„ Żółte związki ” (znane również pod nazwami ruchu żółtego , żółtych związków , „ żółtych ” lub „ proletariackiej prawicy ”) to ruch unionistyczny francuski, znany również pod tą nazwą w innych krajach, zarówno francuskim, jak i angielskim („ żółte związki ”), A także we Włoszech („ i gialli ”).
Ta forma uzwiązkowienia (utworzona w opozycji do „czerwonych” związków zawodowych, czyli socjalistycznych lub komunistycznych) odrzuca pewne sposoby działania, takie jak strajki i konfrontacje z pracodawcami . Dla strajkujących żółte to osoby, które nie uderzają. Kwalifikator ten, uogólniając, nabrał znaczenia pejoratywnego, określając „zdrajców”.
W następstwie strajku generalnego z Schneider et Cie w Le Creusot we wrześniu-październiku 1899 The orzeczenia arbitrażowego podpisany przez Pierre Waldeck-Rousseau , przewodniczącego Rady ,7 października 1899zezwala w szczególności na tworzenie związków zawodowych z inicjatywy swojego pracodawcy: Eugène II Schneider pobudza w ten sposób do tworzenia29 października 1899„Syndykatu korporacji robotniczych Creusot i jego zależności”. Według ówczesnego prefekta Saône-et-Loire: „Ten nowy związek, utworzony z inicjatywy administracji fabryki, składa się wyłącznie z pracowników przychylnych szefowi i nie ma innego celu niż utrudnianie działań pierwszy związek, zorganizowany po pierwszym strajku w celu emancypacji robotników ” .
W Montceau-les-Mines (the8 listopada 1899), a następnie w innych miastach, Gueugnon , Montchanin , Carmaux , Belfort itp. Pierre Biétry nawet próbuje zjednoczyć tych związków przez Krajową Federację Żółtym Francji stworzony na1 st April 1.902.
Historyk René-Pierre Parize przypisuje nazwę „żółty” „kolorowi pomieszczeń, w których [żółty związek Le Creusot] ma swój urząd”.
Związkowiec Pierre Biétry zamiast tego przypisał tę nazwę kontekstowi Montcelli:
„Montceau-les-Mines dał sygnał do powstania niezależnych pracowników przed Reds ... Spotkali się w Café de la Mairie, w Montceau-les-Mines , a ich grupa była nazwą związków n o 2. przestraszony, wściekli z powodu tego, co uważali za zdradę, Czerwoni postanowili ukarać tych, którzy chcieli pracować, i aby to zrobić, przybyli oblężenie Café de la Mairie: to były zamieszki ... Kiedy zostali zwolnieni przez Podopieczni policji, oblężonej, która nie miała wyboru materiałów, wymieniali, najlepiej jak potrafili, połamane kafelki arkuszami „żółtego” papieru, którego mieli w zapasie. Zostali ochrzczeni. Kpiąco Czerwoni nazywali siedzibę Niezależnych, których splądrowali: Syndykat Żółtych. Od tego czasu nasze organizacje dumnie zdobią się epitetem niesprawdzonym w środku bitwy. Naszą odznaką jest miotła; że the Reds, dzika róża. "
Ta wersja jest powielana w wielu późniejszych publikacjach. Historyk Michelle Perrot zauważa jednak, że przymiotnik żółty był już używany w 1897 r. Podobnie leksykolog Maurice Tournier identyfikuje wiele zastosowań przymiotnika żółty w kręgach związkowych od lat siedemdziesiątych XIX wieku.
Językoznawca Maurice Tournier wyjaśnia tę nazwę przodkową symboliką koloru żółtego i „zdolnością żółtego do niekorzystnego współdziałania z innymi już upolitycznionymi kolorami”, w tym przypadku czerwonym . Mówi w szczególności, że „niektórzy robotnicy antystrajkowi z Le Creusot, którzy okopali się w fabryce i zaopatrywali się w wędliny”, otrzymali przydomek „kiełbaski”, przydomek, którego nie można było propagować tak skutecznie, jak „żółty”. Maurice Tournier uważa przede wszystkim, że sukces „żółtej” nazwy można wytłumaczyć „dobrowolną inwersją konotacyjną”, co socjologia nazywa odwróceniem piętna . Jest to również analiza historyka Zeeva Sternhella : „Powołując się na przykład sans-kulotów, komunardów czy żebraków, w zależności od okoliczności, [strajkujący z Le Creusot] wysoko twierdzą, że jest obraźliwy”. Potwierdza to oficjalne utworzenie Narodowej Federacji Żółtych Francji .
