Ogata Korin

Ogata Korin Obraz w Infoboksie. Ogata Kōrin, Prunus białe prunus czerwone kwiaty . Para ekranów 156 × 172,2 cm każdy ekran. Tusz i kolory na złotym płatku, częściowo zamaskowany tłuszczoodporny płatek srebra. Około 1700-1716. Muzeum Sztuki MOA , Atami
Narodziny 1658
Kioto
Śmierć 2 czerwca 1716 r
Kioto
Okres działalności 1850, 1889 i 1817
Imię w języku ojczystym 光
Zajęcia Malarz , ksylograf
Miejsca pracy Osaka , Tokio
Ruch Szkoła Rimpy
Rodzeństwo Ogata Kenzan

Ogata Kōrin lub Ichinojō ,尾形 光 琳, urodzony w 1658 w Kioto , zmarł2 czerwca 1716 rw tym samym mieście nazwy potoczne: Kariganeya Tōjûro, Katsuroku , nazwy pędzli: Kōrin, Hōshuku, Jakumel, Dōsû, Kansei, Iryō, Seiseidō, Chōkōken , to japoński malarz , starszy brat malarza i ceramika Ogaty Kenzana . Ich wspólna praca pochodziła ze szkoły Rimpa .

Biografia

Znany malarz, Ogata Korin można uznać za prawdziwy następca Tawaraya Sōtatsu (czynny około 1630), który podnosi jego geniusz w duchu XVIII -tego  wieku . Życie Ogaty Kōrina jest bardzo dobrze znane dzięki archiwum, korespondencji, notatnikom i zbiorom szkiców, które sam przekazał swoim potomkom. Urodzony w rodzinie bogatych handlarzy tkaninami z Kioto , właściciel ważnego domu Karigane-ya, spędził szczęśliwą młodość w kultywowanej atmosferze.

Jego ojciec Ogata Sōken (1621-1687), wielki miłośnik teatru Noh , kultywował malarstwo w modnym stylu łączącym elementy Kanō i Tosa, tworzył elementy strojów Noh i okazałe kimona. Dobry kaligraf, człowiek ten wywodzi się z tradycji Hon'ami Kōetsu (1558-1637), którego dziadek był szwagrem i którego naśladował jego ojciec Sōhaku (1571-1631) w wiosce Takagamine. Wydaje się, że Kōrin został wprowadzony do malarstwa najpierw przez swojego ojca, a następnie przez malarza Yamamoto Sōkena (1683-1706) ze szkoły Kanō , a także przez Kanō Tsunenobu (1636-1713) i Sumiyoshi Gukei (1631-1705).

Jego wczesne rysunki wskazują na jego zainteresowanie sztuką Sōtatsu . Po śmierci ojca odziedziczył pokaźną fortunę i rodzinne kolekcje, co pozwoliło mu wieść łatwe i wygodne życie w tym artystycznym i intelektualnym centrum jakim jest miasto Kioto , mimo że stolica szogunów została przeniesiona do Tokio . Jesteśmy również u progu ery Genroku (1688-1704), gdzie poezja, kaligrafia, malarstwo, nō , ceremonia parzenia herbaty to wspólne zainteresowania arystokracji i bogatych rodzin kupieckich.

Zakochany w wyrafinowanym i eleganckim życiu od młodości, Kōrin prowadzi libertyńską egzystencję, będąc znanym aktorem Noh: wkrótce zostaje zrujnowany, a następnie podejmuje karierę malarza pod imieniem Pędzla Korina. Jego nominacja w 1701 r. na hokkyō (tytuł religijny nadawany artystom) była punktem zwrotnym w jego życiu. Według Yamane Yūzō, jednym z decydujących powodów jego powołania jest jego współpraca z bratem Ogatą Kenzan (1663-1743), przy zdobieniu ceramiki stworzonej przez tego ostatniego; liczne szkice z tego okresu, wykonane z natury, zwłaszcza z kwiatów i ptaków, ujawniają zasady jego tworzenia, choć mogą zadziwiać drobiazgowym realizmem w obliczu stylizacji późniejszych prac. Rzeczywiście, jego sukces zawdzięcza tej stylizacji, którą stosuje do tematów literatury japońskiej do tego stopnia, że ​​przekształca je w dekoracyjne wzory, w mocnych barwach, niemal abstrakcje.

Słynny ekran tęczówki (przechowywany w Muzeum Nezu w Tōkyō ) jest ukoronowaniem tego pierwszego okresu jego twórczości, czyli przed 1704 rokiem. Na złotym tle osiem bukietów w pełni rozkwitłych irysów, różniących się jedynie lokalizacją mniej lub bardziej niższy w składzie. Rozmieszczenie masy ciemnoniebieskich kwiatów i zielonych liści podkreśla powierzchnię, w odważnej stylizacji, w której przedmioty tracą na wadze i stapiają się z arabeskami koloru.Od tego momentu ujawnia się wpływ Sōtatsu . Narodziny nowej szkoły: szkoły rin-pa, która bierze swoją nazwę od swojego najsłynniejszego przedstawiciela, Ogaty Kōrin. Ale jej inicjatorem jest Sōtatsu . Dzięki nim estetyka dekoracji jest jeszcze bardziej zaostrzona, jeśli to możliwe, ale szybko znajduje swoje granice.

W 1704 roku podążył za jednym ze swoich mecenasów do Edo , Nakamurą Kuranosuke, któremu namalował piękny portret, dążąc do wprowadzenia stylizowanych krzywizn nawet do przedstawienia postaci ludzkiej. Zwój Kwiatów Czterech Pór Roku , datowany na 1705 rok, delikatną kolorystyką i mniej formalnym traktowaniem zwiastuje zmianę stylu. Około 1710 powrócił definitywnie do Kioto : lata 1711-1716, rok jego śmierci, wydawały się być dla profesora Yamane okresem dojrzałości artysty. Jego geniusz jako dekoratora objawia się u szczytu na ekranie z biało-różowymi śliwkami (muzeum Atami ), poprzecinanymi pośrodku falującą rzeką wzmocnioną srebrem, z omszałymi pniami dwóch śliw po obu stronach, traktowanymi bez słoje i obsiane tarashikomi (kolory nakładane przed wyschnięciem i które rozcieńczają się jedna w drugiej).

Dzieło to wyróżnia się nauką kompozycji i doskonałym mistrzostwem technicznym: krzywe i koła, stały temat jego badań, zdają się krystalizować w strumieniu, z którego wyłania się arabeska fal. Pod koniec długiej konfrontacji ze sztuką Sōtatsu , Kōrin daje nam tu swoją ostateczną odpowiedź, zastępując skalę i wigor tej sztuki elegancją i duchem stulecia, którego jest emanacją. Jego bezpośredni uczniowie, tacy jak Fukai Roshù (1755-1799, adoptowany syn Sōtatsu), Tatebayashi Kagei czy Watanabe Shikō (1683-1755) tylko naśladują jego stylizację.

Sto lat później odnajdzie zagorzałego wielbiciela w osobie Sakai Hōitsu (1761-1828), który poświęca się ujawnianiu zapomnianej już wartości Korina. W 1815 roku, z okazji stulecia artysty, Hōitsu opublikował Kōrin hyakuzu (Sto arcydzieł Korina ) i Ogataryū-inpu (zbiór pieczęci szkoły Ogata). Od tego czasu jego reputacja rosła, nawet przez długi czas przyćmiewając niedawno odkrytego Sōtatsu.

Galeria

Muzea

Zobacz również

Uwagi i referencje

  1. Christine Shimizu, 2001 , s.  263.
  2. Takagamine to dzielnica na północ od Kioto.
  3. Yamamoto Sōken, zm. 1706: Ekran Kwiaty i ptaki dwunastu miesięcy 1690-1692, kolekcja Yale (yale.edu: Inspiracja Dniem Ziemi w kolekcjach Yale , widok 10), zobacz też: Widoki mi , malarstwo na jedwabiu 1691- 1693. O Instytucie Sainsbury. oraz Yamamoto Sōken Paravent przeciwko. 1690-92, Kwiaty i ptaki dwunastu miesięcy , o edukacji asianart.com, patrz też: Widoki mi , malarstwo na jedwabiu 1691-1693. O Instytucie Sainsbury.
  4. Christine Shimizu, 2001 , s.  264.
  5. Maurice Coyaud 1981 , s.  32.
  6. Maurice Coyaud 1981 , s.  33.
  7. Christine Shimizu, 2001 , s.  267.
  8. Maurice Coyaud 1981 , s.  54.
  9. Maurice Coyaud 1981 , s.  56.
  10. Maurice Coyaud 1981 , s.  168.
  11. Maurice Coyaud 1981 , s.  169.
  12. Strona internetowa Muzeum Bostońskiego . Niemal identyczny ekran, prywatna kolekcja, reprodukowany jako jeden z elementów pary, z górą Fuji , w Manuela Moscatiello (reż.), 2018 , s.  101. Co wydaje się świadczyć o istnieniu replik lub wariantów w warsztacie Korina.
  13. „  Muzeum Nezu  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) .

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne