| Senator rzymski | |
|---|---|
| Konsul | |
| 160 pne J.-C. |
| Narodziny | Starożytny Rzym |
|---|---|
| Śmierć | Nieznana lokalizacja |
| Imię w języku ojczystym | L. Anicius LfLn Gallus |
| Czas | Republika Środkoworzymska ( d ) |
| Zajęcia | Polityk starożytnego Rzymu , wojskowy |
| Tata | Nieznany |
| Matka | Nieznany |
| Ludzie | Anicii |
Lucjusz Aniciusz Gallus jest mężem stanu Republiki Rzymskiej . Jest to niewątpliwie homo novus , pierwszy z jego rodziny, który został konsulem , ponieważ Liwiusz stwierdza, że jest on niższej szlachty niż Paul-Émile. Jego rodzina, gdy ludzie Anicia , wydaje się pochodzić od Palestriny i może być związana z Anicii koniec imperium, które do VI th wne były ważnym rodzina Rzymie .
W 168 pne. AD , jest pretorem pielgrzymem ( praetor peregrinus ) i służy jako legat pod Luciusem Aemiliusem Paullusem Macedonicusem podczas III wojny macedońskiej . Podczas gdy Lucjusz Aemilius Paullus Macedonicus pokonuje Perseusza, Anicius wyróżnia się, biorąc Szkodera i pojmując króla Gentiusa , sojusznika Perseusza , podbijając Ilirię w mniej niż 30 dni . Senat rzymski przedłużył swoje dowództwo na następny rok, podczas którego spacyfikował Epiru i nadzorował reorganizację królestwa Ilirii w trzy małe republiki. 166 pne. AD nadal interweniuje w Epirze, a następnie wraca do Rzymu, gdzie otrzymuje triumf za swoją akcję. Jego triumf został jednak częściowo przyćmiony triumfem jego zwierzchnika, Lucjusza Aemiliusza Paullusa Macedonicusa , odniesionego za swoje niezwykle ważne zwycięstwo w bitwie pod Pydną nad Perseuszem .
W 160 pne. J.-C. , Jest konsulem zwyczajnym pana Corneliusa Cethegusa . Starożytni autorzy, których zachowaliśmy, nie donoszą o jego działaniu, poza Cyceronem, który rok swego konsulatu cytuje wśród wyjątkowych roczników wina .
W 154 pne. BC uczestniczył w delegacji dziesięciu senatorów w Azji Mniejszej, odpowiedzialnych za rozstrzygnięcie wojny między Prusiaszem II (królem Bitynii ) a Attale II (królem Pergamonu ). Ta delegacja najpierw spotyka Attalusa, a następnie Prusów, który odrzuca nakazy pokojowe rzymskiego senatu. Po powrocie ambasadorowie rzymscy radzą Attalosowi zorganizować obronę, ale wzywają go, aby nie podejmował żadnej inicjatywy wojennej. Wracając do Rzymu, odradzają przejeżdżającym państwom pomoc Prusom.