Msza c-moll Mozarta

Wielka Msza

Msza c-moll KV. 427/417 a Wielka Msza
Przykładowy obraz artykułu Msza c-moll Mozarta
Mozart ze swoją siostrą „Nannerl” i ojcem Leopoldem około 1780 roku.
Uprzejmy Masa
Nb. ruchów 5
Muzyka Wolfgang Amadeusz Mozart
Oryginalny język łacina
Efektywny soliści, chór i orkiestra
Przybliżony czas trwania około 65 minut
Daty składu 1782

Masowe w C drobne , kV. 427/417 a , ( niem. Große Messe  : „high mass”) to niedokończone dzieło Wolfganga Amadeusza Mozarta napisane w 1782 roku i uważane za jedno z jego głównych dzieł. Mozart skomponował ją w Wiedniu , kiedy miał poślubić Constanze (po francusku: Konstancja) Weber, a jego kariera jako kompozytora muzyki sakralnej z księciem-arcybiskupem Colloredo dobiegła końca; rzeczywiście obiecał ojcu napisać święte dzieło, jeśli uda mu się poślubić Constance, która wówczas była poważnie chora. Msza ta ukazuje głębokie wpływy muzyki Bacha i Haendla, którą Mozart studiował w czasie komponowania tego utworu z Gottfriedem van Swietenem .

Struktura

  1. Kyrie ( Andante moderato w C moll do4/494 pomiarów). Chór i sopran solo
  2. Gloria - Gloria excelsis Deo ( Allegro vivace w C dur , długości4/4 60 barów). Chór - laudamus Te ( Allegro aperto w F dur do 4/4143 pomiarów). Sopran solo (rogi w F) - Gratias agimus tibi ( Adagio a -moll , długość4/4 , 12 taktów). Chór, 2 soprani - Domine Deus ( Allegro moderato , d-moll , inMusic3.svg
    Music4.svg    , 99 miar). Duet: dwa soprani - Qui tollis ( Largo , g-moll , at 4/4, 56 taktów). Chór podwójny - Quoniam tu solus ( Allegro w E drobny do alla breve171 pomiarów). Trio: dwa soprani i tenor solo - Jesu Christe ( Adagio C-dur, długość 4/4, 6 taktów). Chór - Cum Sancto Spiritu , (w alla breve(bar 7), 196 barów). Chór
  3. Kredo - Credo in unum deum ( Allegro maestoso C-dur inMusic3.svg
    Music4.svg    , 116 miar). Chór - Et incarnatus est ( Andante F-dur inMusic6.svg
    Music8.svg    , 119 miar). Sopran Solo
  4. Sanctus - Sanctus ( Largo C-dur, długość 4/4, 61 taktów). Chór podwójny - Hosanna ( Allegro comodo (t. 18), to 4/4). Chór podwójny
  5. Benedictus ( Allegro commodo , C-dur4/4, długość, 167 taktów). Kwartet solistów i chór podwójny

Orkiestracja

Instrumentacja mszalna c-moll K. 427 (417a)
Głos
Solo: sopran , alt , tenor , baryton
Chór  : soprany, alty, tenory, basy
Smyczki
pierwsze skrzypce , drugie skrzypce ,
altówki , wiolonczele , kontrabasy
Drewno
2 oboje ,
2 fagoty
Mosiądz
2 rogi w C (w F w Laudamus te ),
2 trąbki w C (klarny),
3 puzony
Perkusja
2 kotły w C i G.
Klawiatura
organ

Inne dane pracy

Odniesienie w katalogu Koechel ( Koechelverzeichnis )

Trwanie

Miejsce i data prawykonania

Niedokończona praca

Praca jest niekompletna. Brakuje całej części Credo, która następuje po melodii „Et incarnatus est”. Orkiestracja Credo również jest niekompletna. Agnus Dei jest nieobecny. Sanctus i Benedictus są częściowo zagubione i wymagają rekonstrukcji redakcyjnych. Przyjęto wiele założeń dotyczących przyczyn niepełnej pracy. Biorąc pod uwagę oczywistą potrzebę pełnego tekstu do użytku liturgicznego, jest prawdopodobne, że Mozart użył części swoich wcześniejszych Mszy podczas tworzenia Mszy c-moll. W przypadku współczesnych przedstawień dostępne są edycje i rekonstrukcje HC Robbinsa Landona (Eulenburg), Helmuta Edera ( Bärenreiter ), Richarda Maundera ( Oxford University Press ), Philipa Wilby'ego ( Novello ), Roberta Levina ( Carus-Verlag ) i Benjamina -Gunnara Cohrs (Musikproduktion Höflich). Robert Xavier Rodriguez również ukończył Agnus Dei.

Później Mozart ponownie wykorzystał muzykę Kyrie i Gloria, prawie bez zmian, z wyjątkiem tekstu, w kantacie Davide penitente KV 469.

Dyskografia

Wersje referencyjne:

Orkiestra Champs-Élysées  ; La Chapelle Royale / Collegium Vocale Gent  ; Christiane Oelze, sopran; Jennifer Larmore , sopran; Scott Weir, tenor; Peter Kooy , bas; dyrygent: Philippe Herreweghe , Harmonia Mundi (1992)

Radio-Symphonie-Orchester Berlin  ; Maria Stader , sopran; Hertha Töpper , kontralt; Ernst Haefliger , tenor; Ivan Sardi , bas; reżyseria: Ferenc Fricsay , wydania Deutsche Grammophon (1960)

W kulturze

Powiązany artykuł

Literatura

Uwagi i odniesienia

  1. Ut to inny sposób nazywania nuty C , niegdyś jedyny, ale nadal używany w kluczach (pierwszy klucz [wiersz], drugi klucz [wiersz]…) oraz w tytule znanych dzieł pod tą nazwą.
  2. WA Mozart (Holl, Monika (przedmowa), Thalmann, Gabriele (tłum.)), Msza c-moll (Urtext) , Cassel, Bärenreiter-Verlag ,2006, VII - X  p. ISMN M-0006-20223-2
  3. Zobacz partyturę G. Schirmer: http://www.schirmer.com/Default.aspx?TabId=2420&State_2874=2&workId_2874=35027#

Linki zewnętrzne