Osobista nazwa stosowana w starożytnym Rzymie lub nazwy rzymskiego , jest uszczegółowione przez użycie trzech nazw ( tria nomina ), w użyciu wśród patrycjatu , a następnie wśród plebejuszy , ponieważ pod republiki rzymskiej, praw nabyć. Formowanie nazwy stało się bardziej złożone w okresie Cesarstwa , w którym zniesiono tria nomina i uogólniono nazwę rzymską w populacji. Nazewniczego Roman jest na podstawie kilku źródeł: nagrobków badań, źródeł literackich, a wszystkie epigrafice .
Pod koniec Republiki Rzymskiej pełne imię obywatela rzymskiego składa się z imienia i nazwiska oraz pseudonimu.
Te imiona łacińskie - nasza pierwsza nazwa - jest zindywidualizowana nazwa obywatela. W tekstach jest skrótem, jeśli następuje po nim nomen . A imiona łacińskie może echo osobliwość chwili urodzenia ( Lucius oznacza „urodzonego o świcie” i pochodzi z luksów, Lucis „light”). Liczba praenomina jest ograniczona, co robimy, która identyfikuje osiemnaście I st century BC. AD Zastosowanie w patrycjuszowskich rodzin systematycznie Przypisywanie imiona łacińskie ojca swego syna uczynił go stracić swój indywidualny charakter z II th century BC. AD i wymaga użycia nomen i cognomen .
W nomen , która zwykle kończy się w -us / ius jest także dziedziczna i jest gentilice (nazwisko) z rodu .
W cognomen - przydomek - jest przede wszystkim osobistym i pierwotnie używane przez kilka arystokratycznych rodzin. W zasadzie indywidualna, szybko staje się dziedziczna i kończy się wyodrębnieniem gałęzi rodu . Cicero to pseudonim cicero , który pochodzi od cicer , „ciecierzyca” (według Plutarcha, członek rodziny miałby brodawkę wielkości ciecierzycy). Ojcowska gałąź Nerona była nazywana Ahenobarbus , co oznacza „z mosiężną brodą” (tj. „rudy”). Możesz zmienić przydomek w ciągu swojego życia. Zwycięski generał otrzymał dodatkowe imię, zaczerpnięte z zwyciężonego plemienia: Afrykańczyk Scypion zwycięża Kartagińczyków , Kwintus Caecilius Metellus Macedonicus podbija Macedonię, Quintus Caecilius Metellus Creticus podbija Kretę.
Historia najczęściej wymienia tylko nomen i cognomen , a nawet tylko cognomen słynnych Rzymian. W przypadku Gracchi podajemy prænomen, aby określić, które dotyczy dwóch braci. Cycerona pełna nazwa jest Marcus Tullius Cicero .
W rzymskie kobiety są wyznaczone, na grobach i dzieł literackich, które byliśmy zapadają feminizowanej postaci nomens i cognomens: Fulvia Flacca Bambula , Flavia Julia Constantia , etc. Można wskazać filiację (F dla Filia i imię ojca w dopełniaczu ), jak również imię męża w dopełniaczu (co oznacza uxor , żona).
Osoby adoptowane zmieniły swoje nomen i cognomen na te adoptującego i dodały drugie cognomen in -anus, przypominające ich lud pochodzenia. Przydomki mogły się sumować bez limitu liczby. Pierwotnie ten, którego znamy jako Augusta, nazywał się Caius Octavius – francuzowany w Oktawianie – następnie, po jego adopcji przez Juliusza Cezara , stał się Caiusem Iulius Caesar Octavianus – czasami nazywany jest po francusku Oktawianem – a po wstąpieniu do pryncypatu , przyjął trzecie przydomek , augustus , czyli Caius Iulius Caesar Octavianus Augustus .
Niewolnik, poza imionami swojej grupy etnicznej pochodzenia, był oznaczony tylko imieniem, czyli słowem servus . Często na grobowcu widniała nawet tylko wzmianka o 's', aby ocalić kamień i dzieło grawera .
Wyzwoleńca jest często określany swoim pierwotnym imieniem i może przyjmować jako nomen imię pana, który go uwolnił. Są więc regiony, w których dominuje nomen , ze względu na sukcesywną emancypację mieszkającej tam rodziny patrycjuszowskiej.
