Owca gruboogonowa

Owca gruboogonowa
Pasterz i jego owca o grubym ogonie w Afganistanie.
Pasterz i jego owca o grubym ogonie w Afganistanie .
Charakterystyka
Inny
posługiwać się mięso , mleko

Ogon tłuszczu baranina (w języku angielskim  : tłuszcz rozkładem owiec ), jest określeniem stosowanym dla grupy ras owiec domowego znane ogona i tylnych charakterystycznych. Rasy owiec grubogoniastych stanowią około 25  % światowej populacji owiec i są powszechnie spotykane w Afryce, regionie śródziemnomorskim Europy, na Bliskim Wschodzie, w Azji Zachodniej i Azji Środkowej .

Prezentacja

Dokładne pochodzenie owiec grubogoniastych nie jest dokładnie znane, ale pojawiłyby się one w Mezopotamii . Pierwsze ślady znaleziono na kamiennych naczyniach i mozaikach z Uruk (3000 pne ) i Ur (2500 pne ).

Można je rozpoznać po dużym kutasie, w którym gromadzi się tłuszcz. Ta rezerwa pozwala im wytrzymać trudne warunki suchego środowiska, takie jak susza i brak pożywienia w określonych porach. Istnieją dwa typy: długi ogon (w kształcie litery S) lub krótki ogon (i szeroki). Na ogół są wysocy i długonogi. Ogon waży średnio od 5 do 7  kg, ale u niektórych ras może przekraczać 30  kg . Rasy o najcięższych ogonach to Gissar ( Tadżykistan ), Saradzhin ( Rosja ) i Edil'baev ( Kazachstan ), w których barany mogą czasami osiągnąć 180  kg . Taka adaptacja byłaby bezpośrednio związana z udomowieniem i selekcją prowadzoną przez hodowców.

Te odporne rasy są hodowane głównie dla mięsa. Tłuszcz z ogona jest szeroko stosowany w kuchni. Jego stosowanie jest potwierdzone w średniowiecznych receptur perskich 16 XX  wieku. Mogą również dostarczyć grubej wełny używanej do produkcji dywanów.

Niektóre rasy owiec grubogoniastych

Rasy owiec grubogoniastych występują głównie na Bliskim Wschodzie i w Azji Zachodniej. Wśród nich znajdujemy Awassi  (in) , bardzo starożytną rasę, obecną w Iraku , Syrii , Libanie , Jordanii i Izraelu . W Afryce Północnej spotykamy Barbarzyńców w Tunezji i różne rasy egipskie ( Ossimi , Rahmani i Barki ).

Rzadziej w Europie występują na obrzeżu Morza Śródziemnego . Występują w południowych Włoszech, Grecji (jak Chios ) i Jugosławii.

W literaturze

W 5 -tego  wieku pne. AD grecki historyk Herodot w swoich pismach cytuje owcę o grubym ogonie:

„Arabowie mają dwa godne podziwu gatunki owiec, których nie można zobaczyć nigdzie indziej. Jeden z nich ma duże ogony, zaledwie o trzy łokcie krótsze , które pozostawione leżąc wokół byłyby pokryte wrzodami spowodowanymi tarciem o ziemię. Ale z tego powodu każdy pasterz wie, jak pracować z drewnem; kształtuje małe rydwany i zawiązuje je pod ogonami. W ten sposób każda bestia ma swój ogon na rydwanie. Drugi gatunek owiec ma ogon o szerokości jednego łokcia. "

W Gargantua , Rabelais mówi ogona syryjskiego owiec, które są szeroko łokieć.

Uwagi i odniesienia

  1. (in) Alan Davidson, Oxford Companion to Food , Oxford: Oxford University Press,1999, 892,  str. ( ISBN  978-0-19-211579-9 , czytaj online ) , str.  290–293
  2. Porter 2016 , s.  726-727
  3. Bernard Faye and Hamadi Karembe, „  Guide to Mediterranean and Tropical Sheep Raising  ” [PDF] , na doc-developpement-durable.org (dostęp: 4 maja 2020 )
  4. Aïda Kanafani-Zahar, Owca i drzewo morwy: Rytuał poświęcenia na górze libańskiej , FeniXX, 188  str. ( ISBN  978-2-7059-1095-2 , czytaj online )
  5. Ed. Dechambre, „  A propos d'Hérodote et des moutons Egyptiens  ” , on documents.irevues.inist.fr (dostęp: 28 maja 2020 r. )
  6. François Rabelais , Gargantua (współczesny francuski i porównawczy średniofrancuski) , Les Editions de Londres,2014, 521  str. ( ISBN  978-1-9097-8256-3 , czytaj online ) , str.  114

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły