Ripisylve

Istota tego artykułu na środowisko jest do sprawdzenia (15 sierpnia 2014 r.).

Popraw to lub przedyskutuj rzeczy do sprawdzenia . Jeśli właśnie umieściłeś baner, wskaż punkty do sprawdzenia tutaj .

Las łęgowy , łęg i rzeczny (etymologicznie od łacińskiego Ripa „ brzeg ” i silva „ las ”) jest zbiorem lasu, krzewów i roślin zielnych obecny na brzegach strumienia , rzeki lub rzeki, pojęcie banku wyznaczenie krawędzi koryta mniejszego (lub nawet zwykłego koryta, z wyłączeniem powodzi) cieku niezanurzonego przy niskim przepływie .

Pojęcie lasu łęgowego na ogół oznacza liniowe formacje zalesione rozłożone wzdłuż małych cieków wodnych , na szerokości od kilku do kilkudziesięciu metrów lub mniej (jeśli roślinność rozciąga się na większej szerokości terasy zalewowej, w głównym korycie cieku wodnego, rzeki lub rzeki, będziemy raczej mówić o lesie łęgowym, łęgu lub lesie zalewowym lub lesie łęgowym ).

Wydaje się, że należy wyraźnie odróżnić las łęgowy (las łęgowy ) od strefy łęgowej (strefy geograficznej), której las ten uczestniczy. Podczas gdy obecne użycie często używa terminu łęg w tym sensie, łęg zawsze wydaje się być „łęgowy”, podczas gdy obszar łęgowy niekoniecznie musi być łęgowy (nie zawsze jest zalesiony). Pojęcie strefy łęgowej jest ze swej strony zbliżone do „ banku ”, ale bardziej precyzyjne i zorientowane na ekologię lub krajobraz lub nauki o środowisku i sztukę, podobnie jak pojęcie lasu łęgowego.

Lasy łęgowe odgrywają ważną rolę ekologiczną. W szczególności oferują specyficzne siedliska przyrodnicze (" ekotoniczne "), różniące się w zależności od wysokości i wielkości cieku wodnego (od strumienia lub górskiego potoku do ujścia, a czasem namorzyn ). Tworzą one korytarze biologiczne , zwiększają ekologiczną łączność krajobrazów iz tych powodów odgrywają ważną rolę w utrzymaniu bioróżnorodności ( szczególnie bioróżnorodności lasów i rzek) w skali regionalnej. Wreszcie, prawdziwe filtry, chronią jakość wody i części mokradeł zlewni, brzegów i gleb nadbrzeżnych.

Funkcja konserwacji banku

Odosobnione i wysokie drzewa są bardziej niż przeciętnie narażone na działanie prądu. Ławki pokryte tylko trawą można wykopać od dołu i zawalać się całymi odcinkami. To właśnie różnorodność gatunków i roślin, rodzajów roślin oraz splot korzeni sprawia, że lasy nadrzeczne są tak odporne.

Aby zapewnić maksymalną ochronę brzegów przed erozją , las łęgowy musi mieć co najmniej 6 metrów szerokości na każdym banku. Musi być gęsta, zrównoważona i zdominowana przez krzaki, aby zachować 15 do 20% światła . „ Zrównoważony ” oznacza, że musi składać się z drzew w każdym wieku i trzech warstw roślin:

drzewiaste np.: klon srebrny , jesion , jawor ...
krzaczaste, np.: wierzba , głóg , coudier ...
zielne, np.: tyfus , szuwar , turzyca , czy gatunki z rodziny Poaceae .

Połączenie systemów korzeniowych roślin konkurencyjnych w tym przypadku optymalnie utrzymuje glebę brzegów we wszystkich skalach: trawy dzięki swoim korzeniom stabilizują glebę w skali brył ziemi, krzewy mocują niewielkie fragmenty brzegów za pomocą swoich korzeni. korzenie i korzonki, drzewa stabilizujące wszystko na kilkumetrowych odcinkach brzegów.

