Ten artykuł omawia powiązania, które istniały między światem muzułmańskim , aliantami i siłami Osi . Podczas wojny Arabowie i muzułmanie walczyli zarówno po stronie aliantów, jak ochotnicy z Maghrebu we Francji czy Legion Arabski w Iraku , jak i po stronie Osi, jak bośniackie dywizje SS w Jugosławii czy kaukaska ochotnicy na froncie wschodnim .
Świat muzułmański był geograficznym i ideologicznym polem bitwy dla aliantów i sił Osi . Był bardzo zainteresowany zasobami mineralnymi, drogami, a czasem zasobami ludzkimi.
Podczas pierwszej połowy XX -tego wieku, zdecydowana większość obecnych krajów świata arabskiego nie były niezależne. Dominującą kontrolę sprawowały francuskie i brytyjskie imperia kolonialne , a także ZSRR .
Sytuacja była złożona i kontrastowa po upolitycznieniu we francuskiej Afryce Północnej i zgodnie ze starym powiedzeniem „Wrogowie moich wrogów są moimi przyjaciółmi”.
Współpraca i zaangażowanie w armii niemieckiejOd samego początku większość stron kolaboracji jak FPP z Doriot lub RNP z DEAT utworzyła odcinki Afryki Północnej.
Po klęsce 1940 r. Różne niemieckie służby wywiadowcze, a zwłaszcza sekcja III F Abwehry w Paryżu, w której pracuje Richard Christmann , nawiążą kontakty z niektórymi północnoafrykańskimi działaczami niepodległościowymi, z których większość dołączy do współpracy. Należy zauważyć, że problem nie przedstawia się w ten sam sposób w przypadku trzech krajów, Maroka, Algierii i Tunezji, ponieważ każdy z nich miał inny status w stosunku do Francji. Algieria była terytorium francuskim, Maroko i Tunezja były protektoratami. W Tunezji, w przeciwieństwie do dwóch pozostałych krajów, większość działaczy separatystów przebywała w więzieniach.
Po stronie tunezyjskiej tak Habib Bourguiba i jego towarzysze z jego partii politycznej „Neo-Destour” są uwięzieni w Wysokim Forcie Świętego Mikołaja w Marsylii od czasu wydarzeń w Tunezji9 kwietnia 1938, zostały po zajęciu wolnej strefy przez Niemców przeniesione do więzienia Montluc (18 listopada 1942), a następnie w Fort Vancia, aż Klaus Barbie ich uwolni i zawiezie do Chalon-sur-Saône na zlecenie z Berlina. Zostały one następnie przekazywane do władz włoskich w Nicei i przewieziony do Rzymu, aby być odbierane ze wszystkimi honorami w towarzystwie Salah Ben Youssef i Slimane Ben Slimane , The9 stycznia 1943na prośbę Benito Mussoliniego . Miał nadzieję, że wykorzysta ich ruch do osłabienia francuskiego oporu w Afryce Północnej . Habib Bourguiba pod przymusem uniknął tego, wymawiając6 kwietnia 1943przemówienie do Radio Bari, nawiązujące do ekscesów francuskiego kolonializmu i proszące Tunezyjczyków o zjednoczenie się wokół ich suwerennego Moncefa Beya i wystrzeganie się „obcych pożądliwości”. Po stronie algierskiej Niemcy będą wspierać działaczy niepodległościowych często z Algierskiej Partii Ludowej, takich jak Mohamed Seghir Nekkache , Si Djilani , Mohamed el-Maadi w służbie francuskiego Gestapo czy Saïd Mohammedi, który dołączy do Waffen-SS i walczyć na froncie wschodnim.
Niektórzy zostaną przeszkoleni w zakresie działań wywiadowczych i sabotażowych i zostaną wysłani do kraju pochodzenia, aby zaangażować się w akcje terrorystyczne w walce z wojskami alianckimi.
Akcja propagandowa będzie prowadzona za pośrednictwem gazet, takich jak Er Rachid, który pojawia się pomiędzy Styczeń 1943 i Sierpień 1944lub Arabskie Centrum Propagandy, które nadało przydomek Komitetowi Jasinów na cześć założyciela Komitetu Akcji Rewolucyjnej Afryki Północnej - CARNA Abderrahmane Yassine. Tam będzie bronił jej związek trzech krajów i jego niepodległość.
Rząd Vichy stworzył La Phalange africaine w listopadzie 1942 roku, aby walczyć z siłami alianckimi wylądującymi w Afryce Północnej, wyruszającymi na podbój Tunezji .
Opór i udział w bitwach wyzwoleńczychWśród żołnierzy armii francuskiej z Afryki Północnej, którzy zostali wzięci do niewoli we Francji po klęsce r Czerwiec 1940wielu, włączonych do przymusowej służby pracy we Francji na rzecz Niemców, uciekło, aby zejść do podziemia, dołączając do szeregów francuskiego ruchu oporu, zwłaszcza w mieście Le Mans. Na przykład, obejmować tunezyjskiej hedi Abdelkader sierżant 8 th RTT i Algieria, porucznik Belhaffaf urodzonego23 listopada 1889w Konstantynie i wycofał się z armii francuskiej. Tunezyjski integra francuski opór w organizacji cywilnych i wojskowych (CMO) pod n o 25,1 st listopad 1942gdzie Said Belhaffaf był jednym z aktywistów. Hedi Abdelkader przywrócił armię tunezyjską po uzyskaniu niepodległości od Tunezji w 1956 r. I przeszedł na wcześniejszą emeryturę w 1963 r. W randze kapitana. Przez kilka lat stał na czele Tunezyjskiego Stowarzyszenia Weteranów i Ofiar Wojny, po czym zmarł1 st luty 2010 w wieku 91 lat.
Po zamachu stanu 8 listopada 1942w Algierze, w ramach Operacji Torch , wielu muzułmanów z kolonii północnoafrykańskich zostało wcielonych do sił alianckich w ramach Armii Wyzwolenia Francji i zaangażowanych na frontach włoskim i francuskim. W Algierii pobór obejmował mniej więcej tyle samo muzułmanów, co Pieds-Noirs (Europejczycy) w armii francuskiej. Wyborowi marokański (goumiers), często pochodzenia Berberów, zostały również zaangażowane. Przyszli prezydenci Algierii Ahmed Ben Bella i Mohamed Boudiaf , zaangażowali się jako wolontariusze i odznaczali.
Podczas walk o niepodległość, zarówno w Algierii, jak i Tunezji, wśród przywódców spotykamy ludzi, którzy byli zaangażowani albo po jednej, albo po drugiej stronie. Niemieckie służby wywiadowcze będą nadal prowadzić tę samą politykę wobec separatystów, a podczas wojny w Algierii będą pomagać w dostarczaniu broni dla FLN.
Na obszarach znajdujących się pod kontrolą brytyjską, Królestwa Egiptu , Obowiązkowej Palestyny itp. ruchy separatystów i arabskich nacjonalistów widzą w siłach Osi sposób na wyzwolenie się spod kurateli kolonialnej. W ten sposób dziesiątki Żydów aresztowano w Kairze w 1942 r. , W oczekiwaniu na ewentualne przybycie wojsk niemieckich.
Niemcy wykorzystali niechęć do brytyjskiej dominacji i znaleźli sojuszników, takich jak mufti Jerozolimy Amin al-Husseini czy Rachid Ali al Gaylani , premier Królestwa Iraku , którego zamach stanu Brytyjczycy musieli zmiażdżyć podczas kwietniowej wojny anglo-irackiej -Maj 1941.
Jednostka Waffen SS składała się z ochotników z subkontynentu indyjskiego: Legionu Indyjskiego SS Freies , którego członkami byli hindusi, sikhowie lub muzułmanie.
Rezy Szacha rapprochements z Niemiec, które przyczyniły się wiele do przemysłu kraju (pierwszy partnerem handlowym Iranu w 1939) martwi Brytyjczyków. Kiedy wybuchła wojna, Brytyjczycy zwrócili się do Rezy Szacha o wydalenie obywateli niemieckich z kraju, czego odmówił. Reza Shah, deklarując neutralność Iranu, ponownie odrzuca prośbę aliantów o wykorzystanie tego kraju do przemytu amunicji, co skłoniło Wielką Brytanię i ZSRR do inwazji na Iran25 sierpnia 1941. Reza Shah jest zmuszony abdykować na rzecz swojego syna Mohammada Rezy Pahlawi . Alianci wykorzystują kraj do wysyłania sprzętu wojskowego do ZSRR przez korytarz perski .
Turcja pod przewodnictwem Mustafa Kemal Ataturk był silnie anty-nazistowskie polityczny Mustafa Kemal pogodzić z Grecji z Venizelos i Francji . Przysunął się również bliżej Jugosławii i Rumunii, aby zablokować Bałkany przed wpływami nazistowskich Niemiec . Na stanowisko szefa Ministerstwa Spraw Zagranicznych wyznaczył dönmeh . Turcja gościła także wielu niemieckich naukowców pochodzenia żydowskiego uciekających przed nazizmem, takich jak Hirsch, Neumark, Eckstein, Reichenbach czy nawet Richard von Mises, i była wówczas miejscem tranzytu dla wielu wciąż słabo znanych (od 12 000 do 100 000) Żydów uciekających z Całopalenie. Turecki konsul w Rodos , Selahattin Ülkümen był Sprawiedliwym Wśród Narodów Świata w 1990 roku.
Podczas II wojny światowej Turcja, której przewodniczył Ismet Inönü, zachowała neutralność w niejednoznacznej sytuacjiMaj 1939negocjacje prowadzą do paktu anglo-tureckiego i przygotowywany jest pakt między Turcją, Francją i Wielką Brytanią zobowiązującymi się do wzajemnej pomocy w przypadku agresji na Turcję i we wschodniej części Morza Śródziemnego. Objawy Ankara turecko-niemiecki pakt przyjaźni na18 czerwca 1941i wypowiada wojnę Niemcom dopiero pod koniec Luty 1945.
W Bośniacy (muzułmanin Bośniacy) i Albańczycy byli dla pewnych obiektywnych sojuszników sił Osi ponieważ ich sporach z Serbami. Ale wielu weszło do komunistycznego ruchu oporu w Bośni i Hercegowinie, Kosowie, Albanii, Czarnogórze, Serbii, Bułgarii, na czele z Tito . Trzon ruchu oporu, Republika Bihać , był zamieszkany głównie przez muzułmanów. W 2010 roku 65 Albańczyków, głównie muzułmanów, zostało uznanych za Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
W 1943 roku The mufti of Jerusalem , Hadj Amin al-Husseini znaleźć wśród nazistów, wrogowie Imperium Brytyjskiego, okolicznościowe sojusznikami w walce przeciwko przekazywaniu europejskich Żydów do Palestyny (chciał stworzyć palestyńskie legion, jednak większość Arabowie i Palestyńczycy nie pójdą za nim, a według Gilberta Achcara „Arabowie i Berberowie, którzy walczyli w szeregach aliantów podczas II wojny światowej, przewyższają liczebnie tych, którzy walczyli w szeregach krajów Osi”). Udał się do Jugosławii i uczestniczy w rekrutacji na 13 th Dywizja Górska SS Handschar i 23 th SS Division Kama góry . Podział ten składa się z bośniackich muzułmanów. Albańczyk podział został również utworzony (patrz 21 st SS Dywizji Górskiej Skanderberg ). Po wojnie Jugosławia zwróci się do Francji, bez powodzenia, o ekstradycję muftiego, aby można go było sądzić.
Dywizje SS składały się również z chrześcijan i muzułmanów z Kaukazu i Azji Środkowej , takich jak Osttürkischer Waffen-Verband der SS . Zobacz artykuł: Jednostki Waffen SS .
Od 150 000 do 300 000, głównie tureckojęzycznych muzułmanów radzieckich, walczyło u boku Osi przeciwko Związkowi Radzieckiemu.
Muzułmanie zostali również znalezieni w: