Kategoria | skała osadowa |
---|---|
Podkategoria | detrytyczny rock |
Skład chemiczny | bardzo zmienna |
Główne minerały | tworzywa sztuczne |
Kolor | zmienna w zależności od rodzaju tworzywa sztucznego |
Gęstość | zmienna |
Twardość | zmienna |
Trening | częściowo antropogeniczny |
W petrografii , A plastiglomerate (w języku angielskim : plastiglomerate ) jest detrytyczny skalny (wynikające z mechanicznej degradacji innych skał) częściowo sztucznych, składa się z dostrzegalnymi kawałków antropogenicznych pochodzenia połączone ze sobą za pomocą cementu naturalnego, w szczególności dzięki wykorzystaniu tworzyw sztucznych . Lub odwrotnie, mogą to być naturalne materiały utwardzane dyfuzyjnie przez plastik po stopieniu.
Za skały osadowe uważa się plastiglomeraty .
Ta nowa skała jest jednym z nowych możliwych markerów antropocenu (nazwa ostatnio Proponowana nazwa ostatniej geologicznej epoki czwartorzędu ; nazwa zaproponowana przez naukowców z różnych dyscyplin (nauki humanistyczne i społeczne, geologia, ekolodzy, geografowie…) Wskazuje w szczególności na pojawienie się „homo plasticus” zgodnie z propozycją Gérarda Bertoliniego , jak również na zakres „ Plastisphere ” zdefiniowanej przez Davisa w 2015 r. Oraz „ zanieczyszczenie plastikiem ”, które plastik wytworzył na całym świecie w kilkudziesięciu lat i inauguruje nowy „cykl geologiczny tworzyw sztucznych” .
Słowo to składa się ze słów „plastik” i „ konglomerat ” ; nominowali go Patricia Corcoran, Charles Moore i Kelly Jazvac.
Czasami używa się również słowa „plastikowa skała”.
Plastiglomerat to półnaturalny materiał składający się z agregatów fragmentów skał (skały wulkaniczne, piasek, szczątki muszli, korale itp.) Oraz tworzywa sztucznego.
Charles Moore , oceanograf z Marine Research Institute Algalita Long Beach w Kalifornii, jako pierwszy zwrócił uwagę na to, co widzi geomateriał, ponownie w 2006 roku, przeprowadzając badania na plaży Kamilo (in) na Big Island of Hawaii .
Został opisany przez amerykańsko - kanadyjski zespół kierowany przez Patricię Corcoran, doktora geologii z University of Western Ontario i Kelly Jazvac, uniwersyteckiego nauczyciela sztuki, w szczególności w artykule w czasopiśmie GSA Today (de) ofczerwiec 2014, w ramach badania przeprowadzonego na stanowisku Kamilo. Corcoran i Jazvac badają różne próbki na plaży Kamilo w 2012 roku, w którym ukuli termin „ plastiglomerat ” .
Kulminacją ich pracy jest opis utwardzonego materiału, składającego się z elementów o różnym pochodzeniu - gruzu z sieci rybackich, plastikowych butelek, plastikowych „ konfetti ” z degradacji większych obiektów - cementowanych ziarenkami wody, piasku. W niektórych przypadkach kawałki stopionego plastiku integrują się ze skałami bazaltowymi, co nie jest skutkiem erupcji wulkanów, jakkolwiek częstych na archipelagu, ale z powodu reakcji chemicznych między skałą bazaltową a tworzywem sztucznym. Największy obserwowany blok miał widoczny obszar 176 × 82 cm .
Plastiglomeraty to geologiczne i pedologiczne wyznaczniki współczesnej obecności człowieka, czyli od początku ery przemysłowej .
Są również wskaźnikami potencjalnie zanieczyszczonych horyzontów i mogą zachować przyszłe skamieniałości lub zostać uznane w przyszłości za skamieniałości.
W piasku lub osadach przybrzeżnych znaleziono wiele plastiglomeratów, niekiedy już zasypanych, co sugeruje, że mogą one być zintegrowane z warstwami osadowymi. Zwykle jest twardszy i gęstszy niż plastik, z którego został wykonany, co powinno zwiększyć jego żywotność. Jednak niektóre materiały z plastiglomeratów mogą ewoluować przez depolimeryzację w celu oddania węglowodorów, ale kopalna forma przedmiotu z tworzywa sztucznego może utrzymywać się w dobrych warunkach. Mówi się, że jest "Clastic", gdy stopiony plastik już rozpadł się na kawałki. „In situ” stopiona pasta może również wpływać do pęknięć lub wnęk skał (na przykład krasowych). Czasami stopiony plastik był wystarczająco płynny, aby utworzyć matrycę zawierającą minerały lub różnego rodzaju odpady.
Degradacji tworzyw sztucznych za pomocą środków mechanicznych, chemicznych lub biologicznych liści im żywotności kilkuset lub nawet kilku tysięcy lat. Ta żywotność wydłuża się w określonych warunkach, w szczególności w zamarzniętym gruncie, gdy są one zakopane lub pokryte mułem lub gdy opadają poniżej strefy foticznej , a zatem mogą zostać włączone do procesów petrogenezy.
Na brzegach niektóre badania wykazały, że warstwa piasku o grubości 5 cm jest wystarczająca do ochrony ziaren styropianu przed erozją . Naukowcy z zespołu dostarczają dowodu na wejście planety w nowy etap geologiczny, antropocen , teorię opracowaną przez holenderską nagrodę Nobla w dziedzinie chemii Paula Josefa Crutzena .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.