Partia Ludowa Kambodży (km) គណបក្សប្រជាជន កម្ពុជា | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Prezydent | Hun Sen |
Fundacja | 28 czerwca 1951 |
Siedzenie | 203 Preah Norodom Boulevard, Phnom Penh , Kambodża |
Wiceprezydenci |
Powiedz Chhum (en) Sar Kheng (en) |
Pozycjonowanie |
Od 1991 : Prawa 1951-1991 : Skrajna lewa |
Ideologia |
Od 1991 : Monarchizm Konserwatyzm Liberalizm gospodarczy 1951-1991 : Marksizm-leninizm |
Przynależność międzynarodowa | Centrowa Międzynarodówka Demokratów |
Członkowie | 6 milionów (2020) |
Zabarwienie | Niebiesko - pomarańczowy |
Stronie internetowej | cpp.org.kh |
Reprezentacja | |
Zastępcy | 125/125 |
Senatorowie | 58/62 |
Maires (en) | 1645/1646 |
Radni miejscy (en) | 11 051/11 572 |
Doradcy lokalni | 4,034 / 4,114 |
W Kambodżańska Partia Ludowa (Re: Kanakpak Pracheachon Kampuczy , KPK) czasami nazywane Partia Kambodży Ludowej jest formacja polityczna obecnie u władzy w Kambodży .
Dawniej komunistyczna , obecna Partia Ludowa była pojedynczą partią pod rządami Ludowej Republiki Kampuczy : w tamtym czasie nosiła nazwę Khmerskiej Ludowej Partii Rewolucyjnej, tłumaczonej również jako Kampucza Ludowo-Rewolucyjna Partia (PRPK).
Ze względu na swoją strukturę i położenie (oddział partyjny istnieje nawet w najmniejszej kambodżańskiej wiosce lub wiosce), partia jest regularnie oskarżana o bycie ważnym trybikiem w kontroli administracji i przekazywaniu prebend i innych wydatków. przywódcy krajowi ze szkodą dla interesów kraju.
Partia jest powiązana z centrową Międzynarodówką Demokratyczną .
Od 5 do 8 stycznia 1979 r. , W trakcie wietnamskiej ofensywy przeciwko reżimowi Czerwonych Khmerów , Heng Samrin zwołał „trzeci kongres”, który miał być przedłużeniem Rewolucyjnej Partii Ludu Khmerów założonej m.in. w 1951 r. przez Son Ngoc Minh , Tou Samouth i Sieu Heng, ale bez uznania zjazdy Komunistycznej Partii Kampuczy w 1963, 1975 i 1978 zorganizowanych przez bliskich Pol Pot.
Niewiele informacji zostało przefiltrowanych na temat tego spotkania, z wyjątkiem tego, że Pen Sovan został wybrany pierwszym sekretarzem komitetu centralnego, a partia miała wtedy około sześćdziesięciu członków podzielonych między dwie tendencje czasami przeciwstawiane w historii komunizmu w Kambodży: „Khmers Việt Minh” , byli kadra Khmerów Issaraka, którzy pozostawali w Wietnamie od lat, oraz dysydenci Czerwonych Khmerów, głównie z dowództwa byłej Wschodniej Strefy Demokratycznej Kampuczy . Pierwszy mianowany, lepiej zaznajomiony z funkcjonowaniem aparatu wietnamskiego, będzie początkowo faworyzowany i zajmie główne odpowiedzialne stanowiska w pierwszym komitecie centralnym.
Przeszłość niektórych członków partii i jej komunistyczna ideologia będą początkowo ukryte przed ludnością, która właśnie doświadczyła brutalności Demokratycznej Kampuczy. Złamanie z poprzedniego systemu pojawiają się wyraźnie w raporcie Pen Sovan obecnie na 4 th Conference, która odbyła się w dniach od 26 do29 maja 1981, który przedstawia członków Komunistycznej Partii Kampuczy jako zdrajców narodu i partii.
Podczas czwartego kongresu zostanie również podjęta decyzja, że będzie działać odtąd z odkrytą twarzą, z pewnością dlatego, że przywódcy demokratycznej republiki Kampucza zyskali zaufanie do trwałości ich rządu, ale także dlatego, że potrzebowali pomocy całej ludności, aby odbudować kraj. Przyjęto także pięć „podstawowych zasad linii partyjnej” , a mianowicie: nosić barwy patriotyzmu i proletariackiej solidarności międzynarodowej, bronić ojczyzny, odnawiać i rozwijać gospodarkę i kulturę w celu przygotowania do pokoju. socjalizm, rozmieść partię marksistowsko-leninowską i wzmocnij współpracę wojskową z Wietnamem, Laosem, Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich i innymi narodami socjalistycznymi. Postanowiono również zachować nazwę Rewolucyjnej Partii Ludu Khmerów, aby odróżnić się od „reakcyjnej partii polpotystów” i promować lepsze praktyki wewnątrz partii. Kongres ogłosił również zamiar walki z „ultranacjonalistyczną doktryną Pol Pota” , zachęcania do scentralizowanego rządu i kolektywnego przywództwa, a wreszcie odrzucenia kultu jednostki . „Ultranacjonalistyczna doktryna” jednoznacznie nawiązuje do anty-wietnamskie rasizmu urzędników Czerwonych Khmerów. Ostatecznie 162 delegatów wybrało 21 uczestników do komitetu centralnego, który zatwierdził Pen Sovana jako sekretarza generalnego i siedmiu członków pierwotnego biura politycznego .
