Szmaciana lalka | |
Foka pasowała do Ragdoll | |
Region pochodzenia | |
---|---|
Region | Stany Zjednoczone |
Charakterystyka | |
Sylwetka | Typ długi i treściwy |
Skaleczenie | Duży |
Waga | Do 9 kg dla mężczyzn i 6 kg dla kobiet |
Włosy | Średniej długości, z kołnierzem pod szyją |
Sukienka | Colorpoint , mitted , punkt uszczelnienia lub dwubarwny |
Głowa | Zaokrąglony trójkąt równoboczny |
Oczy | Duży i owalny, zawsze niebieski |
Uszy | Szeroka u podstawy, średniej wielkości |
Ogon | Dobrze zaopatrzone i noszone z rozmachem |
Normy | |
Ragdoll to rasa z kotów, które powstały w Stanach Zjednoczonych . Nazwa tego dużego kota pochodzi od zdumiewającej osobliwości: po założeniu staje się miękki jak szmaciana lalka, po angielsku „ ragdoll ”.
Rasa pochodzi ze Stanów Zjednoczonych , a konkretnie z Riverside w Kalifornii . Został utworzony w 1963 roku przez Ann Baker, hodowcy z Persami .
Ann Baker skojarzyła półdługowłosego białego kota o imieniu „Josephine” z samcem nieznanego pochodzenia o imieniu „Blackie”.
W Stanach Zjednoczonych Ragdoll został rozpoznany już w 1965 roku . W 1969 roku kilku hodowców Laura i Denny Dayton kupiło cztery ragdolle od Ann Baker i założyło hodowlę pod nazwą „Blossom Time”. Ann Baker stworzyła International Ragdoll Cat Association (IRCA) w 1971 roku . Utrzymuje kontrolę nad potomkami Joséphine i narzuca wiele ograniczeń innym hodowcom ragdolli, do tego stopnia, że w 1994 roku grupa hodowców zdecydowała się zerwać ze światem ragdolli i stworzyła z tej rasy nową, nazwaną ragamuffin .
W Europie pierwsze ragdolle, bezpośredni potomkowie Josephine, sprowadzono do Wielkiej Brytanii w 1981 roku . To dwaj angielscy przyjaciele , którzy zaintrygowani tym, co słyszą z amerykańskich mediów, decydują się na każdą rasę. Każdy z nich dostanie parę z hodowli „Blossom Time”. Te cztery koty odgrywają kluczową rolę w tworzeniu rasy w Europie.
Klub entuzjastów „British Ragdoll Club” powstał w 1987 roku, a rasa została uznana przez GCCF w 1991 roku ; rok później FIFé zrobiło to samo. W międzyczasie ragdoll został wprowadzony w Niemczech ( 1985 ) i we Francji w 1986 roku przez Noëlle Vialatte „Chatterie de Gailande” w Biarritz . Jest to para z jednej z dwóch pierwszych hodowli angielskich przyjaciół: „Patriarca Ragabarfield”, samiec o niebieskim kolorze colourpoint oraz „Patriarca Rag Blossom”, dwukolorowa samica fok. Rasa została uznana w tym samym roku przez ANCFF . Pierwszy miot urodził się we Francji w Madame Vialatte w 1988 roku .
Pierwszy francuski klub Le Ragdoll Club France powstał w 1993 roku
Założycielka rasy Ann Baker zmarła w styczniu 1997 roku .
Jego charakterystyczna „szmaciana lalka” byłaby może postacią neoteniczną, a kiedy matka niesie kociaka, chwytając go za szyję, pozwala sobie całkowicie odejść. Zmniejsza się to z wiekiem, a następnie prawie znika (ale nie całkowicie, co wyjaśnia, dlaczego koty można kontrolować, chwytając je za skórę szyi). W ragdoll ten charakter pozostaje zaznaczony w wieku dorosłym.
Rasa Blackie, samca skojarzonego z Joséphine po wypadku (a więc ojciec pierwszych ragdolli) również nie jest znana. Myśleliśmy o świętej Birmie i Birmie, ale te teorie wydają się mało prawdopodobne, ponieważ te dwie rasy były wówczas bardzo rzadkie. Obecnie uważa się, że jest to raczej półdługowłosy kot alejkowy . Ann Baker ćwiczyła silne chów wsobny i kilkakrotnie kojarzyła Josephine ze swoimi kociętami, a także rodzeństwem między nimi.
Josephine była kotką sąsiadki Ann Baker. Kiedy ten kot został potrącony przez samochód, została potraktowana na uniwersytecie i wyzdrowiała bez widocznych następstw.
Reszta historii nie zawsze jest obecnie jasna. Tę kontrowersyjną rasę otacza wiele legend.
Legenda mówi, że wypadek samochodowy Josephine się nieczuły na ból, jak i jej kocięta niej, były niewrażliwe. Ta bajka oczywiście nie ma podstaw naukowych ani logicznych, a te koty wcale nie są niewrażliwe na ból.
Blackie jest opisywany przez Ann Baker jako wysoki kot, czasami w rękawiczkach jak birmański iz białą łatą na nosie, czasami jest bardziej czekoladowym samcem .
Mówi się, że Josephine miała trzy młode i właśnie w tym momencie Ann Baker zauważyła niezwykle słodki i czuły charakter kociąt, które adoptowała i rozmnażała. Następnie opowiedziała wiele sprzecznych i niespójnych, czasem absurdalnych, historii o pochodzeniu tej rasy, czasem w wyniku mutacji genetycznych , czasem dzieła Boga lub owocu uprowadzenia przez istoty pozaziemskie . Była pierwszym hodowcą, który wykorzystał marketing (gazety, lokalna telewizja itp.) Do promocji rasy.
Po Stanach Zjednoczonych, gdzie rasa jest bardzo popularna, ragdoll podbił serca Anglii, Skandynawii i dużej części Europy. We Francji, zwłaszcza ze względu na dużą popularność świętej Birmy , podbój społeczeństwa zajął trochę czasu. Od 2007 r . Ragdoll wszedł jednak do dziesięciu najbardziej reprezentowanych ras we Francji. Jednak stanowi to tylko 1,70% wszystkich francuskich kotów rasowych. W Anglii, podobnie jak w Skandynawii, od wielu lat znajduje się w pierwszej dziesiątce.
Ragdoll to duży kot, ponieważ samce mogą ważyć prawie dziewięć kilogramów w wieku dorosłym, a kobiety od 4 do 6 kilogramów. Aby osiągnąć ten rozmiar, rosną powoli, rozprzestrzeniając się u samców do wieku 2 lub 3 lat.
Ich ciało jest prostokątne, dość długie i mocne. Brak mięśni lub cienkich kości natychmiast zdyskwalifikowałby kota. Klatka piersiowa jest szeroka i okrągła, jednak szerokość między przednimi i tylnymi nogami jest taka sama. Kończyny tylne są nieco wyższe niż przednie i dobrze rozwinięte. Chociaż jest to duży, dość ciężki kot, nie musi być duży i dopuszcza się tylko torebkę na brzuch. Nogi są średniej wielkości, proporcjonalne do ciała, o mocnej muskulaturze i budowie kości. Zbyt krótko karzą kota na wystawach . Stopy są duże, okrągłe, z zawsze licznymi włoskami między opuszkami. Ogon jest długi i noszony w pióropuszu. Złożony na grzbiecie kota powinien sięgać łopatek .
Ich głowy są średniej wielkości i tworzą trójkąt z zaokrąglonymi przednimi konturami. Również od przodu zauważamy, że przestrzeń między uszami jest płaska. Z profilu czoło jest płaskie i kończy się niewielkim zagłębieniem na nosie, zwanym „toboganem”. Zbyt wyraźne zagłębienie nosa może prowadzić do kar. Kufa średniej wielkości, dobrze rozwinięta i zaokrąglona. Oczy są duże i owalne, zawsze koloru niebieskiego (inny kolor dyskwalifikuje) i lekko skośne. Oczy, które są zbyt małe lub okrągłe, podlegają karze. Uszy są średniej wielkości i umieszczone na przedłużeniu trójkąta utworzonego przez głowę. Są szerokie u podstawy i zaokrąglone na końcu. Gdyby tak nie było (na przykład spiczaste uszy), byłoby to uznane za wadę. Z profilu uszy skierowane lekko do przodu.
Ragdoll urodziła się cała biała i przybiera kolor do 2 e lub 3 e miesiąca, futro jest średniej długości, składa się z wielu włosków ochronnych i krótkiego podszerstka, dzięki czemu jest wyjątkowo miękka i nie tworzy zbyt wielu sęków. Włosy są krótkie na twarzy, ale dłuższe na pozostałych częściach ciała, zwłaszcza na plecach, czaszce i kryzą przy dekolcie. Nogi również pokryte są krótszymi włoskami, co daje efekt „majtek”. Futro jest blisko ciała i otwiera się, gdy kot się porusza.
Na sukienki akceptowane są trzy wzory: colourpoint , melanż i dwukolorowy .
Ragdoll z foką w rękawiczkach
Lila szylkret point ragdoll
Dla każdego z tych sukienek The standardowy rozpoznaje wszystkie kolory w pigmentowym obszarach: pieczęć , niebieski , czekoladowy , liliowy , czerwony , śmietankę , cynamon , płowe , srebro , skorupa żółwia z dymem The pręgowany (Lynx powiedział), przy czym szylkret itp .
Istnieją również ragdolle z norek , lite i sepia, których sierść nie jest jeszcze rozpoznawana w tym czasie.
Niedozwolone jest krzyżowanie z inną rasą.
Ragdolle są ogólnie opisywane jako bardzo zrównoważone, spokojne, delikatne, dyskretne i bardzo czułe koty. Ten kot również wykazywałby dużą dyskrecję nawet w swoim miauczeniu, bardzo miękkim. Jest domownikiem i bardzo łatwo się przystosowuje. Ragdoll to nieco bojaźliwy kot, który łatwo się poddaje. Nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa, dlatego często nie zaleca się pozostawiania go bez nadzoru. Te cechy charakteru pozostają jednak całkowicie indywidualne i różnią się w zależności od historii każdego kota.
Ragdoll doskonale nadaje się do życia rodzinnego i jest bardzo towarzyski z dziećmi.
Francuskich hodowców jest wciąż niewielu. W 2009 roku na liście LOOF znalazło się 109 hodowców, którzy mieli co najmniej jeden miot od 2003 roku . Jeśli jednak weźmie się pod uwagę tylko ostatnie dwa lata, pozostało ich tylko 91. Hodowcy ci na ogół mają tylko jeden miot w ciągu roku, a mniej niż cztery donoszą o więcej niż dziesięciu.
Samice ragdolli rodzą średnio 4 kocięta w miocie, maksymalnie do dziewięciu kociąt. Te samice we Francji liczą 206, ale tylko 58 z nich urodziło ponad połowę kociąt. Zwykle mają od jednego do trzech lat, a najstarsze mają maksymalnie jedenaście lat. Samców jest jeszcze mniej. 105 samców hodowlanych miało co najmniej jeden miot w ciągu ostatnich dwóch lat, ale średnio tylko dwadzieścia trzy to ponad połowa kociąt francuskich. Samce te mają od jednego do czterech lat, co może wynosić od sześciu miesięcy do trzynastu lat.
Podobnie jak w przypadku innych ras colourpoint , kocięta rodzą się całkowicie białe, a ich kolor pojawia się stopniowo z upływem tygodni.
Podobnie jak wszystkie koty rasowe i alejowe, ragdoll jest dotknięty kardiomiopatią przerostową kotów . Ta choroba jest dziedziczona w wyniku przenoszenia autosomalnego dominującego . Opracowano test DNA specyficzny dla rasy. Wykrywa mutacje w genie MYBPC3 odpowiedzialnym za rozwój choroby. Francuskie laboratorium, które ustanowiło te testy genetyczne, uważa, że około 20% ragdolli jest dotkniętych mutacją tego genu. Kontynuacją przez USG jest również zalecany dla hodowców, aby uniknąć jakichkolwiek transmisji i zwalczenia choroby. Rzeczywiście wiemy, że mutacja genu MYBPC3 nie jest jedyną przyczyną HCM u kotów.
Rasa jest również dotknięta policystyczną chorobą nerek, chociaż jest to znacznie mniej powszechne niż u Persów .
Pojawienie się białych rękawiczkach ( mitted w języku angielskim) jest wciąż częściowo nieokreślona: gen specyficzny została odkryta w świętej Birmie przez genetyki kotów laboratorium Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis , ale to jest bardzo słabo obecna w ragdoll. Recesywny charakter tej mutacji pozwala odróżnić krzyżami sacrum Birmy od ragdolli. Istnieje specjalny test genetyczny wykrywający gen gl (od „rękawiczki” = rękawica) „rękawica birmańska” .