Komunistyczna Partia Zjednoczenia | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Prezydent | Elie Hoarau |
Fundacja | 17 maja 1959 |
Pozycjonowanie | Lewo |
Ideologia |
Postmarksizm komunizm regionalizm |
Przynależność europejska | Zjednoczona Lewica Europejska / Nordycka Zielona Lewica |
Zabarwienie | Czerwony |
Stronie internetowej | particommunistereunionnais.com |
Reprezentacja | |
Doradcy wydziałowi | 3 / 50 |
Burmistrzowie Zjazdu | 1 / 24 |
Reunion Partia Komunistyczna (w skrócie PCR ) jest jedną z partii politycznych o Reunion , ideologia komunistyczna .
PCR została założona przez Pawła graniczy z 17 i18 maja 1959podczas gdy Francuska Partia Komunistyczna (PCF) wezwała swoje sekcje zamorskie do całkowitego uniezależnienia się od niej.
Zarządzał nią założyciel do lutego 1993 roku , kiedy to został wybrany na prezydenta, a Élie Hoarau zastąpił go na stanowisku sekretarza generalnego. Po śmierci Paula Vergès inlistopad 2016Hoarau zastępuje go na stanowisku prezydenta.
Wśród innych jej liderów są Pierre Vergès , syn założyciela, a do 2012 roku Huguette Bello .
Jej organem prasowym jest dziennik Témoignages , założony przez Raymonda Vergèsa w 1944 roku . Było to tym bardziej pożyteczne dla partii, że od połowy lat 60. przez piętnaście lat było zabronione w telewizji przez francuskie Radiofonii i Telewizji .
W 1975 roku partia została dotknięta skandalem po tym, jak kilku jej kierowników, z których niektórzy piastowali stanowiska władz miejskich, zostało skazanych za pomoc w ucieczce Frantza Ramsamy'ego, mordercy w 1968 roku 26-letniego żandarma Marca Billauda.
Programy partii są początkowo jawnie autonomiczne . Jego pierwszym przeciwnikiem jest więc były premier Michel Debré, wybrany w 1963 roku na deputowanego pierwszego okręgu wyborczego wyspy . Ten ostatni osiedliłby się na wyspie, by potępić to, co wówczas przedstawia prawica, jako ryzyko niezawisłości PCR, nazywając siebie „ departamentalistą ”. W tym punkcie uzyskał poparcie socjalistów, takich jak Albert Ramassamy , także departamentalistów.
Jego ojciec, który wraz z Léonem de Lépervanche zaproponował Zgromadzeniu Narodowemu projekt departamentalizacji Reunion w 1946 roku , Paul Vergès nie jest do końca taki niezależny. Początkowo on i jego partia w rzeczywistości domagają się jedynie zwiększenia uprawnień decyzyjnych na szczeblu lokalnym. Autonomia, której pragną, musi pozostać zorganizowana we francuskich ramach.
Dzisiaj agendą Komunistycznej Partii Zjednoczenia nie jest już autonomia wysp, jeśli nie autonomia energetyczna. W rzeczywistości przemówienia jej przywódców rzeczywiście zmieniły się, aby lepiej podkreślić kwestie środowiskowe , które dotyczą gęsto zaludnionej wyspy zajętej wyzwaniami kapitalistycznej globalizacji i globalnego ocieplenia. Promują także tożsamość kulturową Reunionese, którą prezentują jako ostatecznie wyzwoloną.
Obie organizacje na początku różniły się od siebie. Zostały one wyrażone podczas zjazdu założycielskiego PCR, partia francuska nie aprobowała wyrażonej wówczas przez Paula Vergèsa woli utworzenia rozszerzonego Frontu skupiającego zwolenników postępu gospodarczego i społecznego otwartego dla niekomunistów. Ogólnie rzecz biorąc, obie partie różnie reagowały na ewolucję kontekstu międzynarodowego: w ten sposób PKW jednoznacznie potępiła inwazję wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 r., podczas gdy reakcja PCF i większości partii komunistów na świecie była bardziej niż dwuznaczny.
Zdegradowany od końca lat 90. z powodu taktycznego sporu, który skłoni posłów PCK do opuszczenia Grupy Komunistycznej i dołączenia do ugrupowania radykalnego, obywatelsko-zielonego (RCV) w 1997 roku. Relacje między PKW a PCF ulegają poprawie w ostatnich latach, a konkretnie od wizyty Marie-George Buffet na wyspie w 2005 roku .
Już w wyborach europejskich w 2004 r. obie partie były w stanie sporządzić wspólną listę w okręgu wyborczym za granicą . Pod koniec tych wyborów Paul Vergès stał się jednym z niewielu komunistów we Francji, którzy zasiadali w Parlamencie Europejskim . W 2007 roku partia poparła kandydaturę Marie-George Buffet w wyborach prezydenckich, a członek PCR uczestniczył w grupie Lewicy Demokratycznej i Republikańskiej . W 2009 roku Elie Hoarau został wybrany MEP dla okręgu Overseas (Ocean Indyjski Sekcja), i będzie 5 th francuski eurodeputowany służyć na grupy GUE / NGL z czterech członków Frontu Lewicy . Zrezygnował wstyczeń 2012i zostaje zastąpiony przez jego następnego na liście, Younous Omarjee . W 2017 roku partia poparła kandydaturę Jean-Luca Mélenchona w wyborach prezydenckich.
W wyborach departamentalnych w 2015 r . partia poniosła ciężką porażkę, gdy liczba mandatów spadła z 11 do 4.