm , wspartych na stole o wymiarach 1,24 × 0,49 m dla wysokości 32 cm na długim końcu.
Niezależnie od jego faktycznej historii, instrument ten jest bez wątpienia bardzo stary.
W 2001 roku UNESCO uznało, że wśród „ arcydzieł ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości ” przestrzeń kulturową Sosso Balla , w tym instrument i związane z nią tradycje ustne i muzyczne. W 2008 roku został wpisany na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości .
Jest to rzadkie nagranie Sosso Bala, w albumie Gwinea Récits et épopées , opublikowanym w 1992 roku przez OCORa . To nagranie powstało w 1987 roku i pojawia się w telewizyjnym dokumencie Yves Billon i Roberta Minangoy , zatytułowanym Musiques de Guinée .
Kolejny film dokumentalny został nakręcony dla France 3 od 10 do12 kwietnia 1999 podczas intronizacji balatigui El Hadj Sékou Kouyaté.