Camille Bachasson, hrabia Montalivet , ur25 kwietnia 1801w Valence ( Drôme ) i zmarł dnia4 stycznia 1880w Saint-Bouize (Cher), na zamku Montalivet-Lagrange , jest francuskim mężem stanu, rówieśnikiem Francji , przyjacielem Ludwika-Filipa, którego był egzekutorem , kilkakrotnie ministrem za monarchii lipcowej .
Jest drugim synem Jean-Pierre'a Bachassona, hrabiego Montalivet (1766-1823), rówieśnika Francji i ministra Napoleona I er , oraz Adelaide Starot Saint-Germain , domniemanej córki Ludwika XV .
Ukończył studia średnie w Lycée Henri-IV ; następnie został przyjęty do École Polytechnique, a następnie do École des Ponts et Chaussées, gdzie został zauważony przez Gasparda de Prony . Przygotowywał się do kariery w inżynierii lądowej, kiedy po śmierci ojca i starszego brata w 1823 roku został hrabią i rówieśnikiem Francji .
Ze względu na swój wiek nie został dopuszczony do zasiadania w izbie wyższej aż do 1826 r., Ale od tego czasu okazał się obrońcą idei konstytucyjnych i opublikował w 1827 r. List młodego rówieśnika z Francji do Francuzów. wiek .
W 1829 r., Jako przeciwnik ministerstwa Polignac , był jednym z pierwszych, którzy wstąpili do monarchii lipcowej podczas rewolucji 1830 r . Powołany w sierpniu pułkownika z Gwardii Narodowej , był przedstawionym Ludwika Filipa , a po otrzymaniu od niego tymczasowego gospodarowania w koronnego wyposażenia (10 października), jest wywoływana prawie natychmiast (2 listopada) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w rządzie Jacquesa Laffitte'a , następcy Guizota .
Król polecił mu, aby uniknąć gwałtownych ruchów podczas procesu ministrów Karola X w . On sam chroni obrady Izby Parów z eskortą Gwardii Narodowej i chasseurów. Kiedy ministerstwo zostało wstrząśnięte odejściem Dupont de l'Eure na emeryturę i rezygnacją La Fayette , król poprosił Casimira Periera o utworzenie nowego ministerstwa, w którym Montalivet przejął tekę publicznych instrukcji i kultu. Przede wszystkim zaznaczył przejście przez środki na rzecz edukacji podstawowej.
Będąc blisko Ludwika Filipa i jako byłego zarządcy fundacji koronnej, musi wspierać dyskusję nad projektem ustawy o wykazie cywilnym wStyczeń 1832. W trakcie tej debaty popełnił błąd, natychmiast wykorzystany przez opozycję, używając słowa „poddani” zamiast „obywatele” i sformułowania „król Francji” zamiast „król Francji”. Prezydent musi zawiesić posiedzenie przed hourvari, o której mowa w tym przemówieniu. Kiedy to się wznawia, Montalivet, wracając na mównicę, aby się usprawiedliwić, utknie tylko w pragnieniu dokończenia zdania, w środku którego mu przerwano, i dlatego zaczyna niestrudzenie powtarzać pod przerwami lewej strony, powodując nowy zgiełk i wywołujący oburzenie odejście opozycji. Następnego dnia Odilon Barrot rozesłał petycję podpisaną przez 165 posłów z prośbą o wezwanie ministra do zarządzenia, na które rząd odpowiedział kilka dni później, przedstawiając oficjalne dokumenty podpisane przez trybuny opozycji - Dupont de Eure , Mauguin , Audry de Puyraveau , Laffitte - którzy po Trzech Chwalebnych Dniach zakończyli swoje listy do króla, deklarując się zgodnie z rytualną formułą: „o swoim bardzo pokornym i bardzo wiernym słudze i poddanym” .
Umierając, Casimir Perier wyznacza Montaliveta na swojego następcę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, co uważa za27 kwietnia 1832.
Po umieszczeniu zachodnich departamentów w stanie oblężenia i dokonaniu wszelkich przygotowań do aresztowania księżnej Berry , minister przewodniczy również egzekucji środków represji podjętych wobec republikańskiego powstania 5 i6 czerwca. Ale gdy znalazł się w sporze ze szkołą doktrynerów, reprezentowaną u władzy przez Guizota , zrezygnował (10 października 1832) i ponownie zostaje głównym zarządcą listy cywilnej . Był prezesem Towarzystwa Geograficznego w 1834 r. Po raz trzeci odwołany w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych,22 lutego w 6 września 1836, zostawia go ponownie, aby ustąpić Guizotowi ; idzie tam15 kwietnia 1837 jako prezes odtworzonego gabinetu.
Oprócz zaciekłych zmagań trybuna wyróżniał się prezentacją projektów ustaw o obłąkanych, o atrybucji rad generalnych, o ukończeniu kilku publicznych pomników, o ulepszeniu Archiwum , instytucji. Young Blind na temat reformy więziennictwa i systemu penitencjarnego. Doradzony przez Léona Vidala , Camille de Montalivet, także przyczynił się do powstania dziennikarza Charlesa-Louisa Havasa , wycofując wsparcie państwa ze strony jego rywala Jacquesa Bressona .
Wycofał się z 30 marca 1839 w 2 lutego 1848w sprawie funkcji intendenta listy cywilnej i dołączył jego nazwisko do utworzenia muzeum wersalskiego , do rozbudowy muzeum w Luwrze , do renowacji zamków Fontainebleau , Pau i Saint-Cloud . Po odrzuceniu1 st lutego 1847 teczka instrukcji publicznych, które mu zaoferowano, zdawała się skupiać w ostatnich dniach panowania idee reformy wyborczej: chciał, aby Louis-Philippe, oddzielając się od Guizot, poszedł na ustępstwa wobec centrolewicy. : nie mógł ich zdobyć.
Wracając do życia prywatnego w 1848 r., Towarzyszył królowi w jego wyjeździe z Paryża, a następnie zajął się wspieraniem interesów rodziny Orleańskiej rządem tymczasowym: zażyawszy się z rodziną królewską, król Ludwik-Filip uczynił swojego wykonawcę po jego śmierci w 1850 roku, co skłoniło Montaliveta do walki z dekretemStyczeń 1852konfiskata majątku rodziny Orleans pod rządami Drugiego Cesarstwa. W 1840 r. Został wybrany do Akademii Sztuk Pięknych, aw 1843 r. Został Wielkim Krzyżem Legii Honorowej .
W 1851 r. Bronił pamięci Ludwika Filipa w wydanej przez siebie broszurze: Król Ludwik Filip i lista cywilna . Na otwarciu sesji legislacyjnej w 1861 r., Cesarz zarzucając rządowi lipcowemu „małą szczerość w obradach, niewielką stabilność w obrocie gospodarczym, mało wykonaną pożyteczną pracę” , Montalivet odpowiedział na te ataki, co podkreślił urzędnik. naciśnij, głośno Rien! Dziesięć lat rządów parlamentarnych (1862).
Wraz z upadkiem Cesarstwa (1870) zbliżył się znacznie do „konserwatywnej republikańskiej” opinii, którą zaczął głosić jego przyjaciel Thiers, i nie ukrywał rozczarowań, jakie wywołały w nim próby pojednania hrabiego Paryża z hrabia Chambord .
Plik 17 czerwca 1874napisał do Casimira Periera: „Zachowuję kult mojego oddania i osobistych przyjaźni; ale boleśnie rozczarowany królewskimi manifestami z 1872 roku, tak sprzecznymi z ustanowieniem prawdziwie konstytucyjnej monarchii, myślałem od tamtego dnia, podobnie jak wy, że zbawienie Francji wymaga przede wszystkim lojalnej akceptacji republiki. „ Jednym słowem pozostał oddany książętom, ale w zasadzie i ten list miał wielki wpływ na ewolucję prawicy w głosowaniu nad ustawami konstytucyjnymiLuty 1875.
W 1878 r. Opublikował w Paryżu 116-stronicową książkę pod tytułem: Szczęśliwy zakątek ziemi: Saint-Bouize et Couargus . Mimo podeszłego wieku zdecydował się przyjąć miejsce nieusuwalnego senatora, zaproponowane mu w 1879 r. Przez lewicowców. w Senacie , który trzymał aż do jego śmierci,4 stycznia 1880, w Château de Lagrange-Montalivet w Cher.
W 1828 roku ożenił się z Clémentine Paillard-Ducléré , córką Constant Paillard-Ducléré , z którą miał pięć córek:
W Valence (Drôme) , aleja Camille de Montalivet i pomnik wzniesiony w 1900 roku składają mu hołd.
Rose „Comte de Montalivet” został nazwany na jego cześć. Jest to powtarzająca się róża hybrydowa, która powstała w 1846 roku w ogrodach Comte de Mondeville w Sainte-Radegonde z nasion Williama Jessego . Ma bardzo duże, pełne kwiaty w kolorze czerwonym i fioletowym.
Korespondencja i raporty Ministrów wnętrz (w tym Montalivet, 1809-1814) do Sekretarza Stanu pod Napoleon I er odbywają się w National Archives (Francja). Korespondencja i raporty Ministrów wnętrz (w tym Montalivet, 1809-1814) do Sekretarza Stanu pod Napoleon I er są w Archiwum Narodowym (Francja).