Paul-Henri Brown

Paul-Henri Brown Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 20 kwietnia 1754
Leyden
Śmierć 31 lipca 1832(78 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Czynność Pastor
Inne informacje
Religia protestantyzm
Członkiem Królewska Holenderska Akademia Sztuki i Nauki
Różnica Kawaler Legii Honorowej
Père-Lachaise - Division 39 - Brown 04.jpg Widok na grób.

Paul-Henri Marron , urodzony dnia20 kwietnia 1754w Lejdzie francuskiej rodziny hugenotów z Drôme, która schroniła się w Holandii . On umarł na31 lipca 1832w Paryżu jest francuskim pastorem pochodzenia holenderskiego.

Biografia

Paul Henri Marron studiował teologię w Leiden, został pastorem w wieku 18 lat w 1772 roku i został mianowany proboszczem w Dordrechcie w 1773 roku.

W 1782 został mianowany kapelanem ambasady holenderskiej w Paryżu . Odprawianie kultu protestanckiego, które było nadal w Paryżu zabronione, paryżanie reformowani udawali się licznie, na własne ryzyko, do kaplicy ambasady, aby uczestniczyć w niedzielnych nabożeństwach, którym przewodniczył pastor Marron.

W 1787 roku , gdy anty patriota represje , które szalały w Zjednoczonych Prowincji prowadził Paul-Henri Marron do dymisji i chcą osiedlić się we Francji.

Szansę da mu edykt tolerancyjny , podpisany przez Ludwika XVI dnia7 listopada 1787 i zarejestrowana w Parlamencie w dniu 29 stycznia 1788. Ten edykt prawnie poświęcił obecność protestantów, nadając im stan cywilny i uznając istnienie kultu prywatnego, ale nie zniósł zakazu sprawowania kultu publicznego. Na wniosek Rabauta Saint-Étienne „protestanci z Paryża wzywali M. Marrona, aby przywiązał się do nich jako pastor, tymczasowo ograniczając swoją posługę do domowych instrukcji i pociech, czekając, aż okoliczności mu na to pozwolą. i wyznanie władzy cywilnej. "

Te specyficzne okoliczności dla ustanowienia wolności kultu publicznego pojawią się wraz z otwarciem Zgromadzenia Ustawodawczego w 1789 r., Które wraz z Deklaracją Praw Człowieka uznaje wolność sumienia. Pastor Marron będzie przewodniczył pierwszemu publicznemu nabożeństwu w czerwcu 1789 r. W pokoju wynajętym przy rue Mondétour, który szybko został zastąpiony większym pokojem przy rue Dauphine . W 1791 r. Protestanci uzyskali od burmistrza Paryża M. Bailly'ego i dowódcy gwardii narodowej p. De La Fayette zezwolenie na wynajem nieużywanego wówczas kościoła Saint-Louis-du-Louvre w celu celebrowania w nim kultu. Plik22 maja 1790, dokonali uroczystej dedykacji przez posługę M. Marrona.

Protestanci odrzucają przemoc Terroru . Pastor Marron złożył przyrzeczenia u szczytu dechrystianizacji, tzw13 listopada 1793, zaprzeczając „wszystkim tym rusztowaniom z kłamstw i dziecięcych dzieci, które ignorancja i zła wiara przyozdobiły wystawną nazwą teologii”. Ale na 19 prerii II roku (7 czerwca 1794), dzień przed słynnym świętem Najwyższej Istoty , został uwięziony za to, że w czasie zakazu kultu nadal nielegalnie się żenił i chrzcił. Został wydany 12 Thermidor Year II (30 lipca 1794), trzy dni po upadku Robespierre'a, ale „nie będzie mógł powrócić do swoich funkcji, przynajmniej w odniesieniu do głoszenia, przed upływem 9 miesięcy, czyli: 30 Ventôse Rok III (20 marca 1795) ”.

W następstwie artykuły organiczne Spośród8 kwietnia 1802który organizuje Kościół Reformowany we Francji, Paul Henri Marron zostaje potwierdzony jako pastor Paryża i zostaje Prezydentem nowego Konsystorza Kościoła Reformowanego w Paryżu, pierwszego z Kościołów Reformowanych Republiki. Równocześnie zostają obsadzone dwa inne miejsca proboszczów Paryża przewidziane ustawą organiczną: na wniosek Konsystorza Pierwszy Konsul powołuje 14 Ventôse Roku XI (5 marca 1803 r), Pastor Rabaut-Pommier , który stacjonował w Montpellier, i pastor Mestrezat z Genewy, który stacjonował we francuskim kościele w Bazylei.

Z pastorem Marronem i pod jego zwierzchnictwem pastorzy Rabaut-Pommier i Mestrezat będą pracować nad budową nowego kościoła reformowanego w Paryżu. Wszyscy trzej, zjednoczeni z członkami konsystorza, będą współpracować w nowej organizacji. Będą blisko swoich wyznawców. Podpisują razem listy pasterskie. Plik18 stycznia 1804, odwiedzają razem arcybiskupa Paryża, aby koordynować wzajemne interwencje z rządem. Spełniają one wszystkie propozycje unii otrzymały one od M gr Lecoz , arcybiskup Besançon. Chwalono elokwencję Mestrezata i Rabaut-Pommiera, ale najsłynniejszym z kaznodziejów był pastor Marron.