Do pielgrzymów , wolni ludzie, którzy nie są obywatelami, są nazwane po imieniu a następnie ich synostwa.
Osoby, które otrzymały obywatelstwo rzymskie, przyjęły nomen osoby, która opowiedziała się za ich naturalizacją, a po nim swoje stare imię. Na przykład Flawiusz Józef, który uzyskał obywatelstwo przez Tytusa Flawiusza Wespazjana .
Nazwisko obywatela ma znaczenie administracyjne dla administracji rzymskiej, dla operacji spisu i obowiązkowej rejestracji noworodków. Pełna forma imienia rzymskiego, używana w oficjalnych dokumentach, obejmowała praenomen i nomen , następnie pochodzenie, nazwę plemienia, w którym dana osoba była wpisana, i wreszcie cognomen i agnomen . Czasami dodawano miejsce zamieszkania osoby.
Pochodzenie było tradycyjną częścią rzymskiego imienia. Zwykle określał preanomina ojca osoby ( pater , -tri ) oraz dziadka lub dziadka ze strony ojca ( avus , -i ). Czasem było sprowadzane do preanomen ojca, a czasem rozciągane do preanomina pradziadka lub pradziadka ( proavus , -i ) i prapradziadka lub wiecznego pradziadka ( abavus , -i ) .
Synostwo | Długa forma | Skrócona forma |
---|---|---|
Syn | Imię ojca w dopełniaczu, po którym następuje filius | Skrót imienia ojca, po którym następuje f. |
Wnuk | Imię dziadka w dopełniaczu, po którym następuje nepos | Skrót imienia dziadka, po którym następuje n. |
Prawnuk | Imię pradziadka w dopełniaczu, po którym następuje pronepos | Skrót imienia pradziadka, a następnie s. lub pn. |
Pra-prawnuk | Imię pradziadka w dopełniaczu, po którym następuje abnepos | Skrót imienia pradziadka, po którym następuje a. lub rok. |
Synostwo | Długa forma | Skrócona forma |
---|---|---|
Córka | Imię ojca w dopełniaczu, po którym następuje filia | Skrót imienia ojca, po którym następuje f. |
wnuczka | Imię dziadka w dopełniaczu, po którym następuje neptis | Skrót imienia dziadka, po którym następuje n. |
Prawnuczka | Imię pradziadka w dopełniaczu, po którym następuje proneptis | Skrót imienia pradziadka, a następnie s. lub pn. |
Praprawnuczka | Imię pradziadka w dopełniaczu, po którym następuje abneptis | Skrót imienia pradziadka, po którym następuje a. lub rok. |
Znaczny wzrost w okresie Cesarstwa populacji obywateli rzymskich narzuca ewolucję poszczególnych wyznań. Dostęp cesarskich wyzwoleńców do obywatelstwa, czyli naturalizacja przyznana przez cesarza całym miastom, szeroko upowszechnia nominacje rodów cesarskich, takich jak: Iulius , Claudius , Flavius , Ulpius , Aelius . Wreszcie edykt Karakalli z 212 uogólnia jego nomen Aureliusz na wolnych ludzi, którzy nie mieli jeszcze obywatelstwa rzymskiego. Drugi rozwój, tym razem społeczny, wywodzi się od kobiet, które podają potomkom swoje imię i nazwiska swoich rodzin.
Dla odróżnienia jednostek arystokracja cesarska wprowadziła modne podwójne nomina , wskazujące na ojca i matkę, a nawet dziadków, nadając skomplikowane imiona, takie jak Egrilius Plaranius Larcius Lepidus Flavius . Od IV TH i V -go wieku, chodzi o wykorzystanie unikalnej nazwy tylko przez jednego pseudonimu. Następnie pojawia się supernomina , umieszczana po sekwencji nomina i zapisywana w formie qui / quae (vocatur), po której następuje agnomen (co oznacza „kto jest nazywany tak a tak”) lub w formie sive („albo inaczej” ) po którym następuje agnomen . Innym sformułowaniem jest wyrażenie signum lub signo, po którym następuje nazwa apelacji w dopełniaczu.