Funkcja korytarza

Las łęgowy jest szczególnym korytarzem biologicznym , który pełni ważne funkcje schronienia i źródła pożywienia dla dużej liczby zwierząt ( gadów , ptaków , ssaków , ryb , skorupiaków , owadów i innych bezkręgowców związanych z brzegami); dążą do niej lub pośrednio zależą od niej jako źródła pożywienia. Niektóre gatunki są od nich częściowo zależne (np. bóbr , który swoją obecnością wzbogaca i komplikuje lasy łęgowe, zwłaszcza budując tamy ), inne chronią się tam podczas wielkich powodzi.
Funkcja „korytarza” przejawia się na dwa główne sposoby;

jako „przewód” (woda, brzegi) umożliwiający krążenie gatunków (w obu kierunkach);
jako miejsce przepływu niosącego propagule i nasiona . Te propagule są zatem transportowane biernie; głównie od góry do dołu ( hydrochory kierunkowe ), z kilkoma wyjątkami podczas powodzi lub gdy ryby lub ptaki „przenoszą” nasiona lub propagule w górę rzeki lub innych działów wodnych. Ta silna kierunkowość przepływu genów i propagul ma złożony wpływ na różnorodność genetyczną niektórych populacji i metapopulacji (skorupiaków, roślin wodnych lub palustryn). Propagule osadzają się wzdłuż brzegów w zróżnicowany sposób, w zależności od gatunku w zależności od pory roku i wysokości wody, ale także od zdolności nasion do dłuższego lub krótszego unoszenia się na wodzie lub przyczepności do szorstkości powierzchni. banki.

Badanie tych zjawisk ma na celu w szczególności lepsze zrozumienie, dlaczego i w jaki sposób sztuczność brzegów, zniszczenie lub ekologiczna zaizolacja „ przybudówek hydraulicznych ” (rozlewiska, przyległe tereny podmokłe itp.) cieków wodnych może zagrażać różnorodności biologicznej i przetrwaniu wszystkich lub części gatunków wykorzystujących hydrochory do kolonizacji nowych środowisk.

Funkcja siedliska

Dla mieszkańców rzeki (ryby, owady) jamki, korzenie i korzonki oferują liczne schronienia (przed nurtem i drapieżnikami), a czasem wsparcie tarła. Z drugiej strony, obsada cień na rzece wydaje pocieszające dla wielu gatunków, które zmniejszają ich aktywność w pełnym świetle ( lucifugous gatunków ). Pomaga również utrzymać wystarczająco chłodną wodę latem (niezbędna dla ryb łososiowatych) i ograniczyć zatykanie tarlisk przez glony.

Jest to ekoton szczególnie doceniany przez zimorodki , wydry czy bobry (które go modyfikują i utrzymują otwory w warstwie drzew), który niekiedy pełni ważną rolę otuliny lub schronienia dla zwierząt (w przypadku suszy, czy w na przykład w przypadku wyraźnego cięcia w pobliżu).

Funkcje oczyszczające

System korzeniowy lasu łęgowego oraz związany z nim grzyb i bakterie (symbionty lub nie) stanowią również pompę oczyszczającą niektóre zanieczyszczenia ( fosforany i azotany pochodzenia rolniczego lub miejskiego, radionuklidy itp.).

Funkcja inercyjna

Las łęgowy odgrywa również ważną rolę w spowalnianiu fali powodziowej, przyczyniając się również do normalnej retencji osadów (zmniejszając ryzyko pogłębienia rzek, które może prowadzić do spadku poziomu wód gruntowych).
Jeśli jest źródłem materiałów (gałęzie, liście), które mogą zaklinować się w dolnym biegu, blokuje inne dopływające z góry, bardzo skutecznie w przypadku lasów łęgowych porastających rzekę „ włochatą ” w warkoczach .

Potencjał odbudowy

W wielu regionach można by zrekultywować lub poprawić jakościowo ważny odcinek lasu łęgowego.
Na przykład w 2006 roku Walonia miała 18 000 km cieków wodnych, z których 80% to małe cieki wodne (o szerokości poniżej 5 metrów) dobrej jakości, ponieważ ponad jedna trzecia z nich znajduje się w lesie. JB Schneider szacuje, że około 40% lasów nadrzecznych Walonii jest jednak zbyt sztuczne (nieodpowiednie gatunki i struktura). Przyczyną są drzewostany iglaste (zakwaszenie, gęsty cień), ale także cień zbyt gęstych drzewostanów jednogatunkowych, który jest szkodliwy dla niskich warstw, które również zabezpieczają brzegi i bioróżnorodność. Tam, gdzie nie ma już bobrów i dużych roślinożerców, lasy łęgowe nie są już przerzedzone, a konie i krowy są gęsto obecne, zjadają wszystkie pędy, zanim zakwitną.

Biologiczna różnorodność

Różnorodność biologiczna w lasach nadrzecznych jest często wysoka, nawet bardzo wysoka na obszarach tropikalnych. W strefach umiarkowanych, na poziomie lokalnym, różnorodność biologiczna roślinności drzewiastej i leśnej wydaje się zależeć zarówno od historii lasu, naturalności cieku i zalesienia, jak i od położenia biogeograficznego, a także od jego położenia w puszczy. dział wodny.

Ocena jakości lasów łęgowych

Ocena może być wymagane na przykład podczas działań rolnośrodowiskowych , czy w sprawie stosowania dyrektywy ramowej w sprawie wody lub opracowania lub oceny na zielonej sieci lub sieci ekologicznej .

Ocena jakościowa i ilościowa może dotyczyć w szczególności:

jego struktura (warstwy pionowe)
jego znaczenie w stosunku do długości banku
różnorodność gatunków i bioróżnorodność, którą chroni
jej naturalność (w tym ochrony bezpańskich obszarach rzeki do meander , z rozlewiska itp nieobecności ścian zaporowych, banki z pali , tunages , itp)
jego charakter jako biologicznego kontinuum
jego grubość i nieprzezroczystość (w zależności od pory roku)
związana z nim fauna (ryba, wydra , bóbr , zimorodek itp.)
jego stan oraz stan wody i brzegów (oznaki erozji zwierząt gospodarskich itp.)
stopień ochrony lub podatność na przecięcie
jego zdolność do ochrony wody przed nawozami , pestycydami lub innymi zanieczyszczeniami w zlewni
jego zdolność do przenoszenia zanieczyszczeń z rzeki do ekosystemów lub odwrotnie. Na przykład zwierzęta żywiące się rybami mogą akumulować rtęć w bioakumulacji (zjawisko to nazywa się biomagnifikacją ). Dotyczy to również pająków typowych dla lasów łęgowych, takich jak Larinioides sclopetarius (badany w rzece Buffalo w Stanach Zjednoczonych), które żywią się wieloma owadami żyjącymi w wodzie (np. komar ). Te pająki L. scloperarius zawierają więcej rtęci niż muszki, które zjadają, ale co ciekawe, w badanych przypadkach w górę rzeki niż w dół rzeki, co pozostaje do wyjaśnienia.

Powiązanie lasów łęgowych i pasm trawiastych w celu utworzenia stref buforowych i ochronnych

Amerykańskie doświadczenia Bear Creek dostarczyły wielu informacji na temat takich stref buforowych. W 1990 roku nasadzenie lasu łęgowego wzdłuż odcinka Bear Creek (zdjęcie obok) wiązało się z odtworzeniem pasa trawiastego wzdłuż rzeki. Miejsce to było intensywnie badane od dziesięciu lat przez naukowców z Iowa State University i specjalistów agroekologii (z Centrum Leopolda na rzecz Zrównoważonego Rolnictwa).

W szczególności pokazano tutaj, że ta strefa buforowa miała wiele interesów:

Zmniejszył wkład osadów do wody odpływowej nawet o 90%
80% dopływu azotu i fosforu zostało wyeliminowanych ze spływu, który wcześniej eutrofizował rzekę.
Umożliwiło pięciokrotne pomnożenie liczby otrzymanych ptaków (w porównaniu z polem lub intensywnie wypasem).
Woda przenika do lustra wody pięć razy szybciej niż na polu lub intensywnym pastwisku. Do 90% azotanów jest oczyszczanych przed dotarciem do wód gruntowych, a erozja brzegów zmniejszyła się o 80% (w porównaniu z pastwiskami na polu lub intensywnym wypasem).
Szybko (w ciągu 5 lat) osiągnięto maksymalną skuteczność w ograniczaniu wkładu osadów.
W ciągu 10-15 lat osiągnięto maksymalną skuteczność usuwania składników odżywczych z wody. Węgiel organiczny w glebie wzrósł do 66%.
Wykazano, że strefa buforowa jest najbardziej efektywna, gdy znajduje się w górnej (górnej) części zlewni.

