Sługi ołtarza , albo sługa Mszy , jest w Kościele katolickim , anglikanizmu lub luteranizm , laika, który interweniuje podczas czynności liturgicznych: uczestniczyć w procesjach, służyć mszę ... Jego rolą jest pomóc kapłanowi podczas obchodów.
Ponieważ często są to dzieci w wieku 6 lub 7 lat, tradycyjnie używa się terminu „ ministrant ” . Ale zwyczajowo powierza się tę funkcję także młodzieży i dorosłym, zwłaszcza seminarzystom, którzy przyjęli akolitę. Funkcje służenia jako ołtarz od dawna zarezerwowane były dla chłopców.
Ubiorem liturgicznym sługi jest alba owinięta sznurkiem wokół lędźwi, ale może też nosić czerwoną sutannę i komżę.
W krajach europejskich, katolickich i protestanckich , aż do rewolucji francuskiej lub zaświatach, chór chłopców odegrała szczególną rolę w kościele śpiew : chorał gregoriański (lub Plainsong ) i polifonicznej muzyki. .
W wieku siedmiu lat, weszli do szkoły (dalej „psallette”), dołączony do katedry lub kolegiaty rozdziale (a więc do katedry lub kolegiaty). Szkoła nosiła też (i nadal nosi) na „ kontrolę ” (czasami nazywane „szkoły chór” w XIX th century , jak również w XX th wieku ).
Tam młodzi chłopcy zostali umieszczeni pod kierunkiem mistrza psallet, który nauczył ich dogłębnie śpiewu chorałowego i szerzej techniki śpiewu, a wszystko to przy akompaniamencie zasad tych różnych utworów muzycznych. Chłopcy ci byli również szkoleni w innych wyuczonych technikach kontrapunktu , harmonii i kompozycji. Praktykowano tam formę wzajemnej edukacji, ponieważ bardziej zaawansowani uczniowie pomagali mistrzowi i pozostałym nauczycielom.
Uczono tam również niektórych instrumentów. Od końca średniowiecza do XIX th century , do kościołów, które miały jedną, to był pierwszy organ początkowo znacznie mniejsze niż obecnie, z którymi debatowali tylko, ale które mogłyby towarzyszyć polifoniczne motety w okresie baroku. Pierwotnie uzyskany dźwięk bardzo różnił się od wielkich organów barokowych, romantycznych czy współczesnych. Harpsichord lub świerk użyto do prób w opanowaniu.
Innym instrumentem, bardzo różne i niemal zapomniane dziś, odegrał ważną rolę we wspieraniu głos, od końca XVI th wieku . Należący do rodziny wiatrów pośrednich w wykonaniu pomiędzy dętymi drewnianymi i mosiężnymi, nazywany jest „ wężem ” ze względu na swój wijący się kształt. To jest bas kornetu à bouquin. Często towarzyszył mu fagot . Na wielkich okazjach, bas dodano naruszają że stopniowo zastąpiony w XVIII -tego wieku przez wiolonczelę . To, co nazywano „symfonią” (a można je nazwać orkiestrą), było czasem łączone przy okazji szczególnych okoliczności.
W XIX th century organem ostatecznie towarzyszyć nawet chorałowy. Wąż był stopniowo zastępowany od lat 1820-1830 przez wężyk , czasem także fagot . Wiolonczelę zastąpiono kontrabasem (trzy struny). Pod koniec stulecia były też inne instrumenty, czasami nawet prawdziwa orkiestra .
Szkoleniom tym towarzyszyła edukacja ogólna. Od XIX th wieku , ze względu na brak środków, nie zawsze było zapewnione przez rozdziału, ale przez inną instytucję kościoła.
Obecność tych chórzystów była niezbędna do śpiewania partii sopranowej , a żeńskie głosy nie były wtedy używane w kościołach. W XVIII -tego wieku , słowniku Trevoux mówi śpiewali „w muzyce chóru przycisk [części] powyżej, a wersy [z Plainsong] potrzebę śpiewania na wysoki i przeraźliwie.” Byli też zatrudnieni „do noszenia świeczników”. W wieku pierzenia porzucili „służbę chóralną” w ścisłym tego słowa znaczeniu, aby grać na instrumencie lub odzyskać życie cywilne. Niektórzy z nich zdecydowali się pozostać muzykami (niekoniecznie kościelnymi). Świat kościelny oferował im wiele stanowisk zawodowych kantorów (chórzystów), organistów czy chórmistrzów. We wszystkich tych działaniach często byliśmy kompozytorami. Inni młodzi ludzie, być może większość z XIX -tego wieku , nauczyłem się zawodu niezwiązane z ich doświadczeń z ministrant.
