Pteromys volans • Latająca wiewiórka
Pteromys volans Syberyjska latająca wiewiórka ( Pteromys volans ) Pteromys volans
LC : Najmniejszy niepokój
Syberyjski polatucha ( Pteromys volans ), znany również jako Latająca wiewiórka , jest gatunkiem z gryzonia w rodzinie z Sciuridae stanie dokonać poślizgowe loty.
Latająca wiewiórka syberyjska to mały ssak o długości od 120 do 228 mm bez ogona. Ma duże czarne oczy i grube, miękkie futro. Latem grzbiet jest mniej więcej ciemnoszary, zimą srebrzystoszary. Brzuch pozostaje biały przez cały rok. Ogon jest płaski i pokryty krótkim włosem. Kończyny są krótkie, a tylne nogi są zauważalnie większe niż przednie. Latająca wiewiórka ma błonę, patagium , między kończynami górnymi i dolnymi. Z drugiej strony nie ma błony między kończynami dolnymi a ogonem, w przeciwieństwie do północnoamerykańskiego gatunku latających wiewiórek. Brzegi membrany podszyte są futrem.
Latająca wiewiórka naprawdę zasługuje na miano latającej wiewiórki, które jest jej czasami nadawane, chociaż w rzeczywistości jest adresowana do gatunków z Ameryki Północnej. To niezwykły szybowiec, który pomimo niewielkich rozmiarów jest w stanie wykonywać „loty” od 10 do 15 m dzięki membranie zwanej patagium . Najdłuższy poślizg zaobserwowany przez rosyjskiego zoologa to 40 m . Latająca wiewiórka unosi się powoli i cicho, podążając dość lekko nachyloną trajektorią. Szybuje ze szczytu drzewa, nie bez obserwacji przez długi czas punktu, do którego chce dotrzeć. Przed lądowaniem zwierzę prostuje swoją trajektorię, wykonując nagły hak w górę, aby wylądować na pniu z podniesioną głową. Nie ląduje od przodu, ale zawsze z boku na jednym z boków wybranego tułowia, jakby lepiej amortyzować jego uderzenie. Jest również w stanie zmieniać kierunek lotu, a nawet wykonywać loty wznoszące z prądami powietrza. Nigdy nie widziano, jak ląduje na gałęzi, ale zawsze na pniu, gdzie jego kolorystyka sprawia, że jest praktycznie niewidoczny.
Zwyczaje latającej wiewiórki są nadal bardzo niedokładnie znane ze względu na jej dyskretny styl życia. Żyją w lasach od północnej Europy po Syberię i Japonię . Ich dieta składa się, w zależności od pór roku, z pąków, liści, nasion drzew, jagód i grzybów. Schronią się w szczelinach lub często wykorzystują dzięcioły, które służą również jako spiżarnie. Nie hibernują.
Są dyskretnymi, nocnymi zwierzętami, które są trudne do obserwacji i które przeszkadzają w działalności człowieka. Chociaż gatunek nie jest uważany za zagrożony, jego liczebność spada w kilku krajach, w których występuje, zwłaszcza w Finlandii.
Od 1990 do 2005 roku departament Oise miał maskotkę o imieniu Polatouche (właściwie mieszanka wiewiórki i lemura ). Latająca wiewiórka jest również maskotką oprogramowania SPIP .
Inne gatunki latających wiewiórek występują w Ameryce Północnej , należą do rodzaju Glaucomys .