W 1981 r. Khmerska Ludowa Partia Rewolucyjna liczyła od 600 do 1000 członków, co stanowi znaczny wzrost w porównaniu z 1979 r., Ale była obecna tylko w Phnom Penh i stolicach prowincji, z których niektóre miały tylko „jednego członka”. Kompong Cham , najbardziej zaludniona prowincja licząca ponad milion mieszkańców, nie mogła pochwalić się np. Więcej niż 30 bojownikami.
Ale bardzo szybko w partii byli zwolennicy Pol Pota zastępują byłego Khmersa Issaraka na odpowiedzialnych stanowiskach. Podano kilka powodów takiego rozwoju: pierwszy wymieniony byłby mniej wrażliwy na korupcję finansową niż drugi, który miałby lepszą wiedzę o wietnamskich realiach politycznych, a co za tym idzie, miałby większą zdolność przeciwstawienia się swoim obrońcom; wreszcie dysydenci Czerwonych Khmerów, którzy mieliby najwięcej do stracenia na powrocie swoich byłych kolegów, zostaliby uznani za bardziej potulnych. W grudniu 1981 r. Pen Sovan został nagle zwolniony, prawdopodobnie za sprzeciw wobec wietnamskiej polityki imigracyjnej w Kambodży i za wykazanie zbytniego pragnienia niepodległości. Heng Samrin zastępuje go na stanowisku sekretarza generalnego partii.
Przyjęcie odbyło się 5 th Congress 13 do 16 października 1985 roku , w którym dokonano podsumowania ostatnich pięciu lat i ustawić linię na przyszłość.
Zrzesza 7500 stałych członków, w tym 4000 od początku 1985 roku, a także może liczyć na nie mniej niż 37 000 osób wspierających, wśród których może generować nowe członkostwa. Według raportu Heng Samrina , PRPK ma 22 komitety regionalne i nieokreśloną liczbę kół i komórek w rządzie, siłach zbrojnych, organizacjach masowych, przedsiębiorstwach, fabrykach i gospodarstwach rolnych. W związku z tym raport z zadowoleniem przyjmuje postęp partii od 1981 r., Ale ubolewa nad utworzeniem placówki w bazie i na szczeblu dystryktu, która nadal wymaga poprawy.
Z satysfakcją zauważa również, że administracja Heng Samrin, przy pomocy „wietnamskich ochotników” , zniszczyła „wszelkiego rodzaju” partyzanckie bazy oporu.
Raport szczyci się również tym, że uniknął zagrożenia „autorytaryzmem” dzięki rozwojowi demokratycznego centralizmu i kolektywnego przywództwa (nie) pomimo politycznej edukacji wycofujących się mas. Publiczne poparcie i zaufanie są czasem osłabiane przez wąskie horyzonty, arogancję i biurokrację niektórych przywódców. Heng Samrin ubolewa również nad brakiem dokumentów dotyczących historii PRPK, które lepiej ilustrują „dobre tradycje partii” .
Innym problemem jest brak ram politycznych i technicznych, co utrudnia odbudowę kraju. Gospodarka jest zatem niezrównoważona i pozostaje w tyle ze wskaźnikami poniżej poziomu przedwojennego, a kraj cierpi również na niedobór paliwa, surowców i wszelkiego rodzaju części zamiennych. Zdaniem Heng Samrina taka sytuacja nie pozwoliłaby na przejście do socjalizmu na „dziesiątki lat” .
Raport przedstawia również plan na lata 1986-1990 z trzema głównymi celami. Pierwszy cel dotyczy wojskowej kontroli „na granicy i wewnątrz kraju” w celu unicestwienia wszelkich działań wrogich Ludowej Republice Kampuczy.
Drugim celem jest rozwinięcie potencjału gospodarczego i politycznego, aby pomimo pułapek umożliwić dostęp do socjalizmu. Dlatego też uważa się, że niezbędna jest masowa mobilizacja ludności. Planuje się zatem tolerować „gospodarkę prywatną” , aby wykonać „bardzo trudne i bardzo złożone zadanie”, jakim jest wyniesienie „elementów niesocjalistycznych” na wyższy poziom. Na poziomie politycznym raport opowiada się również za promocją „nowego człowieka socjalistycznego”, który musi być lojalny wobec swojej ojczyzny i socjalizmu, posiadać dobrą wiedzę naukową i szanować dyscyplinę, własność publiczną, produkcję i pracę fizyczną.
Wreszcie trzeci cel dotyczy zacieśnienia powiązań między Kambodżą a Wietnamem, Laosem, Związkiem Radzieckim i innymi krajami socjalistycznymi. Heng Samrin zaleca zabezpieczenie tego sojuszu prawem gwarantującym powodzenie rewolucji w Kambodży i prosi Kambodżan o odrzucenie wszelkiej oportunistycznej lub szowinistycznej postawy lub działania, które mogą być sprzeczne z przyjaźnią z indochińskimi sąsiadami - aluzja do bardzo obecnej niechęci do obecności wojsk wietnamskich i osadników.
Przed zamknięciem kongresu 250 delegatów wybiera 45 członków nowego komitetu centralnego (31 obecnych i 14 zastępców), którzy z kolei odnawiają Heng Samrina na stanowisko sekretarza generalnego, wybierają dziewięciu uczestników (siedmiu urzędujących i dwóch zastępców) z biura politycznego, 5 ze swojego sekretariatu i 7 z komisji kontrolnej.
Jednocześnie wietnamscy przywódcy, pragnący wydostać się z kambodżańskiego bagna , wydają się być skłonni sprzyjać pojawieniu się wobec nich bardziej niezależnych przywódców, o ile nie pozwolą na powrót reżimu Czerwonych Khmerów ani nie wzywają do pytanie, przyczynić się do bezpieczeństwa w południowym Wietnamie.
PRPK wziął swoją nazwę jako Partii Kambodży Ludowej na nadzwyczajnym PRPK kongresie , który odbył się na październiku 17 i 18 , 1991 , w celu modyfikacji jego statutów, aby móc uczestniczyć w wyborach 1993 . Oprócz zmiany nazwy kongres podjął kilka decyzji, z których najbardziej godne uwagi było wyrzeczenie się marksizmu-leninizmu i wezwanie do wielopartyjności .
Ale rozwój ten niekoniecznie był łatwy dla wszystkich i następne lata będą naznaczone przemocą, którą trudno odróżnić od skoordynowanych działań na wysokich stanowiskach, odosobnionych aktów aktywistów mających trudności w radzeniu sobie ze sprzecznościami i wreszcie faktów, które nie miały politycznej motywacji.
Po przegranej w wyborach w 1993 r . PPC narzuciła koalicję rządową FUNCINPEC , który wyszedł zwycięsko z sondaży, koalicję, którą następnie odnowi jako partię większościową, aż do 2008 r. , Kiedy to waga formacji rojalistycznej straciła na znaczeniu ( dwóch zastępców ze 120).
Partyjny triarchat, niezmieniony od początku lat 90. do 2015 rokuHeng Samrin, pierwszy sekretarz partii w latach 1981-1991
przewodniczący Zgromadzenia Narodowego od 2006 roku
Chea Sim , przewodniczący partii w latach 1991-2015
przewodniczący Senatu w latach 1999-2015
Hun Sen , przewodniczący partii od 2015 r.,
Premier od 1985 r
Partia Ludowa Kambodży ma bezwzględną większość wybranych przedstawicieli w Zgromadzeniu Narodowym . Obecny premier , Hun Sen jest prezesem.
Jeśli partie opozycyjne są przyzwyczajone do rozdzierania się nawzajem w wewnętrznych walkach, niektóre źródła widzą w tym rękę PPC, która zmusiłaby je do infiltracji przez ludzi, aby siać niezgodę. Jednak same te wyjaśnienia nie mogą wyjaśnić łatwości, z jaką występują te podziały. Tak więc, jeśli istnieje jakakolwiek wątpliwość co do Siostry Nguon, której odejście z partii Khmer Nation, aby zbliżyć się do Hun Sen, zmusi wiernych Sama Rainsy'ego do zmiany nazwy ich ruchu lub do Ieng Mouly (in), co spowoduje fatalny kryzys w buddyjskiej liberalno-demokratyczna partia przed objęciem stanowisk ministerialnych w rządach PPC oskarżenia, na przykład, skierowane przeciwko Kemowi Sokha, który został oskarżony o zachęcanie do tworzenia partii praw człowieka w celu podzielenia opozycji, wydają się mało wiarygodne.
Z drugiej strony Kambodżańska Partia Ludowa daje obraz pewnej stabilności, jeśli pominiemy groźby secesji od Hun Sena w 1992 r. I Norodom Chakrapong (w) w 1993 r., Które z drugiej strony wydają się pozostawać na etapie intencje. W rzeczywistości, przypominając epokę jednopartyjną lub nie, spory wydają się być rozstrzygane wewnętrznie, ale nie zawsze pokojowo. W ten sposób uporczywe pogłoski donoszą o różnicach między Hun Sen i Chea Simem, a niektóre akty przemocy wobec nich lub ich krewnych w latach 90. są powiązane z tymi kłótniami.
Podczas wyborów w 20 lipca 2018 rpartia uzyskałaby 114 mandatów w izbie niższej.