Samuel von Brukenthal
Samuel von Brukenthal
| Baron |
|---|
| Narodziny |
26 lipca 1721 Nocrich ( d ) |
|---|---|
| Śmierć |
9 kwietnia 1803(81 lat) Sibiu |
| Narodowość | język węgierski |
| Trening | Uniwersytet w Lipsku |
| Zajęcia | Bibliotekarz , kolekcjoner dzieł sztuki |
Samuel von Brukenthal , urodzony w 1721 r. W Nocrich (niem. Leschkirch, w dzisiejszej Rumunii ), zmarł w 1803 r. W Sibiu (niem. Hermannstadt), był siedmiogrodzkim prawnikiem i gubernatorem Siedmiogrodu z ramienia monarchii austriackiej. Bardzo bogaty, był też wielkim kolekcjonerem sztuki i założycielem okazałego muzeum w Sybinie , które nosi jego imię.
Biografia
Pochodzenie
Urodził się Samuel von Brukenthal 26 lipca 1721w Nocrich (zarodek Leschkirch), miejscowości położonej między Sibiu (zarodek. Hermannstadt ) i Agnita (zarodek. Agnetheln ). Jego ojciec i dziadek sprawowali tam urząd królewskiego komornika.
Rodzina została pierwotnie nazwana Brekner . W 1724 r. Ojciec Brukenthala, Michael, skromnego pochodzenia, został w 1712 r. Nobilitowany przez cesarza Karola VI w nagrodę za lojalne postępowanie podczas tzw. Wojny kuruckiej (powstanie, które miało miejsce w 1703 r. W Księstwie Siedmiogrodu przeciwko władzy). z Habsburgami , na czele której był książę Franciszek II Rakoczy ) i od tego czasu nazywa się „von Brukenthal”. Jego matka, Susanna von Heydendorff, pochodziła ze szlacheckiej i cenionej rodziny, należącej do siedmiogrodzkiej szlachty.
Niewiele wiadomo o jego pierwszej karierze szkolnej. Nie pojawia się on w maturach kolegium w Sibiu / Hermannstadt, jednak z dwóch zachowanych zeszytów szkolnych wynika, że studia w tej szkole musiał ukończyć około 1740 roku . Prawdopodobnie, jak to było wówczas w zwyczaju, udzielał mu prywatnych lekcji. Samuel von Brukenthal odziedziczył po swoim ojcu dziedzictwo 867 guldenów reńskich, które postanowił poświęcić na to, co wydawało mu się najlepszą inwestycją: w szkolenie i dalekosiężne studia.
Lata treningu
Po ukończeniu studiów Brukenthal podjął służbę w Kancelarii Guberni Siedmiogrodu w Sibiu / Hermannstadt, którą pełnił przez około dwa lata od lutego 1741 roku .
Następnie Brukenthal wyjechał do Halle (Saksonia), aby studiować prawo, potem do Jeny , ale bez uzyskania dyplomu uniwersyteckiego. Co więcej, ze względu na wysoką karierę administracyjną, do której dążył Brukenthal, taki tytuł nie był niezbędny; wystarczyło zaświadczenie o nienagannym postępowaniu podczas studiów. Miasto Halle było wówczas centrum niemieckiego pietyzmu . Silny wpływ na Brukenthala miały również francuskie i niemieckie idee oświeceniowe . W szczególności interesował się historią Transylwanii, klasyczną starożytnością, historią sztuki, naukami przyrodniczymi, klasyczną literaturą łacińską i grecką. Brał udział w kręgach dworu berlińskiego i współpracował z lożą masońską w Magdeburgu (a nawet założył w 1743 r. Lożę studentów o tym samym posłuszeństwie, któremu nadał nazwę „Aux Trois Clefs d 'or”) Brukenthalowi udało się w tym czasie nawiązać ważne relacje, sprzyjające jego późniejszemu spektakularnemu wzrostowi. Co więcej, on wzniesiony w Hermannstadt najstarszy loży masońskiej w Europie Wschodniej i objął przewodnictwo między 1773 a 1774 r .
Powrót do Hermannstadt
Latem 1745 r. Brukenthal wrócił do Hermannstadt, a następnie zdecydował się oddać karierę w służbie narodu saskiego (jak zwyczajowo nazywa się ludność pochodzenia niemieckiego zamieszkującą płaskowyż siedmiogrodzki); w istocie jego motto brzmiało Fidem genusque servabo („Będę służył mojej wierze i mojemu ludowi”). Miał też możliwość wstąpienia do kancelarii gubernialnej w Siedmiogrodzie, co mogło służyć za ukończony już dwuletni okres przygotowań.
