| Produkcja | Jean-Francois Laguionie |
|---|---|
| Scenariusz | Anik Le Ray |
| Główni aktorzy |
Jessica Monceau |
| Firmy produkcyjne |
BE-Films Blue Spirit uFilm |
| Ojczyźnie | Francja |
| Wyjście | 2011 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Le Tableau to francuski film animowany w reżyserii Jean-François Laguionie wydany we Francji dnia23 listopada 2011. Łączy sekwencje animacji w dwóch wymiarach lub w syntetycznych obrazach z renderowaniem 2D i rzeczywistymi ujęciami. Film opowiada o przygodach kilku postaci z niedokończonego obrazu, którzy wychodzą ze swojego obrazu w poszukiwaniu malarza.
Niedokończony obraz jego malarza przedstawia okazały zamek otoczony jeziorem, doliną i lasem uważanym za niebezpieczny. Postacie są podzielone na trzy kategorie: „Toupins” („wszystkie pomalowane”), które są całkowicie wykończone; „Pafini” („nie skończone”), którym brakuje kilku akcentów koloru; oraz „Reufs” (od angielskich „roughs”, „ebauche” po francusku), które wciąż są kruchymi szkicami. Lola, Pafinie, przedstawia ten wszechświat, a także jedną z jej przyjaciółek, Claire, inną Pafinie, która jest w związku z Toupinem bardziej otwartym niż pozostali. Pewnej nocy kochanek Ramo udaje się do zamku, aby obserwować przemówienie nowego przywódcy Toupinów, „Wielkiego żyrandola”. Przekonani, że malarz nigdy nie wróci, Toupini wykorzystują swoje doskonałe piękno jako pretekst do przejęcia władzy nad innymi postaciami i odmówienia im dostępu do zamku. Ramo próbuje sprzeciwić się tej decyzji, ale jest wyśmiewany z powodu swojego związku z Pafinie. Dwóch Reufów przybyło, aby dyskretnie obserwować przemówienie, ale jeden z nich zostaje złapany i stratowany przez tłum, aż do stanu bazgrołów.
Rano drugi Reuf, Plume, podchodzi, aby odebrać resztki przyjaciela i zabrać je ze sobą. Ścigany przez strażników Toupinów, Plume spotyka Lolę, która przybyła łodzią po jeziorze, aby powiedzieć Ramo, że inni Pafini powstrzymali Claire, aby go zobaczyć. Wszyscy trzej uciekają po jeziorze, ale unosi ich niezwykły prąd: w ten sposób łódź wpływa do Zakazanego Lasu, gdzie gigantyczne kwiaty, zwane kwiatami śmierci, pożerają podróżników. Ku ich zaskoczeniu, trzej podróżnicy mijają się bez zagrożenia. Odzyskane ze swoich emocji postanawiają udać się na poszukiwanie malarza, nawet jeśli muszą zostawić w tym celu obraz. Lola jako pierwsza znajduje wyjście i wszyscy wkrótce znajdują się poza obrazem, w pracowni malarza. Następnie odkrywają inne obrazy. Wchodząc przez przypadek na obrazie wojennym, Lola, złapana w konfrontację pomiędzy czerwonymi i zielonymi żołnierzami, nie daje się zastrzelić jako szpieg i ucieka w towarzystwie bębna Magenta. Czterej odkrywcy następnie spotykają bohaterów na trzech portretach: Garance, piękna kąpiąca się; chłopiec arlekina; i zrzędliwy autoportret malarza. Lola wkrótce zanurzyła się w obrazie Garance'a, Karnawałowej Wenecji, gdzie ma nadzieję znaleźć malarza. Spotyka kilku, ale nikogo nie szukają. W tym czasie Plume i Magenta przypadkowo odkrywają podarte płótna malarza i wmawiają sobie, że ten ostatni jest w stanie zniszczyć jego obrazy, więc poszukiwanie go jest zbyt niebezpieczne. Kiedy wchodzą do obrazu Garance'a, Plume jest ścigany przez Death Reapera ulicami Wenecji, ale udaje mu się go pozbyć z pomocą Magenty. W międzyczasie Toupins złapali Claire i używają jej jako przynęty, aby spróbować go znaleźć.
Ramo w końcu zdaje sobie sprawę, że można użyć farby do malowania wnętrza obrazów. Wtedy wpadł na pomysł, aby przynieść z powrotem do swojego malarstwa zapas farby znaleziony w pracowni: w ten sposób Reufowie i Pafini mogliby zakończyć się tak, jak chcieli. Odkryto również, że autoportret malarza jest zdolny do malowania, a tym samym może przywrócić ludzką postać przyjacielowi Plume'a. Po kilku próbach i błędach Reufowie i Pafini, w tym Plume, kończą się sami. Ramo, Lola, Reufs i Pafini uwalniają Claire w chwili, gdy ma zostać pomalowana na czarno przez kata. Wszystkie postacie, teraz ukończone, mieszają się i malują się szczęśliwie. Ze swojej strony Lola nie zadaje sobie trudu, aby sama dokończyć malowanie, ale nadal szuka malarza. Wychodząc z obrazu, ponownie eksploruje pracownię i kończy przed domem. Tam odkrywa malarkę, która twarzą do wydm maluje morze, otwiera się przed nią rozległy świat ... i nowe pytania, już nie dotyczące jej malarstwa, ale samej rzeczywistości.
Le Tableau to czwarty animowany film fabularny Jean-François Laguionie po Gwen and the Sand Book , The Monkey Castle i The Island of Black Mór . Realizacja Tabeli trwa pięć lat.
Scenariusz filmu napisał Anik Le Ray, który wcześniej pracował z Laguionie przy The Island of Black Mór ; pisze scenariusz do Tableau, kiedy Laguionie kończy L'Île . Oryginalnym pomysłem Anik Le Ray jest zaprojektowanie opowieści na temat stworzenia. Zaczyna od wyobrażenia sobie historii między malarzem a jego modelką. Ale ten pierwszy pomysł wydawał mu się niewystarczający dla filmu, który mógłby zainteresować dzieci. Dodaje do tego kolejny pomysł: niedokończony obraz, w którym postacie pozostały na różnym stopniu ukończenia. Następnie wyobraża sobie hierarchiczne społeczeństwo żyjące na niedokończonym obrazie; opiera się na fikcyjnej biografii Malarza, aby nadać ich spójność różnym obrazom, na których podróżują bohaterowie, z których kilka odpowiada „ weneckiemu ” okresowi Malarza lub nawiązuje do jego miłości lub życia rodzinnego.
Le Ray nie miał ustalonego pojęcia co do stylu malarza podczas pisania scenariusza: wizualny świat filmu został określony dopiero później, kiedy Laguionie opracował go we współpracy z głównym dekoratorem filmu, Jeanem Palenstijnem. Laguionie jako pierwszy wymyśla kontekst historyczny dla postaci Malarza, którego karierę sytuuje w latach 1920-1930 i którego malarskie wpływy określa: inspiruje go Chagall , Matisse , Derain , Bonnard , a także Picasso i Modigliani. niektóre ze starych płócien malarza, oglądane w jego pracowni, są imitacjami. Wybór tego okresu tłumaczy się potrzebą inspiracji filmu malarstwem figuratywnym , przed pojawieniem się malarstwa abstrakcyjnego . Odniesienia do prawdziwych malarzy nie są wyrażone wprost, ponieważ Laguionie nie chciał robić filmu dydaktycznego.
Światy różnych obrazów zostały zaprojektowane tak, aby nie odnosiły się zbyt dokładnie do danego okresu historycznego: w początkowym obrazie kostiumy Toupinów mieszają elementy strojów z różnych stuleci, to samo dotyczy mundurów żołnierzy. na obrazie o wojnie. Wygląd Reufów i Pafinów na obrazie wyjściowym jest bezpośrednio inspirowany techniką malowania na płótnie: imituje szarą i ochrową tonację podkładu, który jest nakładany na płótno. Płótno przed malowaniem, a także szkice z przygotowawcze szkice , które nie są łatwe do modelu w syntetycznych obrazów.
Jean-François Laguionie poświęca dwa lata na stworzenie postaci animatycznej , narysowanego modelu filmu. Uświadamia sobie, że nie jest to ściśle storyboard (nie rysuje planów w pudełkach), ale kolejność ponad 2000 rysunków po jednym na plan, które rysuje na notatniku, filmach, a następnie wspólnie edytuje za pomocą oprogramowania, przed dostosowaniem długości każdego ujęcia, a następnie dokonaniem chwilowego nagrania dialogów, samemu lub z przyjaciółmi. Model jest podstawą do współpracy z producentem filmu. Produkcja miała kilka przerw ze względu na czas potrzebny na zebranie funduszy na film.
