Termin schwa / ʃ v a / , również zapisywany chva , który jest transkrypcją hebrajskiego słowa ( שווא , według współczesnej pisowni) oznaczającego „pustkę”, jest używany w językoznawstwie do oznaczenia środkowej samogłoski środkowej , odnotowanej [ ə ] w międzynarodowym alfabecie fonetycznym (API). Odpowiada z grubsza tak zwanemu cichemu e współczesnego francuskiego. Można go znaleźć w słowach "menu", "piątek" lub jako protezę głosową w "niedźwiedziu brunatnym".
Ta samogłoska istniała wcześniej w języku francuskim, ale została przekształcona z okresu klasycznego w „ e caduc ” (lub „e muet”), które jest bliskie [œ] (ale niektórzy fonetycy zauważają to [ə], por. infra, jak duży słowniki językowe) lub nie wymawiane w ogóle, jak w słowach Saturday lub Caquelon, które zawierają tylko dwie sylaby . Często występuje w nudnej pozycji w innych językach romańskich , takich jak portugalski lizboński , rumuński (ale w żadnym z tych języków Schwa nie jest pochodzenia łacińskiego), kataloński , niektóre centralne dialekty italskie, południowy ( Kampania , Abruzja itp.) .
Występuje również w języku angielskim (w ten sposób realizuje się większość samogłosek nieakcentowanych), w większości dialektów bretońskich oraz w wielu innych językach.
Często uważa się, że istnieją warianty schwa; warianty te wynikają w szczególności z „zabarwienia” sąsiednich spółgłosek . Mówimy wtedy o schwa „aterioryzowanej” lub „postterioryzowanej” (fonetycy rosyjscy oznaczają je odpowiednio [ь] i [ъ]); Wspomnianą wyżej nowoczesną wersję francuskiej schwa można również opisać jako „zaokrągloną schwa” (labialized).
Ponadto, postać ə (i ə kapitału) jest stosowany w piśmie o azerskich w alfabecie łacińskim przyjętej wkrótce po niepodległość Azerbejdżanu ( Azərbaycan ) w ostatniej dekadzie XX th wieku. Jako pośrednik między francuskim a i è , to azerskie ə odpowiada [ æ ], a nie [ ə ] alfabetu fonetycznego.
W wymowie starohebrajskiego szwa może mieć dwie wartości:
W językoznawstwie termin „schwa” jest używany do oznaczania bardzo różnych rzeczy: