| Narodziny |
1 st Wrzesień 1.949 Kansas City |
|---|---|
| Śmierć |
15 listopada 2014(65 lat) Syracuse |
| Imię urodzenia | Diane Leslie Feinberg |
| Narodowość | amerykański |
| Trening | Bennett High School ( w ) |
| Zajęcia | Polityk , prozaik , pisarz |
| Partia polityczna | Światowa Partia Robotnicza |
|---|---|
| Stronie internetowej | (en) transenderwarrior.org |
| Różnica | Nagroda Literacka Lambda |
| Stone Butch Blues ( d ) |
Leslie Feinberg , urodzona dnia1 st Wrzesień 1.949w Kansas City ( Missouri , Stany Zjednoczone ) i zmarł dnia15 listopada 2014w Syracuse ( Nowy Jork ), amerykański autor lesbijka butch transpłciowych działacz komunistyczny i praw osób transpłciowych.
Urodził się Leslie Feinberg 1 st wrzesień 1949w białej, robotniczej rodzinie żydowskiej . Dorastała jako lesbijka butch w 1960 roku , w kulturze barów gejowskich w Buffalo w stanie Nowy Jork. Opisuje się również jako komunistka i antyrasistka . Jest członkinią Workers World Party i pisała dla jej oficjalnej gazety Workers World .
Zaczęła pracować w wieku 14 lat, aby się utrzymać i wtedy odkryła kulturę barów gejowskich w Buffalo. Jako nastolatka opuściła biologiczną rodzinę, która była wrogo nastawiona do jej orientacji seksualnej i ekspresji płciowej .
Mieszka z lesbijską eseistką i poetką Minnie Bruce Pratt , jej partnerem od 22 lat, mężatką od 2011 roku.
Publikuje kilka esejów na temat ruchu transpłciowego oraz dwie powieści: Stone Butch Blues i Drag King Dreams . Pracowała również nad projektem fotograficznym, dokumentując swoją okolicę w Syracuse z okna swojego mieszkania, kiedy nie mogła się poruszać ani mówić z powodu problemów zdrowotnych.
Jego książki i jego aktywizm miały istotny wpływ na walkę o prawa LGBT . Magazyn Curve umieścił ją w 1998 roku jako jedną z 15 najbardziej wpływowych postaci w walce gejów i lesbijek.
Zmarła w 2014 r. Z powodu powikłań związanych z boreliozą , na którą cierpiała od lat 70. O tej chorobie wiedziano wówczas niewiele, a diagnozowano ją i leczyła dopiero od 2007 r. Poważne problemy przypisuje nie tylko luki naukowe dotyczące boreliozy, ale także nietolerancji i uprzedzeń, ponieważ jako transpłciowej odmówiono jej dostępu do opieki zdrowotnej, do której była uprawniona. Dyskryminacja uniemożliwiła jej również uzyskanie stabilnej pracy.
Jego ostatnie słowa brzmiały: „Przyspiesz rewolucję!” Pamiętaj mnie jako rewolucyjnego komunistę ” .
Feinberg, pomimo sukcesu jego pisarstwa w świecie akademickim, zawsze czuł się bardziej jak klasa robotnicza . Działała w ruchach antywojennych, pro-robotniczych i antyrasistowskich, aw 1974 r. Uczestniczyła w organizacji marszu przeciwko rasizmowi w Bostonie. W 1988 roku wraz z innymi organizatorami zablokowała przemarsz KKK . Była bardzo aktywna w obronie CeCe McDonald , młodej afroamerykańskiej studentki transpłciowej , skazanej na 41 miesięcy więzienia dla mężczyzn za obronę przed napaścią w 2012 roku.
Leslie Feinberg był pierwszym, który bronił koncepcji wyzwolenia transpłciowych. Jej aktywizm miał na celu zjednoczenie różnych mniejszości, tworzenie sojuszy między wszystkimi uciskanymi grupami. Broniła samostanowienia uciskanych jednostek, narodów i grup.
Leslie Feinberg wydaje album Stone Butch Blues wMarzec 1993. Jest to powieść, częściowo zainspirowana jej własnym doświadczeniem jako pracowniczki i butch lesbijek, która opisuje kwestie tożsamości płciowej i życia Jess, kamiennej lesbijki- rzeźnika , w kontekście brutalnych represji Buffalo z lat pięćdziesiątych: upokorzenia przez policję i opinię publiczną, aresztowania właścicieli barów gejowskich, wychodzenie do gazet i odmawianie leczenia przez lekarzy, naloty w barach, a następnie gwałty dokonywane przez policję, a także hospitalizacje w psychiatrii. Odnosząc się do możliwego autobiograficznego charakteru utworu, deklaruje: „Aby pisać fikcję, trzeba było żyć w rzeczywistości”.
Powieść zdobyła nagrodę Stonewall Book Award w 1994 roku w kategorii literatury. Ponownie wydany w najnowszej wersji w 2014 roku, jest dostępny w języku angielskim na jego osobistej stronie internetowej. Został przetłumaczony na wiele języków, w tym niemiecki, hiszpański, chiński i serbsko-chorwacki.
Jest to ostatnia wersja 2014 roku, która została przetłumaczona na język francuski w XXI wieku przez kolektyw osób trans i niebinarnych i opublikowana w listopad 2019przez wolontariuszy stowarzyszonego wydawnictwa Hystériques et Associés .
Ta powieść pozostaje punktem odniesienia dla społeczności lesbijek i trans, a także dla osób żyjących z męskością niezgodną z przypisaną im płcią.
Feinberg określa siebie jako transpłciowego, ponieważ przy urodzeniu przydzielono mu kobietę, ale ze względu na jego ekspresję płciową był postrzegany jako mężczyzna.
W 1996 r. Twierdzi, że dwukrotnie uciekała się do operacji i hormonów i nie wyklucza, że później skorzysta z nich ponownie, według własnego uznania.
W swojej książce „Trans Liberation: Behond Pink or Blue” opublikowanej w 1998 roku Feinberg opisuje w rozdziale „We Are All Works In Progress” swoje przeżycie bliskiej śmierci po odmowie leczenia jej przez lekarza, po tym, jak odkrył swoją przemijalność . To doświadczenie pojawiło się w 1996 roku, po tym, jak przez rok cierpiała na zapalenie wsierdzia .
W wywiadzie z 2006 roku powiedziała o zaimkach, których używa:
„Dla mnie zaimki są zawsze umieszczane w określonym kontekście. Mam kobiece ciało, jestem lesbijką butch, lesbijką transpłciową - używanie określenia „ona” w odniesieniu do mnie jest właściwe, zwłaszcza w kontekstach nietransowych, w których użycie słowa „on” pozornie rozwiązałoby konflikt między moim urodzeniem a płcią ekspresji i spraw, by moja transseksualna ekspresja była niewidoczna. […] I we wszystkich przestrzeniach trans, użycie słowa „on” honoruje moją ekspresję płciową w taki sam sposób, jak używanie słowa „ona” dla moich sióstr, drag queens ”
Twierdzi również, że docenia użycie neutralnego zaimka „ze / hir” używanego w języku angielskim, ponieważ nie pozwala on „trzymać się założeń dotyczących płci / płci / seksualności na temat osoby, do której właśnie się wybierasz lub do której właśnie przychodzisz. . W nekrologu napisanym przez jego żonę używa się żeńskiego.