Quai d'Anjou

4 p  ARR t Quai d'Anjou
Widok z nabrzeża.
Sytuacja
Miasto	4 th
Dzielnica	Matka Boska
Początek	2, rue Saint-Louis-en-l'Île i pont de Sully
Koniec	20, rue des Deux-Ponts i pont Marie
Morfologia
Długość	313  m²
Szerokość	7  mln
Historyczny
kreacja	1614 do 1647
Dawna nazwa	Quai d'Anjou Quai d'Alençon Quai de l'Union
Geokodowanie
Miasto Paryż	0332
DGI	0350
Geolokalizacja na mapie: 4. dzielnica Paryża Quai d'Anjou Geolokalizacja na mapie: Paryż Quai d'Anjou
Obrazy na Wikimedia Commons

Quai d'Anjou jest dok położone wzdłuż Sekwany północy Ile Saint-Louis w 4 th  dzielnicy Paryża . Ma dwa poziomy: pierwszy, zatapialny, w bezpośrednim kontakcie z Sekwaną i drugi, wzniesiony około dziesięciu metrów, u podnóża rezydencji.

Pochodzenie nazwy

Nazywany „Quai d'Anjou” we wschodniej części i „Quai d'Alençon” w zachodniej części, w 1780 roku stał się całkowicie Quai d'Anjou. W 1792 r. nazwano je „Nabrzeżem Unii”, a w 1803 r . ponownie „Nabrzeżem Anjou” . Nazwa została wybrana, aby uhonorować rodzinę królewską, aw szczególności Gaston d'Orléans , zatytułowany „  Książę Anjou  ”, brat Ludwika XIII .

Historyczny

Rozpoczęła się w 1614 roku Christophe Marie, to doku z Krowy wyspie (dziś Isle St. Louis ), byłego 9 th  dzielnicy, był realizowany przez Lagrange'a, ponownie przez Maryję w 1627 roku i zakończono przez Hebert i mieszkańców w 1647 roku .

Zaczyna się n O  2 w rue Saint-Louis-en-l'Ile i most Damietty (obecnie Pont de Sully ) i kończy się w N o  20 o rue des Deux-Ponts i Pont Marie . Ostatnia liczba to 41.

W czasie rewolucji przyjął nazwę „Nabrzeże Union”. Po dwóch dekretach ministerialnych, pierwszym z 24 Frimaire roku XIII, podpisanym przez Champagny, i drugim z9 maja 1818 r., a także królewskie zarządzenie 9 grudnia 1838 r., najmniejsza szerokość nabrzeża, droga publiczna, wynosi 7  m . Budynki zlokalizowane pod numerami 19, 21, 23 i 25 podlegają okopaniu.

Według zamówienia z dnia 9 grudnia 1838 r., Quai d'Anjou jest wyrównane:

"  Louis-Philippe , etc.,
Artykuł 1 - Wyrównanie ulic Bretonvilliers , de la Femme-sans-Tête , Guillaume , Saint-Louis-en-l'Île , Poulletier , Regrattier , nabrzeży Anjou, Béthune , Bourbon i Orleanu w Paryżu zostaje zatrzymane na załączonych planach, zgodnie z protokołem punktów orientacyjnych zapisanych na tych planach.
Wydano w Pałacu Tuileries dnia9 grudnia 1838 r.. "

Malarz Honoré Daumier , najbardziej znany ze swoich karykatur za czasów Ludwika Filipa, przeniósł się do Quai d'Anjou 9 w 1846 roku. Ze swojej pracowni obserwował praczki powracające z pralek zacumowanych na Sekwanie. Obserwując ciężką pracę praczek z ich ciężkim ładunkiem prania, wykonał serię prac na ten temat.

