Michel de Brunhoff

Michel de Brunhoff Funkcjonować
Redaktor naczelny
Vogue Paris
Biografia
Narodziny 6 lutego 1892
Paryż
Śmierć 14 maja 1958(w wieku 66 lat)
Paryż
Narodowość Francuski
Zajęcia Dziennikarz , redaktor
Tata Maurice de Brunhoff ( d )
Rodzeństwo Jean de Brunhoff
Cosette de Brunhoff ( d )
Inne informacje
Konflikt Pierwsza wojna światowa
Nagrody Kawaler Legii Honorowej
Croix de Guerre 1914-1918
Medal Wojskowy

Pierre Claude Michel de Brunhoff jest francuskim osobowości XX th  wieku, urodzony6 lutego 1892 w Paryżu i zmarł dalej 14 maja 1958 w Paryżu. Człowiek prasy i mody , był w szczególności redaktorem naczelnym francuskiego wydania Vogue w latach 1929-1954.

Preambuła: pochodzenie

Michel de Brunhoff jest synem Maurice'a de Brunhoffa (syna Moritza von Habera ) i Marguerite Meyer-Warnod, brata Jacquesa i Jeana de Brunhoffów , twórcy Babara , a zatem wujka Thierry'ego i Laurenta de Brunhoffów . Jest także bratem Yvonne Cosette de Brunhoff , żonaty z Lucienem Vogelem, synem Hermanna Vogela , który zostanie pierwszym redaktorem naczelnym francuskiego Vogue, gdy magazyn zostanie utworzony w 1920 roku, a którego córką będzie Marie-Claude Vaillant- Couturier . W Wyzwoleniu córki Michela de Brunhoffa, Marion (żony Marca Ullmanna ) i Idy (żony Louisa Sorrel-Déjerine) również będą pracować dla Vogue, podobnie jak ich ojciec czy wcześniej ciotka.

Biografia

Michel de Brunhoff został sekretarzem redakcji tego przeglądu sztuki i dekoracje opublikowanej przez Émile Levy, następnie założył w Gazette du Bon Ton z tym ostatnim i Lucien Vogel . Ożenił się w 1923 roku z Marcelle Le Roy, wkrótce potem urodził się ich syn. Dołączył do gazety Le Jardin des Modes , założonej przez jego szwagra Luciena z rodziną Baschet, która w następnych latach stała się własnością Condé Nast ; został redaktorem naczelnym , po czym opuścił go w 1933 roku. W międzyczasie Lucien Vogel i Michel de Brunhoff opublikowali pierwszy Babar Jeana de Brunhoffa w Éditions du Jardin des Modes . Publikacje Babara będą trwać cztery lata, zanim zostaną sprzedane firmie Hachette. Cztery lata przed opuszczeniem Jardin des Modes objął także stanowisko redaktora naczelnego francuskiego Vogue . W następnych latach pracował z ilustratorem René Bouché , fotografami Cecilem Beatonem , Erwinem Blumenfeldem, któremu oferował pracę, czy znacznie później Robertem Doisneau i wiedział, jak otaczać się największymi artystami i pisarzami świata. 'czas.

Na początku okupacji zaprzestał, w porozumieniu z Condé Nast, wydawaniem francuskiego Vogue'a w pierwszej połowie 1940 roku, pomimo woli Niemców. „Nie ma honorowego sposobu wydawania pisma za Niemców; nie było nic bez kompromisów i współpracy. […] Wreszcie znalazłem sposób na wydawanie albumów modowych bez słowa, proszę Niemców. „ W czasie wojny będzie nadal publikować i wspierać modę. Po śmierci swojego brata Jeana popycha Laurenta de Brunhoffa, swojego siostrzeńca, do kontynuowania serii Babar.

W Czerwiec 1944, traci syna Pascala, zastrzelony. Z Wyzwolenia opublikował specjalne wydanie francuskiego Vogue'a tytułem Vogue wyzwoleniu, który chciał „godne przeszłości naszego magazynu” , powiedział, i który widział wygląd nowego ilustrator , René Gruau . Michel de Brunhoff opublikował po wojnie tylko cztery numery, a Vogue wznowiono regularnie dopiero w 1947 roku; to pomaga również w lutym tego roku, tam na pierwszej paradzie od Christiana Diora . Michel de Brunhoff „  ziemskie  ” Wtedy nad artystycznego Paryża: bale , premiery, otwory, teatr, parady z couture , balet ...

Na początku lat pięćdziesiątych Charles Mathieu-Saint-Laurent zorganizował spotkanie z Oranu między swoim synem Yvesem a Michelem de Brunhoffem: prowadził korespondencję i zaprosił młodego artystę do rysowania w biurach Vogue . Uderzony podobieństwem, jakie dostrzegł między kreacjami Yvesa Saint-Laurenta i Christiana Diora, Brunhoff postanowił przedstawić bardzo młodego projektanta, z którym miał codzienny kontakt, wielkiemu projektantowi mody w pełnej globalnej chwale.

Pozostał przez dwadzieścia pięć lat jako redaktor naczelny francuskiego Vogue, zanim ostatecznie został zastąpiony na tym stanowisku przez Edmonde Charles-Roux w 1954 roku. Zmarł cztery lata później w Paryżu.