Psallettes te, bardzo liczne, były głównym (i niemal jedynym) pełna formacja muzyczna znana do Europy przed XIX e wieku . Bez nich nie mogłaby istnieć muzyka naukowa, religijna i świecka, zwłaszcza wokalna.
Pomimo tego, we Francji, szkoły te i te chóry nagle zniknął w 1790 roku z przepadku i sprzedażą dóbr duchowieństwa, kiedy nowy Zgromadzenie Narodowe stłumił kościelne rozdziały (kolegia kanoników). Na początku XIX th century , z konkordatu podpisanego między Bonaparte i papiestwa , tylko niektóre katedry znaleźć chór , często połączoną z rozdziału kanonicznej schodkowaniem brak środków. Znaleźliśmy też kilku ministrantów i kilku dorosłych kantorów w niektórych kościołach parafialnych, a nawet kolegialnych. Rzeczy stopniowo ewoluowały w czasie XIX -tego wieku .
Wraz z posługą czytelnika , w wyniku reformy z 1972 r. utworzono „instytucję posługi” akolity . Dla seminarzystów zastępuje ona dawny „zakon niższy” akolity i „zakon wyższy” subdiakonów, które włączono do duchowieństwa, którzy przygotowali się do posługi kapłańskiej. Z tego samego powodu ustanowione posługi muszą być sprawowane przez odpowiedni czas przed święceniami diakonatu do kapłaństwa.
Ustanowione posługi lektora i akolity mogą być również oferowane na stałe świeckim, aby zachęcać ich do udziału w celebracjach liturgicznych w sposób ceniący wspólne kapłaństwo wiernych, przy jednoczesnym wyraźnym rozróżnieniu posług świeckich od posług święceń. .
Jeśli jako „ustanowiona posługa” akolita był zarezerwowany dla mężczyzn, to ze względu na „czcigodną tradycję Kościoła”.
Instrukcja Redemptionis Sacramentum (2004) stwierdza, w N ° 47, że „dziewczęta lub kobiety mogą być dopuszczone do tej służby ołtarza, w wyroku z biskupem diecezjalnym; w takim przypadku należy przestrzegać norm ustanowionych na ten temat ”.
Normy wymienione w przypisie to Responsio ad propositum dubium (1992), który precyzuje kanon 230 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1983); List w czynnościach liturgicznych sprawowanych przez Świeckich (1994); oraz List do biskupa [o posłudze kobietom przy ołtarzu] (2001); które muszą być dodane do wczesnego N O 47 instrukcji Redemptionis Sacramentum . Normy te są następujące:
Jeśli chodzi o kwestię przebudzenia powołań wśród ministrantów chłopięcych, nie stanowi ona przeszkody prawnej i nie jest teologicznym argumentem za wykluczeniem dziewcząt, ale argumentem duszpasterskim, który należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji o zezwoleniu dziewczętom na ołtarz usługa.
Jednak ponieważ styczeń 2021, Franciszek , z motu proprio Spiritus Domini , pozwolono kobietom dostępu do ministerstwa akolita i czytelnictwa w stabilnej i zinstytucjonalizowanej formie, ze szczególnym mandatem.
Wreszcie, gdy Msza św. sprawowana jest w obrządku trydenckim , dziewczętom nie przypisuje się funkcji ołtarza.
Ministrant istnieje również w Kościele prawosławnym i katolickich Kościołach wschodnich : chodzi o ludzi świeckich, którzy nie noszą sutanny, ale po prostu zakładają sticharion na ubranie. Często interweniują w kościołach rosyjskich i krajach Wschodu, rzadziej w kościołach greckich, gdzie na ogół spotyka się hipodiakry, które oprócz sticharionu niosą orarion.
Do zadań sługi ołtarza należy nadzór nad świecami i lampami, przygotowywanie oficjów, posługiwanie się kadzielnicami i innymi akcesoriami niezbędnymi do Boskiej Liturgii , przygotowywanie szat kapłanów i ewentualnie diakonów, noszenie świece podczas procesji. Może także nieść krzyż podczas procesji i mszał na użytek biskupa. Surowo zabrania się dotykania ołtarza i, w niektórych tradycjach, stołu przygotowawczego. Rzadko zdarza się, aby mógł dotknąć świętych naczyń. Musi zatroszczyć się o to, aby podczas służby zachowywać jak największą dyskrecję i okazywać wyjątkową powagę podczas nabożeństw. Zarzut służenia jako ołtarz jest ściśle zarezerwowany dla mężczyzn i chłopców w wieku od siedmiu lat, przy czym ten wiek jest zachowany jako odpowiadający ich pierwszej spowiedzi. Natomiast w klasztorach żeńskich mniszki mogą wyjątkowo być wezwane do pełnienia urzędów z błogosławieństwem igumen (przełożonej klasztoru).