Carpodacus synoicus
Carpodacus synoicusKrólować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Klasa | Aves |
Zamówienie | PASSERIFORMES |
Rodzina | Fringillidae |
Uprzejmy | Carpodacus |
LC : Najmniejszy niepokój
Finch Sinai ( Carpodacus synoicus ) jest gatunek z wróblowych ptaków należących do rodziny z Fringillidae .
Jest nieciągły, w odcinkach, z izolowaną kieszenią na Bliskim Wschodzie , jedną w północnym Afganistanie i dwiema w środkowych i północno - zachodnich Chinach .
Według Alana P. Petersona istnieją cztery podgatunki :
Zięba synajska odwiedza skaliste pustynie górskie, wici, wąwozy i ruiny, przechodząc przez płaskowyże i wydmy usiane krzewami zimą, ale zawsze z dostępem do wody. Unika dużych obszarów trawiastych, takich jak równiny i łąki lub drzewa, takie jak skraj lasów, stepy krzewów i działki uprawne, faworyzując obszary skaliste o niskiej i rzadkiej roślinności.
Dieta została ogólnie opisana jako zbiór małych nasion, liści, pędów, pąków i czasami owoców (Clement et al. 1993). Jednak kserofilna roślina Anchusa aegyptiaca, borraginacea została opisana i zilustrowana jako eksploatowana przez zięba synajska (Ottaviani 2008). Andrews (1996) dodaje, że zapotrzebowanie na wodę często stawia ich w kontakcie z ludzkimi konstrukcjami, gdzie stają się mniej nieśmiali, a nawet wykorzystują odpady żywnościowe pozostawione przez turystów. Fontanna, zbudowana nad Wadi Dana w rezerwacie Jordańskiego Królewskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody, przyciąga setki ptaków, zwłaszcza w październiku, ponieważ wiosną znajdują wystarczającą ilość naturalnej wody. Oddziały zięb mieszają się z arabskimi bulwiastymi ( Pycnonotus xanthopygos ), szpakami tristamskimi ( Onychognathus tristamii ), wróblami soulcies ( Petronia petronia ), czarnogórkami ( Sylvia atricapilla ) i bogatka ( Parus major ). .
Shirihai (1989) wniósł interesujący wkład w badanie jego zwyczajów na Synaju i południowym Izraelu. Na ogół osobniki dorosłe wykazują całkowite pierzenie zimowe, a młode, w pierwszym upierzeniu zimowym, częściowe pierzenie. Samce zakładają różowe upierzenie podczas drugiej zimy, ale prawdopodobnie podczas pierwszego lata rozmnażają się w brązowym upierzeniu podobnym do samic. Ta obserwacja wyjaśnia, dlaczego tylko 20% obserwowanych samców ma różowe upierzenie. Są towarzyskie, zimą tworzą grupy liczące od 10 do 50 osobników. Pod koniec zimy i wiosną grupy dzielą się na pary i osiedlają na niewielkich terenach, w których centrum znajdują się źródła wody.
Shirihai (1989) dodaje, że sezon lęgowy na Synaju i południowym Izraelu trwa od końca marca do połowy czerwca. Gniazdo to kubek z gałązek i liści z miękką wyściółką. Zwykle umieszcza się go w jamie skalnej, ale czasami na ziemi. Cztery do siedmiu jaj wysiaduje głównie samica, ale młode są karmione przez oboje rodziców. Inkubacja trwa 12-14 dni, a młode mniej więcej tyle samo spędzają w gnieździe.
Na Bliskim Wschodzie gatunek ten występuje rzadko, a liczebność znacznie się różni z roku na rok, zwłaszcza w Izraelu. Jego obecność jest bardziej regularna w górach za Ejlatem. Najliczniej występuje w górach Synaju, Jordanii i Arabii Saudyjskiej (Andrews 1996). W Chinach MacKinnon i Phillipps (2000) określają ją jako lokalnie powszechną w suchych górach między 2000 a 3500 m npm .