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Edmonde Charles-Roux wyjaśnia, że ​​publikacja tego specjalnego wydania, mająca na celu ponowne odkrycie aury przedwojennego Vogue'a, jest wykalkulowanym ryzykiem, podjętym przez Michela de Brunhoffa w porozumieniu z Lucienem Vogelem: tuż po drugiej wojnie światowej haute couture jest dzisiaj nie istnieje. Ponadto wiele domów mody zostało zamkniętych, a Paryż stracił swoje miejsce jako stolica mody .
  2. Michel de Brunhoff jest wtedy ściśle powiązany z kilkoma projektantami, takimi jak Vionnet , Schiaparelli , Piguet , Lelong .
  3. To także on, w 1953 roku, polecił Victoire Diorowi.


Bibliografia

  1. Sophie Kurkdjian, Lucien Vogel i Michel de Brunhoff, skrzyżowane ścieżki dwóch ilustrowanych redaktorów prasowych XX wieku , Paryż, Fondation Varenne,2014, 950  pkt. ( ISBN  978-2-37032-027-8 i 2-37032-027-3 )
  2. Veillon Dominique. Ogród mody (1922-1992). W: XX wiek. Przegląd historii . N ° 39, lipiec-wrzesień 1993. str. 108-110.
  3. Laurence Benaïm , Yves Saint Laurent: Biografia , Pocket Book ,2002( 1 st  ed. , 1995), 928  , str. , kieszeń ( ISBN  978-2-253-13709-2 ) , „A Parisian education”, s.  Od 59 do 62
  4. William Parker 2010: 1923-1934 , s.  35
  5. Danielle Leenaerts, Petite Histoire du magazine Vu (1928-1940): Between the information photography and art photography , Peter Lang, marzec 2010, 403 strony, s. 20 ( ISBN  9789052015859 )
  6. Myriam Bahuaud, Prawa pochodne: sprawa Babara , Éditions L'Harmattan, 1999, 191 stron, s. 30 ( ISBN  9782738473868 )
  7. Sophie Kurkdjian "  Francuski Vogue i Jardin des Modes podbić ich czytelników, (1920-1940),  " w Sylvain Besson (dir), Le Chic français. Images of Women, 1900-1950 , Editions Snoeck, 2017, s . 256 ,2017
  8. (w) Sophie Kurkdjian, "  " The emergence of French Vogue: French identity and Visual Culture in the fashion press, 1920-1940 '  ' , . International Journal of Studies fashion pod red. Agnes Rocamora, maj 2019, 6.1, s.63 -82. ,2019, s.  63-82
  9. Nathalie Herschdorfer ( tłum.  Z angielskiego, pref.  Todd Brandow), Glossy paper: a century of fashion photography at Condé Nast [„  Coming into fashion  ”], Paryż, Thames & Hudson ,2012, 296  str. ( ISBN  978-2-87811-393-8 ) , str.  15 i 70
  10. Sonia Rachline 2009: Paryż , s.  133
  11. Sonia Rachline 2009: Paryż , str.  132
  12. William Parker 2010 , s.  144
  13. William Parker 2010: 1935-1946 , s.  106
  14. (w) Sophie Kurkdjian, „  ” stara się zachować francuskiej dominacji mody w WW2 po obu stronach Atlantyku „  ” , w Mary Mcloughlin i Lou Taylor (red.), Modę w Paryżu oraz 2 wojny światowej: Globalny dyfuzji i Kontrola nazistowska, Londyn, Bloomsburry, 2020. ,2020( ISBN  9781350000261 )
  15. (w) From Holden Stone, Fashion Survives the Nazis in Art and Industry , lipiec 1945, s. 8 i 9, cytowane w (en) Valérie Steele , Paris Fashion: A Cultural History , Oxford, Berg,grudzień 1998, 327  s. ( ISBN  1-85973-973-3 ) , rozdz.  13 („Od Hitlera do Diora”)
  16. Sonia Rachline 2009: Czapki z głów! , s.  85
  17. William Parker 2010: 1935-1946 , s.  111
  18. William Parker 2010: 1935-1946 , s.  109
  19. William Parker 2010: 1947 - 1983 , s.  163
  20. (w) June Marsh, History of Fashion: New Look to Now , Vivays PublishingGrudzień 2012, 304  s. ( ISBN  978-1-908126-21-4 ) , str.  10
  21. Sonia Rachline 2009: Studio, teatr mody , s.  35
  22. Jean-Noël Liaut , Modele i manekiny: 1945 - 1965 , Paryż, Filipacchi ,Luty 1994, 220  s. ( ISBN  978-2-85018-341-6 , BNF Ogłoszenie n o  FRBNF35660421 , prezentacji on-line ) , „Victoire”, str.  186
  23. Sophie Kurkdjian, „  „ Od haute couture po gotowe do noszenia. Rekonfiguracja mody w prasie powojennej kobiet”,  ” w Thomas Kirchner, Laurence Bertrand Dorléac Deborah Laks, Nele Putz (red.), Les Arts Paris Apres la Liberation. Temps et Temporalités, luty 2018, (fragmenty online, zespół 2). ,2018( czytaj online )
Bibliografia bibliograficzna
  • William Parker ( pref.  David Hockney ), Projekty mody: Vogue , Paris, Thames & Hudson ,2010, 240  pkt. ( ISBN  978-2-87811-359-4 ) Dokument użyty do napisania artykułu
  • (en) Sonia Rachline , Paris Vogue: Covers 1920-2009 , New York, Thames & Hudson ,styczeń 2010, 207  str. ( ISBN  978-0-500-51513-6 , prezentacja online ) Dokument użyty do napisania artykułu
  • Sophie Kurkdjian, Lucien Vogel i Michel de Brunhoff, skrzyżowały się ścieżki dwóch ilustrowanych redaktorów prasowych XX wieku , Paryż: Fondation Varenne, 2014, 950 s. ( ISBN  2370320273 )