Zastępca ds. Seine-Maritime | |
---|---|
8 lutego 1871 -5 czerwca 1873 r | |
Zastępca ds. Seine-Maritime | |
13 września 1834 r -2 grudnia 1851 | |
Generalny Konserwator Zabytków | |
25 listopada 1830 r -10 kwietnia 1834 r | |
Fotel 27 Akademii Francuskiej |
Narodziny |
18 października 1802 r Paryż |
---|---|
Śmierć |
5 czerwca 1873 r.(w wieku 70 lat) Wersal |
Imię urodzenia | Louis Vitette |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Polityk , architekt , pisarz , dramaturg play |
Redaktor w | Le Globe , La Revue française , Revue des Deux Mondes , Journal des Savants |
Członkiem |
Towarzystwo Historii Francji Niemiecki Instytut Archeologiczny Akademia Inskrypcji i Listów Belles (1839) Akademia Francuska (1845) |
---|---|
Różnica | Oficer Legii Honorowej (1843) |
Louis , znany jako Ludovic Vitet , ur18 października 1802 rw Paryżu i zmarł dnia5 czerwca 1873 rw Wersalu jest francuskim politykiem i pisarzem.
Pochodzący z zamożnej mieszczańskiej rodziny, wnuk konwencjonalnego Louisa Viteta , syn Pierre-Jeana Viteta i Amélie Arnaudtizon, Ludovic Vitet studiował prawo i uczęszczał na kursy filozofii. Wyznawał, aż1824, w którym wyjechał nauczając do podróży do Francji i Włoch , interesuje się historią, architekturą, archeologią i muzyką.
Brał udział w pisaniu „The Globe” , inspirowanego liberalnymi poglądami czasopisma założonego przez Paula-François Dubois, w którym współpracowali także Charles de Rémusat , Victor Cousin i Étienne-Jean Delécluze . Współpracował także z „Revue française” i „ Revue des Deux Mondes” , której był jednym z głównych redaktorów, a także z „ Journal des sawants” .
Widząc romantyków jako ekwiwalent w swoich czasach encyklopedystów czy filozofów oczekujących rewolucji, w kwietniu 1825 r. określił romantyzm jako protestantyzm pisma i sztuki, koalicję kierowaną przez różne interesy ze wspólnym celem: toczenie wojny z regułami i konwencjami. Opublikował między1827 i 1829, kilka scen dramatycznych ( Barykady , Stany z Blois , Śmierć Henryka III ), które zapewniły mu rozgłos i które zostały później zebrane w tomie pod tytułem La Ligue (1844).
Jeden z głównych orędowników liberalizmu , zarówno politycznego, jak i gospodarczego, był przyjacielem Germaine de Staëla , Alessandro Manzoniego i Jeana de Sismondi . Z kilkoma przyjaciółmi założył firmę „ Pomóż sobie, niebo ci pomoże ” w celu wsparcia liberałów w wyborach1827.
Przedsięwzięcie upadło, ale rewolucja 1830 roku otworzyła przed nim nowe perspektywy. Vitet bezskutecznie zwracał prefektura od Ministra Spraw Wewnętrznych , François Guizota . Stworzył jednak dla niego25 listopada 1830 rstanowisko generalnego inspektora zabytków przy MSW, które zapowiadało obecne Ministerstwo Kultury. Raport przedstawiony przez Viteta w1831na zakończenie swojej pierwszej podróży po północnej Francji pokazuje, że opiekował się nie tylko zabytkami, ale także muzeami, bibliotekami, archiwami i szkołami edukacji artystycznej. Ten raport został wykorzystany przez Victora Hugo do swojej Wojny z Demolisherami opublikowanej w1832. Vitet odbył dwie inne wycieczki, jedną do Burgundii , Lyonnais i Puy in1831, druga w kierunku południowo-zachodnim w 1833, co dało mu możliwość uratowania klasztoru Moissac .
