Nidulariaceae

Gniazda ptaków

Nidulariaceae Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Crucibulum laeve Klasyfikacja
Królować Grzyby
Podział Basidiomycota
Poddział Agaricomycotina
Klasa Agaricomycetes
Podklasa Agaricomycetidae
Zamówienie Agaricals
Klad Agaricoid

Rodzina

Nidulariaceae
Dumort. (1822)

Nidulariaceae to rodzina grzybów w kolejności Agaricales . Ich potoczna nazwa , grzyb ptasie gniazdo , wywodzi się od ich kształtu, który przypomina maleńkie gniazda wypełnione ptasimi jajami. Ponieważ są saprofityczne , żywią się rozkładającą się materią organiczną, zbiera się je z rozkładającego się drewna oraz z gleby wzbogaconej wiórami drzewnymi lub korą ściółkową; mają szeroką dystrybucję w większości regionów ekotopowych. Pięć rodzajów w rodzinie, a mianowicie Crucibulum , Cyathus , Mycocalia , Nidula i Nidularia , różni się od siebie różnicami w morfologii i strukturze ich perydiolu . Wcześniej sklasyfikowane w kolejności Nidulariale w Gastromycetes , niedawno analizy filogenetyczne przeorientowały organizację tej rodziny w calde VI Agaricoïde .

Taksonomia

Historyczny

O grzybach ptasich po raz pierwszy wspomina flamandzki botanik Carolus Clusius w Rariorum plantarum historia (1601). W następnych stuleciach grzyby te stały się przedmiotem kontrowersji dotyczących tego, czy perydiole były nasionami i mechanizmu ich rozprzestrzeniania się w przyrodzie. Na przykład francuski botanik Jean-Jacques Paulet w swojej pracy „ Treat of Fungi” (1790-3) zaproponował błędną hipotezę, zgodnie z którą perydiole zostały wyrzucone ze sporoforu za pomocą pewnego rodzaju mechanizmu sprężynowego.

Klasyfikacja filogenetyczna

Nidulariaceae poprzednio klasyfikowane Gasteromycetes , a ta klasa wykazano polifiletyczne i uważane za zgromadzenie sztucznego z niezwiązanego taksonomicznych, które powstały niezależnie w korpusie typu gastéroïde. Od 2002 roku badania filogenetyczne rybosomalnego DNA z różnych gatunków żołądka, w tym Cyathus striatus i Crucibulum laeve , które wykazały, że przedstawiciele Nidulariaceae należą do kladu VI euagarics , kladu monofiletycznego grupującego razem gatunki różnych rodzajów zawierające rodzaje Hymenogaster , Hebeloma , Pholiota , Psathyrellus , Agaricus campestris , Amanita i Tulostoma . Euagarics to głównie grzyby blaszkowate, ale obejmują dwie linie żołądkowe , w tym Lycoperdaceae i Nidulariaceae .

Filogram Nidulariaceae

Opis sporoforu

W nidulariaceae mieć ciało owoców gastéroïde, co oznacza, że zarodniki rozwijać wewnętrznie, w angiocarpe. W sporofory są zazwyczaj w grupach , (rosną razem w grupach, ale nie są zjednoczone). Młode sporofory są najpierw pokryte cienką błoną, która ma nieregularne pęknięcia lub są podzielone na pęknięcia , w kolistej linii wokół obwodu otworu miseczki . Sporofory (zwane również perydium) są małe, zwykle o szerokości od 5 do 15 mm i wysokości 4-8 mm, w kształcie urny lub wazonu i zawierają od jednego do wielu krążków: perydiole przypominające małe jaja.

Struktura perydiolów

W péridioles są utworzone z glébal tkaniny zawierającej basidia i bazydiospora otoczone twardej ściance. Mają konwencjonalny kształt soczewkowaty (jak soczewka obustronnie wypukła) i mają średnicę od 1 do 3  mm . Kolor perydiol jest charakterystyczny dla rodzajów: Cyathus ma czarne perydiole, Nidularia i Nidula mają brązowe perydole, perydiole Mycocalia mają kolor od żółtego do czerwono-brązowego, a Crucibulum ma czarne perydiolki otoczone białawą membraną zwaną tuniką, co sprawia, że ​​wydają się białe. U większości gatunków perydiole są rozpraszane przez deszcz, ale mogą być również wolne w perydium, otoczone galaretowatym śluzem.

Charakterystyka mikroskopowa

Bazydiospory są owalne lub eliptyczne, gładkie, szkliste i cienkościenne.

Siedlisko i dystrybucja

Gatunki z tej rodziny są kosmopolityczne w swoim rozmieszczeniu i są w dużej mierze saprofityczne z powodu rozkładającego się drewna i innych roślin.