Ruch został zorganizowany od grudnia 1901 roku wraz z utworzeniem Federacji Związków Zawodowych i Grup Robotników Zawodowych Francji i Kolonii (zwanej także Narodową Federacją Żółtych Francji), która ma być narodową organizacją żółtych, założoną przez Paul Lanoir i zarządzany przez niego doKwiecień 1902gdzie został usunięty przez Pierre'a Biétry .
Ruch jest antysemicki i skrajnie prawicowy od samego początku. Paul Lanoir potwierdza swoje hasło zMarzec 1902co można podsumować trzema słowami: „Ojczyzna, rodzina, praca”, to określenia, które będą używane w haśle reżimu Vichy . Według samego Biétry, w swojej pracy Le Socialisme et les jaune , jego celem jest „osiągnięcie odrodzenia narodowego poprzez stworzenie pojednania klasowego w ramach programu sprawiedliwości społecznej”.
W rzeczywistości ruch ten stanowczo sprzeciwiał się ruchowi socjalistycznemu i przestał się do niego odnosić w 1904 roku . Następnie jest wspierany przez nacjonalistów aż do pewnych radykalnych organów, które myślą, że mają tam nową siłę zdolną stawić czoła marksistowskiej lewicy . Finansowo wspierają go najwięksi przemysłowcy, tacy jak Gaston Japy , książę Orleanu czy księżna Uzès . Szacuje się, że ruch obecny na wschodzie, północy Francji czy w Paryżu liczy 100 000 członków.
W maju 1908 roku Biétry podzielił swój ruch na partię polityczną, Partię Właścicieli i związek zawodowy, Syndykalistyczną Federację Żółtych Francji. Wbrew socjalistom Biétry sprzeciwia się partycypacji robotników we własności środków produkcji („własności”). Do walki klasowej , że Żółci przeciwstawić klasa współpracy w ramach „wielkiej rodziny”, Zjednoczone pracy w „nierozerwalnej wspólnocie interesów”. Niezwykle gwałtowny ruch żółty marzył w 1909 roku o „przybiciu żywcem trupa Jaurèsa do drzwi”.
Związki odziedziczone po żółtych są rozproszone i często zmieniają swoją nazwę: Generalna Konfederacja Niezależnych Związków Zawodowych (CGSI), Francuska Konfederacja Pracy , Konfederacja Wolnych Związków Zawodowych , Francuski Związek Pracy itp.
W imię produktywności CGSI sprzeciwia się nacjonalizacji . Ta logika doprowadziła ją do potępienia urzędników państwowych, czasem asymilowanych do „leniwej i rozrzutnej biurokracji” ( Travail et Liberté ,29 października 1949) oraz głosić potrzebę gospodarki rynkowej i liberalizmu .
W grudniu 1974 r. CFT zalecił „stałe konsultacje na wszystkich szczeblach poprzez wprowadzenie decentralizacji i szerokiego delegowania uprawnień” .
Ogólnie rzecz biorąc, „żółci” odrzucili wszelkie odniesienia do faszyzmu , ale nadal wykazują frontalny sprzeciw wobec lewicy i CGT . Jednak w zależności od ich praktyki współzarządzania, czasami wspólnie zarządzają radami zakładowymi z CFTC , CFE-CGC lub CFDT .
Wyrażenie „żółty związek” to nazwa nadana przez związki wzywające do strajku tym, którzy go nie wzywają, oskarżanym o sprzeciwianie się konfliktom klasowym i pojednanie z pracodawcami.
Oskarżenia te padają na przykład podczas wezwania do niestrajku, kiedy domaga się tego większość innych związków, lub przy podpisywaniu porozumień branżowych, którym sprzeciwia się większość związków.
Indywidualnie „żółty” może również oznaczać pracownika zatrudnionego przez szefa do złamania strajku lub podczas strajku, pracownika, który naraża swoją skuteczność, odmawiając udziału.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.