Pierre Oster

Pierre Oster Biografia

Narodziny	6 marca 1933 Nogent-sur-Marne
Śmierć	22 października 2020 r(87) 15. dzielnica Paryża
Imię urodzenia	Pierre Jean Georges Raymond Oster
Narodowość	Francuski
Trening	Liceum Louis-le-Grand
Zajęcia	Wydawca , poeta

Inne informacje

Nagrody	Nagroda im. Maxa-Jacoba Nagroda Broquette-Gonin Nagroda główna SGDL w dziedzinie poezji (1992)

Pierre Oster , urodzony dnia6 marca 1933w Nogent-sur-Marne i zmarł dnia22 października 2020 r, jest francuskim poetą i wydawcą luksemburskiego pochodzenia. Po ślubie z Angellą Soussouevą w 1971 roku czasami dodawał do swojego nazwiska imię swojej żony.

Biografia

Studiował w Collège Sainte-Croix w Neuilly , w Lycée Buffon , w khâgne w Lycée Louis-le-Grand, a następnie w Instytucie Studiów Politycznych w Paryżu. Opublikował poème Premier w Le Mercure de France w 1954 roku dzięki Pierre-Jean Jouve, a zaraz potem Quatre Quatrains gnomiques w La Nouvelle Revue française , dzięki Marcelowi Arlandowi i Jeanowi Paulhanowi . Jego pierwsza kolekcja Le Champ de Mai ukazała się w 1955 roku w kolekcji „Métamorphoses”, redagowanej przez Jeana Paulhana . Otrzymuje za to cenę Felix-Fénéon , tak jak w 1958 roku otrzyma nagrodę Maxa-Jacoba za Samotność światła , rok po zakończeniu jego zwolnienia, co powoduje jego wyjazd do armii w Algierii, gdzie pozostanie do 1959 roku. Po przybyciu do Blidy znalazł notatkę od swojego przyjaciela Édouarda Glissanta : „Opuszczony! W 1992 roku otrzymał Grand Prix de poésie SGDL ( Société des gens de lettres ) za całokształt swojej pracy .

W 1961 roku Jean Paulhan zaskoczył go spotkaniem z Saint-Johnem Perse'em , które dało mu największe poetyckie nadzieje. Współpracuje z Claude'em Tchou , chińskim wydawcą książek libertyńskich, i zgodnie z instrukcjami Pascala Pii , który sprawia, że korzysta ze swojej wiedzy o piekle z Biblioteki Narodowej . Wraz z Claude'em Tchou publikuje, wraz z Jean-Claude Zylbersteinem, pierwsze wydanie wszystkich dzieł Jeana Paulhana , poprzedzające to, które ukazuje się później Gallimard w zbiorze Blanche, pod kierunkiem Bernarda Baillauda . Dzięki Denisowi Roche'owi dołączył do komitetu czytelniczego Editions du Seuil , w którym zasiadał do 1995 roku. Słownik cytatów francuskich opublikowany przez Le Roberta jest dla niego pracą dietetyczną. Pewne „poświęcenie” przychodzi do niego wraz z publikacją Paysage du Tout w zbiorze „Poetry” Gallimarda , tomu antologicznego poprzedzonego pochwałą Henri Mitteranda . Jest wierny wydaniom Babel wyreżyserowanym przez Gasparda Olgiatiego w Mazamet. Uważny na ekspresję pełności, nigdy nie przestaje korygować swoich tekstów, jakby wariacja była esencją jego sztuki poetyckiej. Z pochwałą pochwały (Gallimard, 2009), w krótkich tekstach prozatorskich mówi „co jest winien i komu”.

On umarł na 22 października 2020 r ale jego śmierć została ogłoszona pięć dni później 27 października.