Prywatnie Brukenthal stanął przed ważną decyzją. Kariera w narodzie saksońskim zakładała osiedlenie się w Sibiu / Hermannstadt i posiadanie tam domu rodzinnego. Wybór padł na Sophie Katharinę von Klockner, córkę burmistrza Hermannstadt, którą poślubił w październiku 1745 r. , Czyli wkrótce po powrocie do Siedmiogrodu. Był teraz częścią transylwańskiego establishmentu , który przyniósł korzyści nie tylko jego karierze administracyjnej, ale także jego osobistej fortunie, ponieważ panna młoda przyniosła domownikom około 30 000 guldenów, oprócz różnych towarów, w tym ziemi. Od 1745 do 1753 r. Brukenthal pełnił stosunkowo niewielkie funkcje, jako drugi, potem pierwszy urzędnik, a od 1751 r. Zastępca notariusza (naczelnik urzędu) magistratu Hermannstadt.
Kariera w Wiedniu
W 1753 r. Otrzymał wyjątkową okazję do podróży do Wiednia , gdzie na audiencji został przyjęty nawet przez cesarzową Marię Teresę .
W rzeczywistości naród saksoński próbował uzyskać własny sekretariat w ramach gubernia , tak jak był jeden dla Węgier, a drugi dla Sycylii (to znaczy Węgrzy ze Wschodu Siedmiogrodu , po węgiersku Székelyek ). Brukenthal miał za zadanie doprowadzić do urzeczywistnienia tego twierdzenia. Swoją misję wypełnił znakomicie, do tego stopnia, że nie tylko utworzono upragniony sekretariat, ale także on sam został powierzony tej nowej i wpływowej funkcji w styczniu 1754 roku . Brukenthal z oddaniem bronił interesów swojego ludu.
Cesarzowa, z którą przez wiele lat utrzymywał stosunki robocze naznaczone wzajemnym zaufaniem, w 1762 r. Mianowała go baronem ; został prezesem kancelarii sądu w 1765 r. , kanclerzem prowincji w 1772 r. , a wreszcie w 1777 r. gubernatorem Siedmiogrodu.
To w Wiedniu założył kilka kolekcji (obrazów, grafik, medali i monet), a także cenną bibliotekę, którą później przekazał Uniwersytetowi Saskiemu , to znaczy w saksońskim parlament.
Gubernatorstwo Transylwanii
Mianowany na gubernatora Siedmiogrodu powrócił do Sibiu / Hermannstadt i od 1785 roku został zbudowany na Rynku Głównym (Großer Ring, Piață Mare), czyli w najpopularniejszym miejscu. Widok na miasto, okazały barokowy stylowa rezydencja , Pałac Brukenthal.
Jeśli jego dochód na początku kariery wynosił 150-300 florenów rocznie, to osoby zajmujące stanowisko sekretarza guberni wynosiły już 2000 florenów, a kanclerz prowincji 7900 florenów. jego pensja jako prezesa kancelarii sądu w Siedmiogrodzie wyniosła 9 900 florenów, a jako gubernator 24 000 florenów. Po rezygnacji z tego ostatniego stanowiska, do którego został zmuszony przez Józefa II , któremu wypadł z łask, otrzymał emeryturę w wysokości zaledwie 4000 florenów rocznie - pecha, który nabył w międzyczasie nieruchomość. a posiadłości rolnicze (Avrig / Freck, region Făgăraș / Fogarasch), zmodernizowane przez niego kosztem znacznych inwestycji i korzystnie zagospodarowane, pozwoliły mu złagodzić dochody ze wszystkich tych dóbr, w istocie równe dochodom gubernatora. Jego majątek po jego śmierci oszacowano na około milion guldenów - nie uwzględniono wartości jego dzieł sztuki i księgozbioru.