Animacja filmu jest produkowana we Francji i Belgii przez francuskie studio Blue Spirit oraz belgijskie studio BE Films. Jeśli zdobienia obrazów są dwuwymiarowe, postacie na obrazie są wzorowane na obrazach syntetycznych, ale z renderowaniem imitującym obraz w dwóch wymiarach. Integracja postaci w dekoracje wymaga szczególnej staranności, aby każdy obraz pojawił się wymyślony przez malarza w dwóch wymiarach: w ten sposób perspektywa jest zredukowana do minimum dla wszystkich scen rozgrywających się wewnątrz stołów. I odwrotnie, pracownia malarza, również wzorowana na obrazach generowanych komputerowo, jest reprezentowana w bardzo realistycznym stylu, ale mimo to zmierza do scenerii teatralnej i stara się wprowadzić atmosferę tajemniczości. Sekwencje, w których bohaterowie obrazów poruszają się po pracowni, pozostawiają większą swobodę animacji. Film wykorzystuje wiele narzędzi komputerowych, ale animacja komputerowa ma na celu odtworzenie efektu pędzla i ruchu tradycyjnej animacji 2D.
W porozumieniu z producentem Laguionie wybiera młodych aktorów z konserwatorium do produkcji głosów bohaterów, aby uniknąć zbyt znanych głosów.
Obraz jest prezentowany we Francji na wernisażu w Paryżu z okazji festiwalu kina dla młodej widowni Pon premier festival le1 st listopad 2011. Następnie trafia do kin23 listopada. Stół spotkał się z bardzo przychylnym przyjęciem przez krytyków. Skonsultowano się wcześniegrudzień 2011witryna AlloCiné podaje filmowi średnio 4,1 na 5 na podstawie czternastu recenzji opublikowanych w prasie; z tych recenzji, cztery dają ocenę maksymalną, siedem - 4 z 5, a trzy - 3 z 5.
Wśród najlepszych krytyków, François-Guillaume Lorrain w Le Point widzi w filmie arcydzieło Jean-François Laguionie ; przywołuje „jeden z najbardziej pomysłowych i poetyckich scenariuszy, jakie zaproponowało nam w tym roku kino francuskie”, pokazując „poszukiwanie siebie, odę do sprawiedliwości, refleksję także nad kreacją” , a także ocenia scenografię „Zapierająca dech w piersiach piękna” . Christophe Carrière w L'Express postrzega ten film jako „cud” . Ocenia film jako wspaniały wizualnie, widzi w jego stylu animacji „wyrzeźbione rzemiosło godne Paula Grimaulta ” , którego wpływ dostrzega również w społecznym wymiarze scenariusza. Philippe Jambet w magazynie filmowym Première szczególnie docenia społeczne i polityczne znaczenie scenariusza, które jest wrażliwe również na artystyczne podejście reżysera, i „zachęca młodych ludzi do myślenia poza czystą i prostą reprezentacją” .
W Le Figaroscope Emmanuèle Frois przyznaje filmowi ocenę 3 na 4 i ocenia, że „ze względu na różne stopnie czytania, liczne odniesienia do Matisse'a, Deraina, Bonnarda… Ten cud animacji jest skierowany w równym stopniu do dzieci jako „dla rodziców” . Krytycy Ouest-France również przyznają filmowi ocenę 3 na 4 i, wrażliwi na „osobliwość” wszechświata Laguionie, wychwalają oryginalność scenariusza i jego społeczną refleksję, obrazowe odniesienia do wszechświata. oraz „podejście wyrafinowanego estetyzmu, który umie czerpać z uniwersalnego dziedzictwa, aby zainstalować świat, który należy tylko do jego twórcy” . W Les Inrockuptibles Vincent Ostria uważa, że „ten stół, który mówi o rysowaniu i malowaniu, jest niewątpliwie najbardziej ambitnym i poetyckim dziełem twórcy filmów animowanych Jean-François Laguionie” .
W dzienniku „ Le Monde” Thomas Sotinel wyraża półgłówną krytykę: docenia „ciągłą inwencję graficzną” , ale krytykuje scenariusz (który uważa za „wyrafinowany i naiwny” ) za objazdy, które według niego tracą widok pomysłu wyjazdu w części filmu. Uważa on, że „spektakl z tych obrazów animowanych według prawa, które nie należą do rynku w trzecim wymiarze jest tak orzeźwiający, tak satysfakcjonujące, że będzie jeden wybaczyć tabela za to, że folia niedoskonałe” .
Kiedy pojawia się w kinach 23 listopada, Tabela jest używana w 100 egzemplarzach. W drugim tygodniu zgromadził 28188 widzów i po dwóch tygodniach zgromadził 49 540 zgłoszeń. W trzecim tygodniu film zgromadził 45133 widzów i 140 961 widzów.
Film jest jednym z filmów nominowanych do Cezara dla najlepszego filmu animowanego na 37 th ceremonii Cezara w 2012 roku.
Le Tableau zdobył nagrodę dla najlepszej muzyki na Międzynarodowym Festiwalu Filmów dla Dzieci w Chicago w 2012 roku.