Pierre Biétry

Pierre Biétry
Funkcje
Poseł na Sejm 1906 - 1910
1906 -
Rząd	III e Republika
Biografia
Data urodzenia	9 maja 1872 r
Data zgonu	3 grudnia 1918 r. (w wieku 46 lat)
Wspólny	Anna Lea Grillet
Dzieci	Jeanne Anna Biétry
Rezydencja	Finistere

Pierre Biétry , ur9 maja 1872 rw Fêche-l'Eglise ( Territoire de Belfort ) i zmarł dnia3 grudnia 1918 r.w Sajgonie jest francuskim związkowcem, który był głównym przywódcą Narodowej Fédération des Jaunes de France w latach 1902-1912.

Również członek Finistère od 1906 do 1910, był bardzo zaangażowany w sprawę szkoły.

Biografia

Pierre Biétry jest poszukiwaczem przygód, który podróżuje po Algierii, zanim rozpoczął pracę w zegarmistrzostwie w Szwajcarii i Niemczech oraz osiadł w Doubs . Zatrudniony w Japy , zaczynał jako działacz lewicy, wstąpił do Francuskiej Partii Robotniczej kierowanej przez Julesa Guesde , a następnie został sekretarzem Federacji Socjalistycznej, gdzie organizował związki. W 1899 prowadził paradę 4 000 robotników, którzy maszerowali na Paryż z Belfort , ale zostali rozproszeni przez wojsko.

To dla niego powstrzymanie ciosu. Następnie w 1901 dołączył do Federacji Związków Zawodowych i Grup Zawodowych Robotników Francji i Kolonii , związku założonego przez Paula Lanoira, aby spróbować sfederować żółty ruch związkowy . Szybko przejmuje inicjatywę wKwiecień 1902.

W 1902 roku Pierre Biétry zerwał z założycielem Federacji Związków Zawodowych i Grup Zawodowych Robotników Francji i Kolonii, Paulem Lanoirem, by założyć Narodową Federację Żółci we Francji .

Następnie założył Partię Narodowosocjalistyczną (PSN), która w 1903 została rozwiązana.

w grudzień 1909założył nowy tygodnik La Voix française .

Od 1906 do 1910 był zastępcą Brześcia , zmarł w Sajgonie w 1918 roku.

Jest dziadkiem ze strony matki Pierre'a Salingera , dziennikarza i rzecznika Johna Fitzgeralda Kennedy'ego .

Tezy

Biétry opowiada się za urzeczywistnieniem odrodzenia narodowego przez pojednanie klas według programu sprawiedliwości społecznej, odrzucając walkę klas .

Publikacje

• Socjalizm i Żółcieni .
• Żółciele Francji i kwestia robotnicza .
• Statyw , 1912.

Uwagi i referencje

Bibliografia

• Christophe Maillard, Unionizm niemożliwy? Zapomniana przygoda Żółtych , Vendémiaire, 2016, 163 s.
• Christophe Maillard, Pierre Biétry (1872-1918) Od socjalizmu do nacjonalizmu, czyli przygoda przywódcy Żółtych w Belle Époque , Redakcja UTBM, 2014, s. 206.
• Zeev Sternhell , Rewolucyjna prawica , Le Seuil, Paryż, 1978.
• Jean-Pierre Rioux, „Prawicowi proletariusze: żółte związki”, w L'Histoire nr 4,wrzesień 1978, s. 77-79.
• „Pierre Biétry”, w Słowniku parlamentarzystów francuskich (1889-1940) pod redakcją Jean Jolly, PUF , 1960 .

Powiązane artykuły

• Żółty unionizm

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• Recenzja pracy doktorskiej Christophe'a Maillarda poświęconej Pierre'owi Biétry'emu.
• Streszczenie artykułu „Pierre Biétry (1872-1918), obrazoburczy parlamentarzysta” autorstwa Christophe Maillarda.
• Nota biograficzna w internetowym słowniku Maitron autorstwa Henri Dubiefa (bardzo kompletna).

Uwagi

1. : Jean-Pierre Rioux "proletariusze prawym Skrzydło: żółte związki" L'Histoire , n O  4, wrzesień 1978, str. 78.
2. Strona pelloutier.net .
3. Paul-André Delorme "  Pierre Biétry, ekstrawagancki proletariacka prawa krajowego  ", Rivarol , n o  3446,12 listopada 2020 r., s.  10-11.
4. Jean-Charles Van Zee, „Przeciwko kapitałowi: narodowy opór! „W Stanie , n O  21, lato 2002, s. 13.