Lingajaci to ruch religijny założony w XII th wieku przez Vishwaguru Basavanna na południu Indii (w oparciu o tradycję Shiva virashaiva ), który filozoficznie ma elementy Advaita Vedanta do dvaita związana Veda i jego Upaniszady będąc członkiem tradycji od Agama (sanskryt) i Tantryzmie (związek z Bogini ), a także jako elementy buddyzmu i Jainism (Jainism co było bardzo ustalonej w obszarze: ).
Jego członkowie są znani jako Lingayats ( kannada : ಲಿಂಗಾಯತ , telugu : లింగాయత, tamilski : இலிங்காயதம், marathi : लिंगायत). Termin ten pochodzi od języka Lingavantha w języku kannada , co oznacza „tych, którzy noszą na sobie Ishtalinga (kan: ಇಷ್ಟಲಿಂಗ)”. Ishtalinga to emblematyczny owalny przedmiot symbolizujący Shivę , który jest noszony na sznurku na szyi. Termin linga jest częściej używany do oznaczania symboli wznoszonych w świątyniach. W lingayats też nazywają siebie Vira-shaiva „bohaterowie Shaivite”.
Lingajatyzm jest często definiowany jako gałąź hinduizmu ; to przywiązanie do hinduizmu jest jednak silnie kwestionowane przez niektórych jego członków, którzy postrzegają go jako niezależną religię (uznanie religii lub kasty, jako mniejszości / umieszczenie na liście w Indiach, umożliwia posiadanie kwot zarezerwowanych miejsc pracy dla jej członków , członkowie administracji indyjskiej itp.).
Lingajaci jest religijne oparte ruch XII th century przez Vishwaguru Basavanna na południu Indii (na podstawie Shaiva tradycji virashaiva ), w reakcji na ekscesy systemu kastowego , ponieważ uważał, że jednostki powinny być klasyfikowane zgodnie z ich praktyk i nie ich narodziny ( jati ). Dla lingajatyzmu prawdziwym wyrzutkiem jest ten, kto zabija żywe istoty, żywi się brudem: ci, którzy są naprawdę lepsi, to ci, którzy pragną dobra wszystkich żywych istot; nie jest to kwestia tytułu dziedziczonego przez proste urodzenie. Jest to ruch monoteistyczny , czciciel Shivy , który jest reprezentowany do modlitw w postaci przenośnej lingi , czyli Ishtalinga. Odrzuca również autorytet Wed i niektórych wierzeń hinduskich, takich jak reinkarnacja i karma, pojmowanych jako zabobonna postawa legitymizująca ego ( ahamkara ). Jest rzeczywiście w metafizyki Lingayats , o Samsara (cykl bez początku reinkarnacji), gdzie istnieją niezliczone poprzednich istnień w wielu form życia, ale celem tego zrozumienia samsary nie jest " tylko w to wierzyć (lub oddać się temu), ale zrobić wszystko, aby go opuścić, postępując zgodnie z naukami lingajatyzmu (zarówno etycznymi, jak i uniwersalnymi) i zjednoczyć się z Jedynym Bogiem, Śiwą . Jeden, który podąża za naukami lingajaci gwarantuje uwolnić się od jego poprzednich ustaw ( Karma ) i uzyskać Moksha - non-lingayats nazywane są Bhavi : „Ci, którzy są wielokrotnie urodzony” - a więc nie ma potrzeby w ogóle wierzyć w. Samsara lub karma , ponieważ nawet jeśli lingajatyzm akceptuje doktrynę Upaniszady o odwecie karmy / czynów z życia na życie, wiara w swoje ograniczone przeznaczenie nie pozwala się od niego uwolnić.
Po Ali Haider doprowadził do zamachu stanu, po jego powołaniu jako szef wojskowej Wadiyar hinduskiej dynastii z Mysore , że Lingayats z Karnataka poddano reguły islamskiego pod koniec XVIII -go wieku. W tym okresie prześladowano wyznawców lingajatyzmu. Na przykład Tipu Sultan uznał praktyki Lingayatów za obrazę islamskich rządów i nakazał okaleczanie kobiet Lingayat, które nie przestrzegały jego zasad ubioru (wyrzeczenie się Shaivitów mogło do tej pory żyć nago jak Akka Mahadevi ).
Lingayats proponują zasadniczo monoteistyczną koncepcję boskości poprzez kult Pana Shivy (bezforemnego, nieskończonego Boga). Lingajatyzm wyobraża sobie Jaźń jako wyłaniającą się z boskości i w jedności z nią. Zasadniczo egalitarny, nie wyobraża sobie ludzkości na podstawie kasty, wyznania, płci, języka, kraju czy rasy. Wczesne Lingajaty przywiązywały wagę do Vachany ogłoszonej przez ich guru („mistrza”), Basawę .
W centrum teologii Lingayat znajduje się pięć kodeksów postępowania (zwanych Panchāchāras ), osiem „tarcz” ( Ashtāvarana ) oraz koncepcja sześciu różnych poziomów, które wielbiciel może osiągnąć (znane jako Shatsthala ).
Wcześni filozofowie Lingayat krytykowali rytualizm skoncentrowany na Wedach i innych starożytnych tekstach hinduizmu , uważanych za niezrozumiałe i błędne. Wiersz guru Basavy (urodzonego w rodzinie braminów) wskazuje w tym względzie:
„Widząc posąg węża, proszą, aby mu oddać cześć; widząc prawdziwego węża, proszą go o zabicie. Kiedy pobożny człowiek przychodzi głodny, proszą go, aby odszedł; kiedy widzą martwego bożka, próbują go nakarmić. Jeśli zignorują uczniów Kudala Sanga , staną się jak ćmy uderzone kamieniem. "
Naukowcy twierdzą, że podczas gdy myśliciele Virashaiva odrzucił rytualne zwyczaje a bramini Stranglehold na Wed i śastr, one nie wprost odrzuca wiedzy wedyjskiej. W ten sposób poeta telugu virashaiva / Lingayat Palkuriki Somanatha The XIII th century, autor Basava Purana - święty tekst Lingayats mówi: „Virashaivisme [lingajaci] w pełni zgodny z Wed i śastr. ”.
Panchachara opisuje pięć zachowań, które mogą być praktykowane przez „wielbiciela Linga ” ( lingayat ) lub „ Shivaïte hero ” ( Vira-Shaiva ). Panchachara obejmuje:
Asztawarana jest ośmioraką zbroją, która chroni bhaktę przed zewnętrznymi rozproszeniami i ziemskimi przywiązaniami. Ashtavarana obejmuje:
Szatsthala , czyli teoria sześciu stanów, jest zasadniczym punktem filozofii lingayat. Szatsthala jest połączeniem terminów Shat i Sthala , które oznaczają „sześć stanów”, przez które dusza posuwa się naprzód w swoim ostatecznym dążeniu do urzeczywistnienia Najwyższego (lub Shiva Deva , „Dobry Pan”).
Shatsthala of the Lingayats obejmuje:
Podczas gdy Basava wyobraża sobie Szatstalę jako proces z różnymi etapami, które mają być osiągane sukcesywnie, Channabasavanna , bratanek Basawy , uważał, że można osiągnąć zbawienie na każdym etapie.
Celem istnienia jest faktyczne zjednoczenie Shivy ( Linga ) i duszy ( anga ), które identyfikuje się z Bogiem, cel określany jako Shunya , pustka lub zero, która nie jest nicością. Człowiek łączy się z Shivą poprzez szatsthalę , ścieżkę ufnego oddania i poddania, wyposażoną w sześć stopniowych etapów: Bhakti (oddanie), Mahesha (bezinteresowna służba), Prasada (szczere poszukiwanie łaski Śiwy), Pranalinga (doświadczenie, że wszystko jest Shivą) , Sharana (schronienie w Shivie, bez ego) i Aikya (jedność z Shivą). Każda faza pozwala duszy na stopniowe zbliżanie się do Najwyższego, aż dusza i Bóg połączą się w stanie wiecznej świadomości Shivy, gdy rzeki łączą się z oceanem.
Anubhava Mantapa (w) była Akademia mistyków świętych filozofów wiary Lingayat na XII p wieku Kalyana (IN) ( dzielnicy Bidar , Karnataka ). Był żywym źródłem wszelkiej myśli i filozofii odnoszącej się do lingayatów. Przewodniczył mu mistyczny Allamaprabhu (in) i wielu Sharana (in) (wielbiciele Saivy) z całej Karnataki i innych części Indii . Instytucja ta jest również źródłem literatury Vachana (poemat ustny), który posłużył jako wektor do propagowania myśli religijnej i filozoficznej lingajatyzmu. Inne gigantów lingayat teozofii, takie jak Akka Mahadewi , Channabasavanna i Basava siebie, byli uczestnicy anubhava Mantapa .
Jeśli chodzi o swoje obyczaje, Lingayaty są ściśle wegetarianami (przestrzegają jednej z siedmiu zasad postępowania pożądanych przez Basavannę : kola beDa „Nie zabijaj ani nie rań istoty”), odrzucają używanie narkotyków i seksualną deprawację, przyjmują postawę związaną z uniwersalnością niestosowanie przemocy ( ahimsâ ) i odmawianie małżeństwa dzieci, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, uznawani za równych sobie, mając swobodę wyboru partnera bez względu na pochodzenie. Basavanna stwierdził, że:
„ Współczucie jest kamieniem węgielnym religii ( Dharma ); bez współczucia, jak może istnieć religia ( dharma )? "
Lingayat grzebanie ich umarłych (jak Bishnoi ), w pozycji medytacji ( Dhyana Mudra ) z Ishtalinga w swojej lewej ręce.