Pałac Królewski Venaria

Pałac Królewski Venarii (włoski: Reggia di Venaria Reale ) to dawna rezydencja królewska w mieście Venaria Reale , niedaleko Turynu w Piemoncie , północnych Włoszech . Jest to jedna z rezydencji rodziny królewskiej Sabaudii , wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1997 roku. Jest to jedna z największych rezydencji królewskich na świecie, porównywalna wielkością i strukturą z wersalskimi i budowlanymi. Caserta .

Pałac został zaprojektowany i zbudowany od 1675 roku przez architekta Amedeo di Castellamonte , na prośbę księcia Karola-Emmanuela II, który szukał bazy dla swoich polowań w górach na północ od Turynu . Nazwa pałacu pochodzi z łaciny , venatio Regia czyli Królewski Hunt .

Historia

Karol Emanuel II został zainspirowany przykładem Palais Mirafiori, zbudowany przez księcia Karola Emanuela I st dla żony Katarzyny Michelle Austrii . Chcąc zostawić wspomnienie o sobie z żoną Madame de Nemours , kupił dwie małe wioski Altessano Superiore i Altessano Inferiore, które należały do ​​rodziny mediolańskiego pochodzenia. Miejsce zostało przemianowane na Venaria ze względu na jego przyszłą funkcję bazy myśliwskiej.

Projekt pałacu powierzono architektom Amedeo di Castellamonte i Michelangelo Garove . Plan budowli miał przedstawiać symbol najwyższego zakonu Najświętszej Anoncjatki , dynastycznego zakonu utworzonego przez ród Sabaudii . W 1675 roku pałac był prawie ukończony, w tym Reggia di Diana (królewska rezydencja Diany, która jest sercem kompleksu. Prace trwały jednak do następnego stulecia, zwłaszcza z powodu francuskiej inwazji w 1693 r. które wojska wroga zniszczyły część budynków i z woli księcia i przyszłego króla Victora-Amédée II, który zmodyfikował pałac zgodnie z francuskimi kanonami.

Dalsze zniszczenia wyrządzono podczas oblężenia Turynu w 1706 r., Podczas wojny o sukcesję hiszpańską , kiedy w pałacu stacjonowały francuskie wojska Louis d'Aubusson de La Feuillade . Po zwycięstwie w Savoy Victor-Amédée II mianował Filippo Juvarra na stanowisko kierownika budowy. To tam w 1741 roku, za panowania Karola-Emmanuela III , zmarła jego trzecia żona Elisabeth-Thérèse de Lorraine, rodząc syna Benoita, księcia Chablais. Niedługo później pałac był używany.

W okresie rządów napoleońskich pałac zamieniono na koszary, a ogrody zniszczono, tworząc poligon. Budynki zachowały później to wojskowe powołanie, nawet po upadku Napoleona i były okupowane przez armię włoską do 1978 roku, zanim zostały sprzedane Ministerstwu Kultury. Podjęto wówczas prace konserwatorskie i pałac udostępniono do zwiedzania13 października 2007.

Kompozycja

Pałac

Wejście do pałacu prowadzi przez Cour d'honneur ( Corte d'onore ), w którym niegdyś znajdowała się fontanna ozdobiona jeleniem oraz wieża z zegarem. Główna fasada pokryta z XVII th  wieku tynkiem, jest podłączony do prawej przez ceglany budynek dodany do XVIII -tego  wieku. Od 1699 r. Układ Pałacu zmienił Michelangelo Garove, który otworzył Cour d'Honneur i obniżył wysokość budowli wzniesionych przez Castellamonte. Wejście po raz kolejny zmieniła się w następnych latach przez Benedetto Alfieri zrobił zniszczyć skrzydło randki z XVII -tego  wieku. Budynek posiada obecnie dwie wieże pokryte kolorowymi płytkami ceramicznymi, które są połączone przez dużą galerii, znane od XX th  wieku pod nazwą Diane Gallery ( Galleria di Diana ).

Przez kilka lat okupowany przez Karola Emmanuela III , wnętrze Pałacu pierwotnie mieściło dużą kolekcję dekoracji sztukatorskich , posągów i obrazów wykonanych przez niektórych nadwornych artystów tamtych czasów, takich jak Vittorio Amedeo Cignaroli , Pietro Domenico Olivero , Bernardino Quadri , Sebastiano Ricci , Emanuele Tesauro czy Francesco Trevisani .

Ogrody

Pierwotne ogrody pałacu całkowicie zniknęły, ponieważ wojska francuskie przekształciły je w poligon. Starożytne rysunki przedstawiają włoski ogród z trzema tarasami połączonymi schodami i wyszukanymi elementami architektonicznymi, takimi jak wieża z zegarem na głównym dziedzińcu, fontanna przedstawiająca Herkulesa , teatr i kwietniki .

Ostatnie prace odtworzyły park w nowoczesnym stylu, prezentując współczesne prace Giuseppe Pennone .

Kościół Saint-Hubert i stajnie

Po śmierci Garove w 1713 roku Juvarra zbudował Wielką Galerię i jednocześnie zbudował kościół pod wezwaniem świętego Huberta ( Sant'Uberto ), patrona myśliwych. Kościół został zbudowany w latach 1716-1729. Kościół jest ściśle osadzony w konstrukcji pałacu, co wyklucza budowę kopuły i wyjaśnia, że ​​wnętrze budynku zdobią freski w stylu trompe-l'oeil .

W tym samym okresie, między 1722 a 1728 rokiem, Juvarra wybudował stajnie, oranżerię ( cytronerię ) i podjął się renowacji elewacji pałacu w stylu francuskim.

Ostatni budynek, który pochodzi z połowy XVIII XX  wieku i początku XIX th  century, składa się stajnie, ujeżdżalnia, schody Diany i galeria Sant'Uberto. Pałac został następnie opuszczony na rzecz Stupinigi Hunting Lodge (1729).

Źródła

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „  Palace of Venaria  ” ( zobacz listę autorów ) .
• Carlo Merlini, Ambienti e Figure di Torino Vecchia , Tipografia Rattero, Turyn.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa (en)
• Strona stowarzyszenia przyjaciół Pałacu Venaria