Mezz Mezzrow

Mezz Mezzrow Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Mezz Mezzrow (Nowy Jork, 1946). Ogólne informacje
Imię i nazwisko Milton mesirow
Narodziny 9 listopada 1899
Chicago , Illinois
Śmierć 5 sierpnia 1972 r
Neuilly-sur-Seine (Francja)
Gatunek muzyczny Jazz , dixieland , swing
Instrumenty klarnet , saksofon tenorowy
aktywne lata 1930-1950
Wpływy Sidney Bechet , Louis Armstrong

Mezz Mezzrow to amerykański klarnecista jazzowy i saksofonista . Żarliwym obrońcą tradycyjnych African-American muzyki, jego blues- zabarwione huśtawka gry dąży do odtworzenia, że czarnych muzyków. Mimo silnego uzależnienia od narkotyków i nieregularnego grania pozostaje doceniany i współpracuje z takimi muzykami jak Sidney Bechet czy Lionel Hampton .

Biografia

Młodość

Mezzrow urodził się w rodzinie rosyjskich Żydów w drobnomieszczańskiej rodzinie . Jego rodzice, którzy wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych, chcieli, aby przejął małą rodzinną firmę. W młodości bardzo pociągała go muzyka afroamerykańska . W 1917 roku został uwięziony w Pontiac Reformatory (od czasu przemianowania Pontiac Correctional Center ) za handel narkotykami i poprosił o umieszczenie w sekcji zarezerwowanej dla czarnoskórych więźniów. Tworzy z nimi orkiestrę i uczy się grać na saksofonie. Swoje pierwsze występy zrealizował w okolicach Chicago około 1923 roku.

Kariera muzyczna

Aby zrekompensować swoje słabe zdolności muzyczne, Mezzrow spędza czas trenując z muzykami chicagowskiej sceny jazzowej i starając się naśladować styl czarnych muzyków. W 1928 dyrygował przez kilka tygodni własną orkiestrą Purple Grackle Orchestra . W tym roku przeniósł się do Nowego Jorku, aby nagrywać z gitarzystą Eddiem Condonem . W następnym roku wyjechał ze Stanów Zjednoczonych do Europy, a następnie wrócił do Nowego Jorku na trasę koncertową z Red Nichols . Stopniowo otaczał się czarnymi muzykami iw latach trzydziestych stworzył big band, w skład którego wchodzili zwłaszcza muzyk Benny Carter , kontrabasista Pops Foster i pianista Teddy Wilson . Szybko opuścili grupę ze względu na trudny charakter Mezzrowa i jego uzależnienie od narkotyków, a zwłaszcza marihuany, którą sprzedawał w latach 30. i 40. XX wieku.

W 1933 założył mieszaną orkiestrę czarno-białych muzyków – był jednym z pierwszych jazzmanów, którzy to zrobili. Mezzrow dokonuje również nagrań z trębaczem Frankiem Newtonem . W 1938 roku producent Hugues Panassié , który bardzo docenił twórczość Mezzrowa, skojarzył go z klarnecistą Sidneyem Bechetem i trębaczem Tommym Ladnierem, z którym dokonał pamiętnych nagrań. Współpracę z Bechetem kontynuował po II wojnie światowej. Nieobce mu jest zarówno muzyka bluesowa, jak i nowoorleański jazz . Często stara się odtworzyć oryginalny styl jazzu. W szczególności nagrał w studiu kilka ujęć tej samej kompozycji, jeden w stylu swoich czasów, a drugi w stylu Nowego Orleanu. To pokrewieństwo z bluesem odnajdujemy także w jego współpracy z Sidneyem Bechetem. Pod koniec lat 30. występował od czasu do czasu ze swoją orkiestrą, następnie został aresztowany i skazany na dwa lata w więzieniu Rikers Island .

Po wyjściu powrócił na scenę jazzową ze swoją grupą, a także współpracował z pianistą Art Hodesem . W 1945 roku Mezzrow stworzył własną wytwórnię King Jazz, którą kierował do 1947 roku i dla której dokonywał nagrań z Bechetem. W 1946 wydał autobiografię zatytułowaną Really the Blues napisaną wspólnie z Bernardem Wolfe. Jego interpretacja w 1948 roku na Nice Jazz Festival jako lidera szkoleń została zauważona i ujawniona bardziej w Europie, co pozwoliło mu wyrobić sobie markę na kontynencie. Odbył tam kilka tras koncertowych i często nagrywał we Francji w latach 1951-1955, zwłaszcza z wibrafonistą Lionelem Hamptonem lub z trębaczami Lee Collinsem i Buckiem Claytonem . W 1951 przeniósł się do Francji, pracował z klarnecistą i saksofonistą Claudem Luterem i przez kolejne 15 lat organizował koncerty w całej Europie, gdzie doceniano muzykę lat 20. i 30. XX wieku. Następnie znacznie ograniczył swoją działalność na polu jazzu.

