Zasady dotyczące parku ludzi

Ten artykuł może zawierać niepublikowane prace lub niezweryfikowane oświadczenia (październik 2012).

Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając niepublikowaną zawartość. Zobacz stronę dyskusji, aby uzyskać więcej informacji.

Zasady dotyczące parku ludzi
Autor Peter Sloterdijk
Kraj Niemcy
Uprzejmy Próba
Data wydania 1999

Rules for the Human Park , z podtytułem List w odpowiedzi na Letter on Humanism of Heidegger , to krótki esej filozoficzny napisany przez Petera Sloterdijka , opublikowany w 2000 roku we Francji.

Filozof wyjaśnia tam, że humanizm , poprzez książki i edukację, od dawna służył trwałej samoprodukcji człowieka, i zwraca uwagę na nadejście wraz z kulturą masową społeczeństwa post-literackiego i bestializującego.

Jego publikacja wywołała ożywione kontrowersje w Niemczech ze względu na rzekome akcenty eugeniczne , które po wydaniu tłumaczenia utrzymywały się we Francji.

Zawartość

Książki, kurier humanizmu

Peter Sloterdijk zauważa, że humanizm służył do edukacji od człowieka przez samego człowieka. Do książek , powieści i eseje, które są otwarte listów między ludźmi rzeczywiście długo grał rolę edukacji, rodzaj „treningu” z ludzkością .

Czytanie listów humanistycznych stało się marginalne pod koniec XX wieku

Szkoły , a zwłaszcza gimnazjum sfałszowane przez burżuazyjnych państw narodowych w XIX TH i XX th  stulecia odgrywał tę rolę, w szczególności do nakładania klasyczny młodzież, to w celu wejścia na potomstwo „w kręgu odbiorców dużych niezbędny litery ”(s. 12). Ale dla Sloterdijk te czasy już minęły. Powstanie kultury masowej ( radio , telewizja , sieci itp.) Doprowadziło do powstania społeczeństwa marginalnie, a nawet „postliterackiego, postepistolograficznego, a co za tym idzie posthumanistycznego” (s. 13). Ważnym rozkwitem literatury po 1945 r. Byłoby jej ostatnie jąkanie, łabędzi śpiew , ostatni konkurs egzaltacji i samooszukiwania się.

Hamująca rola czytania w opozycji do aren i środków masowego przekazu

Humanizm nie śmiał się do tego przyznać, ale „dobre czytanie ujarzmia” (s. 16). Jeśli w człowieku zawsze toczy się walka między napięciami, które bestializują, a tymi, które oswajają, książka jest „oporem wobec amfiteatru  ” (s. 17), czyli oporem wobec wpływów bestializujących (takich jak np. spektakl o rzezi zwierząt i egzekucji między gladiatorem wśród Rzymian , w dawnej sieci środkach masowej informacji , czy dzisiaj filmach takich jak The Texas Chainsaw Massacre ). W przeciwieństwie do „huku stadionów na całym Morzu Śródziemnym  ” (s. 17), czytanie jest „twórcą tolerancji , źródłem wiedzy  ” (s. 17). Stan ten ujawnia, że ​​człowiek wybiera siebie, ma wybór własnego wykształcenia lub odpoczynku. Krótko mówiąc, ujawnia to „  determinację człowieka w odniesieniu do jego otwartości biologicznej i ambiwalencji moralnej  ”: człowiek jest tym, który może wybrać, jak chce, swój sposób wychowania.

Heidegger i Polana Istnienia

Heidegger ze swojej strony chciał pokazać, jak bardzo humanizm (i różne jego przejawy, zwłaszcza od 1945 r., Takie jak chrześcijaństwo , marksizm i egzystencjalizm ) były w stanie zaciemnić pojawienie się rzeczywistego pytania o istotę „człowieka”. Powiedział nawet, że myśli przeciwko humanizmowi od czasu jego pracy Sein und Zeit ( Bycie i czas ). Używając pojęć poetyckich związanych z duszpasterstwem i romansem , Heidegger przywołał podstawową misję człowieka: „zachować Bycie i odpowiadać Bytowi” (s. 26). Miejscem wykonywania tej pracy jest „ polana , czyli znowu miejsce, w którym Bycie ujawnia się i otwiera jako to, co jest” (s. 26), mówi nam Sloterdijk. Humanizm miał misję udomowienia człowieka, ale w dobrych intencjach skończył się ukrywaniem czasem bolszewizmu , czasem faszyzmu , czasem amerykanizmu … Stąd pytanie Sloterdijka: „co to jest?”, Co wciąż oswaja ludzi, gdy humanizm zawodzi jego rola jako szkoły ludzkiego oswajania? ”(Str. 30).

Etapy samodzielnego „treningu” człowieka

Istota ludzka jest rzeczywiście szczególna ze względu na swoją chroniczną niedojrzałość zwierzęcą: „To ekstatyczne przyjście na świat i ta orientacja na Byt zostały złożone w kolebce istoty ludzkiej, wraz z dziedzictwem historii człowieka. Gatunek  ” (s. . 32). Sloterdijk śledzi własne udomowienie człowieka wobec siebie samego, poprzez język , sedentaryzację , „potworne współżycie  ” (s. 34) ze zwierzętami domowymi… Pokazuje również silny związek istniejący między lekcją ( Lektion ) a selekcją ( Selektion ) czy nawet między „wyborem” antologii ( Auslesen ) a czytaniem ( Lesen ). Cytuje Nietzschego , który poetyzuje i kpi z tego „treningu” ustami Zaratustry  : „Ich cnota czyni skromnym i potulnym; tak z wilka uczynili psa, az człowieka nawet najlepszego zwierzęcia domowego w służbie człowieka ”. Dla Sloterdijka „udomowienie istoty ludzkiej stanowi wielką nie myśl, w obliczu której humanizm odwrócił oczy od starożytności do współczesności” (s. 40).

Hodowca, mistrz sztuki pastoralnej

W tym parku utworzonym przez ludzkość mąż stanu, „pastor”, dąży do stworzenia prawdziwej tkaniny: „wytworzymy dobry stan tylko z pozostałymi szlachetnymi i dobrowolnymi naturami - najodważniejszymi. „Grubsza, bardziej miękka, bardziej dostosowana tkanina”, by użyć słów Friedricha Schleiermachera  ”(s. 50). Po wielkim obaleniu ( metabola ), kiedy bogowie wycofali się pod panowania Zeusa , zostawili ludzi, aby się strzegli, a dano im troskę o wybranie spośród nich bardziej godnego opiekuna i hodowcy. Niebezpieczeństwo polega na tym, że jeśli mędrcy również znikną, litery zostaną przekształcone w zarchiwizowane przedmioty i pozostają nieaktywne w piwnicach. A w takim razie co z przyszłością Człowieka, skoro ona nie istnieje, ale „że [zawsze] musi ona sama zaistnieć w permanentnej kłótni wokół jej nieokreślonego bytu” (s. 58))?

Zasady parku ludzi  : kontrowersje

Wielu niemieckich intelektualistów lewicowych , w tym Jürgen Habermas , było wstrząśniętych książką, której temat „treningu” i „selekcji” człowieka przez człowieka wydawał się im zbyt związany z tematem Nietzscheańskiego nadczłowieka. Naziści, a tym samym wybitne tabu dzisiejszych Niemiec w pokucie. W ten sposób Reinhard Mohr, aby wyrazić siebie: „Sloterdijk propaguje„ faszystowską wizję horroru ”: zakłada„ wrak statku Zachodu ”i„ wzywa do odrodzenia ludzkości poprzez ducha probówki ”.

Sloterdijk zaprzecza, że ​​chciał w wywiadzie przeprosić za selekcję. Wskazuje jednak, że edukacja jest konieczna i uważa, że ​​kwestie bioetyki są uzasadnione i ważne: „konieczne będzie zwołanie w nadchodzących latach ogólnych stanów nauk o człowieku, aby omówić granice biotechnologii i formułowanie” kodeks postępowania ”. Tym, którzy zarzucają mu chęć odgrywania roli ucznia-czarodzieja nadczłowieka, ten ostatni pisze jednak w swojej książce: „humanizm nie może w żaden sposób przyczynić się do tej ascezy, o ile jest naciągnięty na ideał silnego człowieka” (s. 29). Obudziwszy tego starego niemieckiego demona ludzkiej selekcji i tym samym wzbudzając kontrowersje, Sloterdijk wyjaśnia, że ​​„cechą epoki technicznej i antropotechnicznej jest to, że ludzie coraz bardziej stają po stronie aktywnej lub subiektywnej selekcji, nawet jeśli nie chcieli narzucać sam w roli trenera ”. Przybył tam zachęca „do aktywnego zajęcia się grą i sformułowania kodeksu antropotechniki”.

Wniosek

W tej pracy Sloterdijk odsłania więc tabu, które było jego zdaniem centralną misją literackiego humanizmu, a mianowicie wychowaniem człowieka. Stara się wykazać, że przekazywanie listów niezbędnych do ludzkiego pochodzenia wydaje się dziś osłabione, zepchnięte na bok przez coraz bardziej oszałamiającą ingerencję środków masowego przekazu. Sloterdijk i stawia pytanie: jakie są warunki niezbędnego samokształcenia człowieka, XXI th  century  ? Czy nie powinien się tym martwić, a przynajmniej zastanawiać się nad tym?

Wydania

Uwagi i odniesienia

  1. Wszystkie teksty, których numery stron są wymienione w artykule, odnoszą się do książki Rules for the Sloterdijk Human Park .
  2. Fragment z książki Tak mówił Zarathustra , Nietzschego, Gallimard, 1971, s. 191.
  3. Lorraine Millot, „  Niemiecki demon  ”, Wyzwolenie , 28 września 1999.
  4. Daniel Vernet, „  The Sloterdijk Affair: A German Controversy on the 'New Man'  ”, Le Monde , 29 września 1999.

Zobacz też

Powiązane artykuły

Link zewnętrzny