partia Republikańska | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Byli liderzy |
Jean-Pierre Soisson Jacques Blanc Gérard Longuet François Léotard |
Fundacja | 20 maja 1977 r. |
Połączenie | Niezależni Republikanie |
Zanik | 24 czerwca 1997 r. |
Połączono w | Demokracja liberalna |
Pozycjonowanie | Środek od prawej do prawej |
Ideologia |
Liberalno-konserwatyzm Europhilie |
Przynależność narodowa | Unia na rzecz Demokracji Francuskiej (1978-1997) |
Przynależność europejska |
Federacja Partii Liberalnych i Demokratycznych w Europie Europejska Unia Demokratyczna (obserwator) |
Zabarwienie | Niebieski i czerwony |
Partia Republikańska ( PR ) jest francuska partia polityczna , utworzona w 1977 roku i zniknął w 1997 roku zastąpiony przez Liberalnej Demokracji pod przewodnictwem Alain Madelin .
Podczas francuskich wyborów prezydenckich w 1974 r. , spowodowanych śmiercią prezydenta Georgesa Pompidou na dwie przed końcem jego kadencji, prawica została podzielona między kandydata gaullistów Jacquesa Chaban-Delmasa i prawicę Narodowej Federacji Niepodległych Republikanów , Valéry'ego Giscarda d' Szacowanie . Le Monde wskazuje następnie, że „najbardziej konserwatywne osobowości” popierają „najbardziej energicznie” VGE i „najbardziej postępowego” Jacquesa Chaban-Delmasa.
19 i 20 maja 1977, Republikańska i Niezależna Partia Republikańska, znana jako Partia Republikańska (PR), została założona na fundamentach Narodowej Federacji Niepodległych Republikanów. Nowa partia zamierza aktywnie wspierać akcję Valéry'ego Giscarda d'Estaing, wybranego trzy lata wcześniej na prezydenta republiki i historycznego przywódcę niepodległych republikanów.
Na poziomie europejskim wstąpił do Federacji Partii Liberalnych i Demokratycznych w Europie , założonej w 1976 roku, a także został obserwatorem w ramach Europejskiej Unii Demokratycznej , o konserwatywnych inspiracjach, gdy została założona w 1978 roku.
Na początku następnego roku, w związku z marcowymi wyborami parlamentarnymi , Valéry Giscard d'Estaing utworzył Unię na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF). Partia ta skupia w szczególności Partię Republikańską, Centrum Socjaldemokratów (CDS) (przyszłą Siłę Demokratyczną ), Ruch Demokratyczno-Socjalistyczny , Partię Radykalną „Valois” i bezpośrednich członków UDF . Wbrew wszelkim oczekiwaniom prawica (UDF i gaulliści) po wyborach zachowuje większość w Zgromadzeniu Narodowym.
W latach 1982 i 1997, PR widział przybycie na czele nowej generacji przywódców i urzędników, pozyskać do liberalnych pomysłów na Rewolucji Konserwatywnej prowadził w tym czasie w Stanach Zjednoczonych przez Ronalda Reagana i w Zjednoczonym Królestwie przez Margaret Thatcher. , chcąc zerwać z giskardiańskim charakterem imprezy. Kierowani przez François Léotarda (sekretarza generalnego, a następnie prezesa partii w latach 1982-1988 i ponownie w latach 1995-1997), nazywają się „gankiem Léo”: Alain Madelin (delegat generalny partii w latach 1985-1988, następnie sekretarz generalny 1988-1989 i wiceprezes w latach 1989-1997, był inicjatorem przekształcenia w DL ), Gérard Longuet (skarbnik w latach 1982-1986, następnie sekretarz generalny w latach 1986-1990 i wreszcie prezes PR w latach 1990-1995 ), Jacques Douffiagues (wiceburmistrz Orleanu do 1988 r., następnie opuścił politykę) oraz Claude Malhuret (wiceburmistrz Vichy ).
1 st lipca 1995, Narodowa Federacja Klubów Perspektyw i Rzeczywistości (klub do tej pory wykraczający poza różne partie tworzące UDF i skupiający wiernych Giscardian) zostaje ukonstytuowana w pełną partię UDF pod nazwą Partia Ludowa na rzecz Demokracji Francuskiej ( PPDF ). Zasadniczo z PR członkowie tego nowego ruchu opuszczają więc Partię Republikańską. Dotyczy to zwłaszcza Hervé de Charette (prezesa PPDF), Jean-Pierre Raffarin , Dominique Bussereau , Jean-François Humbert , Jean-Pierre Fourcade czy Françoise Hostalier . 24 sierpnia 1995, minister ( Charles Millon ) i sześciu deputowanych PR ( Gratien Ferrari , Amédée Imbert , Hervé Mariton , Michel Meylan , Alain Moyne-Bressand , Jean Proriol ) opuszczają partię i dołączają do „bezpośrednich członków” UDF .
24 czerwca 1997 r.Partia Republikańska zostaje przekształcona w nową formację: Liberalną Demokrację (DL), której przewodniczy Alain Madelin .
Wymieniono tu tylko ministrów, a nie sekretarzy stanu i wiceministrów.
Członkowie PR przez cały czas istnienia partii zasiadali w Senacie w ramach grupy zatytułowanej Związek Republikanów i Niepodległych do 1993 roku, a następnie Grupa Republikanów i Niezależnych w 1993 roku. Oto kolejni prezydenci: