Max Fiedler

Max Fiedler Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Max Fiedler około 1900 roku. Kluczowe dane
Imię urodzenia August Max Fiedler
Narodziny 31 grudnia 1859
Królestwo Zittau Saksonii
Śmierć 1 st grudzień 1939(w wieku 79)
Sztokholm Szwecja
Podstawowa działalność konduktor
Dodatkowe zajęcia pianista
Trening Konserwatorium w Lipsku
Mistrzowie Carl Reinecke
Edukacja Konserwatorium w Hamburgu

August Max Fiedler ( Zittau ,31 grudnia 1859- Sztokholm ,1 st grudzień 1939) Jest dyrygentem i kompozytorem Niemcem . Jest szczególnie znany ze swoich interpretacji Brahmsa .

Biografia

Max Fiedler rozpoczął naukę gry na fortepianie u ojca, który sam kierował orkiestrą, gdy młody Max zrealizował swój pierwszy publiczny występ od dziesięciu lat w 1870 roku w Koncert fortepianowy A-dur KV 488 przez Mozarta . Naukę muzyczną kontynuował w Zittau u organisty Gustava Albrechta, byłego ucznia Mendelssohna , następnie w 1877 roku Fiedler wstąpił do Konserwatorium Lipskiego , gdzie jego nauczycielem został dyrektor Carl Reinecke . Studia ukończył w 1882 roku z wyjątkowymi wyróżnieniami, u boku swojego kolegi i przyjaciela Karla Mucka . Fiedler studiował także kompozycję i podjął intensywną działalność muzyczną w mieście. Nawiązuje bliskie stosunki z Juliusem Spengelem, przyjacielem Brahmsa.

Fiedler znał Brahmsa na tyle dobrze, że kompozytor poprosił go o zastąpienie go na koncercie swoim drugim Koncertem , zaproszenie, które Fiedler grzecznie odrzucił. W Lipsku, to prawie na pewno słyszał Brahms przeprowadzi pierwsze wykonywaniu Symphony n o  2 , na początku 1878 (choć później Ethel Smyth napisał, że Brahms „miał dar orkiestrami wcierać złym kierunku ... Ponadto muzycy Gewandhaus byli przeciwko jego muzyce ” ) oraz jego Koncert skrzypcowy w sylwestra 1879 r. z solistą i dedykowanym Josephem Joachimem . Jan Swafford napisał o tym, że „doszło do starcia między Joachimem, zirytowanym wszystkimi recenzjami z ostatniej chwili, a Brahmsem jeszcze bardziej spiętym na podium niż zwykle. " Młody człowieku, Fiedler reżyseruje symfonie Brahmsa z kompozytorem, który nie wyrażał niechęci ani narzekających interpretacji. Fiedler

Po zajęciu stanowiska nauczyciela w Konserwatorium w Hamburgu , Fiedler szybko zyskał rozgłos jako pianista i zdobył uznanie za swój „słodki ton”. Jego pierwszy występ jako dyrygent miał miejsce w sezonie 1885–1886, z symfonią własnego utworu i pierwszym pełnym koncertem pod koniec 1886 r. Zachęcony przez swoją pierwszą żonę szybko stał się najpopularniejszym dyrygentem. Hamburg, obok Hansa von Bülow , którego muzykalność podziwiał i którego technikę bagietki przyjął. W 1903 roku został dyrektorem Konserwatorium w Hamburgu, aw 1904 dyrygentem Orkiestry Filharmonicznej w Hamburgu . Już w 1898 roku Fiedler działał za granicą jako dyrygent gościnny, występując w Rosji, gdzie porównywano go do Artura Nikischa i Felixa Weingartnera w Madrycie (1899), Paryżu (1901), Turynie (1904), w Rzymie ( 1906, 1908) oraz w Londynie (1907, 1908). W tym okresie wyrobił sobie opinię wybitnego wykonawcy muzyki Brahmsa, a także dyrygenta, który ma „pełne opanowanie” orkiestry.

W 1908 roku Karl Muck , ówczesny dyrygent Boston Symphony Orchestra , polecił Fiedlerowi jako następcę dyrygującego orkiestrą, do której został powołany. Występował już w Stanach Zjednoczonych w 1905 r., Kiedy prowadził nowojorską Filharmonię u boku Willema Mengelberga , rok przed zaproszeniem dyrygenta Fritza Steinbacha , znanego z interpretacji Brahmsa. Podczas gdy spędził cztery lata na czele Boston Orchestra, jego dyrygent spotkał się z krytyką, zwłaszcza za wszechstronność wykonawcy, uznawaną za przyjemną przez „ogół społeczeństwa”, a mniej przez „koneserów”. Wśród jego dokonań Boston dyrygował prapremierę z Paderewskiego masywnej Symfonia h-moll „Polonia” w 1909 roku.

