Raphael Lemkin

Raphael Lemkin Obraz w Infobox. Funkcjonować
Adwokat
Biografia
Narodziny 24 czerwca 1900
Wołkowysk , rząd Grodna , Imperium Rosyjskie (obecnie Białoruś )
Śmierć 28 sierpnia 1959(59 lat)
Nowy Jork
Pogrzeb Cmentarz Mount Hebron ( we )
Imię w języku ojczystym Rafał Lemkin
Narodowości Polski
amerykański
rosyjski
Trening Wydział Prawa Uniwersytetu Leopol ( d ) Uniwersytet w
Heidelbergu
Uniwersytet Lwowski
Zajęcia Prawnik , irenolog , prokurator
Inne informacje
Pracował dla Yale University , Duke University
Pole Międzynarodowe prawo karne
Nagrody Kawaler Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
Nagroda Czterech Wolności im. Roosevelta - wolność wyznania

Raphael Lemkin (w języku polskim  : Rafał Lemkin), ur24 czerwca 1900w Azyaryskiej, obecnie na Białorusi , zmarł dnia28 sierpnia 1959w Nowym Jorku , polski żydowski prawnik, a następnie Amerykanin, który w 1943 r. wymyślił termin i koncepcję ludobójstwa i spierał się najpierw przed Trybunałem w Norymberdze , a następnie w ONZ w 1948 r.

Jego pierwsze poważne prace rozpoczęły się w 1933 r., Będąc prokuratorem w Warszawie  : przyczynił się do wysiłków Ligi Narodów (SDN) na rzecz opracowania międzynarodowego prawa humanitarnego , pracując nad projektem prawa międzynarodowego, które sankcjonowałoby zniszczenie. , grupy etniczne, narodowościowe i religijne. Chciał ustalić związek między dwoma praktykami, które proponował wprowadzić do prawa międzynarodowego: „barbarzyństwem” i „wandalizmem”.

Ponieważ jest pochodzenia żydowskiego, inwazja na jego kraj zmusiła go do schronienia się w Stanach Zjednoczonych, gdzie kontynuował swoją pracę we współpracy z nową Organizacją Narodów Zjednoczonych. W ramach wkładu, o który zwrócono się do różnych prawników, w 1943 r. Ukuł termin ludobójstwo , łącząc słowo „γένος (genos)” w starożytnej grece , rodowód, rodzina, klan, grupa, rasa i sufiks „-cide”. , Od łacińskiego słowa caedere znaczy zabijać.

Po ogłoszeniu go na procesie w Norymberdze neologizm ożywa w prawie pozytywnym wraz z przyjęciem w Paryżu, w Palais de Chaillot ,9 grudnia 1948Z z Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, z którego Lemkin był głównym kreślarz.

Plik 10 grudnia 2008z okazji podwójnej rocznicy przyjęcia wielkich tekstów humanitarnych ONZ (60 lat) i jego śmierci (prawie 50 lat) Francja i Polska uczcili jego pamięć inauguracją pamiątkowej tablicy umieszczonej na foyer teatru Trocadéro w Paryżu.

