Ouled Sidi Yahia

Ten artykuł może zawierać nieopublikowane prace lub niezweryfikowane oświadczenia (luty 2011).

Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając nieopublikowane treści. Zobacz stronę dyskusji po więcej szczegółów.

Ouled Sidi Yahia lub Ouled Yahia są konfederacji plemiennych. Historycy Dyskusja na temat ich zdarzenia i ich kultowego i politycznej organizacji, od XII th  wieku w Afryce Północnej  : sprawy dynastyczne w tym udział Zirydów w Algierii i Tunezji .

Historia

Sidi Yahia jest Salah Wali , że to znaczy „cnotliwego muzułmanina”, który żył w XII th  wieku. Społeczność, w której żył, nosi teraz jego imię. Jego dziedzictwo stanowi jednoczące ogniwo wszystkich plemion, które deklarują się jako Ouled Sidi Yahia. Niektóre źródła, takie jak Ibn Khaldoun czy Boubaker Al Senjahi, nie precyzują pochodzenia Sidi Yahia. Jednak zgodnie z tradycją jego zwolennicy twierdzą, że Sidi Yahia pochodził ze Wschodu, a dokładniej z Bagdadu . Inni uważają, że ten Wali jest raczej autochtoniczny, pochodzący ze wschodniej Algierii , nawet według niektórych Maroka .

Jednak najstarsze mauzoleum Sidi Yahia i najczęściej odwiedzane przez społeczność Ouled Si Yahia oraz wierzących ze wszystkich regionów, znajduje się we wschodniej części Algierii w pobliżu miasta El Meridj, w pobliżu granic z Algierią. Magharsa, Malim i Haraïssia. Haraïssia mają być „strażnikami świątyni” z błogosławieństwem innych społeczności.

Typologia: plemiona

Plemiona Ouled Sidi Yahia są obecne głównie w Algierii oraz w mniejszym stopniu w Maroku i Tunezji .

W Algierii

Najbardziej badanymi plemionami są plemiona Algierii .

• Niektóre z nich znajdują się w regionie Aurès , w szczególności we wschodniej Algierii  : Batna , Tébessa , Morsott , Boukhadra , Guerguerat , El Kouif , Ouenza , Aïn Zerga , El Meridj , El Aouinet , Souk Ahras . Najbardziej znane plemiona tego regionu to: Magharsa, Malim, Haraïssia, Bilala, Mrazgua, Zoghba . Plemię Magharsa jest najważniejsze pod względem liczebności i wpływów. Znajduje się głównie na zachód od Tebessy, na stukilometrowym obwodzie wokół Morsott . Plemię Haraïssia znajduje się głównie w regionie El Meridj. Są tradycyjnie rolnikami. Są strażnikami mauzoleum Sidi Yahia . Merazga ma siedzibę na płaskowyżu El Hodh Esseghir, pomiędzy Morsottem i Boukhadrą.
• W Kabylii kilka plemion deklaruje się z konfederacji Ouled Sidi Yahia lub Aït Sidi Yahi a (Aït Yahia). Aït Yahia są często „  strażnikami uczonego, życzliwego, witającego islamskiego kultu  ” odnotowanego już w 1893 roku przez generała Adolphe'a Hanoteau .
• W Algierze kilka śladów świadczy o obecności tej społeczności.
• Oran odzwierciedlenie w liczbie Gama'a zabytków Zaouia i miejscowościach, znaczenia i bogactwa Ouled Sidi Yahia.
• W bramach Sahary Oueld Sidi Yahia są niewłaściwie przywiązani do plemiennej konfederacji Ouled Nail, jak w Laghouat w Algierii, prawdopodobnie z powodu kulturowej i religijnej bliskości tych dwóch plemiennych konfederacji: Ouled Sidi Yahia, Ouled Nail (Ouled Sidi Gwóźdź). W archiwach francuskiego Stanu Cywilnego znajdujemy Ouled Sidi Yahia na południe od Laghouat, w mieście Berriane. Ouled Sidi Yahia z Berriane są również nazywane Rgab, przez odniesienie do Sidi Mhamed Bouregba, który jest jednym z wnuków Sidi Yahia i którego mauzoleum znajduje się obok Zelfany, w wilai Ghardaa .