Następnie badania rozszerzono w górę iw dół rzeki, zakładając 14 nowych stref buforowych wzdłuż rzeki o długości 22,5 km (14 mil ) w hrabstwach Story i Hamilton. Prawie 50% rolników nadbrzeżnych dołączyło do tego programu ochrony i przywróciło takie strefy buforowe. Witrynę odwiedziło ponad 50 organizacji pozarządowych zajmujących się ochroną przyrody i rolnictwem z Iowa.

Na świecie zaczyna się dostrzegać ekologiczne i fizyczne funkcje lasów łęgowych, co uzasadnia ich lepszą ochronę, a czasem regenerację. Środkami lub narzędziami ochrony są czasem rezerwaty przyrody, a częściej działania rolnośrodowiskowe (na terenach wiejskich i łącznie z pasami trawiastymi , czasem z dobrowolną lub negocjowaną ochroną gruntów ze strony właścicieli ( służebność konserwatorska lub ostoja służebności w Anglii). prawo Saxon , czy służebność środowiska dla głośników francuskich, które mogą dać sobie prawo do znacznych ulg podatkowych), projekt krajowego zielonym i niebieskim sieci we Francji (po Grenelle de l'Environnement i ogólnie w ramach SDAGE , itd. ) .

W Quebecu pas nadbrzeżny, poza linią brzegową cieku wodnego, jest chroniony na szerokości od 10 do 15 metrów zgodnie z Polityką ochrony linii brzegowych, linii brzegowych i równin powodziowych .

Kinetyka zasobów biogenów i energii w kontekście lasu łęgowego

Niedawno potwierdzono, że jakość allochtonicznej materii organicznej wpływa na transfer energii i składników odżywczych w sieciach troficznych, które z niej korzystają (tak jest w przypadku lasów łęgowych i łęgowych, zarówno liściastych, mieszanych, jak i iglastych).

Z wyjątkiem „ pompowania korzeni ”, znaczne ilości składników odżywczych mogą przedostać się z cieków wodnych do lasów łęgowych lub podatnych na powodzie (wkład mułów z Nilu jest jednym z najstarszych znanych dowodów na zainteresowanie mułami składnikami odżywczymi). ). Gdzie indziej (w strefie bez powodzi) znaczące transfery mogą również dokonywać bezkręgowce (owady), które wynurzają się z wody, aby się rozmnażać. W ten sposób składniki odżywcze z cieków wodnych kompensują pewne „niedobory” spowodowane użyciem rzadkich lub „wymywanych” składników odżywczych przez organizmy lądowe i/lub spowodowane utratą bardzo rozpuszczalnych składników odżywczych (azotanów, siarki itp.) odprowadzanych przez wymywanie. gleba.

Liczne sprzężenia zwrotne istnieją lub są możliwe dzięki ekotonom nadbrzeżnym, obejmującym owady wodne, na przykład ochotkowate w rzekach bogatych w materię organiczną i majowe muchy w niezanieczyszczonych wodach, dwie rodziny, których gatunki mogą wytwarzać bardzo ważne wschodzące biomasy (czasami wywołując chmury, dym lub burza śnieżna) lub rozkładające się owady z zanurzonej ściółki. Potwierdzają to badania stechiometryczne . Możemy teraz śledzić kinetykę pierwiastków chemicznych ( węgiel / azot / fosfor ) używając stabilnych izotopów (C13∂ i N15∂) jako znaczników.

