Nabrzeże Panhard-et-Levassor
13 th arr t
Nabrzeże Panhard-et-Levassor
| |||
 Quai Panhard-et-Levassor. | |||
| Sytuacja | |||
|---|---|---|---|
| Miasto | 13 tys | ||
| Dzielnica | Stacja | ||
| Początek | Pont National , bulwar Masséna | ||
| Koniec | Pont de Tolbiac , rue de Tolbiac | ||
| Morfologia | |||
| Długość | 680 m | ||
| Szerokość | 16 m | ||
| Geokodowanie | |||
| Miasto Paryż | 6937 | ||
| DGI | 7026 | ||
Geolokalizacja na mapie: 13. dzielnica Paryża
| |||
 Zdjęcia na Wikimedia Commons
|
|||
Quai Panhard-Levassor-i jest dok znajduje się w 13 th dzielnicy z Paryża ( Francja ), wzdłuż Sekwany .
Lokalizacja i dojazd
Nabrzeże Panhard-et-Levassor, położone w dzielnicy Gare , zaczyna się przy Pont National i Boulevard Masséna, a kończy przy Pont de Tolbiac i Rue de Tolbiac .
Jest dostępny w pobliżu linią metra 
na stacji Bibliothèque François-Mitterrand , przez tramwaj linii 3 
na przystanku Avenue de France linią RER 
przy stacji Bibliothèque François-Mitterrand oraz przy liniach autobusowych RATP 25 64 71 325 .
Pochodzenie nazwy
Nazwa pochodzi od René Panharda (1841-1908) i Émile'a Levassora (1843-1897), francuskich inżynierów i przemysłowców, założycieli marki samochodowej Panhard & Levassor oraz producentów pierwszego samochodu z silnikiem benzynowym.
Historyczny
Ta estakada, która istniała na stan toru w 1670 roku, później stał się odcinek drogi krajowej n ° 19 , a następnie droga wojewódzka n o 22. Ta droga, która była poprzednio częścią „Train doku” między Boulevard Masséna i Rue de Tolbiac przyjął swoją obecną nazwę w 1991 roku.
Niezwykłe miejsca i miejsca pamięci
- Nos . 3 do 13: Krajowa Szkoła Architektury Paris-Val de Seine (ENSA Paryż-Val de Seine) zajmuje tu z jednej strony dawną fabrykę Société Urbaine d'air comprimé (1891, inżynier Józef Leclaire Guy Architekt Lebris), ze względu na swoją salę i kominek jako zabytki historyczne od29 czerwca 1994i odnowiony w ramach operacji deweloperskiej Paris Rive Gauche , z drugiej strony nowy siedmiokondygnacyjny budynek (2007, Frédéric Borel architekt i główny wykonawca).
-
N o 43 (dawniej n o 43 Quai de la Gare): lokalizacja dawnych Magazyny General Stores w Paryżu (EMGP), które zostało zarekwirowanych pod reżimem Vichy i okupacji niemieckiej i oficjalnie przemianowany na " Préfecture de la Seine , Magasin centralny ”. Powszechnie nazywany „centralnym magazynem Austerlitz”, zwany także „galerią Austerlitz”, a od 1943 r. „ Obozem Austerlitz ” i „ przybudówką obozu Drancy ”, miejsce to służyło jako Dienststelle Westen z Einsatzstab Reichsleiter Rosenberg ( ERR) główny magazyn do wyposażenia przedmiotów zajętych w ramach akcji M ( Aktion Möbel , po francusku „operacja” lub „meble do akcji”) w opuszczonych mieszkaniach ukrywających się Żydów deportowanych, ekspatriowanych lub wprowadzonych (patrz: Kradzież dzieł sztuki przez reżim nazistowski ).
W celu sortowania, pakowania i przeładunku przedmiotów przeznaczonych do transportu i redystrybucji w Niemczech do ofiar bombardowań 194 Żydów internowanych przez okupanta w obozie Drancy , ale czasowo wyłączonych z deportacji (Żydzi zwani „małżonkami” Aryjczyków ',' połowa 'lub' ćwierć 'Żydów) przeniesiono tam z1 st listopad 1943. Następnie około 400 zatrzymanych zostało skierowanych do pracy w tym obozie internowania i pracy przymusowej . Po ewakuacji tego ostatniego do Drancy zorganizowano dalej12 sierpnia 1944gdy zbliżały się siły zbrojne Stanów Zjednoczonych , budynki zostały zbombardowane23 sierpnia 1944, zostały jednakowo odbudowane i ostatecznie zburzone. Ostatni ślad zniknął w 1997 r. Wraz z dwiema tablicami pamiątkowymi, które zostały tam umieszczone w latach pięćdziesiątych XX wieku dla upamiętnienia istnienia tego obozu i uczczenia pamięci internowanych. Trzy nowe płyty je wymienić, z których dwie są przymocowane na latarni i dołączone do współczesnym budownictwie z n os 41 i 43.
-
Płyta n O 43.
-
To samo .
- N o 59: na Grands Moulins miejscu , w którym mieści, między innymi, biblioteka i CROUS kafeteria i Halle aux farines miejsce naprzeciwko niego (główne wejście na Esplanade Pierre-Vidal-Naquet ) należą do Uniwersytetu kampusie Paryżu VII-Denis-Diderot .
-
Dawna fabryka Société Urbaine d'Air Comprimé . Ten pomnik jest przedmiotem inskrypcji pod zabytkami .
-
Esplanade Pierre-Vidal-Naquet pomiędzy budynkami Paris VII-Diderot , Flour Hall po lewej i Grands Moulins de Paris po prawej.
-
Hala Mąkowa widziana z nabrzeża.
-
Paris VII-Diderot, dawny budynek Grands Moulins de Paris widziany z quai Panhard-et-Levassor.
Uwagi, źródła i odniesienia
Uwagi
- Obóz był częścią sieci obozów internowania przyłączonych do Drancy . Więźniowie byli rekwirowani w ramach Akcji M za, jak zauważa kustosz BNF Olivier Jacquot, „sortowanie, klasyfikowanie, naprawianie i pakowanie przedmiotów zrabowanych w mieszkaniach deportowanych Żydów” . Meble zostały następnie przekazane niemieckim ofiarom bombardowań. W Paryżu głównymi obozami były: obóz Austerlitz, 43 quai de la Gare, obóz Lévitan, położony przy 85-87 rue du Faubourg-Saint-Martin , obóz Bassano, położony 2 rue de Bassano , Palais de Tokyo , Luwr , 60 rue Claude-Bernard . W Aubervilliers znajdował się również magazyn .
Bibliografia
- Wskazówka n o PA00133012 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
- Olivier Jacquot, „ BnF na terenie byłego nazistowskiego obozu? » , Na bnf.fr ,2 sierpnia 2010(dostęp 24 stycznia 2017 ) .
Bibliografia
- Jean-Marc Dreyfus i Sarah Gensburger , Obozy w Paryżu: Austerlitz, Lévitan, Bassano,Lipiec 1943-Sierpień 1944, Fayard.