Specjalność | Neurologia |
---|
ICD - 10 | M62.5 |
---|---|
CIM - 9 | 728,2 |
Siatka | D055948 |
Mięśniowej jest zespół geriatryczny charakteryzuje początkowo spadkiem siły mięśniowej ze względu na wiek i pogorszenie spowoduje pogorszenie wytrzymałości mięśniowej oraz wydolności fizycznej. Sarkopenię obserwowaną u osób starszych można przypisać procesowi starzenia się, ale można ją przyspieszyć czynnikami patologicznymi i behawioralnymi, takimi jak niedożywienie i siedzący tryb życia.
Wraz z wiekiem następuje zmiana składu ciała. Następuje wzrost masy tłuszczowej i spadek masy beztłuszczowej (masa kostna, narządy, tkanka mięśniowa). Termin „sarkopenia” został pierwotnie zdefiniowany przez Irwina Rosenberga w 1989 roku w odniesieniu do spadku masy szkieletowej podczas starzenia. Słowo to pochodzi od greckiego sarx i oznacza „mięso”, a penia oznacza „brak”. Od 1989 r. Czysto ilościowa definicja ewoluowała, aby zintegrować pojęcia siły i jakości mięśni. W 2010 r. Europejska grupa robocza ds. Sarkopenii u osób starszych pracowała nad ustaleniem konsensusowej definicji sarkopenii. Podkreślił potrzebę uwzględnienia zarówno utraty masy, jak i utraty funkcji mięśni: w ten sposób sarkopenia jest obecnie definiowana jako spadek masy i siły mięśni, związany ze spadkiem wydolności fizycznej.
Ta grupa sugeruje użycie trzech stopni pojęciowych:
W 2019 roku ta sama grupa zaktualizowała swój schemat diagnostyczny sarkopenii (patrz sekcja dotycząca diagnozy).
Sarkopenia jest przyczyną ogólnego pogorszenia się kondycji fizycznej skutkującej zwiększonym ryzykiem upadków, postępującą niezdolnością do wykonywania codziennych czynności, utratą samodzielności oraz prowadzi do zgonu, co prowadzi do wzrostu zachorowalności i śmiertelności. Jako taka, sarkopenia jest obecnie uznawana za centralny czynnik w patofizjologii zespołu słabości u osób starszych i sprzyja wejściu w uzależnienie. Sarkopenię pogarsza niedożywienie, które jest częste u starszych osób hospitalizowanych. Skutkuje to upośledzeniem chodzenia, zwiększonym ryzykiem upadków i niepełnosprawności, podatnością na urazy, zmianami metabolicznymi (cukrzyca typu 2) itp., Co skutkuje pogorszeniem jakości życia i zwiększeniem wydatków na opiekę zdrowotną.
Jeśli chodzi o konsekwencje ekonomiczne, obecnie dobrze udokumentowano, że sarkopenia zwiększa powikłania zakaźne, średni czas pobytu w szpitalu 4 dni, odsetek ponownych hospitalizacji wynoszący 20% oraz potrzebę leczenia rehabilitacyjnego. We Francji bezpośredni koszt związany ze słabością, której głównym składnikiem jest sarkopenia, szacuje się na 1200 EUR na osobę wrażliwą rocznie, czyli całkowity koszt szacuje się na ponad 2,4 mld EUR. W Europie oszacowano, że występowanie sarkopenii zwiększa koszty hospitalizacji o ponad 50%. W Stanach Zjednoczonych sarkopenia dotyka około 18 milionów ludzi w mniej lub bardziej zaawansowanym stopniu, przy średnim koszcie 18,5 mld USD w 2000 r., Tj. 1,5% wydatków na zdrowie (w związku z liczbą wizyt, co ważniejsze, wzrostem i złożonością leczenia farmakologicznego, licznych chorób współistniejących, takich jak osteoporoza itp. lub ponad 1000 USD na osobę dotkniętą chorobą rocznie.
