Narodziny |
10 października 1656 r Paryż , Królestwo Francji |
---|---|
Śmierć |
20 marca 1746 Paryż , Królestwo Francji |
Imię w języku ojczystym | Nicolas de Largillierre |
Czynność | Malarz |
Mistrz | Antoine Goubeau |
Student |
Jean- Baptiste Oudry Jacques- François Delyen Robert Gabriel Gence , Joseph André Cellony Jacob van Schuppen , Adam François Van der Meulen , Henri Millot |
Miejsca pracy | Wielka Brytania , Antwerpia (1662-1674) , Wielka Brytania (1675-1679) , Paryż (1680-1746) , Londyn (1686-1688) |
Ruch | Barokowy |
Wpływem |
Antoine Van Dyck Peter Lely |
Małżonka | Las Małgorzaty Elżbiety ( d ) |
Portret Charlesa Le Bruna ; ex-voto; martwe natury z kuropatwami |
Nicolas de Largillierre , do niedawna różnie pisany, urodzony w dniu2 października 1656 rw Paryżu , gdzie zmarł20 marca 1746, jest malarzem francuskim . Jest to portret najbardziej znany z XVII th i XVIII -tego wieku.
Syn kupca kapelusznika, Largillierre spędził dzieciństwo w Antwerpii , gdzie jego rodzina przeniosła się w 1659 roku. W 1665 roku został wysłany do Anglii do londyńskiego kupca, który się nim zainteresował, aby tam uczyć się handlu, ale widząc, że spędził jego ojciec, który zajmował się rysowaniem czasu, jako kupiec we Francji, sprowadził go z powrotem po dwudziestu miesiącach i mimo wielkiej niechęci postanowił pozwolić mu podążać za jego skłonnością.
Umieszczony od 1668 roku na praktykach w Antwerpii w pracowni malarza Antoine Goubeau , malarza pejzaży i bambochade , który przekazał mu zamiłowanie do koloru i charakterystyczny światłocień szkoły flamandzkiej, a gdy tylko trochę poznał jak obchodzić się z pędzlem, używanym do malowania akcesoriów w jego obrazach, owoców, kwiatów, ryb i warzyw. Chcąc spróbować swoich sił w historycznym dziele, Largillierre potajemnie namalował Świętą Rodzinę . Jego mistrz, zapytawszy go, kogo skopiował, Largillierre odpowiedział, że konsultował się tylko ze swoim geniuszem. Osiemnaście miesięcy później Goubau powiedział mu, że nie może go więcej nauczyć. W 1673 otrzymał honorowy mistrz cechu Saint-Luc miasta Antwerpii.
Znalazł następcę Van Dycka , Petera Lely'ego, którego patronat Cromwella wyrósł na dworze. Przeładowany zamówieniami Lely, który potrzebował pomocy, dodał go do grona swoich współpracowników, którzy malowali draperie, dodatki i kwiaty na jego obrazach. Widząc już renowację obrazów we Flandrii, Lely polecił ją Nadinspektorowi Budynków Króla Anglii, który dał mu kilka mistrzowskich obrazów do renowacji, w tym płótna przeznaczone do dekoracji zamku Windsor, które wymagały częstych przeróbek. retusz malowideł, których format został następnie zmodyfikowany ze względu na miejsce, jakie miały zajmować w królewskich apartamentach. Jego zręczność w naprawianiu obrazów starych mistrzów i przemalowywaniu ich części sprawiła, że zauważył go król Karol II . Pewnego dnia, zdumiony, że tak młody chłopak odkrył tyle talentu, gdy zobaczył najbardziej zniszczony z tych obrazów, Śpiącą Miłość, której nogi młody malarz odmalował z umiejętnością wytrawnego praktyka, powiedział po francusku do dorosłego… ups, który go otaczał: „Spójrz na to dziecko, nigdy by nie uwierzył, gdyby się go nie widziało, bo to tylko dziecko”. " Zainteresował się nim i poprosił, aby pokazał mu prace całkowicie w jego własnych rękach: Largillierre wyprodukował trzy, które wystarczyły, aby natychmiast zapewnić mu królewską łaskę.
Wydawało się, że fortuna Largillierre'a została ugruntowana na angielskim dworze i myślał o osiedleniu się w Londynie , gdzie został tak dobrze przyjęty, ale mniej więcej w tym samym czasie odżyły religijne spory w kraju, kiedy parlament został powołany do prześladowania katolików, a cudzoziemcom tego wyznania nakazano wyjazd. Po powrocie do Paryża w 1678 roku, spędził cztery lata w Anglii, wkrótce wyróżnił się pięknymi portretami.
W Londynie poznał Jana Fransa van Bloemena , Jeana Sybrechta oraz malarza i rzeźbiarza Pierre'a van der Meulena , brata słynnego Adama François van der Meulena , ówczesnego malarza i historiografa Ludwika XIV . W Paryżu odwiedził van der Meulena u Gobelinów , przekazał mu wieści o swoim bracie i zaprzyjaźnił się wspaniałym portretem, w zamian za co van der Meulen podarował mu swoje rytowane dzieło: są to odbitki Audran , de Bonnart i de Boudewyns .
Na widok portretu van der Meulena Charles Le Brun , pierwszy malarz króla, obiecał swoją opiekę Largillierre'owi, który potem mówił o powrocie do Anglii, gdy pozwolą na to okoliczności. Również, gdy nadinspektor Budynków króla Anglii napisał do niego, aby zaproponować mu miejsce opieki nad obrazami króla, Le Brun powiedział mu: „Po co nosić jego talenty za granicę, skoro można zabłysnąć w jego kraju?” " , Largillierre zrezygnował z wyjazdu.
Reputacja Largillierre'a szybko się rozwinęła. Teraz osiadł we Francji, opuścił Paryż tylko raz: w 1685 r., kiedy tron objął król Jakub II , któremu nie mógł odmówić pójścia i namalowania portretu jego i królowej. Przedstawiał króla odzianego w zbroję, z położoną obok niego ogromną peruką i pióropuszem piór na hełmie. Uczynił również, że królowej, którą ozdobił koronką i brokatem, księcia Walii , sir Johna Warnera, jego córki i wnuczki. Jego pobyt w Londynie był krótkotrwały i Largillierre wrócił do Paryża. Nie był to powrót definitywny, bo wiedząc, że angielska szlachta umie oferować mu bardzo opłacalne ceny za jego portrety, ruszył ponownie w drogę do Londynu, gdzie szybko zauważył, że angielscy malarze okazywali mu bardzo silną wrogość. do powrotu do Francji na zawsze.
Po powrocie do Francji stał się od 1689 jednym z najbardziej rozchwytywanych malarzy i uosabia kwintesencję słynnego francuskiego malarza. Naprzemiennie oficjalne rozkazy na woto lub alegorie z portretami szlachty i wyższej klasy średniej, jego talent pozwolił mu wspinać się po szczeblach hierarchii Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby , gdzie został przyjęty do30 marca 1686 r, nie tylko jako portrecista, ale jako malarz historii, z pełnometrażowym portretem Le Bruna ( Paryż , Musée du Louvre ) jako recepcją. Został mianowany adiunktem w dniu4 lipca 1699 r, a profesor 30 czerwca 1705, asystent rektora dn 24 kwietnia 1717 rrektor 10 stycznia 1722 r, reżyser wł. 5 lipca 1738 r i wreszcie kanclerz 30 maja 1743. Brał udział w Salonach 1699 i 1704.
