sosna macedońska

Pinus peuce

Pinus peuce Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej sosna macedońska Klasyfikacja
Królować Plantae
Podział Pinophyta
Klasa Pinopsida
Zamówienie Pinales
Rodzina Pinaceae
Uprzejmy Pinus

Gatunki

Pinus peuce
Griseb. , 1845

Klasyfikacja filogenetyczna

Klasyfikacja filogenetyczna
Zamówienie Pinales
Rodzina Pinaceae

Stan ochrony IUCN

(NT)
NT  : Prawie zagrożony

Dystrybucja na Bałkanach .

Sosna rumelijska ( Balkan sosna lub macedoński sosna ) jest gatunkiem z sosny rodzimej górach północnej Macedonii , Bułgarii , Albanii , Czarnogóry , Kosowa , jak również daleko Tex Serbia iz dalekiej północy Grecji . Rośnie między 600 a 2300 m n.p.m., a dokładniej między 1000 a 2200 m n.p.m., często sięgając granicy drzew iglastych . W wieku dorosłym drzewo osiąga od 35 do 40 metrów wysokości, a jego pień ma 1,5 metra średnicy.

Nazwa

W języku macedońskim i serbskim drzewo nazywa się molika (молика). W języku bułgarskim znana jest jako бяла мура ( byala mura , co oznacza sosna biała ), a w języku greckim jako Βαλκανικό πεύκο ( balkaniko peiko , sosna bałkańska ). W Albańczycy nazywają to Pisha maqedonase , czyli macedoński sosna .

Opis

Sosna macedońska różni się od większości innych sosen europejskich, ponieważ należy do grupy sosny białej, podrodzaju Strobus , sekcji Strobus , podsekcji Strobus . Spokrewniony jest ze szwajcarską sosną piaskową lub sosną arolle z gór Europy Środkowej, ale jest przede wszystkim europejskim odpowiednikiem amerykańskiej sosny białej (lub sosny Weymouth), która przypomina ją pod wieloma względami, zarówno pod względem morfologii, jak i jego ekologia. Jest to drzewo lasów mieszanych strefy umiarkowanej. Jego obecność w górach bałkańskich jest właściwie reliktem ostatniej epoki lodowcowej, kiedy gatunek został zepchnięty do południowej Europy. Pomimo klimatu, który od początku holocenu znów stał się sprzyjający na równinach północnej części Europy , nie zdołał jeszcze samodzielnie odzyskać swoich starych terytoriów, został zablokowany na południu przez znalezienie nowego. schronienie w górach, zadowalające się wspinaniem na wysokości, podczas gdy Pinus strobus odniósł sukces w odbiciu na równinach Ameryki Północnej. Ale teraz wprowadzany przez ludzi, rośnie i rozprzestrzenia się dziś bardzo dobrze w Szwecji, Niemczech, a nawet na południu Finlandii, gdzie znalazł starego towarzysza: nakrapianego dziadka do orzechów , symbionta białej sosny, który rozsiewa nasiona.

Jak wszystkie drzewa z grupy sosny białej, jej igły są rozmieszczone w wiązkach po pięć, z pochwą liściową . Długość każdej igły wynosi od 6 do 11  cm . Te wydłużone stożki są na ogół od 8 do 16  cm długości, ale może osiągnąć 20  cm . Są zielone, zanim staną się żółtobrązowe, gdy dojrzeją. Ich łuski są grube i mogą być płaskie lub zakrzywione. Nasiona mają długość od 6 do 7 mm i mają 2 cm skrzydełko,  które umożliwia ich roznoszenie przez wiatr. Są one również często rozpraszane przez nakrapiane dziadek do orzechów .

Infekcje grzybowe

Podobnie jak inne sosny białe w Europie i Azji, sosna macedońska jest bardzo odporna na rdzę pęcherzykową sosny białej ( cronartium ribicola ). Choroba ta pochodzi w Europie został przypadkowo wprowadzone do Ameryki Północnej, gdzie spowodował wielkie szkody atakując amerykańskiej białej sosny , a zwłaszcza białej sosny , z sosny cukru i Whitebark sosna . Sosna macedońska, ze względu na swoją odporność na chorobę, jest wykorzystywana w badaniach do hybrydyzacji i modyfikacji genetycznych gatunków amerykańskich w celu uczynienia ich również odpornymi. Na przykład hybrydy sosny macedońskiej z różnymi amerykańskimi sosnami białymi odziedziczyły pewną odporność.

Kultura

Sosna macedońska jest często wykorzystywana jako drzewo ozdobne w parkach i dużych ogrodach, gdzie rośnie dość wolno, ale stabilnie na różnych glebach. Jest bardzo odporny na wiatr i zimno, mogąc przetrwać co najmniej w temperaturze -45  °C. Została lokalnie naturalizowana niemal wszędzie na niskich wysokościach w północnej części Europy, na przykład w Punkaharju we wschodniej Finlandii . Można ją pomylić z sosną białą amerykańską (zwaną również sosną Weymouth), często używaną również do nasadzeń ozdobnych.

Synonimy

Galeria

Zobacz również

Odniesienia taksonomiczne

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. Farjon, A. (2005). Sosny. Rysunki i opisy rodzaju Pinus , red. 2. Brill, Leiden ( ISBN  90-04-13916-8 ) .
  2. Baza danych nagonasiennych Pinus peuce
  3. Critchfield, WB i Little, EL (1966). Rozmieszczenie geograficzne sosen Świata. Departament USA Rolnictwa Służby Leśnej Misz. Wyd . 991.
  4. Søegaard, B. (1972). Względna odporność na rdzę pęcherzową rodzimych i introdukowanych sosen w Europie. Strony 233–239 w Bingham, RT i in. , wyd. Biologia odporności na rdzę drzew leśnych. Departament USA Rolnictwa Służby Leśnej Misz. Wyd . 1221.
  5. Popnikola, N., M. Jovancevic i M. Vidakovic. 1978. Genetyka trucizny Pinus Grey. Annales Forestales 7/6: 187-206.
  6. Farjon, A. 1998. Światowa lista kontrolna i bibliografia drzew iglastych . Królewskie Ogrody Botaniczne w Kew. 300 pkt.  ( ISBN  1-900347-54-7 ) .
  7. Dirr, M. (1997). Drzewa i krzewy Dirr's Hardy: ilustrowana encyklopedia . Prasa do drewna ( ISBN  978-0-88192-404-6 ) , str. 282