Sarkopenia dotyka wszystkie osoby starsze, w tym osoby uważane za cieszące się dobrym zdrowiem oraz osoby, które zachowały aktywność sportową. Różne badania szacują, że 25% osób w wieku powyżej 70 lat i 40% w wieku powyżej 80 lat ma sarkopenię. Ponadto sarkopenia jest ogólnie pooperacyjnym czynnikiem ryzyka, aw szczególności w leczeniu chirurgii onkologicznej. Liczne badania wykazały z jednej strony wzrost zachorowalności i śmiertelności pooperacyjnej w większości nowotworów pochodzenia pokarmowego, urologicznego i ginekologicznego. Większość badań, przeprowadzonych retrospektywnie, nie bierze pod uwagę danych dotyczących siły mięśni i wydolności fizycznej, co może zmniejszyć wpływ sarkopenii na wynik, włączając pacjentów z niską masą mięśniową, ale bez wpływu na mięśnie. Rzeczywiście Simonsen i in. (2018) wykazali wzrost ryzyka względnego z 1,4 do 2,7 w zależności od tego, czy uwzględniamy tylko masę mięśniową (obliczoną za pomocą skanera), czy uwzględnimy badanie siły mięśni i wydolności fizycznej.
Od 30 roku życia obserwujemy degenerację mięśni od 3 do 8% na dekadę. Tkanka mięśniowa zostaje zastąpiona masą tłuszczową i utrata ta przyspiesza od 50 roku życia. Rzeczywiście, masa mięśniowa spada w przybliżeniu o 1 do 2% rocznie po 50 roku życia, podczas gdy siła spada średnio o 1,5% rocznie między 50 a 60 rokiem życia (-15%), a następnie w tempie 3% rocznie, a strata 30% na dekadę po 60 latach.
Spadek masy mięśniowej wraz z wiekiem tłumaczy się głównie utratą włókien mięśniowych, która wpływa zarówno na włókna typu I, jak i typu II . Podczas gdy 5% spadek liczby włókien obserwuje się w okresie od 24 do 50 lat, o 30 do 40% w okresie od 50 do 80 lat. Niemniej jednak zanik włókien mięśniowych, to znaczy zmniejszenie ich średnicy, jest również zaangażowany w wyjaśnianie spadku masy mięśniowej związanego z wiekiem. Ta atrofia nie wpływa w ten sam sposób na wszystkie rodzaje włókien mięśniowych. To właśnie włókna typu II , zwane „szybkokurczliwymi”, są najbardziej podatne na podeszły wiek.
Jednym z głównych wyjaśnień zaniku włókien mięśniowych w starszych populacjach jest zmiana syntezy białek mięśniowych wraz z wiekiem.
Sarkopenia to złożone, wieloczynnikowe zjawisko. Zanik mięśni związany z wiekiem wynika z jednej strony z utraty komórek mięśniowych ( miocytów ), az drugiej z utraty białek miofibrylarnych. Rozmiar mięśnia zależy od ilości całkowitego białka w mięśniu, a zatem wynika z równowagi między szybkością i ilością syntetyzowanego białka a szybkością i ilością rozkładanego białka. Jednak u osób starszych równowagę tę zaburza zmiana w odnowie białek. Masa mięśniowa zależy również od równowagi między procesami apoptozy i regeneracji komórek. Niektóre dane sugerują również, że wzrost apoptozy komórek może odgrywać główną rolę podczas starzenia się mięśni.
W rozwoju i progresji sarkopenii bierze udział wiele powiązanych ze sobą czynników. Czynniki te w różnym stopniu przyczyniają się do utraty masy i siły mięśniowej:
Badanie z 2019 roku, prowadzone przez France Piétri-Rouxel i Sestina Falcone, identyfikuje białko CaVβ1E, normalnie wyrażane w mięśniu embrionalnym i ponownie ulegające ekspresji w przypadkach uszkodzenia nerwów obwodowych . Aktywuje czynnik wzrostu lub różnicowanie komórek GDF5 (en), co zapobiega zanikowi mięśni. Ten mechanizm naprawczy traci swoją skuteczność wraz z wiekiem. Nadekspresja tego białka umożliwia na modelu mysim odzyskanie większej masy mięśniowej i siły, co sugeruje perspektywy terapeutyczne w obliczu sarkopenii.
