Adres |
Tasman Nowa Zelandia |
---|---|
Informacje kontaktowe | 40 ° 54 ′ 26 ″ S, 172 ° 58 ′ 14 ″ E |
Zamknij miasto | Motueka |
Powierzchnia | 225 km 2 |
Rodzaj | Park Narodowy |
---|---|
Kategoria IUCN | II ( park narodowy ) |
Nazwa Użytkownika | 817 |
kreacja | 1942 |
Administracja | Departament Konserwacji |
Stronie internetowej | www.doc.govt.nz/parks-and-recreation/places-to-go/nelson-tasman/places/abel-tasman-national-park |
![]() ![]() |
alut Abel Tasman National Park to park narodowy położony w północno-zachodniej części Wyspy Południowej w Nowej Zelandii . Założony w 1942 roku jest najmniejszym z parków narodowych w kraju, o powierzchni zaledwie 237 km 2 . Został nazwany na cześć odkrywcy Abla Tasmana , który w 1642 roku został pierwszym Europejczykiem, który zobaczył Nową Zelandię.
Rozpatrywany od 1938 roku, zarówno ze względu na swoje historyczne znaczenie (fragmenty Abla Tasmana, Julesa Dumonta d'Urville'a i niektóre z pierwszych łodzi Kompanii Nowej Zelandii ), jak i botaniczny, park powstał w 1942 roku, w dużej mierze dzięki staraniom ornitologa i pisarza Pérrinne Moncrieff , który zasiadał w zarządzie parku od 1943 do 1974 roku.18 grudnia 1942, aby uczcić trzysetną rocznicę przejścia Abla Tasmana.
W momencie powstania park zajmuje powierzchnię 152,25 km 2 , sukcesywnie uzupełniany przez akwizycje, do dziś osiągając powierzchnię 237 km 2 : ostatnia rozbudowa miała miejsce w 2008 r. (Z czego 900 dodatkowych hektarów działka o powierzchni 790 ha, wcześniej prywatna, zamknięta w parku) oraz w 2016 r. wraz z powrotem do domeny publicznej, poprzez finansowanie partycypacyjne i wkład rządu Nowej Zelandii w plażę Awaroa.
Od 2012 roku prywatna fundacja Project Janszoon pracuje nad przywróceniem ekosystemu parku, mając na celu dokończenie tej renowacji w czterysta rocznicę przejścia Abla Tasmana i stulecie parku w 2042 roku. możliwość wirtualnego zwiedzenia parku za pomocą aplikacji.
Park Narodowy Abel Tasman zajmuje w 2020 r. Łączną powierzchnię 23 000 hektarów, czyli stosunkowo niewielki obszar w porównaniu z innymi parkami narodowymi, które generalnie przekraczają 75 000 ha .
Jest to krajobraz zalesionych wzgórz, na wschód od doliny rzeki Takaka i na północ od rzeki Motueka ; od północy graniczy z Golden Bay, a od południa z Zatoką Tasmana . Część piaszczystego wybrzeża to „ rezerwat krajobrazowy” o powierzchni 774 hektarów (czyli około 70 km linii brzegowej), obejmujący wyspy Tata (w Złotej Zatoce) oraz Tonga, Wyspy Adele i Rybaków. Park sąsiaduje z Rezerwatem Morskim Tonga Island.
Na wybrzeżu jurysdykcja parku zatrzymuje się na poziomie przypływu otwartego morza, zespoły parku nie mogą więc bezpośrednio interweniować w przypadku problemów, które wystąpiłyby na morzu. w celu ograniczenia ruchu odwiedzających.
Nadbrzeżna ścieżka Abel Tasman ( Abel Tasman Coast Track (w) ) jest ulubionym miejscem uprawiania trekkingu ; podąża za konturami wybrzeża. Szlak śródlądowy Abel Tasman , który biegnie w głąb lądu, jest mniej zatłoczony.
Dostęp do parku prowadzi przez wioskę Marahau . Najbliższe miasto to Motueka , 20 km na południe.
Formacja skalna The Castle .
Laguna Bark Bay.
Rzeka Falls.
Wodospad Wainui.
W przeciwieństwie do innych parków narodowych , Abel Tasman Park nie chroni obszaru dziewiczej przyrody, wręcz przeciwnie. Podczas ich instalacji pierwsi europejscy osadnicy wycięli i spalili pierwotny nadmorski las. Następnie rolnicy porzucili jego nierentowną ziemię, niechciane gatunki najechały na ziemię.
Celem zarządzania jest zatem przywrócenie pierwotnego lasu na tym terenie. Aby zrealizować tę wizję, ekosystem przejdzie przez różne etapy sukcesji ekologicznej . W związku z tym krajobraz parku przedstawia różnorodne środowiska, z których każde ma swoje własne zainteresowanie. Ponadto to geologia jest źródłem tej mozaiki siedlisk.
W całym parku odnotowano ponad 70 gatunków ptaków. Są one podzielone na trzy biotopy , które opiszemy poniżej:
Łańcuch Pikikiruna tworzy kręgosłup krajobrazu parku, wyróżniają się dwa szczyty: Mount Evans na 1156 mi Pic Murray na 1101 m. Cztery rzeki schodzić z niego: Wainui , Awapoto , Awaroa i małą rzekę przybrzeżnej Falls . Krajobraz to złożony zestaw grzbietów i głębokich dolin, a płaskowyż Kanaan, który wyróżnia się z doliny Takaka, jest utworzony z kulek sprzed 450 milionów lat, podczas gdy gdzie indziej dominują granitowe lata liczące 114 milionów lat w parku. Płaskowyż jest wyrzeźbiony przez rozległą sieć jaskiń.
Drogi wodne parku narodowego są domem dla społeczności rodzimych gatunków słodkowodnych i są wolne od gatunków inwazyjnych. W związku z tym środowisko słodkowodne parku jest w dobrym stanie ekologicznym. Wśród tych rodzimych gatunków odnotowano obecność węgorza nowozelandzkiego i Galaxias postvectis (in) , łącznie 14 odnotowano w przypadku ryb. Sieć wodonośna w krasie parku jest również bogata w bezkręgowce.
W parku znajduje się 80 ha z przybrzeżnych terenów podmokłych .
Większość powierzchni parku porastają lasy mieszane i buczyny ( na półkuli południowej Nothofagus ). Gatunki występujące w tych środowiskach to na przykład Podocarpaceae lub Hedycarya arborea (en) , Dacrydium cupressinum , Nothofagus fusca ... Wnętrze jest zimniejsze i bardziej wilgotne niż wybrzeże. W dolinach pospolite są paprocie drzewiaste (Cyatheales).
Większość wybrzeża zajmują granitowe klify. Są one poprzecinane złotymi piaszczystymi plażami i ujściami rzek, a wierzchołek Taupo i miejsce pamięci „Abel Tasman” wykonane są z wapienia.
Wybrzeże zajmują bujne lasy Rhopalostylis sapida i Laurelia novae-zelandiae (en) , czyli suchy las z Kunzea ericoides , zarośla z Leptospermum scoparium i Melicytus ramiflorus (en) , na skraju morza osiedla Dodonaea Visosa lub Myoporum laetum . Roślinność pozostaje w dużej mierze naznaczona modyfikacjami człowieka.
W tym siedlisku można zaobserwować takie gatunki jak ostrygojad zmienny , sieweczka dwubarwna i wiele innych rodzimych ptaków przybrzeżnych . Klify służą jako miejsca lęgowe pingwinów karłowatych , kolonie różnych kormoranów są zakładane w lasach przybrzeżnych i Pukeko (Talève sultane), marouettes z Baillon patrolują Schorre . Frajer scopulin towarzyszy południowej szaleńca latać nad falami, krzycząc.
Wyspa Tata i wysepki wokół Taupo Point są uformowane na wapiennej podstawie geologicznej, wszystkie inne wyspy i wysepki są z granitu.
Większość wysp jest pokryta krzewami i młodymi lasami liściastymi, zdominowanymi przez Melicytus ramiflorus (in) lub długą trawę z rodzaju Phormium . Na wyspie "Adele" (Motuarero-nui), która jest największą wyspą i była ostatnio wycinaną , osiedliły się zarośla i lasy Leptospermum scoparium i Kunzea ericoides . Streblus banksii rośnie na kilku wyspach w parku narodowym, który jest najbardziej wysuniętą na południe częścią jego zasięgu.
Oprócz Tata wyspy są wolne od wprowadzonej fauny. Wyspy te są domem dla rzadkich miejsc lęgowych ptaków, w tym czapli świętych na kilku z nich, pingwinów karłowatych na Tonga i Wyspie Rybaków , burzyka czarnego na Tonga i kormoranów nakrapianych na Tata. Oprócz ptaków morskich, kolonia nowozelandzkich fok na wybrzeżu Tonga, jest drugą co do wielkości w kraju. Na wyspie Adele występuje endemiczny gekon Naultinus stellatus .
Nowa Zelandia Departament Konserwacji zarządza parkiem, natomiast rezerwowy sceniczny rządzi Okręgowej Rady Tasmana , który jest również odpowiedzialny za wszystkich wodach przybrzeżnych przylegających do parku.
Wiek planów zarządzania tłumaczy się długim czasem sporządzania dokumentów zgodnie z procedurą obowiązującą w Nowej Zelandii.