Legio VII Gemina (dosłownie: Legion VII Twin) był legion armii rzymskiej podniesiony przez cesarza Galby (. R 68 -69), aby zakończyć siłę Legio VI Victrix podczas jego marszu na Rzym w 68 na obalenie Nerona ( r. 54-68). Po zamordowaniu Galby legion opowiedział się na korzyść cesarza Othona (styczen-kwiecień 69), który został pokonany przez Witeliusza (kw.-grudzień 69), który trzymał legion we Włoszech. Ten z kolei został pokonany przez Wespazjana (69-79), który przystąpił do odbudowy swoich sił, tworząc Legio VII Gemina Felix, który najpierw został wysłany do Panonii w celu wzmocnienia granicy, a następnie, w 74, w León w Hispania Tarraconaise, gdzie miała pozostać do końca rzymskiej obecności na Półwyspie Iberyjskim.
Jego symbolem był byk.
W 67 roku wielu senatorów i namiestników prowincji planowało obalenie cesarza Nerona. Wśród tych ostatnich Lucius Clodius Macer w Afryce, Vindex w Gaule Lyonnaise i Servius Sulpicius Galba w Hispania Tarraconaise.
Galba, pierwszy gubernator Akwitanii, następnie Superior Germania i prokonsul Afryki w 1944 r., został w 60 r. powierzony rządowi Hiszpanii Tarraconese, prowincji, którą zarządzał żelazną pięścią przez osiem lat. Po usłyszeniu o buncie Vindex w marcu 68 i jego samobójstwie, ogłosił zamiar kandydowania na tron w dniu3 kwietnia68 w Carthago Nova (obecnie Cartagena), decyzją ratyfikowaną przez Senat w Rzymie w dniu8 czerwca a następnego dnia nastąpiło samobójstwo Nerona.
W związku z marszem na Rzym utworzył nowy legion, któremu oddał swojego orła ( aquila ) na10 czerwca68. Ten „dzień narodzin orła” ( natalis aquilae ) jest obchodzony licznymi inskrypcjami znalezionymi w Vitalis, niedaleko Astorga (prowincja León, północno-zachodnia Hiszpania).
Prawdopodobnie przypisano jej numer VII ze względu na to, że w prowincji stacjonował już Legio VI Victrix . Pierwotnie nie nosiła przydomka (pseudonim). Tacyt obojętnie daje mu tytuł Galbiana ( septima Galbiana ), z Hispana ( INDUCTA Legione Hispana ) lub "niedawno podniesiony przez Galba ( septima Legio, nuper Galba conscripta )".
W październiku 68 roku nowy legion towarzyszył Galbie w jego marszu na Rzym. Zamach stanu dokonany i chcąc zerwać z tyranią swoich poprzedników, pospieszył z wysłaniem Legia VII do Panonii, by bronił tam granicy naddunajskiej. Stacjonuje tam w Carnuntum (prowincja Dolnej Austrii w Austrii) poniżej Vindobony (Wiedeń). Zastąpiła Legio X Gemina, który został wysłany do Hiszpanii.
Po tym, jak Pretorianie zamordowali Galbę 15 stycznia69 legion uznał za cesarza swego następcę, Othona, którego chciał bronić przed namiestnikiem dolnej Germanii Witeliuszem, ogłoszonym przez wojska nadreńskie cesarzem. Armie dwóch cesarzy starły się w pierwszej bitwie pod Bedriacum ,14 kwietnia69. Zwycięski Witeliusz odesłał Legio VII z powrotem do Panonii. W tym samym roku cesarzem ogłosił się także dowódca sił ekspedycyjnych wysłanych przeciwko Żydom, Wespazjan. Legio VII jednostronna z nim, a podczas drugiej bitwy Bedriacum, w24 października, poniósł ciężkie straty, tracąc sześciu centurionów pierwszej klasy, ale odegrał kluczową rolę w zdobyciu Cremony, „atakując wały przy użyciu formacji klina, próbując zmusić ich do wejścia”. Następnie pomaszerowała na Rzym, gdzie pomogła Wespazjanowi dojść do władzy. Nie wiadomo, co stało się z legionem w miesiącach po triumfie Wespazjana, ale inskrypcje świadczą o jego obecności w okolicach Moguncji.
Prawdopodobnie w celu zrekompensowania strat poniesionych w poprzednim roku Wespazjan odtworzył w 70 roku Legion VII , dodając do niego legionistów Legionu I Germanica pokonanych przez siły batawskie Juliusza Cywilisa . To wtedy otrzymała przydomek „ Gemina ” (dosł: bliźniaczka). W ciągu następnych miesięcy legion służył w Panonii i Górnej Germanii, gdzie otrzymał od Feliksa dodatkowe przydomek (dosł. „szczęśliwy”).
W 74 legion został przeniesiony do Hispania Tarraconaise, aby stworzyć vicus León (którego nazwa pochodzi od słowa „legion”) w pobliżu kopalń złota i żelaza w Galicji. Zastąpiła legiony I Adiutrix , VI Victrix i X Gemina , wysłane do Niemiec, by położyć kres buntowi batawskiemu , tak że wraz z oddziałami pomocniczymi stanowiła wszystkie siły okupacyjne Półwyspu Iberyjskiego. Chociaż jej siedzibą był León, różne jednostki stacjonowały na przełęczach Asturia transmontana i Asturica Augusta (Astorga, w prowincji León). Legioniści byli również zatrudnieni w administracji, m.in. w siedzibie gubernatora w Tarraco (obecnie Tarragona).
Pierwsza inskrypcja umożliwiająca poświadczenie obecności legionu pochodzi z 79 roku i została wyryta na pomniku poświęconym przez dziesięć gmin regionu cesarzowi i jego synom.
Podczas I st wieku wielu wojewodów próbował ogłosić się cesarzem i zdetronizować cesarza w miejscu. Jednym z nich był Lucjusz Antonius Saturninus , gubernator Górnej Germanii. W 89 roku wraz ze swoimi dwoma legionami ( XIV Gemina i XXI Rapax ), a także VIII Augusta i XI Claudia planował przeprawić plemiona germańskie przez Ren, aby dołączyć do jego legionów. W tym czasie dowódca VII th Gemina był Marcus Ulpius Trajanus, który miał stać się pierwszym cesarzem (r. 98-117) urodzony w Hispania, w kolonii Italica. Gdy tylko usłyszał wiadomość, Trajan nakazał swoim wojskom maszerować w obronie Włoch. Wysiłek ten okazał się jednak bezcelowy, gubernator Dolnej Germanii Lucjusz Maximus pokonał już Saturninusa, pospieszną odwilż na Renie, która uniemożliwiła Niemcom przyjście mu z pomocą przez wkroczenie do cesarstwa. Ona więc nie otrzymać przydomek z Pia Fidelis Domitiana , zastrzeżone dla legionów i jednostek, które faktycznie brali udział w operacji.
W 119, za Hadriana (117-138), oddział 1000 legionistów został wysłany do Bretanii wraz z oddziałami VIII Augusta i XXII Primigenia, aby położyć kres najazdom Piktów na północy kraju; oddział ten prawdopodobnie brał udział w budowie Muru Hadriana .
Przez cały ten okres główny korpus legionu stacjonował w León, chociaż zgodnie z coraz częstszym zwyczajem wiele oddziałów wysłano w inne miejsca w Hiszpanii (Empúries, Trêsminas i Asturica Augusta [Astorga] en Hispania citior oraz w Lago das Covas). na Lusitanii), a nawet w Afryce Północnej i Dacji, gdzie o ich obecności świadczy szereg napisów lub pieczęci na cegłach. Za panowania Antoninusa Piusa (138-161), legion został wysłany na południe kraju, by walczyć z Maurami, którzy najechali Andaluzję i jest prawdopodobne, że legion pozostawał przez pewien czas w Hispalis ( Sewilla ) podczas panowanie Marka Aureliusza (r. 161-180).
W 193 r. gubernator Bretanii, Clodius Albinus, zbuntował się przeciwko objęciu władzy przez Didiusa Julianusa i przez krótki czas związał się z Septymiuszem Sewerem (193-211), odpowiedzialnym wówczas za Armię Dunaju. Ale ten ostatni, po pozbyciu się innego zalotnika, Pescenniusza Nigera , zerwał związek z Albinusem, który ogłosił Augusta przez swoje wojska, wylądował wstyczeń 197w Galii kontrolującej Bretanię, Galię i Hiszpanię, gdzie uzyskała przyczepność VII e Gemina . Wkrótce jednak zmieniła swoją lojalność i stanęła po stronie Septymiusza Severusa.
Od 197 do 199, podczas gdy Tyberiusz Klaudiusz Candidus był gubernatorem prowincji Hispania Citerior ( legatus Augustorum pro praetore provinciae Hispaniae citioris ) Legio VII Gemina walczył z Lucjuszem Nowiusem Rufusem, ówczesnym gubernatorem prowincji Tarraconaise, sojusznikiem Klodiusza Albinusa. Po czym legion otrzymane z Septymiusza Sewera z cognomen z Pia Felix (lojalny i preferowane przez szczęście), tytuł cześć potwierdzone przez napis z regulatora Kwintusa Hedius Lollianus Plaucjusz Avitus pomiędzy 208 i 211. Ta wojna domowa miała zakończyć się w 197 roku zwycięstwem Septymiusza Sewera pod Lugdunum (Lyon we Francji).
Kawałki ceramiki znaleźć w materiałach budowlanych w castrum z Legio pokazują, że legion wierny Caracalli ( nóg VII Gem FP Antoninianae ) z ciężką Alexandre ( nóg VII Gem FP Severiana ) i Gordian III ( nóg VII Gem FP Gordianae) ).
