Redaktor naczelny Vogue Paris |
---|
Narodziny |
6 lutego 1892 Paryż |
---|---|
Śmierć |
14 maja 1958(w wieku 66 lat) Paryż |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Dziennikarz , redaktor |
Tata | Maurice de Brunhoff ( d ) |
Rodzeństwo |
Jean de Brunhoff Cosette de Brunhoff ( d ) |
Konflikt | Pierwsza wojna światowa |
---|---|
Nagrody |
Kawaler Legii Honorowej Croix de Guerre 1914-1918 Medal Wojskowy |
Pierre Claude Michel de Brunhoff jest francuskim osobowości XX th wieku, urodzony6 lutego 1892 w Paryżu i zmarł dalej 14 maja 1958 w Paryżu. Człowiek prasy i mody , był w szczególności redaktorem naczelnym francuskiego wydania Vogue w latach 1929-1954.
Michel de Brunhoff jest synem Maurice'a de Brunhoffa (syna Moritza von Habera ) i Marguerite Meyer-Warnod, brata Jacquesa i Jeana de Brunhoffów , twórcy Babara , a zatem wujka Thierry'ego i Laurenta de Brunhoffów . Jest także bratem Yvonne Cosette de Brunhoff , żonaty z Lucienem Vogelem, synem Hermanna Vogela , który zostanie pierwszym redaktorem naczelnym francuskiego Vogue, gdy magazyn zostanie utworzony w 1920 roku, a którego córką będzie Marie-Claude Vaillant- Couturier . W Wyzwoleniu córki Michela de Brunhoffa, Marion (żony Marca Ullmanna ) i Idy (żony Louisa Sorrel-Déjerine) również będą pracować dla Vogue, podobnie jak ich ojciec czy wcześniej ciotka.
Michel de Brunhoff został sekretarzem redakcji tego przeglądu sztuki i dekoracje opublikowanej przez Émile Levy, następnie założył w Gazette du Bon Ton z tym ostatnim i Lucien Vogel . Ożenił się w 1923 roku z Marcelle Le Roy, wkrótce potem urodził się ich syn. Dołączył do gazety Le Jardin des Modes , założonej przez jego szwagra Luciena z rodziną Baschet, która w następnych latach stała się własnością Condé Nast ; został redaktorem naczelnym , po czym opuścił go w 1933 roku. W międzyczasie Lucien Vogel i Michel de Brunhoff opublikowali pierwszy Babar Jeana de Brunhoffa w Éditions du Jardin des Modes . Publikacje Babara będą trwać cztery lata, zanim zostaną sprzedane firmie Hachette. Cztery lata przed opuszczeniem Jardin des Modes objął także stanowisko redaktora naczelnego francuskiego Vogue . W następnych latach pracował z ilustratorem René Bouché , fotografami Cecilem Beatonem , Erwinem Blumenfeldem, któremu oferował pracę, czy znacznie później Robertem Doisneau i wiedział, jak otaczać się największymi artystami i pisarzami świata. 'czas.
Na początku okupacji zaprzestał, w porozumieniu z Condé Nast, wydawaniem francuskiego Vogue'a w pierwszej połowie 1940 roku, pomimo woli Niemców. „Nie ma honorowego sposobu wydawania pisma za Niemców; nie było nic bez kompromisów i współpracy. […] Wreszcie znalazłem sposób na wydawanie albumów modowych bez słowa, proszę Niemców. „ W czasie wojny będzie nadal publikować i wspierać modę. Po śmierci swojego brata Jeana popycha Laurenta de Brunhoffa, swojego siostrzeńca, do kontynuowania serii Babar.
W Czerwiec 1944, traci syna Pascala, zastrzelony. Z Wyzwolenia opublikował specjalne wydanie francuskiego Vogue'a tytułem Vogue wyzwoleniu, który chciał „godne przeszłości naszego magazynu” , powiedział, i który widział wygląd nowego ilustrator , René Gruau . Michel de Brunhoff opublikował po wojnie tylko cztery numery, a Vogue wznowiono regularnie dopiero w 1947 roku; to pomaga również w lutym tego roku, tam na pierwszej paradzie od Christiana Diora . Michel de Brunhoff „ ziemskie ” Wtedy nad artystycznego Paryża: bale , premiery, otwory, teatr, parady z couture , balet ...
Na początku lat pięćdziesiątych Charles Mathieu-Saint-Laurent zorganizował spotkanie z Oranu między swoim synem Yvesem a Michelem de Brunhoffem: prowadził korespondencję i zaprosił młodego artystę do rysowania w biurach Vogue . Uderzony podobieństwem, jakie dostrzegł między kreacjami Yvesa Saint-Laurenta i Christiana Diora, Brunhoff postanowił przedstawić bardzo młodego projektanta, z którym miał codzienny kontakt, wielkiemu projektantowi mody w pełnej globalnej chwale.
Pozostał przez dwadzieścia pięć lat jako redaktor naczelny francuskiego Vogue, zanim ostatecznie został zastąpiony na tym stanowisku przez Edmonde Charles-Roux w 1954 roku. Zmarł cztery lata później w Paryżu.