Z Marguerite-Élisabeth Forest, córki malarza krajobrazu o imieniu Jean Forest, malarza króla i oficera Akademii, którą poślubił w 1699, Largillierre miał dwie córki i syna: Élisabeth-Marguerite (1701); Marguerite-Élisabeth (1703) i Nicolas (1701-1742), doradca w Châtelet , który poprzedził jego śmierć. Ciekawy jest portret jego teścia ( Palais des Beaux-Arts w Lille ), w którym przyznaje się do swojego długu wobec Rembrandta , Rubensa , Van Dycka. W swej Histoire des Peintres , Charles Blanc pisze o tym obrazie: „Las był oryginalny, kapryśny człowiek. Jego zięć z przyjemnością malował go w dziwacznym kostiumie, który był mu znajomy, tym bardziej, że musiał być zmęczony tym, że zawsze miał przed oczami te same modele, zawsze sędziów z perukami i folio. burżuazja z ich kręconymi perukami. Przedstawiał więc swojego ojczyma w krótkich włosach, w rodzaju margrabiej czapki z jedwabnym dołem i hongreline podszytej futrem. Siedzenie w fotelu, ręka, ruch brwi, wilgotne oko, portret oddycha, żyje. Largillierre zlecił wygrawerowanie go na własny koszt przez Dreveta seniora . "
Largillierre zmarł paralitycznie w pięknym paryskim hotelu, który wybudował przy rue Geoffroy-l'Angevin , który ozdobił pejzażami, kwiatami i owocami, kilkuset portretami i kilkoma obrazami religijnymi. Został pochowany w Paryżu w kościele Saint-Merri . Charles Blanc opisuje go jako „pełnego szczerości i wesołości” oraz „kochanego przez wszystkich. "
Largillierre jest najbardziej kompletnym artystą swojego pokolenia. Ten wszechstronnie utalentowany malarz równie swobodnie poruszał się z martwymi naturami, jak z historycznymi obrazami, pejzażami czy portretami, a jego techniczne mistrzostwo pozwalało mu bawić się materiałami, kolorami i światłami bez robienia z nich ćwiczeń. Jeśli wyróżniał się kilkoma historycznymi obrazami, poświęcił się szczególnie, nie wyrzekając się wielkiego malarstwa, gatunkowi portretu, w którym celował, zwłaszcza kobietom, w których umiał rozplątać w ich fizjonomii rysy. stanowiąca zarówno piękno, jak i charakter. Mógł, nie odbiegając od wzorca, odkryć w nim niezauważone wdzięki i podkreślić pozorne piękności, przez co kobiety były tym bardziej wyczulone na pochlebstwa jego pędzla, że zdawał się wyrażać tylko prawdę. patrząc na ich portret, okazało się, że są podobne, zanim uznają je za piękne.
Miasto Paryż wydawszy posiłek Ludwikowi XIV z okazji jego rekonwalescencji w 1687 roku, chciało uświęcić pamięć o tym pamiętnym posiłku. Largillierre został wybrany do namalowania i jakby rozumiał, czego chcą funkcjonariusze miejskiego ciała, wykonał ich portret naturalnej wielkości na pierwszym planie, wykonał dla nich kilka nieistotnych gestów, aby mieć możliwość namalowania pięknych dłoni à la Van Dyck, Ludwik XIV i jego dwór pojawiający się tylko na obrazie wiszącym na ścianie. Jego portrety, zgodnie z flamandzką tradycją Rubensa i van Dycka, wciąż zachowują życie i wrażliwość, które czynią go jednym z największych malarzy panowania Ludwika XIV i Regencji . Kiedy umrze, zostawi 4500 portretów.
Zapomniany kosztem jego „rywala” i przyjaciela Hyacinthe Rigaud, który byłby oficjalnym malarzem wysokiej szlachty, Largillierre'a, byłby przede wszystkim malarzem wyższej klasy średniej. Stanowi łącznik między wiekiem Ludwika XIV a epoką oświecenia i zasługuje na ponowne odkrycie i przyznanie należnego mu miejsca w sztuce francuskiej.
Wywarł wpływ m.in. na malarzy takich jak Petrus Johannes van Reysschoot (1702-1772), Flamandczyk działający w Londynie.
Wersja „La Belle Strasbourgeoise”, bardzo zbliżona do Muzeów w Strasburgu, została nabyta 15 września 2020 r. za 1 570 000 euro. Znajdował się w kolekcji przemysłowca Paula-Louisa Weillera, którego część rozrzucono w Christie's w Paryżu. Wykonany w 1703 roku, szacowany był na 600 000 do miliona euro. Osiągając sumę (włącznie z kosztami) 1 570 000 euro, ta druga wersja „La Belle Strasbourgeoise” ustanowiła rekord dla artysty podczas publicznej sprzedaży.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.