W Maroku

Plemiona założone w Maroku przywiązują większą wagę do kulturowego wymiaru swojego przywiązania do Sidi Yahia. Na przykład Świętym Strażnikiem miasta Wadżda jest Sidi Yahia.

W Tunezji

W Tunezji związek jest bardziej rozrzedzony i plemiona niekoniecznie nawiązują bezpośredni związek z Sidi Yahia.

Etnologia

Kult

Ouled Sidi Yahia mają islamską tradycję i kult . Według Ibn Khaldouna ich islam jest tradycyjnie wyuczony i pokojowo kultowany . W XX -go  wieku, Charles-André Julien i Jacques Berque również próbował badać swoje wpływy w Afryce Północnej głównie Maghreb .

Tradycje

Jacques Berque, wybitny socjolog i orientalista z Afryki Północnej, odnosi Ouled Sidi Yahia do arabskiej grupy etnicznej, bardzo różniącej się od Ouled Nail i innych grup hilalijskich , prawdopodobnie ze względu na możliwe krzyżowanie się z Berberami i ich tradycjami. . , przywołuje ich kult i tradycje, które charakteryzują się formą tolerancji i radości życia. Niektóre plemiona nadal świętują tę radość życia przy tradycyjnych okazjach i festiwalach.

Symbolika

Ouled Sidi Yahia mają tożsamość kulturową opartą na ich przywiązaniu do ich Wali .

• Oliwkowo-zielona flaga, czasem ze złotym konturem, bez żadnego napisu ani symbolu.
• Coroczna wizyta ( Ziara ) w mauzoleum Wali i jego „wiernych sługach”, którzy również noszą imię Sidi El Wali: Sidi Zilaoui , Sidi Locif , Sidi Amar , Sidi Abdallah , Sidi Taleb , Sidi Miskine . Sidi Zilaoui to wali społeczności chegrouche
• Wiele sufickich i mistycznych pieśni ku chwale proroka islamu i wszystkich Wali As-salihine.

Miejsca zwane „Sidi Yahia”

W Maghrebie , uuled Sidi Yahia zamieszkuje pasmo Atlasu . Ich obóz jest często określany nazwą ich wali Sidi Yahia Ben Taleb, wali z Zawali. Na przykład na granicy algiersko-tunezyjskiej, 2 km od miasta El Miridj, gdzie znajduje się jego grób, region Morsott - Boukhadra nosił jego imię: Jihat Sidi Yahia, Oued Sidi Yahia itd.

Na zachód do Maroka przez Algier znajduje się wiele miejscowości noszących jego imię, w tym cmentarz Sidi Yahia w Algierze .

Ouled Sidi Yahia lub Sidi Yahia to kilka razy nazwa miejsca w Algierii , Tunezji i Maroku .

Uwagi i referencje

1. [ http://www.miscellanees.com/b/bogros41.htm „  D. Bogros: Od plemienia do komuny: Esej o Ouled Sidi Yahia ben Taleb (1958)  ”], na www.miscellanees.com ( obejrzano 12 kwietnia 2020 )
2. Adolphe Hanoteau , La Kabylie et les coutumes kabyles , księgarnia algierska i kolonialna, Paryż, 1893
3. Ibn Khaldoun , Des Berbères et des dynasties Moslemes de l' Afrique septentrionale ( Tarikh Al Barbar wa Al Arab )”, wyd. I częściowe tłumaczenie Williama McGuckina de Slane, Algier, 1852-1856
4. Charles-André Julien , Historia Afryki Północnej, wydanie Payot
5. Jacques Berque , Arabowie od wczoraj do jutra , Paryż, Seuil, 1960
6. Jacques Berque , Seuil, 1960