Pod rządami Sewera Aleksandra (r. 222-225) co najmniej jeden oddział legionu brał udział w wojnie za granicą. Ołtarz odkryty w Aquae Mattiacorum ( Wiesbaden w Niemczech) w hołdzie setnikowi legionu VII Aleksandriana musi mieć związek z wojną z Niemcami, do której młody cesarz w 234 r. wezwał jednostki z całego imperium, a w wyniku który kupiwszy pokój zamiast walczyć, zostanie zamordowany wraz z matką w Mogontiacum (Moguncja w Niemczech). Po tej kampanii nie znajdujemy już w źródłach żadnej wzmianki o tym legionie. Wydaje się, że dla reszty III th wieku , aktywności wojskowej zmniejsza się na Półwyspie Iberyjskim na inwazji Franków w 260, a konflikty między żołnierzy cesarzy 235 do 284 impliquèrent zwłaszcza armie Renu, Dunaju i Orientu.
Reformy wojskowe Dioklecjana (r. 284-305) i Konstantyna Wielkiego (r. 306-337) zaowocowały stworzeniem armii mobilnej, będącej stale w dyspozycji cesarza ( comitatenses ) i armii szarżowanej do monitorowania granice ( limitanei ); w tym kontekście coraz większego znaczenia nabierały pododdziały ( vexillationes ) armii mobilnej i jednostki te uniezależniały się praktycznie od swojego legionu pochodzenia, natomiast armia pograniczników straciła na znaczeniu, gdyż zmniejszyła się jej liczebność. Tak, że w IV -go wieku , tam nie będzie znacznie między 2000 i 3000 legionistów na całym Półwyspie Iberyjskim.
W połowie III th wieku , nowy legion pojawił się w Hiszpanii, VI Hispana . Numer seryjny prawdopodobnie wybrany zharmonizowanie ze stanowiskiem VII TH lub zastąpienia Legio VI Victrix które Stacjonowałem tam w czasie tworzenia Legio VII Gemina .
Podczas IV th century , część legionu, zwany Septimani Gemina został przeniesiony według notitia Dignitatum na Wschodzie, gdzie był używany w wojsku Mobile ( Comitatenses ) z Magister Militum za orientem . Według tego samego dokumentu, ale w jego zachodniej części, Septima Gemina , służąc Limitanei nadal zaparkowany w Leon w V -go wieku i służył pod peditum Magister armii Zachodu. Jednak inna wzmianka w tym samym dokumencie odnosi się do Septimani, którzy służyli jako Pseudocomitatenses pod Magister Peditum Praesentalis i którzy byli podzieleni między Septimani seniores i Septimani juniores . W seniores Septimani byłby stacjonował w Hispania, natomiast juniores Septimani zostałaby rozproszona we Włoszech, w Galii (te ostatnie mogłyby również pochodzić z Legio VII Claudia) iw Tigitane Mauretanii. Obaj podlegali rozkazom Magistra Equitum Galliarum .
Możliwe, że legion został pokonany i unicestwiony lub rozwiązany podczas najazdów w 409. León następnie stał się częścią królestwa Suevi, któremu udało się odeprzeć ataki Wizygotów aż do 586, kiedy miasto zostało zajęte przez Leovigild ; było to jedno z nielicznych miast, którym Wizygoci pozwolili zachować swoje fortyfikacje.
Wykopaliska w mieście León, w którego centrum zachowały się główne osie rzymskiego obozu, odsłoniły pozostałości muru, fosy, porta principalis sinistra , praetorium (siedziba legata legionu) i principia (dowództwo) poczty), niektóre koszary i łaźnie termalne (pod obecną katedrą), a także monety, broń, pozostałości zbroi i materiałów budowlanych.
Sam obóz mierzył 570 x 350 m i zajmował powierzchnię 20 ha. Można go zatem porównać z obozem Haltern lub Strassbourg. Znajduje się na wzniesieniu u zbiegu Rio Torío i Rio Bernesga. W okresie cesarskim był otoczony murem o wysokości 1,80 m .
Wokół tego obozu (na południu) rozwinęła się aglomeracja, a następnie miasto, w którym kupcy i wszystkie korporacje zajęli się zaspokajaniem potrzeb żołnierzy. W tej aglomeracji żołnierze znaleźli towarzyszy i ta praktyka – tolerowana – doprowadziła do instalacji wielu weteranów w regionie. W późnej starożytności, kiedy większość miast budowała mury, które mogły chronić ludność przed najazdami, León zbudował najbardziej imponujące fortyfikacje na Półwyspie Iberyjskim. Przed starymi murami, miejscami jeszcze widocznymi, wzniesiono nowy mur o grubości 7 m . Wieże strażnicze, z których 48 jest nadal widocznych, wystawały 5,80 z murów. Trudno ocenić wysokość, jaką osiągnęły te mury w tym czasie, gdyż były one wielokrotnie rozbierane i odbudowywane w średniowieczu, a starożytnych końców tego muru nie odnaleziono.
Jednak niewiele wskazuje na konstrukcje wewnątrz twierdzy. W 1884 r. pod katedrą w León znaleziono resztki muru i mozaikę składającą się z ryb i wodorostów. Cztery lata później odkryto pozostałości systemu prawdopodobnie używanego do ogrzewania łaźni termalnych, rzadko spotykanego w obozie wojskowym.
Odnośniki wskazane "AE" (L'Année épigraphique, Paryż, 1888-) i "CIL" ( Corpus Inscriptionum Latinarum , Berlin, 1863-), patrz Clauss / Slaby w bibliografii.