Masyw Canigou Masyw Canigó | ||
|
||
Lokalizacja na mapie Pirenejów Wschodnich | ||
Geografia | ||
---|---|---|
Wysokość | 2784 m , Pic du Canigou | |
Masywny | Pireneje | |
Administracja | ||
Kraj | Francja | |
Region | Oksytania | |
Departament | Pireneje Wschodnie | |
Geologia | ||
Skały | Mikaszyści , ortognejsy i granity | |
Canigou masywu (czasami pisane według katalońskiego ortografii : Canigó ) to masyw w tym francuski Pirenejach znajduje się w departamencie Pireneje Wschodnie . Kończy się na wysokości 2784 metrów ze szczytem Canigou .
Masyw Canigou jest największym masywem Pirenejów położonym najbliżej Morza Śródziemnego . Widoczne ze wszystkich Katalonii , a czasem nawet z Marsylii pomimo zakrzywienia powierzchni Ziemi, nakładające obecność sprawia, że symbol katalońskiego i aż do XIX th century doprowadziło do uwierzyć, że to było punktem kulminacyjnym Pirenejów. Oddziela dwa historyczne katalońskie regiony Conflent (dolina Têt ) i Vallespir (dolina Tech ), których wschodnie podgórze tworzy naturalny region Aspres .
Jego boki są zamieszkane od czasów prehistorycznych. Pasterstwo , eksploatacja kopalń (zwłaszcza żelaza , obecnie opuszczony) i hydroterapii są starożytne działalność populacji Canigou.
Różnorodność krajobrazów, stosunkowo łatwy dojazd, miejsca kulturowe i łagodny klimat sprawiają, że jest to popularny region turystyczny dla pieszych i rowerzystów . Ułożonych jest wiele ścieżek. Odlipiec 2012strona uzyskała oficjalną etykietę Grand Site de France .
Pierwsza znana forma nazwy pojawia się w 949 roku wraz z Montis Canigonis . Następnie znaleźć również w X XX wieku Monte Canigone , Chanigono i Canigonis i XI -tego wieku Monte Kanigonis i Kanigoni . Współczesna forma nadal używana w języku katalońskim pojawia się w 1300 roku : Canigó . Wymowa francuska transkrybowana w formie Canigou pochodzi od katalońskiego roussillonnais , którego cechą charakterystyczną jest wymowa toniki zamkniętej o ( ó ) jak a lub ( ú ) lub w znormalizowanym katalońskim Canigú zamiast Canigó .
13 lipca 2012, Ministerstwo Ekologii, Zrównoważonego Rozwoju i Energii określa teren jako „ Grand Site de France ” pod nazwą masywu Canigó , argumentując, że jest to „święta góra kraju katalońskiego” według katalońskiego pisma.
Nie znana forma nazwy przed X XX wieku, możemy tylko przyjąć założenia co do jego pochodzenia. Jednak jeden z nich wydaje się bardziej prawdopodobny. Nazwa Canigou jest niewątpliwie związkiem tautologicznym opartym na przedindoeuropejskim rdzeniu kar lub kan powtórzonym w celu uzyskania kankan . Kan za pierwszy element przyjął znaczenie skalistego szczytu, a za drugi poprzez późniejszą formę i odniósł się do greckiego konosu znaczenie szczytu do klina . Ewolucja w kierunku kanikone doprowadziłaby do powstania Canigó poprzez osłabienie interwokalnego c i wreszcie upadek n na końcu nazwy, powodujący zaakcentowane o .
Wśród innych wyjaśnień są różne pochodzenie językowe. Chociaż nie zawsze niemożliwe, wydają się jednak mało prawdopodobne, zwłaszcza przez prosty fakt, że tak imponująca góra jak Canigou została nazwana z pewnością na długo przed przybyciem Rzymian . Łacińskie pochodzenie nazwy może skutkować kilkoma wyjaśnieniami. Cani („pies”), po którym następuje jugum, oznaczałby wierzchołek w kształcie psiego kła. Canum („biały”), a następnie jugum („szczyt”) oznaczałoby śnieżny szczyt. Niestety w języku katalońskim jugum zwykle zamienia się w jou, a nie w gou . Mogliśmy również mieć canum, po którym następuje conus („stożek”), aby wyznaczyć pokryty śniegiem szczyt stożkowy. Jednak jest bardzo mało prawdopodobne, aby powolny u canum zamienił się w i . Nierzadko szczyty przyjmują nazwiska osób, jak np. szczyt Bugarach . Mogliśmy zatem zobaczyć germańskie imię osobiste, Canico , w porównaniu z tym znalezionym w średniowieczu w Enneco . Canico pochodziłoby od osobistego imienia Cani i oznaczającego przydatne , po którym następuje zdrobnienie -k . Mielibyśmy wtedy miał majątek Canico w pobliżu Casteil , gdzie w rzeczywistości, opactwo Saint-Martin du Canigou został zbudowany . Przejście z Canico do Canicone dałoby w końcu Canigó , podobnie jak sprawdzone przykłady , takie jak Ascahrone , który dał Escaró niedaleko Conflent .