Tytułem ilustracji, los trzech składników odżywczych obecnych w ściółce z martwych liści lub igieł sosny zanurzonych w różnych ciekach wodnych monitorowano w Ameryce Północnej, porównując nadrzeczną olszę czerwoną ( Alnus rubra ) lub iglaki ( choina zachodnia; w tym przypadku Tsuga heterophylla ). lub mieszane. Badania skoncentrowały się również - w tych samych (niezanieczyszczonych) ciekach wodnych na osuszanie i nawadnianie różnych typów lasów łęgowych (liściastych, mieszanych i iglastych) - na dwóch bezkręgowcach wodnych: trichopterous Lepidostoma cascadense z rodziny Lepidostomatidae , którego larwy występują do 812 osobników na metr kwadratowy, których tempo wzrostu IGR wynosi 1,5%/dobę w okresie zimowym przed przepoczwarczeniem występującym w maju-czerwcu, oraz podobny gatunek Lepidostoma unicolor, który prezentuje populacje osiągające 320 larw/m2 na początku lipca (z wzrost o 2,7% dziennie).

Biomasa produkowana przez te dwa owady jest mniejsza niż w przypadku innych gatunków (muchy majowe...), ale te dwa trichoptera mają cechy żerowania w ściółce podwodnej, gdzie mogą w szczególności zjadać igły iglaste i/lub przyspieszać ich rozkład i rozmnażają się w lasach łęgowych. Gromadzą się w podwodnej ściółce, która pomaga rozłożyć składniki odżywcze, które powrócą do środowiska leśnego wraz z dorosłym owadem, gdy larwa wodna przekształci się w latającego owada powietrznego; ta ostatnia staje się obfitą ofiarą owadożernych lasów nadrzecznych. Ogólnie rzecz biorąc, to samo dotyczy ich wodnych drapieżników, w tym niektórych ryb (kiedy ich leśne drapieżniki ( wydry , rysie , czaple , bocian czarny itp.) nie zniknęły) i większość płazów w środowisku soczewicowatym (jeśli jeszcze nie zniknęły lub mocno cofnięty).
Na gruncie pod lasem łęgowym, podobnie jak w wodzie, ściółka liściasta (np. olcha) i iglasta (np.: Tsuga heterophylla ) wykazuje wyraźne różnice chemiczne.
Stosunek C/N i C/P jest niższy pod olsami, a poziom C13 con niższy pod drzewami iglastymi, a pod olsami ściółka jest wzbogacona w N15∂);

Te same różnice obserwuje się w ściółce liściowej nagromadzonej na ziemi i pod wodą.

Stechiometrii tkanek bezkręgowców, które zużywają podstawową śmieci nie różni się istotnie pomiędzy taksonomicznych albo według składu nadbrzeżnych lasów. Z drugiej strony, organizm drapieżnych widelnice ( Chloroperlidae ) i mayfly Paraleptophlebia gregalis próbki w rzekach w mieszanym lub iglastych rzecznych są bogatsze w C13∂ i N15∂ izotopy w obszarach iglastych lub mieszanych niż występujące. W strumieniach otoczony ściśle liściastych lasy (olsza dominująca).
Sugeruje to, że niska dostępność smacznej ściółki z liści olchy (bogatej w azot) może ograniczać przepływ energii i składników odżywczych (zwłaszcza azotu) przez łańcuch pokarmowy . W ten sposób można by ułatwić niedobór azotu tam, gdzie olsze występują rzadko;
Pierwotne rozkładające się bakterie i grzyby również odgrywają rolę w biodostępności niektórych składników odżywczych: naukowcy zauważyli, że ściółka A. rubra była szybciej rozkładana przez L. unicolor, gdy ściółka ta była „inkubowana” w odwadniających strumieniach lasach liściastych, podczas gdy na spożycie ściółki Tsuga heterophylla nie miał wpływu skład lasu łęgowego;
Różnice występują również w terminach recyklingu pierwiastków: moment szczytowego wschodu owadów z cieków wodnych jest o miesiąc wcześniej, przy zagęszczeniu owadów 2-3 razy większym pod drzewami iglastymi niż w ciekach lasów mieszanych i liściastych ; jednak całkowita biomasa pojawiających się owadów w ciągu roku jest taka sama bez względu na rodzaj lasu;
Zgrupowania wschodzących gatunków owadów różnią się w zależności od charakteru (liściaste lub iglaste) lasu łęgowego: ich bogactwo taksonomiczne jest dwukrotnie większe w lasach liściastych niż iglastych;
Badania te potwierdziły, że skład lasów łęgowych wpływa na żerowanie bezkręgowców słodkowodnych, a w konsekwencji na zawracanie składników pokarmowych traconych przez lasy do cieku wodnego. Jej wyniki pozwalają przewidywać złożone i wzajemne sprzężenia zwrotne między ciekami wodnymi a ekosystemami nadbrzeżnymi, w szczególności poprzez pojawianie się owadów (które mogą być zakłócone zanieczyszczeniem cieków wodnych).

