| Sport | Rajdy samochodowe |
|---|---|
| Redagowanie | 12 th |
| Miejsca) | Od Paryża do Dakaru |
| Przestarzały |
z 25 grudnia 1989 w 16 stycznia 1990 |
| Uczestnicy | 465 na starcie |
| Oficjalna strona internetowa | www.dakar.com/ |
| Zwycięzca |
Motocykl : Edi Orioli Auto : Ari Vatanen Bruno Berglund |
|---|
Dakar 1990 jest 12 th Dakar . Po prologu w Chevilly i kolejnym w Marsylii wyścig zmierza w kierunku Afryki i Trypolisu w Libii . Wykończenie jest oceniana w Dakarze , Senegalu , jak co roku od stworzenia imprezy w 1979 roku .
Dwa lata po swoim pierwszym zwycięstwie w rajdzie Edi Orioli na włoskim motocyklu marki Cagiva po raz drugi wygrał Paryż-Dakar. Na podium towarzyszy mu Carlos Mas ( Yamaha ) i jego rodak Alessandro de Petri , również na Cagivie.
Stéphane Peterhansel , lider zespołu Yamaha, objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej na początku wyścigu, ale został zmuszony do wycofania się. Zbyt słabo zaopatrzony w benzynę podczas etapu, na którym zginęło wielu pilotów, nie mógł dotrzeć do mety.
Ari Vatanen w Peugeocie 405 Turbo 16 zachowuje swój tytuł w Dakarze Paryż i wygrywa po raz trzeci w ciągu czterech lat. Fin, w towarzystwie swojego pilota Bruno Berglunda, wygrał siedem etapów i szybko schował się.
Jednak w drugiej części rajdu panowała obawa, uszkadzając karoserię peugeota podczas zderzenia z drzewem. Vatanen stracił tego dnia czterdzieści minut, ale pozostał na szczycie klasyfikacji generalnej aż do ostatniego przybycia do Dakarze.
Björn Waldegård i Alain Ambrosino , również na Peugeocie, zajęli podium i zaoferowali francuskiej marce wysokie tony. Peugeot decyduje się jednak na wycofanie się po wygraniu czterech ostatnich edycji rajdu Paryż-Dakar. Marka powróci 25 lat później i ponownie wygra w 2016 , 2017 i 2018 roku ze Stéphane Peterhanselem i Carlosem Sainzem .
| Poz. | Pilot | Budowniczy |
|---|---|---|
| 1 | Edi Orioli ( ITA ) | Cagiva |
| 2 | Carlos Mas ( ESP ) | Yamaha |
| 3 | Alessandro de Petri ( ITA ) | Cagiva |
| 4 | Thierry Magnaldi ( FRA ) | Yamaha |
| 5 | Franco Picco ( ITA ) | Yamaha |
| 6 | Gilles Picard ( FRA ) | Yamaha |
| 7 | Jordi Arcarons ( ESP ) | Cagiva |
| 8 | Luigi Medardo ( ITA ) | Gilera |
| 9 | Gaston Rahier ( BEL ) | Suzuki |
| 10 | Gonzalo Gil Moreno ( ESP ) | Yahama |
| Poz. | Pilot | Drugi pilot | Budowniczy |
|---|---|---|---|
| 1 | Ari Vatanen ( KONIEC ) | Bruno Berglund ( Szwecja ) | Peugeot |
| 2 | Björn Waldegård ( SWE ) | Jean-Claude Fenouil ( FRA ) | Peugeot |
| 3 | Alain Ambrosino ( FRA ) | Alain Baumgartner ( FRA ) | Peugeot |
| 4 | Andrew Cowan ( GBR ) | Christian Delferrier ( BEL ) | Mitsubishi |
| 5 | Kenjirō Shinozuka ( Jap ) | Henri Magne ( FRA ) | Mitsubishi |
| 6 | Jean-Jacques Ratet ( FRA ) | Michel Vantouroux ( FRA ) | Toyota |
| 7 | Jacky Ickx ( BEL ) | Christian Tarin ( BEL ) | Lada |
| 8 | Joan Porcar ( ESP ) | Rossend Touriñan ( ESP ) | Nissan |
| 9 | Raoul Raymondis ( FRA ) | Patrick Destaillats ( FRA ) | Range Rover |
| 10 | Hiroshi Masuoka ( Jap ) | Jean-Paul Oligo ( FRA ) | Mitsubishi |
Przed 1998 r. Ciężarówki były zaliczane do kategorii „auto” i nie miały własnej klasyfikacji. W 1991 roku załoga Giorgio Villa , Giorgio Delfino i Claudio Vinante, pierwsza ciężarówka generała, zajęła 16. miejsce w kategorii „samochody / ciężarówki”.
| Poz. | Pilot 1 | Pilot 2 | Pilot 3 | Budowniczy |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Willa Giorgio ( ITA ) | Giorgio Delfino ( ITA ) | Claudio Vinante ( ITA ) | Perlini |