Publikacje

Le Champ de Mai , Paryż, Gallimard, 1955.
Solitude de la lumière , Paryż, Gallimard, 1957.
Zawsze nowa nazwa , Paryż, Gallimard, 1960.
Wielki Rok , Paryż, Gallimard, 1964
Bogowie , Paryż, Gallimard, 1970.
Figury w balladzie z Yutaką Sugitą, Paryż, Hachette, 1972.
Prośby , strona tytułowa Jean Bazaine, Montpellier, Fata Morgana, 1977.
Praktyka pochwały , Neuchâtel i Genewa, À la Baconnière, 1977; Gallimard, 2009
Ceremonial of reality , rysunek Martina Melkoniana, Marel-sur-Mauldre, Qui vive, 1981.
Skały. Trzydziesty pierwszy wiersz , cztery oryginalne druki Anne Stéphane, Mazamet, Babel, 1982.
Le Murmure , Le Pontet, Marchant Ducel, 1982.
Sztuka poetycka , rysunek René Müncha, posłowie Jean-Michel Maulpoix, Mareil-sur-Mauldre, Qui vive, 1983.
Dwudziesty dziewiąty wiersz, a następnie The Exploration of Dust (wywiad) , L'Alphée , 1985.
Sztuka poetycka , cztery litografie Jeana Bazaine'a, Maison du livre de Péouges,Marzec 1987.
The Vigneaux. Cześć Dorothée Léger , L'Apprentypographe, 1987.
Słownik cytatów francuskich , kolekcja Les Usuels, wydania Le Robert, 1987, a następnie 2006 ( ISBN 978-2-85036-192-0 ) .
Zima się kończy , Dijon, Ulysses fin de siècle, 1990,
Zakon Ruchu , Mazamet, Babel Éditeur, 1991.
Queries , Cognac, Le temps qui fait, 1992.
Maszyna wskazująca wszechświat , Sens, Obsidiane, 1992
Saint-John Perse , Mazamet, Babel Éditeur, 1992.
Alchemia powolności , Mazamet, Babel éditeur, 1997.
Wiedza o Ziemi , Mazamet, Babel éditeur, 1998.
Rozproszeni członkowie bogów , ilustracje Mireille Brunet-Jailly, Sauveterre, Jean-Louis Meunier, 1999.
Paysage du Tout 1951-2000 , przedmowa Henri Mitteranda, Paryż, Gallimard, 2000.
„Bałem się jej”, w: Un Bouquet pour Dominique Aury , Mazamet, Babel-Éditeur, 2007.
Pochwała pochwalna , Paryż, Gallimard, 2009 [pod czerwoną opaską „From Claudel to Deguy”].
Winiety rosyjskie , przedmowa do tomu Anny Achmatowej , L'églantier fleurit i inne wiersze , Genewa, La Dogana, 2010.
Utinam varietur , Montreuil, Gourcuff Gradenigo, 2012
Umarli , Editions Belin, 2014

Nagrody

W czerwiec 2019Pierre Oster został wyróżniony przez Akademii Francuskiej , The Grand Prix de Poesie dla całej jego twórczości poetyckiej.

Uwagi i odniesienia

Patrick Kéchichian, „ The death of the poet and editor Pierre Oster ” , on lemonde.fr ,27 października 2020 r(dostęp 28 października 2020 ) .
„ Grand Prix de Poésie de l'Académie française ” , na academie-francaise.fr (dostęp 14 sierpnia 2019 )

Zobacz też

Bibliografia

Revue Nunc n o 3, Dossier Pierre Oster, 2003. ( [1] )
Przegląd Inne Południowa n o 22 Fronton Peter Oster, 2003.
Philippe Jaccottet "Pierre Oster, poeta animowanego jedności" La NRF , n o 65,1 st maja 1958.
Jacques Réda , „Pierre Oster, Les Dieux”, La NRF , n o 209,1 st maja 1970.
Pierre Oster. Poetyka i poezja , Materiały z kolokwium Centrum Badań nad Poezją Współczesną, 26-27-28 maja 1992, pod redakcją Yves-Alain Favre, Publications de l'Université de Pau, 1994.
Bernadette Engel-Roux, La Mesure et le Flux, lektura: Pierre Oster-Soussouev , Mazamet, Babel éditeur, 1994.
Jean-Pierre Vallotton, Pochwała Pierre Oster , książka artystyczna we współpracy z Nimrodem, grawerowana przez Marie Falize, 2003, Amiens, Les Provinciales.
Patrick Kéchichian , „Śmierć poety i wydawcy Pierre Oster”, w Le Monde ,27 października 2020 rPrzeczytaj online .

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :
Zauważ w słowniku lub encyklopedii ogólnej : Deutsche Biographie
Zasoby literaturowe :
- Akademia Francuska (laureaci)
[wideo] Portret wideo Pierre'a Ostera