Zobacz również

Projekty lasów łęgowych (we Francji)
Dokument dotyczący rzeki (śródziemnomorski)

Powiązane artykuły

Bibliografia

Davis JW (1986) Opcje zarządzania inwentarzem w siedliskach nadbrzeżnych . Przeł. 51. NA Wildl. iNat. Res. Konf. 290-297.
Kominoski JS, Larrangaga S i Richardson JS (2012) Czas żerowania bezkręgowców i wynurzania się różni się w zależności od strumieni wzdłuż gradientu składu lasu łęgowego . Biologia słodkowodna nie; Online: 2012-01-01
Piégay H., Pautou G. & Ruffinoni C. (coord.) (2003) Lasy łęgowe cieków wodnych . Ekologia, funkcje i zarządzanie »Edycja IDF ( wyciągi, z Google Books ).
Schnitzler-Lenoble A (2007), Lasy łęgowe Europy - ekologia, biogeografia, wartość wewnętrzna ", Éditions Lavoisier 400 str. ( ISBN 978-2-7430-0935-9 )
Petit O., 2010, „Koncepcja Riparia w obliczu współczesnych wyzwań: potrzeba podejścia interdyscyplinarnego i zintegrowanego”, w: Hermon E. (reż.), La gestion des edge de l'eau, un environnement at risk : for definicja riparia w Cesarstwie Rzymskim, Oxford, British Archeological Survey.
„ Drzewo i rzeka ” na stronie Arbre-et-paysage32.com .
André Evette, Caroline Zanetti, Paul Cavaillé, Fanny Dommanget, Patrice Mériaux i Michel Vennetier, “ ; DOI: 10.4000 / rga.2212 Paradoksalne zarządzanie lasami łęgowymi w zaporowych alpejskich rzekach podgórskich ”, Journal of Alpine Research | Revue de géographie artykuł alpejski online , 102-4 | 2014, opublikowany31 lipca 2014 r.,. URL:

Przewodniki

CRPF (2012) Przewodnik dotyczący przywracania ripysilves , opracowany przez CRPF Nord-Picardie (Amiens) i Artois-Picardie Water Agency.
CRPF (2015 ° [Poradnik techniczny: Sadzony las łęgowy: pierwsze wywiady (0-5 lat)]; przewodnik konserwacji posadzonych lasów łęgowych (format A5), z zaleceniami dla pierwszego do piątego roku sadzenia lasów łęgowych CRPF Nord-Pikardia (Amiens)
Frédéric Mouchet, Arnaud Laudelout, Natacha Debruxelles, Hugues Claessens, Jean-Yves Paquet, Jacques Rondeux, „ Przewodnik dotyczący utrzymania ripisylves ” , na fsagx.ac.be , Uniwersytet Wydział Nauk Rolniczych Gembloux ,styczeń 2007 Przykład belgijski z prezentacją zagadnień.
- “ Co to jest riprisylve? » , na ofme.org , Regionalne Centrum Własności Leśnej (CRPF, Provence-Alpes-Côte d'Azur ) .
FNE (2006) Przewodnik po konkretnych przypadkach zarządzania lasami łęgowymi - Francja ... , 2006, Francja środowisko naturalne / Réseau Forêt, przy wsparciu Ministerstwa Ekologii, PDF 55 s.