Biografia

Dzieciństwo i szkolenie

Według jego wspomnień , czasem trochę upiększone , Rafał Lemkin urodził się i mieszkał w pierwszych dziesięciu latach życia w gospodarstwie rolnym położonym w miejscowości Ozerisko (obecnie Azyaryska), w pobliżu wsi Bezwodne ówczesnej Rosji cesarskiej , dziś w powiecie wołowskim ( Wołkowysk) na Białorusi , na ziemiach polskich zaanektowanych przez Rosję w 1795 r. Wychowywał się w żydowskiej rodzinie trojga dzieci przez swoich rodziców, Józefa Lemkina i Bellę Pomerantz. Jego ojciec jest rolnikiem , dzierżawcą, a matka żarłoczną czytelniczką, zarówno malarzem , językoznawcą, jak i filozofem , która żyje w otoczeniu wielu książek historycznych i literackich, z których szczególnie zachował bajkę o lisie i bocianu Iwana Kryłowa. . Młody Rafał pod wpływem matki w wieku 14 lat opanował nie mniej niż dziewięć lub dziesięć języków obcych, w tym francuski, hiszpański, rosyjski, jidysz, hebrajski i niemiecki. W 1910 roku Lemkinowie wyjechali z Ozeriska do innego gospodarstwa rolnego bliżej Wołkowyska, aby Rafał mógł uczyć się na uczelni w mieście. Staje się wytrwałym czytelnikiem Tołstoja i Quo vadis? . Zostaje przyjęty do gimnazjum w Białymstoku . Jak przekazała lokalna prasa, jest bardzo zainteresowany ludobójstwem Ormian w 1915 r .: „Ponad 1,2 miliona Ormian zabitych za to, że nie jest chrześcijaninem. „ Pod koniec wojny, na mocy traktatu wersalskiego z 1919 r., Otrzymał obywatelstwo polskie, polski Wołkowysk stał się po okupacji niemieckiej w 1915 r.

Absolwent z białostockiego gimnazjum ,30 czerwca 1919, po raz pierwszy zapisał się na filologię na Uniwersytecie Krakowskim w latach 1920-1921, a następnie niewątpliwie odesłany z powrotem na Uniwersytet im. Jana Kazimierza we Lwowie , obecnie na Ukrainie , gdzie w 1926 r. uzyskał stopień doktora nauk prawnych. opieka prof. Juliusa Makarewicza (Październik 1921, aż do ukończenia szkoły 20 maja 1926). Uczęszczał do Uniwersytetu w Heidelbergu w Niemczech, aby pogłębić swoją wiedzę filozoficzną i powrócił do Lwowa w 1926 r., aby ukończyć studia prawnicze. Zostawił ją jako młody prokurator w Warszawie .

Początkowa kariera

Po pięciu latach jako prokurator w latach 1929–1934 R. Lemkin awansował na zastępcę prokuratora przy brzeżańskim sądzie . Jednocześnie jest sekretarzem Komisji Kodyfikacyjnej Praw RP, która opracowuje m.in.nowy kodeks karny oraz wykłada prawo w Tachkimoni College w Warszawie . We współpracy z Duke University w Stanach Zjednoczonych, wraz z profesorem prawa Malcolmem McDermottem , przetłumaczył na język angielski polski kodeks karny z 1932 roku . Ten ostatni pomoże mu później dołączyć do Stanów Zjednoczonych.

Pierwsza praca Rafała Lemkina z zakresu międzynarodowego prawa humanitarnego została zaprezentowana Radzie Prawniczej Ligi Narodów podczas zorganizowanej w 1933 roku w Madrycie konferencji na temat międzynarodowego prawa karnego . Aby go przygotować, inspiruje się twórczością Wespazjana Pelli , rumuńskiego naukowca, propagatora „uniwersalnej sprawiedliwości”. Zapobieganie barbarzyństwu i wandalizmowi to jej cele: „akty barbarzyństwa lub wandalizmu, które mogą spowodować powszechne zagrożenie. » , Tekst opublikowany przez Pedone w Paryżu, oficjalnego wydawcy Ligi Narodów . Nie mógł tam pojechać, polski rząd mu tego zabronił, ale jego tekst został odczytany pod jego nieobecność. Wygłasza esej o Zbrodni barbarzyństwa jako zbrodni uznawanej przez prawo międzynarodowe. Jest to pierwsza koncepcja, która ewoluuje w kierunku ludobójstwa. Swój temat znalazł bezkarnie za masową zbrodnię, ludobójstwo Ormian , które wzbudziło szerokie międzynarodowe emocje, kiedy miało miejsce, oraz współczesne międzyreligijne masakry Simelé w Iraku.

W następstwie uwag wygłoszonych podczas tej konferencji Rafał Lemkin został zmuszony do rezygnacji w 1934 r. Pod naciskiem polskiego MSZ. Następnie kontynuował karierę jako prawnik w Warszawie. W tym okresie brał udział w licznych konferencjach organizowanych przez Wolną Wszechnicę Polską , m.in. w zajęciach Stanisława Rappaporta i Wacława Makowskiego .

