Mihnea III

Mihnea III Obraz w Infobox. Waluta Mihail III Radu Biografia
Śmierć 5 kwietnia 1660
Rodzina Rodzina Basarabi
Tata Radu IX Mihnea
Pieczęć Mihnea III.png foka

Mihnea III (Radu Mihail) znany jako „  Goian bey  ” był księciem Wołoszczyzny od 1658 do 1659 roku .

Pochodzenie

Mihnea Radu przedstawia się jako drugi syn Radu IX Mihnei , byłby zatem ostatnim bezpośrednim potomkiem rodziny Draculești, który zasiadał na tronie Wołoszczyzny.

Królować

Uważany za „duchowego syna” Atike Sultana , ciotka współczesnego sułtana Mehmeda IV , Mihnéa Radu, znanego w Konstantynopolu jako „  Goian bey  ”, nazywa się księciem le19 stycznia 1658 przy wsparciu swoich tureckich przyjaciół.

Zostań księciem Wołoszczyzny przyjmuje imię Mihnea III Michel i prowadzi ambitną politykę. Początkowo on przekształcony arcyksiążę przestarzałej i bezwartościowym tytuł księcia z Făgăraş i Amlaş w Siedmiogrodzie, noszonego przez jego poprzedników, a przyjęty dwugłowy orzeł cesarzy jako swojego herbu. Przyjmuje również nowy tytuł: „  IO Mihail Radu cu mila lui Dumnezeu domn al Ungrovlahiei și al părților megie arite arhiduce  ”.

W Niedzielę Palmową przecina swoją wołoską stolicę w „cesarskiej procesji” trzymając konia metropolity za uzdę i zostaje koronowany w klasztorze Radu Vodă przez patriarchę Antiochii Macariosa III, przejeżdżającego przez miasto ze swoim diakonem Pawłem z Aleppo.

Z okazji konsekracji Kościoła Metropolitalnego Bukaresztu nawiązuje na nowo do innej starożytnej tradycji cesarskiej i demonstruje swoją wiedzę w kwestiach teologicznych. Odważa się nawet wyobrazić sobie „ogólną reformę kościoła” i, podobnie jak cesarz bizantyjski, zwołuje sobór, który obraduje naStyczeń 1659w starej stolicy Târgoviște . Patriarcha Konstantynopola , Parthenios IV do których decyzje są przekazywane protesty i instruuje teologa Georges Koressi zbadać te pytania.

„  Hegemon  ” Mihnea III Michel został obalony przez Turków, którzy martwili się o jego megalomanię w listopadzie 1659 roku i zmarł w ukryciu przed26 marca 1660( Kalendarz juliański ).

Uwagi i odniesienia

  1. Bizancjum Nicolas Iorga po Bizancjum, rozdział VI „Książęta rumuńscy i kościół bizantyjski” str.  180-181

Bibliografia