W 2010 roku Europejska Grupa Robocza ds. Sarkopenii u Osób Starszych przedstawiła pierwszą definicję i schemat diagnostyczny sarkopenii. Od 2019 roku proponuje adaptację tego schematu (ryc. 1) w oparciu o charakterystykę kliniczną związaną z sarkopenią.
Jest to prosta metoda diagnostyczna nie wymagająca dużego sprzętu. Diagnoza opiera się na drzewie decyzyjnym w 4 krokach:
Krok 1: badanie kliniczne lub SARC F.Pierwszym krokiem tej diagnozy jest wyłonienie pacjentów, u których podejrzewa się sarkopenię, albo na podstawie badania klinicznego, na podstawie doświadczenia klinicznego lekarza, albo za pomocą kwestionariusza SARC-F, kwestionariusza w 5 pytaniach. Ponieważ użycie przyrządów pomiarowych nie zawsze jest możliwe, zwłaszcza w klinikach miejskich, opracowano kwestionariusz SARC-F, aby umożliwić szybką i łatwą diagnozę sarkopenii. Wynik większy lub równy 4 powinien sugerować obecność sarkopenii (lub dystrofii mięśniowej związanej z wiekiem) i dlatego powinien prowadzić do bardziej dogłębnej diagnozy. I odwrotnie, jeśli wynik jest mniejszy lub równy 3, pacjent jest diagnozowany jako „niesarkopeniczny”, ale testy będą musiały być regularnie powtarzane.
Krok 2: ocena siły mięśniJest to ocena siły mięśni za pomocą kilku wskaźników: albo pomiar siły chwytu za pomocą dynamometru (powtarzalny i niezawodny pomiar), albo test podnoszenia krzesła (wstań 5 razy z krzesła w mierzonym czasie). Siła mięśni jest niska, gdy siła chwytu jest mniejsza niż 27 kg u mężczyzn lub 16 kg u kobiet lub gdy 5 wyciągów krzesełkowych jest wykonywanych w czasie dłuższym niż 15 sekund.
Pod koniec tej oceny możliwe są 2 rozwiązania: jeśli siła mięśni zostanie zdiagnozowana jako słaba, wówczas osoba jest „prawdopodobnie sarkopeniczna”, a to wystarczy do rozpoczęcia leczenia i znalezienia przyczyn tej sarkopenii. W przypadku normalnej siły mięśni osobnik nie ma sarkopenii, ale powinien być regularnie monitorowany.
Krok 3: potwierdzenie diagnozyU pacjentów, u których prawdopodobnie występuje sarkopenia, ocena jakości i ilości mięśni za pomocą pomiarów składu ciała lub technik obrazowania medycznego potwierdzi obecność sarkopenii. Skład ciała można ocenić za pomocą absorpcjometrii dwufotonowej (DEXA) lub impedancemetrii. Polega to na pomiarze masy wyrostka robaczkowego (MSA), czyli masy mięśniowej kończyn górnych i dolnych lub wskaźnika MSA (IMSA = MSA / size2). Sarkopenię potwierdza się, gdy MSA jest mniejsze niż 20 kg u mężczyzn i 15 kg u kobiet lub gdy IMSA jest mniejsze niż 7 kg / m2 u mężczyzn i 5,5 kg / m2 u kobiet. Jeśli sarkopenia nie zostanie potwierdzona, przyczyny osłabienia siły mięśniowej zostaną zbadane, a pacjent będzie monitorowany.
Krok 4: oceń nasilenie sarkopeniiU pacjentów, u których potwierdzono sarkopenię, czwarty etap pozwala na ocenę ciężkości sarkopenii za pomocą testów czynnościowych mięśni:
Odległość (4 metry) / czas podróży (sekundy).
Obwód i grubość fałdu skórnego środkowej części ramienia służą do oceny masy mięśniowej w warunkach ambulatoryjnych. Nie ma zdefiniowanych wartości progowych ze względu na zbyt dużą zmienność indywidualną. Ewolucja zmierzonych wartości może jednak wskazywać na sarkopenię.
Obwód łydki jest dodatnio skorelowany z masą mięśniową. Gdy ten obwód jest mniejszy niż 31 cm , jest to wskaźnik sarkopenii.
Jednak pomiary te nie mogą zdiagnozować sarkopenii przy użyciu wartości odcięcia ze względu na dużą zmienność indywidualną. Mogą jednak umożliwić obserwację zmiany masy mięśniowej pacjenta. Wreszcie, w niewielu badaniach uznano pomiary antropometryczne za istotne dla osób starszych.
Bio-impedancemetriaBioimpedancji (BIA), aby oszacować stosunek masy tłuszczowej i masy beztłuszczowej . Technika ta jest niedroga, łatwa w użyciu i odpowiednia zarówno dla pacjentów ambulatoryjnych, jak i obłożnie. Wartości referencyjne zostały ustalone dla populacji mężczyzn i kobiet. Janssen zastosował wskaźnik masy mięśniowej odpowiadający masie mięśniowej mierzonej przez BIA (kg) podzielonej przez masę (kg) pomnożoną przez sto. Następnie indeks dostosowywano do wielkości i tkanki niekostnej (kość narządowa z tkanki tłuszczowej). Janssen ustalił wartości progowe dla umiarkowanej sarkopenii metodą BIA na 5,76 dla kobiet i 8,51 dla mężczyzn.
Obrazowanie medyczne DEXADensytometrii (DEXA w języku angielskim) jest techniką obrazowania medycznego pozwala w szczególności do analizy składu ciała. W 1998 roku Baumgartner zdefiniował sarkopenię jako spadek masy mięśni szkieletowych kończyn o dwa odchylenia standardowe, mierzony metodą DEXA, podzielony przez kwadrat wzrostu u osób starszych w porównaniu ze średnią tego stosunku u osób starszych. Osoby zdrowe poniżej 30 roku życia uczestnicząc w jego badaniu. Baumgartner i Melton opublikowali progi rozpoznawania sarkopenii według DEXA: 5,45 kg · m -2 dla kobiet i 7,26 kg · m -2 dla mężczyzn. Ta metoda jest dość droga i zbyt skomplikowana, aby można ją było wdrożyć, aby przeprowadzić rutynowe testy.
MRIObrazowania rezonansu magnetycznego (MRI) do pomiaru masy mięśniowej, jak i oceny jakości mięśni obliczając naciekanie tkanki tłuszczowej w mięśnie. Jednak rezonans magnetyczny jest kosztowną metodą, która nie jest systematycznie wskazana do badania masy mięśniowej. Ta metoda jest stosowana w badaniach klinicznych.