W 1937 r. R. Lemkin został powołany na członka polskiej misji na IV Kongresie Prawa Karnego w Paryżu. Broni tezy, że pokoju może i musi bronić prawo międzynarodowe. Zajmował się także innymi dziedzinami prawnymi, m.in. kompendium polskiego prawa karnego i skarbowego Prawo karne skarbowe (1938), a w 1939 r. Opublikował w języku francuskim pracę z zakresu międzynarodowego prawa handlowego La Réglementation des payment international .

II wojna światowa i procesy norymberskie

Zmobilizowany w 1939 r., Gdy Polska została najechana przez nazistowskie Niemcy i ZSRR, na mocy paktu niemiecko-sowieckiego podpisanego przez Ribbentropa i Mołotowa, bronił oblężonej Warszawy, gdzie twierdził, że został postrzelony w biodro (kwestia kontrowersyjna). Uciekł z niewoli i - po przekroczeniu Litwy - trafił do Szwecji, gdzie przed wojną otworzyły mu się wykłady na Uniwersytecie Sztokholmskim .

Z pomocą Malcolma McDermotta uzyskał pozwolenie na emigrację do Stanów Zjednoczonych, dokąd przybył w 1941 r. Po dotarciu do Moskwy, aby zabrać statek transsyberyjski do Japonii i przeprawić się do Seattle. Jeśli uda mu się w ten sposób uratować, 49 członków jego rodziny znika podczas eliminacji Żydów z Litwy i Polski przez nazistów. Jego brat Elias przeżywa z żoną i dwójką dzieci, nie bez spędzenia wielu lat w sowieckim łagrze. Raphaël Lemkin zdołał ich wydostać w 1948 roku, kiedy schronili się w Montrealu w Kanadzie.

W Stanach Zjednoczonych R. Lemkin dołączył w 1941 r. Do szkoły prawniczej Duke w Północnej Karolinie . Uczył w 1942 roku w szkole wojskowej Uniwersytetu Wirginii . Napisał Military Government in Europe, wstępną wersję swojej późniejszej książki Axis Rule in Occupied Europe . W 1943 r. Został mianowany konsultantem w Board of Economic Warfare i Foreign Economic Administration  (en) Stanów Zjednoczonych i został specjalnym doradcą ds. Zagranicznych Amerykańskiego Departamentu Wojny (Departament Wojny) ze względu na swoje potwierdzone doświadczenie w pracy. prawo międzynarodowe.

W 1944 r. Uzyskał wsparcie od Carnegie Foundation (Carnegie Foundation for International Peace ), która sfinansowała publikację w Stanach Zjednoczonych głównego dzieła R. Lemkina, Axis Rule in Occupied Europe . To w tej książce po raz pierwszy pojawia się termin „ludobójstwo”.

Jego koncepcja ludobójstwa natychmiast spotkała się z wielkim sukcesem i kiedy od 1945 do 1946. Został doradcą Roberta H. Jacksona , członka Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych i szefa delegacji Stanów Zjednoczonych w Trybunale w Norymberdze . Jednakże, chociaż termin ludobójstwo jest sporadycznie używany w brytyjskich i francuskich aktach oskarżenia, nie pojawia się w wyroku wydanym1 st październik 1946ponieważ Statut Trybunału nie wspomina o tym w przypadku zbrodni należących do właściwości Trybunału, a mianowicie zbrodni przeciwko pokojowi, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości (Statut, art. 6), na podstawie sprzeciwu innych prawników, takich jak: Hersch Lauterpacht, który wysunął koncepcję zbrodni przeciwko ludzkości .

Następnie Lemkin podwoił swoje wysiłki, aby przyjąć swoje poglądy na temat ludobójstwa. WGrudzień 1946Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję 96, w której potwierdzono, że ludobójstwo „pozbawia prawa do istnienia całych grup ludzkich” i jest „przestępstwem w świetle prawa międzynarodowego”. Plik9 grudnia 1948 przyjęto Konwencję o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa.

Po wojnie

Po wojnie Raphael Lemkin pozostał w Stanach Zjednoczonych. Od 1948 wykładał prawo karne na Uniwersytecie Yale . W 1955 r. Uzyskał katedrę profesora prawa w Rutgers School of Law w Newark, niedaleko Nowego Jorku. Przez cały ten okres kontynuował dzieło swojego życia, zapoczątkowane na konferencji madryckiej w 1933 r., Walcząc o rozszerzenie uznania w pozytywnym prawie międzynarodowym zbrodni ludobójstwa. Znał porażkę konferencji pokojowej, która odbyła się w Paryżu w 1945 r. I która doprowadziła do podpisania traktatu paryskiego w 1947 r. Sukces nastąpił w następnym roku, kiedy jego projekt rezolucji w sprawie zapobiegania i stłumienia zbrodni ludobójstwa , przedstawiony Zgromadzeniu Ogólnemu Narodów Zjednoczonych , został ostatecznie poparty przez Stany Zjednoczone z pewnymi modyfikacjami i jednogłośnie zatwierdzony w dniu8 grudnia 1948. Polityczne i kulturowe aspekty ludobójstwa nie zostały zachowane.

R. Lemkin zmarł w 1959 r. Na zawał serca w wieku 59 lat w biurze agencji public relations Milton H. Blow w Nowym Jorku . Paradoksalnie człowiek, który chciał, abyśmy uczcili pamięć milionów ofiar ludobójstwa, zobaczy na jego pogrzebie tylko 7 osób. Został pochowany w Górze Hebron Cemetery , New York .

Główne elementy jego myśli

Pracę R. Lemkin dopasowanie do podejścia do międzynarodowej kancelarii prawa humanitarnego w XIX th  wieku i przyjętego przez Ligę, który chciał określić zbrodnie dotyczyły całej ludzkości, niezależnie od tego, gdzie zostały one popełnione. Zbrodnię wojenną i zbrodnię przeciwko ludzkości wszedł pozytywny prawo wielu krajów w 1920 roku Na początku 1930 roku koncern było znalezienie prawa międzynarodowego z handlem narkotykami, handlem kobietami i inne przestępstwa międzystrefowych kilku krajach. Jego wkład będzie miał na celu uświadomienie ludziom, że bardzo wielkie masowe zbrodnie kwestionowały sumienie całej ludzkości i powinny być przedmiotem międzynarodowej polityki zapobiegania i represji.

Proces młodego Ormianina Soghomona Tehliriana , osądzonego w Berlinie w 1921 r. Za zabójstwo byłego osmańskiego ministra Talaata Paszy, jest dla niego okazją do dojrzewania koncepcji ludobójstwa.

R. Lemkin w swoich różnych pismach otwarcie zajmował się trzema głównymi ludobójstwami: ludobójstwem Ormian popełnionym przez Turków, ludobójstwem Żydów dokonanym przez nazistów (dziś powszechnie znanym jako Shoah) oraz ludobójstwem Ukraińców dokonanym przez ZSRR (obecnie znany jako Hołodomor ), dlatego zarówno Ormianie, jak i Ukraińcy powołują się na jego pisma, aby uzasadnić żądanie oficjalnego uznania ludobójstwa, którego doświadczyli. R. Lemkin sprzeciwiał się ludobójstwu, umyślnemu niszczeniu społeczności przez władzę de iure lub de facto oraz zabójstwu indywidualnemu. Według niego zniszczenie to może mieć charakter fizyczny lub kulturowy. Warunkiem ludobójstwa według R. Lemkina był nie tylko wyraz utwierdzonego pragnienia zniszczenia jakiejś grupy, ale przede wszystkim powołanie do tego organizacji. Raul Hilberg w swojej ważnej książce The Destruction of the Jews of Europe przywołuje w ciągłości cytowanej przez niego wielokrotnie R. Lemkina „struktury zniszczenia”.