Masyw Canigou znajduje się we wschodniej części Pirenejów, w departamencie Pyrénées-Orientales , na dalekim południu Francji. Jest to masyw Pirenejów położony najbliżej Morza Śródziemnego , co daje mu pozycję dominującą, widoczną z większości historycznej Katalonii ( ogólność Katalonii w Hiszpanii i francuskiego departamentu Pirenejów Wschodnich) oraz z morza.
Masyw Canigou jest ograniczony od zachodu Pla Guillem i doliną Cady , od północy doliną Têt , od wschodu doliną Roussillon, a od południa doliną Tech . Dolina Têt nazywa się Conflent , od Tech Vallespir . Wschodnie pogórze masywu tworzy Aspres .
W latach 30. droga z Conflent do Canigou została opisana przez przewodnik Michelin jako "najbardziej malownicza ze wszystkich Pirenejów".
Jeśli ze względu na swoją wysokość (2783,66 m ) Canigou nie jest zdecydowanie ( Vignemale : 3298 m , Aneto : 3404 m ) najwyższym szczytem Pirenejów, to z pewnością jest to ten, który nakłada największą bezpośrednią różnicę poziomów między równiną ( Vinça : 250 m ) a głównym szczytem, czyli ponad 2500 m na odcinku dziesięciu kilometrów w linii prostej.
Masyw Canigou to góra we Francji, która prezentuje najlepsze przykłady uwarstwienia stref roślinności: u podnóża, agawy i drzew pomarańczowych ; na górze rośliny alpejskie (na górze nie wapienne, bez szarotki).
Główne możliwe do zidentyfikowania szczyty równiny Roussillon, z zachodu na wschód:
Wierzchołki drugorzędne:
Klimat na równinach jest typowo śródziemnomorski, ale wraz z wysokością ulega szybkiemu pogorszeniu, by w pobliżu szczytów przejść w alpejski . Na równinach jest dużo słońca, zwłaszcza w Conflent , Vallespir jest bardziej wilgotny. Opady wzrastają wraz z wysokością, osiągając maksimum między 1600 a 2200 m .
Względna suchość klimatu nie powinna maskować intensywności opadów jesiennych, choć wyjątkowych, jak katastrofalne powodzie z października 1940 roku .
Saint-Martin du Canigou opactwo , na wysokości 1100 m , otoczona wąwozami.
Saint-Michel de Cuxa opactwo , na południe od Prades .
Zakon Serrabona , w północno-wschodniej części masywu, w pobliżu Ille-sur-Tet .
Członek sieci „ Grands Sites de France ” od 1999 r. Święta góra „ Francuskich Katalończyków ” otrzymuje etykietę wkwiecień 2012pod jego katalońskiej nazwy z Canigó . Jest częścią Regionalnego Parku Przyrody Pirenejów Katalońskich. Trzy szlaki turystyczne wspinają się na szczyt Canigou (2784 m): z Cortalets przez szczyt Joffre w dwie godziny i bez trudności; przy grzebieniu Barbé i zawrotnych schodach, przez komin Canigou ( 2 godz. 20 ); i przy kominie południowego skrzydła jadąc GR 10 (4 godz.).
Masyw Canigou jest mekką pirenejów i jest poprzecinany siecią szlaków turystycznych , szlaków do jazdy konnej i kolarstwa górskiego , a także zestaw domków i schronisk górskich do uprawiania turystyki pieszej w górach.
Masyw Canigou przecinają dwa długodystansowe szlaki turystyczne :
Ścieżka Piemont pirenejski (lub el cami del peu de la Coste ) jest wtórna Trasa pielgrzymki Saint-Jacques-de Compostela i przecina masyw przeprowadzoną Zakon Serrabone , do opactwa Saint-Michel de Cuxa , Taurinya i Casteil, aby dotrzeć do opactwa Saint-Martin du Canigou . Z tego opactwa schodzi do klasztoru Sainte Marie w Corneilla-de-Conflent , a następnie dalej do Villefranche-de-Conflent w dolinie Têt .
Masyw jest w dużej mierze chronionym rezerwatem sieci Natura 2000 z trzema rezerwatami przyrody : Py , Mantet i Prats-de-Mollo-la-Preste .
Od Jujols .
Z okolic Vinca .
Od Céret .
Ze zbiornika Vinça .
Z równiny i jej kwitnących drzew brzoskwiniowych.
Z Perpignan .
Od Aspres (z Góry Helena ).