Narodziny |
20 kwietnia 1754 Leyden |
---|---|
Śmierć |
31 lipca 1832(78 lat) Paryż |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Narodowość | Francuski |
Czynność | Pastor |
Religia | protestantyzm |
---|---|
Członkiem | Królewska Holenderska Akademia Sztuki i Nauki |
Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
Paul-Henri Marron , urodzony dnia20 kwietnia 1754w Lejdzie francuskiej rodziny hugenotów z Drôme, która schroniła się w Holandii . On umarł na31 lipca 1832w Paryżu jest francuskim pastorem pochodzenia holenderskiego.
Paul Henri Marron studiował teologię w Leiden, został pastorem w wieku 18 lat w 1772 roku i został mianowany proboszczem w Dordrechcie w 1773 roku.
W 1782 został mianowany kapelanem ambasady holenderskiej w Paryżu . Odprawianie kultu protestanckiego, które było nadal w Paryżu zabronione, paryżanie reformowani udawali się licznie, na własne ryzyko, do kaplicy ambasady, aby uczestniczyć w niedzielnych nabożeństwach, którym przewodniczył pastor Marron.
W 1787 roku , gdy anty patriota represje , które szalały w Zjednoczonych Prowincji prowadził Paul-Henri Marron do dymisji i chcą osiedlić się we Francji.
Szansę da mu edykt tolerancyjny , podpisany przez Ludwika XVI dnia7 listopada 1787 i zarejestrowana w Parlamencie w dniu 29 stycznia 1788. Ten edykt prawnie poświęcił obecność protestantów, nadając im stan cywilny i uznając istnienie kultu prywatnego, ale nie zniósł zakazu sprawowania kultu publicznego. Na wniosek Rabauta Saint-Étienne „protestanci z Paryża wzywali M. Marrona, aby przywiązał się do nich jako pastor, tymczasowo ograniczając swoją posługę do domowych instrukcji i pociech, czekając, aż okoliczności mu na to pozwolą. i wyznanie władzy cywilnej. "
Te specyficzne okoliczności dla ustanowienia wolności kultu publicznego pojawią się wraz z otwarciem Zgromadzenia Ustawodawczego w 1789 r., Które wraz z Deklaracją Praw Człowieka uznaje wolność sumienia. Pastor Marron będzie przewodniczył pierwszemu publicznemu nabożeństwu w czerwcu 1789 r. W pokoju wynajętym przy rue Mondétour, który szybko został zastąpiony większym pokojem przy rue Dauphine . W 1791 r. Protestanci uzyskali od burmistrza Paryża M. Bailly'ego i dowódcy gwardii narodowej p. De La Fayette zezwolenie na wynajem nieużywanego wówczas kościoła Saint-Louis-du-Louvre w celu celebrowania w nim kultu. Plik22 maja 1790, dokonali uroczystej dedykacji przez posługę M. Marrona.
Protestanci odrzucają przemoc Terroru . Pastor Marron złożył przyrzeczenia u szczytu dechrystianizacji, tzw13 listopada 1793, zaprzeczając „wszystkim tym rusztowaniom z kłamstw i dziecięcych dzieci, które ignorancja i zła wiara przyozdobiły wystawną nazwą teologii”. Ale na 19 prerii II roku (7 czerwca 1794), dzień przed słynnym świętem Najwyższej Istoty , został uwięziony za to, że w czasie zakazu kultu nadal nielegalnie się żenił i chrzcił. Został wydany 12 Thermidor Year II (30 lipca 1794), trzy dni po upadku Robespierre'a, ale „nie będzie mógł powrócić do swoich funkcji, przynajmniej w odniesieniu do głoszenia, przed upływem 9 miesięcy, czyli: 30 Ventôse Rok III (20 marca 1795) ”.
W następstwie artykuły organiczne Spośród8 kwietnia 1802który organizuje Kościół Reformowany we Francji, Paul Henri Marron zostaje potwierdzony jako pastor Paryża i zostaje Prezydentem nowego Konsystorza Kościoła Reformowanego w Paryżu, pierwszego z Kościołów Reformowanych Republiki. Równocześnie zostają obsadzone dwa inne miejsca proboszczów Paryża przewidziane ustawą organiczną: na wniosek Konsystorza Pierwszy Konsul powołuje 14 Ventôse Roku XI (5 marca 1803 r), Pastor Rabaut-Pommier , który stacjonował w Montpellier, i pastor Mestrezat z Genewy, który stacjonował we francuskim kościele w Bazylei.
Z pastorem Marronem i pod jego zwierzchnictwem pastorzy Rabaut-Pommier i Mestrezat będą pracować nad budową nowego kościoła reformowanego w Paryżu. Wszyscy trzej, zjednoczeni z członkami konsystorza, będą współpracować w nowej organizacji. Będą blisko swoich wyznawców. Podpisują razem listy pasterskie. Plik18 stycznia 1804, odwiedzają razem arcybiskupa Paryża, aby koordynować wzajemne interwencje z rządem. Spełniają one wszystkie propozycje unii otrzymały one od M gr Lecoz , arcybiskup Besançon. Chwalono elokwencję Mestrezata i Rabaut-Pommiera, ale najsłynniejszym z kaznodziejów był pastor Marron.
Marron, Rabaut-Pommier i Mestrezat są mianowani, wszyscy trzej w tym samym czasie, na członków Legii Honorowej dekretem z 5 lipca 1804. Odznaczenie otrzymają z rąk Pierwszego Konsula. Cała trójka jest zaproszona do udziału w ceremonii koronacji cesarza Napoleona w katedrze paryskiej dnia02 grudnia 1804.
Pastor Marron pozostanie na czele konsystorza aż do swojej śmierci w 1832 r. Pastor Jean-Frédéric Mestrezat zostanie zastąpiony po jego śmierci w 1807 r. Przez Jeana Monoda, a pastora Rabaut-Pommiera w 1816 r. Przez Henri-François Juillerat .
Około 1807 roku pastor Marron odprawił sto chrztów na Marsauceux , protestanckiej wysepce niedaleko Dreux. Od 1811 roku kościół Saint-Louis du Louvre stał się zbyt mały: łączące projekty Luwru i Tuileries doprowadziły do jego zburzenia i zastąpienia go nieużywanym kościołem oratorium w Luwrze, przeznaczonym do kultu protestanckiego. Nową świątynią Oratorium Luwru opiekuje się pastor Marron, który wygłasza tam pierwsze kazanie11 marca 1811z tematem: „Minęła noc, wstał dzień”.
Zmarł na swoim stanowisku w 1832 roku, zmieciony przez epidemię cholery, w wieku 78 lat. Został pochowany w Père Lachaise ( 39 th dział).
Pastor Marron odegrał wiodącą rolę w tym kluczowym okresie, w którym paryski protestantyzm przeszedł od eksmisji i podziemia do uznanego i oficjalnego kościoła konsystorskiego. Był krytykowany za swój oportunizm, intrygi, nadużywanie pochlebstw, ale przypisuje się mu, że szczerze kochał swój Kościół, służył mu pożytecznie i odważnie we wszystkich dziedzinach życia, wiedząc, jak wykorzystać swoje relacje z różne rządy. Według historyka François Bouleta , Paul-Henri Marron padł ofiarą „historiograficznej niesprawiedliwości, biorąc pod uwagę obowiązki, jakie był w stanie wykonać podczas rewolucyjnego i imperialnego zamieszania”.