Marron, Rabaut-Pommier i Mestrezat są mianowani, wszyscy trzej w tym samym czasie, na członków Legii Honorowej dekretem z 5 lipca 1804. Odznaczenie otrzymają z rąk Pierwszego Konsula. Cała trójka jest zaproszona do udziału w ceremonii koronacji cesarza Napoleona w katedrze paryskiej dnia02 grudnia 1804.

Pastor Marron pozostanie na czele konsystorza aż do swojej śmierci w 1832 r. Pastor Jean-Frédéric Mestrezat zostanie zastąpiony po jego śmierci w 1807 r. Przez Jeana Monoda, a pastora Rabaut-Pommiera w 1816 r. Przez Henri-François Juillerat .

Około 1807 roku pastor Marron odprawił sto chrztów na Marsauceux , protestanckiej wysepce niedaleko Dreux. Od 1811 roku kościół Saint-Louis du Louvre stał się zbyt mały: łączące projekty Luwru i Tuileries doprowadziły do ​​jego zburzenia i zastąpienia go nieużywanym kościołem oratorium w Luwrze, przeznaczonym do kultu protestanckiego. Nową świątynią Oratorium Luwru opiekuje się pastor Marron, który wygłasza tam pierwsze kazanie11 marca 1811z tematem: „Minęła noc, wstał dzień”.

Zmarł na swoim stanowisku w 1832 roku, zmieciony przez epidemię cholery, w wieku 78 lat. Został pochowany w Père Lachaise ( 39 th  dział).

Rola

Pastor Marron odegrał wiodącą rolę w tym kluczowym okresie, w którym paryski protestantyzm przeszedł od eksmisji i podziemia do uznanego i oficjalnego kościoła konsystorskiego. Był krytykowany za swój oportunizm, intrygi, nadużywanie pochlebstw, ale przypisuje się mu, że szczerze kochał swój Kościół, służył mu pożytecznie i odważnie we wszystkich dziedzinach życia, wiedząc, jak wykorzystać swoje relacje z różne rządy. Według historyka François Bouleta , Paul-Henri Marron padł ofiarą „historiograficznej niesprawiedliwości, biorąc pod uwagę obowiązki, jakie był w stanie wykonać podczas rewolucyjnego i imperialnego zamieszania”.

Źródła

Uwagi i odniesienia

  1. Almanach protestantów Cesarstwa Francuskiego na rok łaski 1809, Notatka o obecnym kościele w Paryżu , Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), strony 255, sygn.L.22864 I.
  2. Almanach protestantów Cesarstwa Francuskiego na rok łaski 1809, Notatka o obecnym kościele w Paryżu , Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), strony 256, sygn.L.22864 I
  3. François Boulet, Historia protestantów w Paryżu i Ile-de-France , Kościół Reformowany Saint-Germain-en-Laye,2012, 338  s. ( ISBN  978-2-7466-4821-0 ) , str.  105-106.
  4. Almanach protestantów Cesarstwa Francuskiego na rok łaski 1809, Notatka o obecnym kościele w Paryżu , Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), str. 259, sygn. L.22864 I
  5. http://www.legirel.cnrs.fr/spip.php?article527
  6. Towarzystwo Historii Francuskiego Protestantyzmu, Biuletyn Historyczny i Literacki, Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), Tom 51, 1902, s. 304
  7. Monsignor Le Coz arcybiskup Besançon, pastorzy H.Marron, Rabaut-Pommier i Mestrezat, Propozycja spotkania między katolikami i protestantami z XIII roku, Bibliothèque du Protestantisme Français (75007, Paryż), Cote 0 2313 1
  8. Towarzystwo Historii Francuskiego Protestantyzmu, Biuletyn Historyczny i Literacki, Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), Tom 51, 1902, s. 69
  9. LEONORE base of the Grand Chancellery of the Legion of Honor, Notice by Paul Henry Marron, Cote LH / 1751/61
  10. Almanach protestantów Cesarstwa Francuskiego na rok łaski 1809, Notatka o obecnym kościele w Paryżu, Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), strony 260, sygn.L.22864 I.
  11. Towarzystwo Historii Francuskiego Protestantyzmu, Biuletyn Historyczny i Literacki, Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), Tom 38, 1889, s. 472
  12. Jacques Poujol, protestancka Francja. Historia i miejsca pamięci , Montpellier, Max Chaleil,1992, 446  s. ( ISBN  2-84062-001-4 ) , str.  201.
  13. Philippe Braunstein red., L'Oratoire du Louvre and the Parisian Protestants, Labour and Fides, 2011. (str. 104)
  14. Jules Moiroux , Cmentarz Père Lachaise , Paryż, S. Mercadier,1908( czytaj online ) , s.  241
  15. Towarzystwo Historii Francuskiego Protestantyzmu, Biuletyn Historyczny i Literacki, Biblioteka Francuskiego Protestantyzmu (75007, Paryż), Tom 51, 1902, s. 305
  16. François Boulet, History of the Protestants in Paris and Ile-de-France , Saint-Germain-en-Laye, Reformed Church of Saint-Germain-en-Laye,2012, 338  s. ( ISBN  978-2-7466-4821-0 ) , str.  104.

Linki zewnętrzne