10 kwietnia 1834 rVitet został mianowany Sekretarzem Generalnym Ministerstwa Handlu i zrezygnował z pełnienia funkcji Inspektora Generalnego, który przekazał Prosperowi Mérimée, z którym nadal uważnie śledził pytania dotyczące zabytków. W 1837 został członkiem nowo utworzonej Commission des monuments historique, która przyznawała stypendia na konserwację zabytków. Od 1839 r. był wiceprzewodniczącym tej Komisji. Wstąpił do Académie des inscriptions et belles-lettres na15 grudnia 1839, a następnie został wybrany do Akademii Francuskiej ,8 maja 1845, zastępując Alexandre Soumet .
Ludovic Vitet bezskutecznie zgłosił się do delegacji w sprawie 21 czerwca 1834w 6 -tego panelu Dolna Sekwany ( Bolbec ). Po anulowaniu wyborów, kandydował na reelekcję i został wybrany 13 września następnego roku. Wygłaszał wybitne przemówienia w Izbie i bronił polityki ministerstwa.
W 1836został jednocześnie mianowany Sekretarzem Generalnym Ministerstwa Finansów i Radnym Stanu (19 września 1836 r). Zgłoszony przez tego przywódcę do reelekcji, 15 października uzyskał potwierdzenie mandatu poselskiego. Był sukcesywnie wybierany ponownie w dniu4 listopada 1837, 2 marca 1839, 9 lipca 1842 r i 1 st sierpień 1846. W Izbie głosował za fundacją księcia Nemours , za spisem ludności, za odszkodowaniem Pritcharda i był sprawozdawcą ustawy o patentach.
Po rewolucji 1848 r. Vitet pozostał wierny rodzinie Orleańczyków. Pobiegł bez powodzenia w wyborach do Zgromadzenia Ustawodawczego w departamencie Seine-Inférieure, ale został wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego w dniu13 maja 1849i został jednym z jej wiceprzewodniczących. Zajął swoje miejsce w monarchistycznej większości i głosował za wyprawą do Rzymu , za ustawą Falloux o edukacji, za ustawą z 31 maja 1850 r. ograniczającą powszechne prawo wyborcze . Wrogie polityką księcia prezydenta , był jednym z posłów, którzy spotkali się w ratuszu z Paryża 10 th , aby zaprotestować przeciwko zamach stanu z dnia 2 grudnia 1851 roku : wiceprezesa spotkania, został aresztowany i uwięziony na kilka dni.
W okresie Drugiego Cesarstwa odszedł od życia publicznego i zajmował się tylko sztuką i literaturą. Wstąpił do Republiki po4 września 1870 ra podczas oblężenia Paryża opublikował w „ Revue des deux Mondes” serię artykułów, w których opowiadał się za oporem.
Wybrany deputowanym do Sekwany-Dolnej w Zgromadzeniu Narodowym 8 lutego 1871, był od początku jednym z wiceprzewodniczących Zgromadzenia i wchodził w skład komisji przy Thiers do negocjowania pokoju. Złożył,30 sierpnia 1871 r., ustawa, w której Zgromadzenie uznało się za władzę konstytucyjną, która została przegłosowana 434 głosami przeciwko 225 i była sprawozdawcą „ ustawy nitowej ” tworzącej III RP , której się sprzeciwił. WCzerwiec 1872, był częścią delegacji wysłanej przez prawo do Thiers, aby narzucić mu konserwatywną politykę. Głosował za pokojem, za zniesieniem prawa wygnania , za petycją biskupów, przeciwko trzyletniej służbie, za rezygnacją Thiersa. To miał być jego ostatni głos, ponieważ zmarł dwa tygodnie później.
W III RP odzyskał również stanowisko przewodniczącego Komisji Zabytków Historycznych i zajmuje się zarówno rewizją spisu zabytków, jak i weryfikacją ksiąg rachunkowych prac.
Ludovic Vitet poślubił Cécile Perier (1814-1858), córkę Scipiona Periera , z którą nie miał dzieci; ale adoptował swoją siostrzenicę Hélène Casimir-Perier , którą uczynił swoją dziedziczką. Miał siostrę Amelię, żonę Eugène'a Aubry-Viteta . Został podniesiony do stopnia oficera Legii Honorowej,30 kwietnia 1843 r..