On umarł na 5 sierpnia 1972w American Hospital of Paris w Neuilly-sur-Seine i jest pochowany w kolumbarium Père-Lachaise (ramka 14572).

Styl i wkład

Krytycy byli co do niego podzieleni, obwiniając go lub nie za to, że nie chciał rozwijać afroamerykańskiej muzyki jazzowej, poprzez jego stanowcze żądanie powrotu do muzyki tradycyjnej. Gra Mezzrowa nie zawsze błyszczy swoją techniczną stroną lub inspiracją. Autor Alain Tercinet pisze na ten temat, że „był bardzo nierównym klarnecistą, zdolnym zarówno do poruszania się… jak i ujawniania ogromnych niedociągnięć technicznych”. Pomimo słabości swojej gry był bardzo podziwiany przez niektórych krytyków, w szczególności Huguesa Panassié .

Wybitny melodyjny, jest też kompozytorem takich standardów jak Gone Away Blues , Really The Blues czy Out Of The Gallion . Zasadniczą część jego wkładu muzycznego stanowi niewątpliwie działalność edukacyjna w dziedzinie rytmiki i harmonii . Jego typowe instrumenty to klarnet i saksofon (altowy lub tenorowy) i uczy perkusistów swoich orkiestr starego stylu, nie doceniając użycia talerza hi-hat . Pokazuje instrumentalistom linie melodyczne odpowiednie do wzbogacenia solisty.

Dyskografia

Jako lider (częściowo)

Nagranie Nazwa albumu Etykieta. Notatki.
1946 Naprawdę blues Archiwa jazzu. Na saksofonie tenorowym i klarnecie oraz Muggsy Spanier i Sidney Bechet .
1951 Mezz Mezzrow-Claude Luter Moda .
1954 Mezzin „Wokół” Rekordy RCA .
1954 Mezz Mezzrow z Frankiem Newtonem Victor Records .
1955 Paryż 1955, t. 1 Huśtawka. Album na żywo.

Niektóre kolaboracje

Nagranie Lider Nazwa albumu Etykieta. Notatki.
1927-1929 Muggsy Spanier Muggsy Spanier i Frank Teschmacher Riverside Records .
1944 Sztuka Hodes Jubileusz Dixielandu Rekordy Blue Note.
1953 Lionel hampton Lionel hampton w Paryżu Rekordy RCA.

Bibliografia

Mezzrow opublikował w 1946 biografię, Really The Blues , poprzedzoną przez powieściopisarza Henry'ego Millera . Opisuje szczegółowo czterdzieści lat jazzu w Stanach Zjednoczonych i wprowadzenie nowojorskiego jazzu do Europy. W tej autobiografii przyjmuje swoje zachowanie „niegrzecznego chłopca”, z pobytami w więzieniu, intensywnym spożyciem, a następnie sprzedażą marihuany. Opisuje, jak się czuje, gdy po raz pierwszy gra pod wpływem tego narkotyku. Uzależnia się także od opium i alkoholu. Opisuje również, w jaki sposób pozbywa się tych „demonów” i ożywia swoją karierę.

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Z Eddiem Condonem Mezzrow dokonał kilku nagrań na saksofonie tenorowym w 1927 i 1928 roku.
  2. Biografia Really The Blues została przetłumaczona na język francuski pod tytułem „La rage de vivre” przez Marcela Duhamela i Madeleine Gautier, sekretarkę Hugues Panassié (twórcy Jazz Hot , który był wielkim przyjacielem Mezzrowa).

Bibliografia

  1. str.  116 (en) Michael Uebel, Rasa i przedmiot męskości , Duke University Press,1997, 418  s. ( ISBN  978-0-8223-1966-5 , czytaj online ).
  2. str.  785 , Philippe Carles, André Clergeat i Jean-Louis Comolli, Dictionary of Jazz , Robert Laffont ,1994, 1379  s. ( ISBN  978-2-221-07822-8 ) , s.  Mezzrow Mezz.
  3. s.  539-540 (en) Ian Carr, Digby Fairweather i Brian Priestley, The rough guide to jazz , Rough Guides,2004, 927  s. ( ISBN  978-1-84353-256-9 ).
  4. (w) Scott Yanow, "  Mezz Mezzrow -biography  " na allmusic.com (dostęp 26 lutego 2012 ) .
  5. Mezz Mezzrow zmarł w Paryżu , artykuł w gazecie codziennej L'Impartial z 9 sierpnia 1972 r.