Cykl życia

Cykl życiowy Nidulariaceae , który obejmuje zarówno stadia haploidalne, jak i diploidalne , typowe dla taksonów podstawczaków, które mogą rozmnażać się zarówno bezpłciowo (przez zarodniki wegetatywne), jak i płciowo (z mejozą ). Podobnie jak w przypadku innych grzybów zgnilizny drewna, ten cykl życiowy można funkcjonalnie rozpatrywać jako dwie różne fazy: fazę wegetatywną rozmnażania grzybni i fazę reprodukcyjną w celu ustalenia struktur zarodników, czyli sporoforów. Faza wegetatywna obejmuje fazy cyklu życiowego związane z kiełkowaniem, rozmnażaniem i przetrwaniem grzybni. Zarodniki kiełkują w odpowiednich warunkach wilgotności i temperatury i rozwijają się w rozgałęziające się włókna zwane strzępkami , które rosną jak korzenie w zgniłym drewnie. Te strzępki są homokariotyczne i zawierają pojedyncze jądro w każdym przedziale. Rozwija się sieć zwana grzybnią. Grzybnia powstaje w wyniku mitozy i syntezy biomasy strzępków. Kiedy dwie strzępki homokariotów z różnych grup zgodności łączą się w pary, tworzą grzybnię dikariotyczną w procesie zwanym plazmogamią . Warunkiem przeżycia grzybni jest kolonizacja podłoża (np. Zgniłego drewna) oraz wystarczająca wilgotność i dostępność składników odżywczych. Większość gatunków Nidulariaceae to saprofity , wzrost grzybni w zgniłym drewnie jest możliwy dzięki wydzielaniu enzymów rozkładających kompleksy polisacharydowe (takie jak celuloza i lignina ) na cukry proste, które można wykorzystać jako składniki odżywcze.

W odpowiednich warunkach środowiskowych grzybnia dikariotyczna wchodzi w reprodukcyjną fazę cyklu życiowego. Na powstawanie sporoforów wpływają czynniki zewnętrzne, takie jak pora roku (temperatura i wilgotność powietrza), składniki odżywcze i światło. W miarę rozwoju sporofory wytwarzają perydiole zawierające podstawki, na których rozwijają się nowe bazydiospory. Młode podstawki zawierają parę zgodnych płciowo jąder haploidalnych, które łączą się ze sobą, a powstałe w wyniku fuzji jądro diploidalne przechodzi mejozę w celu wytworzenia bazidiosporów, z których każde zawiera pojedyncze jądro haploidalne. Dikaryotic grzybnia z których opracowano sporofory są długotrwałe i będzie nadal produkować kolejne pokolenia sporoforów tak długo, jak warunki środowiskowe są korzystne.

Rozprzestrzenianie się zarodników

Gniazda to kubki bryzgoszczelne . Kiedy kropla wody uderza pod kątem prostym, ściany są tak ukształtowane, że jaja (perydole) są wyrzucane na odpowiednią odległość od gniazda. Niektóre gatunki mają lepką nić, rodzaj sznura kolejki linowej, przymocowanej do perydiolki. Jeśli ten wirujący strumień jajka napotka gałązkę w locie, obróci się i owinie wokół gałązki. Zarodniki mogą kiełkować i stamtąd rozpocząć nowy cykl życia.

Gatunki z rodziny Nidulariaceae

Istnieje pięć gatunków:

Uwagi i odniesienia

  1. (en) PB Matheny , JM Curtis , V. Hofstetter , MC. Miłość , JM. Moncalvo , ZW Ge , JC Slot , JF Ammirati , TJ Baroni , NL Bougher , KW Hughes , DJ Lodge , RW Kerrigan , MT Seidl , DK Aanen , M. De Nitis , GM Daniele , DE Desjardin , BR Kropp , LL Novell , A . Parker , EC Vellinga , R. Vilgalys i DS Hibbetts , "  Główne klady Agaricales: a wielu loci filogenetyczne Przegląd  " , Mycologia , vol.  98, n o  6, Listopad-grudzień 2006, s.  982–995 ( czytaj online )
  2. (w) Manfred Binder i A. Bresinsky , „  Wyprowadzenie polimorficznej linii Gasteromycetes z przodków borowików  ” , Mycologia , tom.  94, n o  1, 2002, s.  85–98 ( czytaj online )
  3. (w) David S. Hibbett , Elizabeth M. Pine , Ewald Langer , Gitta Langer i Michael J. Donoghue , „  Evolution of gilled mushrooms and puffballs inferred from ribosomal DNA sequences  ” , Harvard University, Cambridge, MA , tom.  94 N O  22 Maj 1997, s.  567-580 ( czytaj online )
  4. (w) RH Miller i OK Miller , Gasteromycetes: cechy morfologiczne i rozwojowe, z kluczami do rzędów, rodzin, rodzajów i Eureka, Kalifornia: Mad River Press, 1988
  5. Miller i Miller 1988