tomografia komputerowaTomografia komputerowa (w języku angielskim : CT ) jest bardzo dokładny system do różnicowania tkanki tłuszczowej od innych tkankach. Jest to jedna z technik referencyjnych w badaniach. Jest to jednak bardzo droga metoda. Ogólnie rzecz biorąc, oceny dokonuje się poprzez obliczenie powierzchni mięśniowej w przekroju osiowym na poziomie trzeciego kręgu lędźwiowego na 2 kolejnych przekrojach. Gęstość mięśni wynosi od -29 do +150 HU (jednostka Hounsfielda). Istnieje wiele progów w zależności od płci i pochodzenia etnicznego. Odcięcia używane jako odniesienie w populacji kaukaskiej to:
Siła chwytu ręki mierzona metodą chwytu ręcznego odzwierciedla maksymalną siłę pochodzącą z połączonego skurczu wewnętrznych i zewnętrznych mięśni dłoni, prowadzącego do zgięcia stawów ręki. Pomiar maksymalnej siły chwytu mierzony dynamometrem został pierwotnie opracowany w celu określenia pojemności ręki po operacji. Ze względu na wykonalność i trafność uzyskanych wyników pomiar siły chwytu szybko pojawił się w badaniach klinicznych. Rzeczywiście wykazano, że siła uścisku jest skorelowana z siłą mięśni kończyn dolnych (moment siły mięśni prostowników kolana, mięśni łydek). Dlatego mała maksymalna siła chwytania jest uważana za marker kliniczny odzwierciedlający niską ruchomość. Ponieważ siła chwytu jest skorelowana z dużą liczbą wskaźników sarkopenii, jej pomiar jest obecnie uważany za szybki i skuteczny sposób oszacowania sprawności starszej populacji. Laurentani ustalił predykcyjne wartości progowe dla sarkopenii, mierząc siłę chwytu: poniżej 20 kg dla kobiet i poniżej 30 kg dla mężczyzn.
Zgięcie / wyprost kolanaZwykle mierzy się ją jako siłę przyłożoną do kostki u pacjenta siedzącego, utrzymującego kąt uda-łydki pod kątem 90 stopni.
Technika ta nadaje się do badań klinicznych, ale jej zastosowanie w praktyce klinicznej jest ograniczone potrzebą specjalnego sprzętu i przeszkolenia personelu.
Fizyczne testy wydajności dostarczają praktycznych danych, które umożliwiają łatwe umiejscowienie osoby w normach i ustanowienie monitorowania podłużnego.
Krótka bateria o wydajności fizycznejRazem testy te oceniają równowagę, chód, siłę i wytrzymałość, badając zdolność osoby do stania z nogami obok siebie, w zachwycie i jedną przed osobą. Inny, aby zrobić 8-stopniowy spacer i wstać i usiądź 5 razy z rzędu. Każdy test umożliwia uzyskanie wyniku za wydajność. Zsumowanie wyników wszystkich testów daje ogólny wynik wydajności. Wynik poniżej 8 wskazuje na sarkopenię.
Test chodzeniaTesty prędkości chodzenia są zwykle przeprowadzane na dystansie 4 lub 6 m . Próg wykrywania sarkopenii to: prędkość mniejsza niż 1 m / s na odcinku 6 m lub prędkość mniejsza niż 0,8 m / s na odcinku 4 m .
Czas się skończył i idźTUG jest testem mierzącym czas potrzebny do wykonania szeregu podstawowych zadań motorycznych. Pacjent powinien wstać z krzesła, przejść 3 metry, odwrócić się i usiąść. Pozwala na ocenę równowagi dynamicznej.
Test siły wznoszenia po schodachTa metoda umożliwia kliniczną ocenę siły kończyn dolnych. Pacjent powinien jak najszybciej wspiąć się po 10 stopniach. Siła kończyn dolnych jest następnie obliczana w odniesieniu do wysokości schodów, prędkości wznoszenia i normalizowana z ciężarem badanego.
Europejska grupa robocza opracowała metodę diagnostyczną sarkopenii (ryc. 2), integrującą trzy parametry jej definicji, a mianowicie masę mięśniową, siłę mięśni i wydolność fizyczną, w celu dostarczenia narzędzia, które można zastosować w praktyce klinicznej i rutynowej .
Można wyróżnić dwa rodzaje aktywności fizycznej:
U osób starszych ćwiczenia siłowo-oporowe o niskiej intensywności, 40% maksymalnej siły, 3 razy w tygodniu przez 12 tygodni, zwiększają siłę mięśni prostowników kolana i grubość mięśni. 2003 metaanaliza 66 badań i prawie 4000 osób starszych wykazały, że siła kontra opór ćwiczenie miało pozytywny wpływ na wytrzymałość mięśni. Chociaż ćwiczenia siłowe o niskiej intensywności w porównaniu z ćwiczeniami oporowymi są mniej skuteczne niż ćwiczenia o wysokiej intensywności, często są preferowane, ponieważ łatwiej je dostosować do możliwości fizycznych osób starszych.
Trening wytrzymałościowy (od 20 do 40 minut, cztery razy w tygodniu, przez cztery miesiące) u mężczyzn powyżej 60 roku życia sprzyja syntezie białek mięśniowych.
Aby zwalczyć lub zapobiec sarkopenii, niezbędna jest regularna i dostosowana aktywność fizyczna łącząca ćwiczenia wytrzymałościowe z ćwiczeniami siłowymi: spowolni to zjawisko starzenia się mięśni, poprawi zmęczenie, równowagę, zapobiegnie upadkom i poprawi jakość życia. Jednak aktywność fizyczna, choć niezbędna, nie wystarczy. Należy również przestrzegać zdrowego stylu życia: odżywiania, snu ...
W 2018 roku kanadyjski zespół wykazał u seniorów z sarkopenią, że połączenie treningu fizycznego (3 cotygodniowe sesje po 30 minut trenażera eliptycznego) ze spożywaniem L-cytruliny jest skuteczniejsze w zwiększaniu siły i funkcji mięśni niż trening fizyczny bez związku z cytrulina. W 2019 roku ten sam zespół pogłębił swoją analizę i doszedł do wniosku, że połączenie treningu fizycznego i spożycia L-cytruliny było bardziej korzystne dla osób spożywających mniej niż 1 g / kg / dzień białka niż dla osób spożywających więcej. 1 g / kg / d białka.
Różne badania wykazały, że u osób starszych poposiłkowa odpowiedź anaboliczna była lepsza, gdy spożycie białka było skoncentrowane na posiłku: 80% zalecanego dziennego spożycia , szacowanego na 1 do 1,2 g na kilogram masy ciała dziennie u osób starszych. To wysokie spożycie umożliwia częściowe nasycenie trzewnych ekstrakcji, a tym samym w celu uzyskania lepszej biodostępności z aminokwasami do stymulacji syntezy białek mięśniowych po posiłku. Jednak ta strategia dostarczania 80% zapotrzebowania na białko w jednym posiłku (lunchu) jest trudna do wdrożenia codziennie w domu i dlatego nie jest odpowiednia dla całej populacji. Jednak jest stosowany w niektórych zaawansowanych usługach geriatrycznych, takich jak szpital Émile Roux (Limeil-Brevannes) .
Cytrulina jest aminokwasem nie włączone w skład białek , których zainteresowanie sarkopenii związane ze starzeniem się, że jest to jedyny aminokwas nie do odbioru przez wątrobę, co pozwala mu uniknąć trzewnych ekstrakcji. Cytrulina działa stymulująco na szlak mTOR. Zatem przewlekłe przyjmowanie L-cytruliny pozwala na wzrost beztłuszczowej masy o około 8% (aw szczególności na wzrost masy mięśniowej o około 25%), co wiąże się ze spadkiem masy tłuszczowej. -brzuszne (-42%). U ludzi spożycie L-cytruliny jest bardzo dobrze tolerowane (do 15 g dziennie) i powoduje w sposób zależny od dawki zwiększenie bilansu azotowego (+ 57%). Autorzy tej pracy zalecają dawkę 10 g do użytku klinicznego, jako dodatek do leczenia np. Niedożywienia i sarkopenii. Podobne wyniki uzyskano u osób starszych. Badanie przeprowadzone na zdrowych ochotnikach poddanych przez 3 dni diecie hipoproteinowej pokazuje, że suplementacja cytruliną indukuje 25% wzrost szybkości syntezy białek mięśniowych. Ze względów metodologicznych cytrulinemia u tych pacjentów musiała być stabilna. Było między 800 a 1000 μM . Farmakokinetyka wskazuje, że aby osiągnąć taką cytrulinemię, należy przyjąć dawkę 3,5 g cytruliny. U hospitalizowanych, niedożywionych osób starszych, podwójnie zaślepione, randomizowane badanie kliniczne wykazało, że suplementacja cytruliny w dawce 10 g dziennie przez 21 dni umożliwia zwiększenie masy mięśniowej o 5 do 10% i poprawę wydolności fizycznej ( poprawa wydolności fizycznej w EHPAD ). Podobnie u seniorów z sarkopenią (i otyłością) powyżej 60. roku życia, 10 g L-cytruliny dziennie przez 3 miesiące, w połączeniu z treningiem fizycznym, jest skuteczniejsze w zwiększaniu siły i funkcji mięśni niż trening fizyczny bez cytruliny. W bardziej zróżnicowanej populacji seniorów wykazano również, że to połączenie treningu fizycznego i cytruliny było bardziej korzystne dla osób spożywających mniej niż 1 g / kg / dzień białka niż dla osób spożywających więcej niż 1 g / kg / dzień białka. .
Wśród aminokwasów zasadniczą rolę w syntezie białek mięśniowych odgrywają aminokwasy rozgałęzione, aw szczególności leucyna . Leucyna stymuluje proteosyntezę mięśni poprzez działanie na szlak mTOR. Badania przeprowadzone na zwierzętach i ludziach sugerują, że suplementacja leucyną w porze posiłku może zwiększyć syntezę białek mięśniowych. U osób starszych stymulujący wpływ leucyny na syntezę białek mięśniowych jest ograniczony ze względu na zwiększoną sekwestrację splanchniczną . Badanie na szczurach wykazało, że splanchniczna ekstrakcja leucyny jest podwojona u starszych szczurów. Tak więc kilka badań, w tym metaanalizy, pokazuje, że u osób starszych długotrwałe wzbogacenie w leucynę nie zwiększa siły ani funkcji mięśni.
Szybkość wchłaniania białek może odgrywać ważną rolę w poposiłkowej biodostępności aminokwasów, a tym samym wpływać na stymulację syntezy białek mięśniowych. W tym kontekście, im bardziej masywne i gwałtowne pojawianie się aminokwasów we krwi, tym bardziej prawdopodobne jest nasycenie obszaru splanchnicznego. Badanie wykazało, że u osób starszych spożycie szybkich białek (takich jak białka serwatki) pozwala na lepszy przyrost białka po posiłku niż spożycie wolnych białek (takich jak kazeina ), w przeciwieństwie do tego, co obserwuje się u młodych osób. Jednak badania pokazują, że szybka suplementacja białka u osób starszych zwiększa syntezę białek mięśniowych, ale nie powoduje wzrostu siły ani funkcji mięśni.
Ponadto praca Claire Vinel z Instytutu Chorób Metabolicznych i Sercowo-Naczyniowych w Tuluzie pozwala na rozważenie zastosowania Apeline - hormonu wytwarzanego przez mięsień podczas skurczu - jako narzędzia diagnostycznego i rozwiązania terapeutycznego. Badania kliniczne zostaną przeprowadzone w 2019 roku w celu oceny jego skuteczności.
Witaminy D nie wykazywała sarkopenią skuteczności, natomiast obniżenie (w wieku od 19 do 23%) liczby spadków związanych z osłabieniem mięśni u osób powyżej 65 lat. U osób starszych wskazane jest spożywanie 800 do 1000 IU witaminy D3 dziennie (tj. 20 µg ), w praktyce może to być dawka 100 000 IU co 3 miesiące) w celu utrzymania dobrego poziomu witaminy D. jest ważne, ponieważ obecnie wiadomo, że poziom witaminy D we krwi jest pozytywnie powiązany z szybkością chodzenia. Jednak metaanaliza 15 badań wskazuje, że suplementacja witaminą D nie zwiększa siły mięśni.