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Gregory, SV, FJ Swanson, WA McKee i KW Cummins (1991) Perspektywa ekosystemu stref nadbrzeżnych. BioNauka 41: 540–551.
Triquet, AM, GA McPeek i WC McComb (1990), Różnorodność Songbird w zrębach zi bez paska buforowego nadbrzeżnego . Journal of Soil and Water Conservation, lipiec – sierpień: 500-503
Naiman, RJ, H. Decamps i M. Pollock. 1993. Rola korytarzy nadbrzeżnych w utrzymaniu regionalnej różnorodności biologicznej. Zastosowania ekologiczne 3: 209–212
Lowrance, R., R. Todd, J. Fail, Jr., O. Hendrickson, Jr., R. Leonard i L. Asmussen (1984), Lasy nadbrzeżne jako filtry składników odżywczych w zlewniach rolniczych . BioNauka 34: 374–377.
Gilliam, JW 1994. Nadbrzeżne tereny podmokłe a jakość wody . Journal of Environmental Quality 23: 896-900.
Henry, C., C. Amoros i N. Roset. 2002. Ekologia rekultywacji mokradeł rzecznych: 5-letnie badanie pooperacyjne na rzece Rodan we Francji . Inżynieria ekologiczna 18: 543-554.
Henry, CP i C. Amoros. 1995. Ekologia odtworzenia rzecznych mokradeł: I. Baza naukowa . Zarządzanie środowiskowe 19: 891-902.
Jacquemyn, H., O. Honnay, K. Van Looy i P. Breyne. 2006. Przestrzenno-czasowa struktura zmienności genetycznej rozprzestrzeniającej się metapopulacji roślin na dynamicznych brzegach rzeki Mozy . Dziedziczność 96: 471 - 478.
Jansson, R., U. Zinko, DM Merritt i C. Nilsson. 2005. Hydrochory zwiększają bogactwo gatunków roślin nadbrzeżnych: porównanie między rzeką swobodnie płynącą a regulowaną . Journal of Ecology 93: 1094-110394
http://www.mddep.gouv.qc.ca/eau/bassinversant/fiches/bandes-riv.pdf
Ruffinoni C (1994) Rola lasów łęgowych w ograniczaniu rozproszonych zanieczyszczeń azotowych w środowiskach rzecznych (rozprawa doktorska) ( podsumowanie INIST-CNRS ).
Schneider JB [2007]. Rzecznictwo przywrócenia naturalnych brzegów leśnych potoków i potoków . Las Waloński 86: 43-57 (15 s., 11 rys., 18)
Daniel A. Sarr, David E. Hibbs. (2007) Wieloskalowe kontrole zróżnicowania zadrzewień w lesie łęgowym zachodniego stanu Oregon. Monografie Ekologiczne 77: 2, 179-201 Data publikacji online: 1 maja-2007 ( Streszczenie w języku angielskim ).
Estreguil, C., Caudullo, G., de Rigo, D., San-Miguel-Ayanz, J., (2013), Krajobraz leśny w Europie: wzorzec, fragmentacja i łączność . Raport referencyjny Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej. EUR – badania naukowe i techniczne 25717 (JRC 77295). ( ISSN 1831-9424 ) . ( ISBN 978-92-79-28118-1 ) . doi: 10.2788 / 77842. Luksemburg: Urząd Publikacji Unii Europejskiej (powielanie dozwolone pod warunkiem podania źródła)
Poprzednie projekty (patrz rozdział Merkury w pająkach strefy nadbrzeżnej. , Dostęp 2012-07-04
Wyjaśnienia w języku angielskim, ze zdjęciami) ), ze Slajdami opisującymi i wyjaśniającymi jak powstała strefa buforowa , „ interaktywne mapy GIS ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
http://www2.publicationsduquebec.gouv.qc.ca/dynamicSearch/telecharge.php?type=3&file=/Q_2/Q2R17_3.htm
Brodsky, AK 1973. Zachowanie rojowe jętek (Ephemeroptera) . Przegląd entomologiczny, 52: 33–39
Kominoski JS, Larraanaga S i Richarson JS (2012), Czas żerowania i wylęgu bezkręgowców różni się w zależności od strumieni wzdłuż gradientu składu lasu łęgowego . Biologia słodkowodna, 57: 759-772. doi: 10.1111 / j.1365-2427.2012.02740.x ( podsumowanie )
E. Grafius nh Anderson, populacje Dynamics i rola dwóch gatunków Lepidostoma (Trichoptera: Lepidostomatidae) u Oregon bór strumień ; Ekologia Cz. 61, nr 4 (sierpień 1980), s. 808-816 ; Wyd: Towarzystwo Ekologiczne Ameryki; URL: https://www.jstor.org/stable/1936751 ( podsumowanie )
„IGR” = Chwilowa stopa wzrostu