Miles Messenger | |
Miles Messenger. | |
Producent samolotów | FG Miles |
---|---|
Rodzaj | Samolot pasażerski |
Pierwszy lot | 12 września 1942 |
Uruchomienie | 1943 |
Numer budowy | 93 egzemplarze |
Motoryzacja | |
Silnik | 140 KM De Havilland Gipsy Major . |
Wymiary | |
Zakres | 11,02 m |
Długość | 7,32 m |
Wysokość | 2,90 m |
Powierzchnia skrzydeł | 17,74 m 2 |
Liczba miejsc | 3 |
Szerokie rzesze | |
Pusta masa | 689 kg |
Maksymalna masa | 862 kg |
Występ | |
Prędkość przelotowa | 153 km / h |
Maksymalna prędkość ( VNE ) | 187 km / h |
Sufit | 4265 m |
Miles M.38 Messenger jest brytyjski pasażerski samolot zaprojektowany w czasie II wojny światowej dla celów wojskowych. Jego produkcja trwała do 1948 roku , głównie dla klientów cywilnych.
Pod koniec 1941 roku armia brytyjska ogłosiła, że poszukuje nowego samolotu obserwacyjnego, który mógłby pełnić drugorzędną rolę powietrznodesantowego stanowiska dowodzenia . Nie podlegając Ministerstwu Lotnictwa , prośbie tej nie towarzyszyła specyfikacja . Na zaproszenie do składania ofert odpowiedzieli dwaj producenci: Auster i Miles (en) . Jeśli pierwszy zaproponował dość konwencjonalny samolot z wysokimi skrzydłami i wzmocnionym podwoziem , drugi zaproponował pochodną wersję swojego dwumiejscowego szkolenia m.28 Mercury (in) . Choć znacznie ulepszony w stosunku do swojego poprzednika, Auster, który zdobył rynek i samolot Milesa, nie był zamawiany seryjnie.
Jednak w 1943 roku Królewskie Siły Powietrzne zdecydowały się zamówić samolot jako środek transportu dla wysokich osobistości . W tym celu Ministerstwo Lotnictwa wydało Specyfikację 17/43 . Samolot Milesa, oznaczony jako „ Messenger ”, został następnie zamówiony przez RAF w 21 jednostkach. Rozmieszczone w trzech miejscach miały umożliwić transport niektórych generałów lub członków sztabu brytyjskiego. Pierwsza kopia weszła do służby wMaj 1943. Wśród osobistości, które używały Posłańca, są lord Tedder , ale także generał Montgomery . W szczególności ten ostatni używał samolotu oznaczonego czarno-białymi pasami, zwanymi „pasami inwazyjnymi”, które zdobiły statki powietrzne uczestniczące w operacji Overlord . Miles Messenger pozostał w czynnej służbie w RAF do 1947 roku .
W 1943 roku Miles opracował z własnych funduszy zmodernizowaną wersję komunikatora Messenger, oznaczoną jako M.38A Mariner. Przeznaczone do przypisania zwalczanie okrętów podwodnych światła z lotniskowca z Royal Navy , samolot był wyposażony w hak odcinania i zewnętrznych twardych punktów dla kopalń i niewielką opłatą głębokości . Mimo pewnych cech samolot nie został wybrany przez Fleet Air Arm .
Po wojnie Messenger kontynuowano jako prywatny odrzutowiec dla klientów cywilnych. Samolot miał szczęście doświadczyć masowej produkcji ośmiu różnych modeli, pomimo odrodzenia samolotów zdemilitaryzowanych. W sumie Miles M.38 Messenger został zmontowany w 92 egzemplarzach, z dodatkiem M.38A Mariner.
Messenger był sprawnym, bezpiecznym i niedrogim samolotem w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku . W 2012 roku wciąż co najmniej jeden z nich latał na podstawie nowozelandzkiej rejestracji ZK-CMM. Dwóch innych latało pod brytyjskimi rejestracjami, w cywilnych barwach.
Oprócz swoich prywatnych użytkowników Messenger latał w następujących organach wojskowych:
Komunikator Miles M.38 ma postać jednopłatowca z niskimi wspornikami skrzydeł zbudowanymi z drewna i sklejki . Miał klasyczny ustaloną docelową bieg i trzy- fin ogon . W czteromiejscowym kokpicie mieścił się pilot i jego trzech pasażerów. Napęd samolotu zapewniał rzędowy silnik Havilland Gipsy Major (en) o mocy 140 koni mechanicznych (103 kW ), napędzający śmigło- łopatki.