• Obciążenia (La Blanchisseuse) , 1850/53
  Państwowe Muzeum Ermitażu , Sankt Petersburg
• Ciężkie obciążenie , 1850-1860
  Muzeum Narodowe w Cardiff
• Praczka na schodach , 1860-1862
  Muzeum Puszkina , Moskwa
• Praczka , 1863? Metropolitan Museum w Nowym Jorku

Niezwykłe budynki i miejsca pamięci

Nabrzeże składa się głównie z budynków mieszkalnych. Jest jednak teatr, Théâtre de l'Île-Saint-Louis i galeria sztuki.

• N o  1: stary hotel w Bretonvilliers , prywatny dwór zniszczony w 1874 roku na budowę mostu Sully i budowy Boulevard Henri- IV .

Zaprojektowany przez architekta Jeana Androueta du Cerceau , w imieniu Claude Le Ragois de Bretonvilliers , sekretarza Rady Króla Ludwika XIII , finansisty z interesami w gospodarstwach , ten pałac z ogrodami i tarasami został zbudowany w latach 1637-1642 z sześcioma hotelami sprawozdawczymi przez architekt Pierre Le Muet . Dekor Simon Vouet z 1643 r., Sébastien Bourdon z 1663 r. dla Grande Galerie. Dzieła Mignarda i Poussina . Wydzierżawiony przez Bretonvilliers od 1719 r. Ferme générale, który przeniósł tam swoje urzędy: urząd generalny aydów, urząd generalny uprzywilejowanych dekretem 2 października 1774. W hotelu znajduje się Biuro Komitetu Przygotowawczego Rady Gospodarstwa, którego członkiem jest Lavoisier . W Gospodarstwie znajduje się drukarnia, w której w 1740 r. pracował księgarz i drukarz Gilles Lamesle. Pan Marin de La Haye, generalny rolnik, wynajmuje tam lokal. W 1790 r. rewolucyjne zajęcie budynków. W 1791 r. drukarnię wydzierżawił poseł Pierre Samuel Du Pont de Nemours, zastępca Nemours w Zgromadzeniu Ustawodawczym. W 1793 r. budynek zajęła fabryka broni, udostępniona i ostatecznie sprzedana w drodze loterii inmaj 1795.

• N o  1: prąd, Hotel Lambert , zbudowany przez Louis Le Vau dla Lambert de Thorigny , prezydenta.

Jego żona prowadziła tam salon literacki. Dekor w grisaille autorstwa Lesueur . Gabinet na ostatnim piętrze, L'Amour i Chambre des Muses (trzynaście paneli znajduje się w Luwrze); Le Brun udekorował na miejscu dużą galerię znaną jako „Herkules”. Obrazy Pierre Patel i Joannes Hermans , Adriaen van Ostade , Romanelli , François Perrier . Jego syn sprzedał dom Dupinowi, generałowi rolnikowi. Wówczas rezydował tam markiz du Châtelet-Laumont , proboszcz kupców od 1726 do 1729, Delahaye, generał rolnik. Po jego śmierci sprzedaż rzeźb i obrazów. Zastąpił Camille de Montalivet , ministra spraw wewnętrznych w okresie Pierwszego Cesarstwa . Dom stanie się wojskową składnicą łóżek i zostanie sprzedany polskiemu księciu Czarstoriskiemu i jego żonie księżnej Czarstoriskiej .

• N o  3: Hôtel Le Vau , zbudowany przez słynnego architekta sam w 1640 roku, aby jego dom.

Mieszkał tam pisarz Frédéric Vitoux (1944-), jego ojciec dziennikarz Pierre Vitoux i dziadek, dziennikarz medyczny Georges Vitoux (1860-1933).

• Quai d'Anjou na poziomie nr .  3 i 5.

• Rezydencji z n O  3.

• N o  5: niewielki hotel Marigny (nie mylić z hotelu Marigny znajduje się w 8 th dzielnicy obok Pałacu Elizejskim) został zbudowany na kupca żelaznego. Właścicielem tego hotelu był m.in. potomek Rennequina, jednego z twórców maszyny Marly , uważanej przez Ludwika XIV za ósmy cud świata. Funkcją maszyny Marly było dostarczanie wody do fontann w parku w Wersalu.

• Rezydencji n O  5.

• N o  7: Wspólna Piekarnia Miasta Paryża ma swoją siedzibę pod tym adresem, który był niegdyś części hotelu Lambert.

• Rezydencji z n O  7.

• Drzwi.

• N O  9: domu, w którym Honore Daumier żył .

• Rezydencji N O  9.

• Tablica pamiątkowa.

• N O  11:

• Rezydencji w N O  11.

• N o  13: Louis Lambert de Thorigny , rotmistrz, syn lub brat przełożony kupców sprzedał wiele do Fougeroux Squire, doradcy, sekretarz króla, skarbnik ogóle, a płatnik czynszów ratusza. Jeden z jego synów, Wielki Mistrz Wody i Lasów, miał Ledreux, urzędnika w parlamencie, jako koncesjonariusza, którego córka sprzedała budynek Récusons de Borneville, dawnemu kupcowi płóciennemu. Jego wnuczka zostanie właścicielem i będzie zaliczać się do jego najemców: pan Charles-François Daubigny , malarz, Adolphe-Victor Geoffroy-Dechaume , rzeźbiarz i malarz, Alfred Gérente , malarz szkła, Prévost , grawer, jak wyglądają oficyny budynku Muzeum. Wiele elementów tego budynku (fasady, dachy, klatka schodowa, studnia, podłoga dziedzińca) jest wpisanych na listę zabytków (rejestracja dekretem30 grudnia 1983).

• Rezydencji w N O  13.

• Drzwi.

• N o  15: dom, w którym Paul Cézanne żył . Charles Baudelaire przebywał tam od czerwca dowrzesień 1843i malarz Jean Dries , od 1942 do śmierci w 1973.

• Rezydencji n O  15.

• N o  17: Hotel Lauzun , znany również jako „  Pimodan hotelu  ”, wymienione jako zabytki . Zbudowany od 1656 roku przez Louisa Le Vau , dla finansisty Gruÿna des Bordes i jego żony Geneviève de Mony (G i M splecione w dekoracjach), sprzedany w 1682 roku 25-letniemu księciu de Lauzun, który poślubił tam Mademoiselle. Dufort, córka marszałka de Lorges. Nadal zachowuje swój pierwotny wystrój wnętrz autorstwa Le Bruna , Jean-Baptiste Monnoyera , S. Bourdona, M. Anguiera. Zamieszkiwał ją w 1685 r. markiz de Richelieu, który sprzedał go w 1709 r. Pierre-François Ogierowi , wielkiemu audytorium Francji i generalnemu biskupowi francuskiego kleru. Następnie przeszła w ręce jego syna Jean-François Ogiera , który sprzedał go w 1764 r. René-Louis de Froulay, markizowi de Tessé. W 1769 r. przeszła w ręce jego wnuków, Saulx-Tavannes, którzy przekazali go w 1779 r. markizowi de Lavallée de Pimodan, który zajmował go aż do rewolucji. Roger de Beauvoir , pisarz, urodził się tam wListopad 1806i mieszkał tam. Obecnie od 1928 r. jest własnością miasta Paryża. Bardzo piękny zegar słoneczny na dziedzińcu między dwoma oknami na drugim piętrze. Może być również używany jako kalendarz, ale brakuje dysku, aby działał. W tych miejscach mieszka BaudelairePaździernik 1843 w wrzesień 1845, z innym lokatorem, Théophile Gautier , założycielem klubu Haschischins i doświadczenia „sztucznych rajów”. Tam też gościł Madame Sabatier i napisał swój wiersz L'Invitation au voyage . Wśród innych sąsiadów w budynku ścierał się z używanym przez niego handlarzem Arondelem, u którego był zadłużony, i malarzem Josephem Ferdinandem Boissardem de Boisdenier (1813-1866).

• Hotel de Lauzun na n °  17.

• Drzwi.

• Zegar słoneczny.

• N o  19: Hotel Méliand .
• N OS  23 i 25: rezydencje z dobrze, raz podzielony na cztery hoteli, zbudowany na palach  ; od 1658 należały do ​​gałęzi rodu Gayardon. Ten tak zwany oddział „Gayardon de Levignen”, który kupił te dwa hotele, wymarł w osobie Jeana Baptiste de Gayardona, lorda Betz i Levignen, kierownika handlu. Jego krewny, Laurent Charles de Gayardon, markiz de Fenoyl, kapitan pułku lyońskiego, odziedziczył oba budynki około 1740 roku. Jego syn Laurent-François de Gayardon, markiz de Fenoyl, feldmarszałek armii królewskiej i oficer gwardii francuskiej , mieszkał tam z żoną. To oni zbudowali, około 1760, balkon widzimy w n o  23. Ich syn Laurent-Charles-Marie Gayardon, markiz Fenoyl po ojcu, a także oficerem w Gwardii, sprzedał im dwa hotele podczas Rewolucji . W XX XX  wieku, malarz Paul Lapparent przebywał w N O  25.
• Nos .  27-29-31: Właściwości pana Lelong de Dreneu którzy wyemigrowali. Obiekt Gayardon na końcu XVII p  wiecznym Intendant Franche-Comte Abbot Fortia, markizy de Courcelles Lambert Jacques urzędnika ( N O  29). W okresie międzywojennym pod numerem 29 mieściła się siedziba wydań Contact, założonych przez amerykańskiego pisarza Roberta McAlmona .
• N o  33: od 1904 do 1953 roku, restauracja Au Rendez-vous des mariniers zadowoleniem wielu pisarzy i artystów, w tym Pablo Picasso , John Dos Passos , Pierre Drieu La Rochelle , Ernest Hemingway , Aragon , Georges Simenon i Blaise Cendrars . Pisarz Frédéric Vitoux opisuje historię tego miejsca w książce o tytułowym tytule.
• N o  35: dom zbudowany dla coachbuilder Ludwika XIV.
• N o  39: Théâtre de l'Ile Saint-Louis - Paul-Rey, jedyny na wyspie w Paryżu (60 Użytkowników włoski teatr). W budynkach mieściła się kiedyś szkoła dla dziewcząt.

• Wejście do teatru.

Uwagi i referencje

1. Rue de la Femme-sans-Tête jest teraz częścią rue Le Regrattier, która znajduje się między rue Saint-Louis-en-l'Île i quai de Bourbon .
2. Rue Guillaume stała się rue Budé .
3. Część tej obecnej ulicy położonej między quai d'Orléans a rue Saint-Louis-en-l'Île .
4. (w) „  Singers Street  ” w katalogu Christie's (dostęp 13 lipca 2021 )
5. (w) „  The Laundress  ” w Metropolitan Museum (dostęp 12 lipca 2021 )
6. (w) „  Praczka  ” w Muzeum Puszkina (dostęp 12 lipca 2021 )
7. „  Au Rendez-vous des mariners  ” , fayard.fr (dostęp 17 kwietnia 2016 ) .

Zobacz również

Bibliografia

• Félix i Louis Lazare, Słownik administracyjno-historyczny ulic Paryża i jego zabytków , 1844, notka „Anjou (quai d ')”, s.  15  ; w Gallica https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k200946t/f21.image , strona konsultowana1 st marca 2014.
• Félix et Louis Lazare, Słownik administracyjny i historyczny ulic i zabytków Paryża , Paryż, 1855; wznowienie Maisonneuve & Larose, Paryż, 2003.
• Jean-Claude Bouvier, Nazwy ulic mówią o mieście , Christine Bonneton, 2007, 223  s. ( ISBN  978-2862534138 ) .

Ikonografia

• Honoré Daumier ( 1860 ): Praczka na Quai d'Anjou , olej na drewnie; S; wymiary: 28,5×19,5  cm (Albright-Knox Art Gallery, Nowy Jork).

• Praczka na Quai d'Anjou .

Linki zewnętrzne

• Hôtel de Bretonvilliers na stronie minefe.gouv.fr .
• Malowniczy Paryż .