Narodziny | ok. 1160 |
---|---|
Śmierć |
ok. 1230 Królestwo Francji |
Podstawowa działalność | piosenkarz , autor tekstów |
Gatunek muzyczny | śpiew polifoniczny |
Perotin , zwany Wielkim ( magister Perotinus magnus : „mistrz Perotin Wielki”), urodzony ok. 1160 i zmarły ok. 1230 , to francuski kompozytor , przedstawiciel Szkoły Notre-Dame w Paryżu. Jest znany jako jeden z twórców zachodniej muzyki polifonicznej . Rzeczywiście, od 1170 do 1240 praktyki tej szkoły muzycznej, w pełnym rozkwicie pod jej magisterium, spowodowały ewolucję interpretacji chorału gregoriańskiego , gatunku muzycznego o charakterze monodycznym, w którym śpiewanie unisono często przeplata się z głosem (lub z mała grupa śpiewaków , również w unisono). Integrując tę piosenkę (tylko na uroczystości) w doskonale rozwiniętą i opanowaną polifonię, Pérotin pomógł zaangażować całą przyszłość muzyki europejskiej. Rzeczywiście, europejskie pojęcie polifonii i jej praktyki powstały w różnych kościołach byłego Cesarstwa Karola Wielkiego , zanim doświadczyło pierwszego rozkwitu w Notre-Dame de Paris.
Na początku XIII -tego wieku , jest jak dyrygent z Notre Dame w Paryżu do rewizji Wielką Księgę Organum ( Magnus Liber Organi ), przypisaną do swojego poprzednika Leonin ( magister Leoninus ). Około roku 1200 skomponował utwory na trzy lub cztery głosy , w dechancji , co było ważnym etapem w rozwoju polifonii ; Organum było dotychczas kompozycja muzyczne dwie części, z których część pomocniczą, zwany organale głosu, została przymocowana do czwartej górną lub prosto obniżyć Tenor (którego treść) śpiewa gregoriańskie i wybrany jako główne części, ponieważ to ona który " trzymał" piosenkę. Od momentu pojawienia się w XI -tego wieku, głos melodia wpływów przez przeciwnego ruchu (jeden z podstawowych zasad harmonii Zachodniej).
Znamy go tylko z tego, że pisał muzykę sakralną . Niewątpliwie współpracował z teologiem, poetą i kompozytorem Philippem le Chancellorem , którego teksty paraliturgiczne okładał muzyką (np. Beata Viscera : „Entrailles blesseuses”) około 1220 roku.
Może to być niejaki Petrus, w takim przypadku należałby do hierarchii Notre-Dame od 1207 do 1238 roku.
Około roku 1275 Pérotin został zakwalifikowany do discantor optimus , czyli „lepszego” (lub „doskonałego”) „déchanteur” (tłumacza dechant), co oznaczało go jako kantora lub kompozytora dechant (dechant był pierwotnie improwizowany). ).
To, co wiemy o Pérotinie, pochodzi z notatek z kursu angielskiego studenta, który w tym czasie przybył do Paryża i został mianowany przez flamandzkiego muzykologa Edmonda de Coussemakera w 1875 roku pod nazwiskiem Anonim IV .
Perotin pozostaje dla nas głównym przedstawicielem Szkoły Notre-Dame .
Od 1875 roku , niektóre z jego kompozycji zostały odtworzone przez Edmond de Coussemaker w swojej sztuce harmonicznych do XII th i XIII th stulecia .
Zasady Sederunt z Perotinus śpiewa na jutrzni szóstego dnia w Imię róży przez Umberto Eco . „Od pierwszej sylaby se rozpoczął się powolny i uroczysty chór złożony z dziesiątek głosów, basowy ton wypełnił nawy i unosił się nad naszymi głowami, gdy wydawał się jednak wydobywać z serca ziemi”.
W muzyce współczesnej utwory Amerykanina Steve'a Reicha , takie jak Proverb , są bezpośrednio inspirowane kompozycjami Pérotina. Jego wpływ jest również obecny u innego kompozytora, znacznie bardziej wyspecjalizowanego w muzyce sakralnej, estońskiego Arvo Pärta .