W 1912 roku Fiedler wrócił do Hamburga, gdzie Siegmund von Hausegger stanął na czele orkiestry filharmonii; a ponieważ wspólne zamieszkanie może być trudne, biorąc pod uwagę jego własny status byłego dyrygenta, Fiedler woli wrócić do Berlina , gdzie rozpoczyna działalność jako dyrygent gościnny w mieście, w którym działa wiele orkiestr. W 1916 r. Berliński krytyk okrzyknął go „największym tłumaczem dzisiejszego Brahmsa” iw tym samym roku przyjął stanowisko kierownicze w Essen , po Hermannu Abendrothie, który pojechał do Kolonii, aby zastąpić Steinbacha.

W Essen Fiedler ugruntował swoją reputację jako ważnej postaci niemieckiego życia muzycznego. Prowadzi szeroki repertuar, w tym kompozytorów współczesnych, takich jak Walter Braunfels , Karol Szymanowski i Arthur Honegger , a także organizuje corocznie festiwal poświęcony jednemu wielkiemu kompozytorowi. Ponadto był okazjonalnym gościem Berlińskiej Orkiestry Filharmonicznej , a od 1927 był współdyrygentem Folkwangschule Essen. W 1929 r. Ożenił się po raz drugi, aw 1934 r. Porzucił posadę w Essen, powracając ponownie do Berlina, gdzie dyrygował Orkiestrą Radiową w Berlinie, a także w Hamburgu. W roku 1939 dał serię koncertów pożegnalnych w Berlinie i Essen. Pod koniec roku, zachorował i zmarł w Sztokholmie w Szwecji , zaledwie kilka tygodni przed jego 80 th  urodziny.

Kompozycje

Dzieła Fiedlera obejmują symfonię, uwerturę Lustspiel , kwintet fortepianowy, kwartet smyczkowy, utwory fortepianowe i pieśni.

Dziedzictwo

Fiedler dokonał kilku nagrań komercyjnych, wszystkie Brahmsa, z wyjątkiem dwóch uwertur Webera. Nagrał uwerturę na ucztę akademicką , drugą symfonię , dwie części z drugiego koncertu fortepianowego i czwartą symfonię z Orkiestrą Filharmoników Berlińskich . Ponadto zachowały się niektóre z jego koncertów radiowych. Jest to koncert skrzypcowy Brahmsa i pierwsza symfonia od Schumanna , jeszcze w Berlinie. Ze względu na jego współczesną pozycję wykonawcy Brahmsa, bezpośredni kontakt z kompozytorem, wykonania Brahmsa przez Fiedlera można uznać za niejako „autentyczne”. Jednak brytyjski pisarz Christopher Dyment pisze, że o ile Fielder był dyrygentem, który „[...] najpełniej badał wszystkie aspekty emocjonalnego świata Brahmsa” , to jednak jego interpretacje, ze względu na ich ciągłe różnice w tempie i manierze, zwłaszcza wprowadzenie niepisanych pauz, znacznie bardziej odzwierciedla model interpretacyjny przed von Bülowem niż Brahms. Dyment konkluduje, że na przykład w nagraniu Czwartej Symfonii Fiedlera „[…] żądania Brahmsa dotyczące elastyczności są tu w nadmiarze” . Z drugiej strony wiadomo, że Brahms dyrygował swoją muzyką z okazjonalnymi, niepisanymi zmianami tempa. Niemniej jednak, mimo że nagrania Fiedlera reprezentują bardzo osobiste podejście do interpretacji, wciąż pozwalają fascynujące spojrzenie na świat muzycznej interpretacji tylko niedoskonale transkrybowany z powodów historycznych przez płytę 78 rpm .

Fiedler nadaje swojemu synowi imię Max George Fiedler (1898–1977). Młody Fiedler wyjechał do Stanów Zjednoczonych około 1925 roku. Od 1930 roku zajmował się zaawansowanymi badaniami nad silnikami wysokoprężnymi , mając nadzieję na zbudowanie czystszego, cichszego i lżejszego silnika samochodowego. W  1939 roku, roku śmierci swojego ojca, napisał artykuł zatytułowany „  Nowa teoria spalania oleju napędowego ” dla Instytutu Franklina w Filadelfii. Artykuł omawiający pracę Fiedlera w nowoczesnym kontekście został opublikowany przez Baxtera i Hiltnera w ASME w 2001 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. (w :) Ethel Smyth , The Memoirs of Ethel Smyth , poprawione i skrócone przez Ronalda Crichtona. Nowy Jork, 1987, s.  79 .
  2. Jan Swafford, Johannes Brahms: A Biography, New York, 1997, str.  451–452 , ( ISBN  0-679-42261-7 ) .
  3. David Watkin, Brahms Record libretto (Beulah, 2000)
  4. The Musical Times na jego koncie VI Symfonii Czajkowskiego „Pathetic” z młodą Londyńską Orkiestrą Symfoniczną w grudniu 1907 roku.
  5. Wywiad przeprowadzony przez Johna M. Baxtera w 1973 r.
  6. Journal of the Franklin Institute, styczeń 1942, s.  17 i luty 1942, s.  143 .
  7. Dokument ASME nr 2001-ICE-418.

Bibliografia

Linki zewnętrzne