Ludovic Vitet

Ludovic Vitet Obraz w Infoboksie. Portret Viteta w Panteonie ilustracji francuskich autorstwa Victora Fronda. Funkcje
Zastępca ds. Seine-Maritime
8 lutego 1871 -5 czerwca 1873 r
Zastępca ds. Seine-Maritime
13 września 1834 r -2 grudnia 1851
Generalny Konserwator Zabytków
25 listopada 1830 r -10 kwietnia 1834 r
Fotel 27 Akademii Francuskiej
Biografia
Narodziny 18 października 1802 r
Paryż
Śmierć 5 czerwca 1873 r.(w wieku 70 lat)
Wersal
Imię urodzenia Louis Vitette
Narodowość Francuski
Zajęcia Polityk , architekt , pisarz , dramaturg play
Redaktor w Le Globe , La Revue française , Revue des Deux Mondes , Journal des Savants
Inne informacje
Członkiem Towarzystwo Historii Francji
Niemiecki Instytut Archeologiczny
Akademia Inskrypcji i Listów Belles (1839)
Akademia Francuska (1845)
Różnica Oficer Legii Honorowej (1843)

Louis , znany jako Ludovic Vitet , ur18 października 1802 rw Paryżu i zmarł dnia5 czerwca 1873 rw Wersalu jest francuskim politykiem i pisarzem.

Biografia

Pochodzący z zamożnej mieszczańskiej rodziny, wnuk konwencjonalnego Louisa Viteta , syn Pierre-Jeana Viteta i Amélie Arnaudtizon, Ludovic Vitet studiował prawo i uczęszczał na kursy filozofii. Wyznawał, aż1824, w którym wyjechał nauczając do podróży do Francji i Włoch , interesuje się historią, architekturą, archeologią i muzyką.

Brał udział w pisaniu „The Globe” , inspirowanego liberalnymi poglądami czasopisma założonego przez Paula-François Dubois, w którym współpracowali także Charles de Rémusat , Victor Cousin i Étienne-Jean Delécluze . Współpracował także z „Revue française” i „ Revue des Deux Mondes” , której był jednym z głównych redaktorów, a także z „ Journal des sawants” .

Widząc romantyków jako ekwiwalent w swoich czasach encyklopedystów czy filozofów oczekujących rewolucji, w kwietniu 1825 r. określił romantyzm jako protestantyzm pisma i sztuki, koalicję kierowaną przez różne interesy ze wspólnym celem: toczenie wojny z regułami i konwencjami. Opublikował między1827 i 1829, kilka scen dramatycznych ( Barykady , Stany z Blois , Śmierć Henryka III ), które zapewniły mu rozgłos i które zostały później zebrane w tomie pod tytułem La Ligue (1844).

Jeden z głównych orędowników liberalizmu , zarówno politycznego, jak i gospodarczego, był przyjacielem Germaine de Staëla , Alessandro Manzoniego i Jeana de Sismondi . Z kilkoma przyjaciółmi założył firmę „  Pomóż sobie, niebo ci pomoże  ” w celu wsparcia liberałów w wyborach1827.

Przedsięwzięcie upadło, ale rewolucja 1830 roku otworzyła przed nim nowe perspektywy. Vitet bezskutecznie zwracał prefektura od Ministra Spraw Wewnętrznych , François Guizota . Stworzył jednak dla niego25 listopada 1830 rstanowisko generalnego inspektora zabytków przy MSW, które zapowiadało obecne Ministerstwo Kultury. Raport przedstawiony przez Viteta w1831na zakończenie swojej pierwszej podróży po północnej Francji pokazuje, że opiekował się nie tylko zabytkami, ale także muzeami, bibliotekami, archiwami i szkołami edukacji artystycznej. Ten raport został wykorzystany przez Victora Hugo do swojej Wojny z Demolisherami opublikowanej w1832. Vitet odbył dwie inne wycieczki, jedną do Burgundii , Lyonnais i Puy in1831, druga w kierunku południowo-zachodnim w 1833, co dało mu możliwość uratowania klasztoru Moissac .

10 kwietnia 1834 rVitet został mianowany Sekretarzem Generalnym Ministerstwa Handlu i zrezygnował z pełnienia funkcji Inspektora Generalnego, który przekazał Prosperowi Mérimée, z którym nadal uważnie śledził pytania dotyczące zabytków. W 1837 został członkiem nowo utworzonej Commission des monuments historique, która przyznawała stypendia na konserwację zabytków. Od 1839 r. był wiceprzewodniczącym tej Komisji. Wstąpił do Académie des inscriptions et belles-lettres na15 grudnia 1839, a następnie został wybrany do Akademii Francuskiej ,8 maja 1845, zastępując Alexandre Soumet .

Ludovic Vitet bezskutecznie zgłosił się do delegacji w sprawie 21 czerwca 1834w 6 -tego  panelu Dolna Sekwany ( Bolbec ). Po anulowaniu wyborów, kandydował na reelekcję i został wybrany 13 września następnego roku. Wygłaszał wybitne przemówienia w Izbie i bronił polityki ministerstwa.

W 1836został jednocześnie mianowany Sekretarzem Generalnym Ministerstwa Finansów i Radnym Stanu (19 września 1836 r). Zgłoszony przez tego przywódcę do reelekcji, 15 października uzyskał potwierdzenie mandatu poselskiego. Był sukcesywnie wybierany ponownie w dniu4 listopada 1837, 2 marca 1839, 9 lipca 1842 r i 1 st sierpień 1846. W Izbie głosował za fundacją księcia Nemours , za spisem ludności, za odszkodowaniem Pritcharda i był sprawozdawcą ustawy o patentach.

Po rewolucji 1848 r. Vitet pozostał wierny rodzinie Orleańczyków. Pobiegł bez powodzenia w wyborach do Zgromadzenia Ustawodawczego w departamencie Seine-Inférieure, ale został wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego w dniu13 maja 1849i został jednym z jej wiceprzewodniczących. Zajął swoje miejsce w monarchistycznej większości i głosował za wyprawą do Rzymu , za ustawą Falloux o edukacji, za ustawą z 31 maja 1850 r. ograniczającą powszechne prawo wyborcze . Wrogie polityką księcia prezydenta , był jednym z posłów, którzy spotkali się w ratuszu z Paryża  10 th , aby zaprotestować przeciwko zamach stanu z dnia 2 grudnia 1851 roku  : wiceprezesa spotkania, został aresztowany i uwięziony na kilka dni.

W okresie Drugiego Cesarstwa odszedł od życia publicznego i zajmował się tylko sztuką i literaturą. Wstąpił do Republiki po4 września 1870 ra podczas oblężenia Paryża opublikował w „ Revue des deux Mondes” serię artykułów, w których opowiadał się za oporem.

Wybrany deputowanym do Sekwany-Dolnej w Zgromadzeniu Narodowym 8 lutego 1871, był od początku jednym z wiceprzewodniczących Zgromadzenia i wchodził w skład komisji przy Thiers do negocjowania pokoju. Złożył,30 sierpnia 1871 r., ustawa, w której Zgromadzenie uznało się za władzę konstytucyjną, która została przegłosowana 434 głosami przeciwko 225 i była sprawozdawcą „  ustawy nitowej  ” tworzącej III RP , której się sprzeciwił. WCzerwiec 1872, był częścią delegacji wysłanej przez prawo do Thiers, aby narzucić mu konserwatywną politykę. Głosował za pokojem, za zniesieniem prawa wygnania , za petycją biskupów, przeciwko trzyletniej służbie, za rezygnacją Thiersa. To miał być jego ostatni głos, ponieważ zmarł dwa tygodnie później.

W III RP odzyskał również stanowisko przewodniczącego Komisji Zabytków Historycznych i zajmuje się zarówno rewizją spisu zabytków, jak i weryfikacją ksiąg rachunkowych prac.

Ludovic Vitet poślubił Cécile Perier (1814-1858), córkę Scipiona Periera , z którą nie miał dzieci; ale adoptował swoją siostrzenicę Hélène Casimir-Perier , którą uczynił swoją dziedziczką. Miał siostrę Amelię, żonę Eugène'a Aubry-Viteta . Został podniesiony do stopnia oficera Legii Honorowej,30 kwietnia 1843 r..

Wyroki

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. 275 głosów na 305 głosujących i 549 zarejestrowanych.
  2. 279 głosów na 318 głosujących i 538 zarejestrowanych.
  3. 286 głosów na 310 głosujących i 558 zarejestrowanych.
  4. 289 głosów na 438 głosujących.
  5. 310 głosów na 413 głosujących i 567 zarejestrowanych.
  6. 352 głosy na 526 głosujących i 623 zarejestrowanych przeciwko 168 na pana de Lillers.
  7. 16 th i ostatni o 71 085 Voice over 146 223 i 213 301 zarejestrowanych wyborców.
  8. 14 i 16 76 120 899 317 głosów wyborców i 203 718 zarejestrowanych.

Bibliografia

  1. (w) Brian Hamnett, Powieść historyczna w XIX-wiecznej Europie: Reprezentacje rzeczywistości w historii i fikcji , Oxford; Nowy Jork, Oxford University Press,2015, ix , 332  s. , 24 cm ( ISBN  9780199695041 , czytaj online ) , s.  101.
  2. Pomóż sobie, niebo ci pomoże , Paryż, 1827  s. , w -4 ° ( czytaj online na Gallica ).
  3. Graham Keith Barnett, History of Public Libraries in France, from the Revolution to 1939 , Cercle De La Librairie,1987, s.  92.
  4. Do pensji 8000 franków rocznie.
  5. 175 głosów przeciw 196 wobec wybranego pana Pouera.
  6. Archiwa Narodowe, „  Cote LH // 2733/10  ” , na podstawie Léonore (konsultacja 9 czerwca 2021 r . ) .

Publikacje

Źródła

Bibliografia

Linki zewnętrzne