Kolekcje
Brukenthal już od pobytu w Wiedniu zasłynął ze swojej kolekcji dzieł sztuki, uważanej za drugą pod względem wartości w całym Cesarstwie Austriackim , oraz ze swojej cennej biblioteki. Już w latach studenckich został kolekcjonerem książek, potem sztuki. Przez lata wydawał do dziesięciu procent swoich dochodów na zakup książek i dzieł sztuki. W całej Europie (w Wiedniu, Paryżu , Holandii , Anglii , Niemczech , Włoszech , na Węgrzech ) miał sieć marszandów i księgarzy, którzy nieustannie prezentowali mu nowe przedmioty. W ten sposób uczynił główne prace referencyjne oraz nabycie źródeł wiedzy, takich jak Encyclopedia of Diderot The Städtebilder (widoki miejskie) Merian The Weltchronik Schedel, etc. Po sekularyzacji dóbr kościelnych wiele cennych rękopisów i inkunabułów przybyło na rynek sztuki z klasztorów i klasztorów. Jeśli chodzi o jego zbiór obrazów, obejmował 1300 obrazów, z których jedna trzecia była autorstwa mistrzów flamandzkich, a także 800 rycin. Około 1790 roku jego księgozbiór liczył 13 000 tomów. Brukenthal zatrudniał, jak to było wówczas w zwyczaju w kręgach bibliofilskich i bogatych, własnych rzemieślników-introligatorów, którzy za pomocą giętkiej skóry oprawiali każdą książkę w jednostkę stylu charakterystyczną dla czasu ( barok , rokoko ), złocili brzegi, zdobili grzbiet i przymocował herb właściciela do oprawy. Pierwszym bibliotekarzem , którzy na wytycznych naukowych, skatalogowane bibliotekę Brukenthal od 1777 do 1789 roku był Samuel Hahnemann , który później założył homeopatia .
Wola
Pod koniec życia Brukenthal, chcąc uporządkowanej sukcesji, a szczególnie chcąc zapobiec zniszczeniu lub rozproszeniu swoich zbiorów, przystąpił do sporządzenia szczegółowego testamentu, który przewidywał, że głównym spadkobiercą może być wyłącznie męski potomek rodu. ; w przypadku braku potomków płci męskiej zbiory musiały zostać przekazane fundacji należącej do kolegium ewangelickiego w Hermannstadt . W omawianym przypadku nie chodziło o dziedzictwo integralne, a jedynie o całość zbiorów książek i dzieł sztuki, powiększonych co prawda o kapitał początkowy w wysokości 36 000 florenów - trochę więcej niż to, co jego żona, jakkolwiek zamożna, przyniosła jako posag małżeństwu - którego odsetki miały być przeznaczone na długoterminowe wypłaty pensji kilku bibliotekarzy, opiekunów i personelu pomocniczego; ponadto wola ustalono kwotę 800 florenów na stopniowe wzbogacanie biblioteki oraz 400 florenów na powiększenie kolekcji obrazów; Wreszcie Brukenthal udostępnił sumę 8 tysięcy florenów, za którą miał zostać zatrudniony w ewangelickim liceum „mistrza rysunku”, aby podnieść poziom edukacji artystycznej. W 1867 roku baron Joseph von Brukenthal, jeden z późniejszych spadkobierców, zaaranżował dodanie do fundacji rezydencji na Grande Place, która od 1817 roku stała się muzeum ogólnodostępnym. Kiedy ostatni męski następca, baron Hermann von Brukenthal, zmarł w 1872 r. , A wraz z nim wymarły wszystkie bezpośrednie rody, legata kolegium było w końcu w stanie odebrać spadek, nawet jeśli wkrótce musiało scedować je na państwo rumuńskie za czasów komunistycznych. reżim.
Dziś Brukenthal Museum nie jest już „muzeum saksońskim”, ale „rumuńskim muzeum narodowym”. Prawdą jest, że nadal przechowuje większość spadku Brukenthala, chociaż niektóre ważne dzieła sztuki nabyte przez niego są obecnie - wbrew jego postanowieniom testamentowym - eksponowane w innych muzeach Rumunii . Parafia ewangelicka w Hermannstadt, pod której opieką dawniej znajdowały się szkoły niemieckie, właśnie kilka lat temu rekonstruowała fundację Brukenthal z zamiarem przejęcia sukcesji prawnej pierwotnej fundacji - nie bez rezultatu. uporządkowana restytucja letniej rezydencji Brukenthal w Avrig / Freck prowadzi do oceny. Niedawno Narodowy Kościół Ewangelicki ośmielił się zażądać przekazania Muzeum Brukenthala.
Muzeum Jacquemart-André prezentuje kolekcję Bruckenthala z11 września 2009 w 11 stycznia 2010.