W tych kwestiach definicji i prawa międzynarodowego sprzeciwia się prawnikowi Herschowi Lauterpachtowi , który osobiście odrzuca koncepcję ludobójstwa rozwiniętą przez Lemkina na rzecz zbrodni przeciwko ludzkości . Zdaniem Lauterpachta wprowadzenie pojęcia grupy wzmacnia konflikty międzyetniczne, sankcjonowanie grupy, której grozi przypisanie grupie przeciwnej, a nie zasadom prawa. Niesławna kryminalizacja ludobójstwa, zamiast uspokajać, wywołałaby reakcje grupowe sprzeczne z rozsądną akceptacją orzeczeń sądowych. Wspomnienie o grupie jest w jego oczach bezużyteczne, bo ostatecznie jest to jednostka pozbawiona podstawowych praw. Okoliczności pomagają jedynie zakwalifikować przestępstwo, ale nie zmieniają jego charakteru.

Przywołując dla ludobójstwa obowiązek udowodnienia chęci całkowitej eksterminacji, wchodzimy w niekończące się debaty na temat rzekomej celowości przestępców, którym grozi spowolnienie śledztwa i zablokowanie werdyktu. Angażowanie się w ludobójstwo, niszczenie języków, zwyczajów lub jakiegokolwiek innego aspektu „folklorystycznego”, zubaża intensywność zbrodni i wprowadza prawo w meandry, z których nie może uciec. Zdaniem Lauterpachta ścigać należy tylko zbrodnię przeciwko ludzkości , odnotowującą faktyczne masakry poza prawem międzynarodowym. Będzie stanowczym przeciwnikiem wprowadzenia pojęcia ludobójstwa podczas procesów norymberskich i później. W swoim Traite du droit international d'Oppenheim ( Prawo międzynarodowe Oppenheima ), opublikowanym w 1958 r., Uważa, że ​​pojęcie ludobójstwa jest „pełne luk, sztuczek i potencjalnych niebezpieczeństw”. Byłby to „krok wstecz” od ochrony praw człowieka.

Konwencja z 1948 r. Oznacza krok wstecz w stosunku do tekstu aktu oskarżenia przeciwko głównym zbrodniarzom wojennym w Norymberdze. W tym drugim dokumencie napisano: „Oskarżeni byli winni celowego i systematycznego ludobójstwa na grupach narodowych i rasowych, ludności cywilnej na niektórych terytoriach okupowanych, w celu zniszczenia określonych ras i klas i grup. religijni, zwłaszcza Żydzi, Polacy, Cyganie i inni . W tekście 48 Konwencji o zwalczaniu ludobójstwa termin „klasy” usunięto na wniosek Związku Radzieckiego.

Potomstwo tego słowa i nowego prawa pożądanego przez R.Lemkina można teraz odnaleźć w orzecznictwie międzynarodowych trybunałów karnych (MTKJ, MTKR), które z okazji wybuchu wojny w byłej Jugosławii i wojny domowej w Ruandzie szeroko wykorzystywały kryminalizację ludobójstwa, a nie tylko zbrodni przeciwko ludzkości. Z drugiej strony, międzynarodowy trybunał oskarżony pod auspicjami ONZ o ściganie ocalałych autorów masakr popełnionych przez Czerwonych Khmerów (nadzwyczajne izby sądów kambodżańskich) na ludności miast Kambodży doświadczył wielu opóźnień. i trudności.

Należy zauważyć, że zakwalifikowanie ludobójstwa jako „zbrodni zbrodni przeciwko ludzkości” i otaczającego go potępienia ze strony społeczeństwa doprowadziło, poza aspektami czysto karnymi, do konfliktów kwalifikacyjnych i „wojen pamięci” obejmujących wiele aspekty historii: niewolnictwo, kolonizacja, przemoc popełniana przez partie komunistyczne, różne represje polityczne.

Posługiwanie się pojęciem ludobójstwa, jeśli jest ono obecnie ugruntowane w prawie karnym, nadal pozostaje przedmiotem wielu kontrowersji, zarówno w kontekście pamięci i pokuty wokół przeszłych wydarzeń, jak i debat na temat aktualnych represji (Tybet, Darfur, Czeczenia), za które oskarżenie o ludobójstwo zostało podniesione, ale nie może się rozwijać, ponieważ sprawcy tych zbrodni nadal mają władzę.

Honory i nagrody

R. Lemkin otrzymał wiele wyróżnień za wkład w prawo międzynarodowe i zapobieganie zbrodniom wojennym. Został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Carlosa Manuela de Céspedes na Kubie w 1950 r. Otrzymał nagrodę im. Stefana Samuela Wise na Kongresie Żydów Amerykańskich w 1951 r. Oraz Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec w 1955 r. 50 on  -lecie Konwencji on sporządzony, Sekretarzowi Generalnemu ONZ wygłosi specjalny hołd jako „samym przykładzie zaangażowania moralnego”.

Raphaël Lemkin był siedmiokrotnie nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla .

R. Lemkin będzie przedmiotem dwóch sztukach: w 2005 Lemkina Dom przez Katarzyna Filloux oraz jednoaktówki Roberta Skloot (2006, równolegle Press) zwanej przypadku matryc całe ciało: Raphael Lemkin i ludobójstwa traktat Przeciw .

Plik 10 grudnia 2008z okazji sześćdziesiątej rocznicy uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka , francuski minister spraw zagranicznych Bernard Kouchner w Palais de Chaillot w obecności ambasadora RP Tomasza Orłowskiego odsłonił tablicę pamiątkową ku czci Łemkina.

Bibliografia

Inne teksty

Książki Artykuły

Uwagi i odniesienia

  1. Jego narodowość jest uważana za „mozaikową” [żydowską] najpierw w guberni rosyjskiej, a następnie na mocy Traktatu o mniejszościach polskich z 1919 r .
  2. „Polski Żyd oddał życie definiując, walcząc z ludobójstwem” [1] , CNN 12 lutego 2008 r
  3. „  Génocides: uhonorowanie pionierskiej pracy Lemkina autorstwa Jacquesa Semelina  ”, Le Monde ,9 grudnia 2008( czytaj online ).
  4. "Gdzie indziej, wczoraj, inaczej: wiedza i uznanie ludobójstwa Ormian", Revue d'Histoire de la Shoah n o  177-178 styczeń-sierpień 2003 "Porównując ludobójstwa" Yves Ternon
  5. William Korey, „Raphael Lemkin:„ The Unofficial Man ”,„ Midstream , czerwiec - lipiec 1989, s.  45–48
  6. (w) Raphael Lemkin Axis Rule in Occupied Europe: Laws of Occupation - Analysis of Government - Propozycje rekompensat Rozdział IX: Ludobójstwo ma nowy termin i nowy projekt zniszczenia narodów (Washington: Carnegie Endowment for International Peace , 1944), strony 79-95
  7. Annette Wieviorka, Le crime des crimes , L'Histoire , miesięcznik 439, wrzesień 2017
  8. AM Rosenthal, „A Man Called Lemkin”, New York Times , 18 października 1988, s. A31
  9. Constance Pâris de Bollardière, De Lemberg à Nuremberg , laviedesidees.fr, 28 września 2017 r.
  10. Jean-Louis Panne , Rafael Lemkin i Raul Hilberg - „O pojęciu” -, Komentarz n o  127
  11. (w) Ana Filipa Vrdoljak , "  Praw Człowieka i ludobójstwa: The Work of Lauterpacht i Lemkin w Modern międzynarodowego prawa, część I  " , European Journal of International Law , Social Science Research Network, n o  ID 1401234,30 stycznia 2009( czytaj online , sprawdzono 22 lipca 2018 r. )
  12. Dokumentacja francuska - ludobójstwo
  13. http://www1.rfi.fr/actupl/articles/108/article_6403.asp
  14. tekst dostępny w sieci pod adresem [www.e-toile.fr] - Dazibao

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne