Niebieskie niebo

Niebieskie niebo
Język Francuski
Autor Georges Bataille
Gatunki Krótka
powieść Powieść erotyczna
Data utworzenia Maj 1935
Data wydania 1957
Kraj Francja
Redaktor Jean-Jacques Pauvert
ISBN 10 0-89396-004-7
ISBN 13 978-0-89396-004-9

Le Bleu du Ciel to krótka powieść przez Georges Bataille zakończona wMaj 1935, ale ukazał się, po pewnych zmianach dokonanych przez autora, dwadzieścia dwa lata później, w 1957 roku, w wydaniach Jean-Jacques'a Pauverta . Został wznowiony w 1971 roku w tomie III ( Dzieła literackie ) Dzieł wszystkich Georgesa Bataille'a autorstwa Gallimarda . W tym tomie towarzyszą mu Madame Edwarda , Le Petit , L'Archangélique , L'Impossible , La Scissiparité , L'Abbé C. , L'Etre undifferentiié est rien . Można go również znaleźć w pełnej edycji Romans et Récits w Bibliothèque de la Pléiade , wydanej przez Gallimard w 2004 roku .

Geneza i kontekst

Geneza i losy tej powieści są dość burzliwe. Bataille po raz pierwszy opublikował tylko kilka stron wcześniejszego tekstu zatytułowanego Le Bleu du ciel (który ma niewiele wspólnego z powieścią, poza tytułem i sekwencją „mitologicznych fantazji”, które dotyczą głównie L'Anus. Solar ) w n O  8Czerwiec 1936z Minotaur przeglądu , tekst napisany wSierpień 1934i podjęty ponownie, z pewnymi modyfikacjami, w rozdziale L'Experience Interior (Gallimard, 1943) o torturach i ekstazie religijnej. W recenzji tych kilka stron towarzyszyło wierszowi André Massona „Ze szczytu Montserrat”, reprodukcji jednego z jego obrazów z 1935 r. „Aube à Montserrat” oraz fotografii „Paysage aux prodiges”, będącej echem spędzonej nocy na Montserrat , o czym opowiadał André Masson.

Powieść została napisana w chwili „wściekłości”, słowa, które tak często pojawia się piórem Bataille'a, gdy zaczynał pisać esej, jako kontynuacja jego tekstu „Psychologiczna struktura faszyzmu” (opublikowanego w 1933 r. w La Critique sociale ), którego nie dokończy: Le Fascisme en France , z którego pozostały tylko strony przygotowawcze i kilka linijek. Myślałem o tej powieści przynajmniej od tamtej poryWrzesień 1934Bataille początkowo planuje nadać mu tytuł Les Présages . Sam Bataille w swoim „Przedmowie” do powieści przywołuje tę „wściekłość” na wzór „zasady” pisania, wściekłości, bez której byłby ślepy na możliwości przesady i która charakteryzuje jego pisarstwo. pisanie:

„  Trochę więcej, trochę mniej, każdy człowiek jest zawieszony w opowieściach do powieści, które ujawniają jego wieloraką prawdę o życiu. Tylko te historie, czytane czasami w transach, stawiają go przed losem. […] Opowieść ujawniająca możliwości życia niekoniecznie wzywa, ale wzywa do chwili wściekłości, bez której jej autor byłby ślepy na te nadmierne możliwości . Wierzę w to: tylko dusząca, niemożliwa próba daje autorowi drogę do odległej wizji, na którą czekał czytelnik znużony bliskimi ograniczeniami narzuconymi przez konwencje. Jak rozwodzić się nad książkami, do których autor nie był znacząco ograniczony? "

I twierdząc, że pisanie jest ciężkie, aby udusić czytelnika, dodaje: „Chciałem mocno się wypowiedzieć. "

Aby stworzyć swoją powieść, Bataille ponownie wykorzystuje poprzednie teksty: po pierwsze, aby otworzyć książkę, podejmuje skandaliczną historię „Brudna” (datowaną w zmienny sposób: 1925, 1926, 1928 lub 1929), która będzie pozostałością powieść zniszczona, „dość głupia literatura”, zatytułowana W.-C. , o której wspomina w Le Petit (wydanej w 1943 r. pod pseudonimem Louis Trente). W pierwszej podejmuje też serię aforyzmów, które przywołują zarówno projekt „Szyszynki” (zrodzony około 1927), jak i „Słoneczny odbyt” (1931). Stąd od wprowadzenia, umieszczonego pod znakiem Dirty (po angielsku brudny, brudny), „prowokacyjny skrót” Dorothei, kobiety kochanej przez narratora Troppmanna, z którą oddaje się pijaństwu i pijaństwu. Skaza do wyczerpania. i wstręt, powieść pogrąża czytelnika w szale pomieszanym z radością i przerażeniem, ukazując człowieczeństwo na granicy zwierzęcia i boskości. Historia zaczyna się od tego zdania: „W tętniącej życiem londyńskiej dzielnicy, w jednej z najbrudniejszych pstrokatych miejsc, w piwnicy, Brudny był pijany. To było w ostatnim stopniu ”.

Tekst

Bataille opowiada o kilku miesiącach życia ekscesowego Henri Troppmanna, który jest narratorem, wędrującym w poszukiwaniu tożsamości po Europie, w Londynie , Paryżu , Barcelonie i Trewirze , w towarzystwie swoich przyjaciół Dirty, Lazare. I Xénie. Poprzez te postacie kobiet, pomiędzy halucynacjami, koszmarami a rzeczywistością, Troppmann za każdym razem doświadcza ambiwalentnych uczuć zdominowanych przez udrękę, szloch i pragnienie samozniszczenia. Podczas gdy czuje podziw i formę miłości do pierwszego, drugi służy jako powiernik, aby oczyścić się z jego seksualnych odchyleń (nekrofilii) i najbardziej haniebnych tajemnic (jego bezsilność w łóżku z Brudnym), a trzeci jako substytut jego żona Edith, którą przyznaje się do bezwstydnego oszukiwania.

Ale dzięki tej osobistej historii historia sprawia, że ​​czujemy się bezczynni i zniesmaczeni przed światem, który ma ruszyć w otchłań. We wszystkich scenach po wprowadzeniu, w których narrator oddaje się rupieciu aż do wyczerpania, widzimy, jak sam siebie niszczy, jakby „uciekając w obłąkaną rzeczywistość”, przez picie, nadmiar i tuż przed jego śmierć zmusza Xénie, młodą dziewczynę, która próbuje go uratować, do nieprzyzwoitych gestów. Dziwna postać Lazare (któremu Boris Souvarine zarzucał Bataille, że ma za modelkę Simone Weil ) jest brzydką, dobrą, inteligentną kobietą i działaczką polityczną, której obecność jest potrzebna Troppmannowi: „Zastanawiałem się przez chwilę, czy paradoksalnie była nie najbardziej ludzką istotą, jaką kiedykolwiek widziałem ”. Druga część pracy, której „wróżby” jawią się jako zapowiedź nadchodzącej katastrofy, rozgrywa się w Barcelonie, w środku zamieszek, zapowiadających wojnę domową. Ale narrator stopniowo zdaje sobie sprawę, że zmarnował swoje życie i że jego „marzenie o rewolucji”, jego eskapada do Hiszpanii były tylko bezużyteczną ucieczką, uważając się w końcu za „psa ciągnącego za smycz”. "

Koniec powieści rozgrywa się w Niemczech, w Trewirze. W ostatnim rozdziale, zatytułowanym „Dzień zmarłych”, Troppmann i Dirty angażują się w miłosną rozpustę na gwiaździstym cmentarzu: „Ziemia pod tym ciałem była otwarta jak grób, jej nagi brzuch otworzył się przede mną jak chłodny grób . Byliśmy oszołomieni, kochając się nad gwiaździstym cmentarzem. Ostatnim spektaklem, na który przybywa narrator po opuszczeniu Dirty Party w podróży, jest koncert grupy Hitlerjugend, przerażający i obsceniczny spektakl, który czuje jak „przypływ morderstw”, zwiastujący kataklizm. … przyjść ”, zaklęcie, które wzywało do wojny i morderstwa. [...] Halucynowani przez nieograniczone pola, na które pewnego dnia posuwali się naprzód śmiejąc się w słońcu: zostawiliby za sobą umierających i umarłych. "

Bibliografia referencyjna

Uwagi i odniesienia

  1. Jean-François Louette, „Notice Le Bleu du ciel  ”, w Rzymie i opowiadaniach , przedmowa Denisa Holliera, wydanie opublikowane pod kierunkiem Jean-François Louette, Paryż, Gallimard, wyd. „Biblioteka Pléiade”, 2004, s.  1035 . Na końcu rękopis powieści znajduje się: „Tossa, maj 1935”. To katalońska wioska Tossa de Mar , w której Bataille mieszkał przez jakiś czas w domu swojego przyjaciela André Massona .
  2. Laffont-Bompiani 1990 , s.  466
  3. To wydanie jako jedyne przedstawia, poza ostatecznym tekstem opublikowanym w 1957 r., Rękopis z 1935 r., Pierwotną wersję, która według Jean-François Louette jest „bardziej bezpośrednia, ustna, bardziej brutalna” informuje ”, że tekst z 1957 r.”, Notatki o „Around the Blue of the Sky  ”, w Romans et Récits , Gallimard, rozdz . „Biblioteka Pléiade”, 2004, s.  1103 .
  4. Zobacz zawartość tego wydania Minotaura . Minotaur (1933-1939) kompletne streszczenia wszystkich wydań przeglądów literackich
  5. Georges Bataille, The Interior Experience , „Część trzecia: poprzednicy tortur (lub komedii)”, Dzieła kompletne , t. V, Paryż, Gallimard, 1973, s.  92-97 .
  6. Opublikowane przez Jean-Paula Cléberta w „Georges Bataille and André Masson”, Les Lettres nouvelles , maj 1971, zebrane w Georges Bataille, Complete Works , t. V, Paryż, Gallimard, 1973, s.  438-439 .
  7. Na przykład w „The big toe”, artykuł opublikowany w czasopiśmie Documents w listopadzie 1929 r .: „W życiu ludzkim występuje wściekłość, gdy widzi, że jest to przemieszczanie się śmieci do ideału i od ideału do ideału. junk ”, Complete Works , t. I, Paryż, Gallimard, 1970, s.  200-201 . Albo w innym artykule w Documents , „Le Jeu lugubre” (grudzień 1929): „Chodzi tylko o to, by wiedzieć, jak można wykazać się wściekłością; jeśli tylko chcemy wirować wokół więzień jak szaleni, albo je obalić ”, Complete Works , t. I, str.  211 . W Erotyce napisze też, że z pożądaniem seksualnym „wściekłość nagle ogarnia istotę”, Complete Works , t. X, Paryż, Gallimard, 1987, s.  106 .
  8. Francis Marmande 1985 , s.  131. Zobacz te fragmenty rękopisów w Dziełach wszystkich , t. II Pisma pośmiertne 1922-1940 , Paryż, Gallimard, 1970, s.  205-2013 .
  9. nawiązanie do balecie złożonej z Symphony n O  5 o Czajkowskiego , wspólnej pracy i choreografa Leonid Miasin a malarz i przyjaciela Bataille, Andre Masson  ; wspomniany przez Jean-François Louette, „Notice Le Bleu du ciel  ”, w Romans et Récits , Gallimard, rozdz . „Biblioteka Pléiade”, 2004, s.  1035 . Bataille zachowuje to słowo w tytule pierwszej części drugiej części: „Zły omen”.
  10. Le Bleu du ciel , w Romans et Récits , Gallimard, rozdz . „Biblioteka Pléiade”, 2004, s. 111.
  11. Z datą 1928 r., Ten Brudny rozdział został opublikowany oddzielnie w 1945 r. W zbiorze „L'Âge d'or”, pod redakcją Henri Parisot , wydania Fontaine, z okładką Mario Prassinosa .
  12. Jean-François Louette, „Notice Le Bleu du ciel  ”, w Rzymianie i opowiadaniach , Gallimard, wyd. „Biblioteka Pléiade”, 2004, s.  1036 i s.  1041 . Ta opowieść mogłaby zostać napisana w 1925 lub 1926 roku. Ponadto część autobiograficzna Le Petit nosi tytuł „W.-C. Przedmowa do historii oka  ”.
  13. Na imię, bitwa była inspirowana przez słynnego mordercy z XIX th  century, Jean-Baptiste Troppmanna , na którym Pierre Bouchardon opublikował książkę zatytułowaną Troppmanna Albin Michel w 1932. Nazwa ta, rezonanse zarówno w języku francuskim i niemieckim, dała początek wielu glosom, od Bernda Mattheusa po Susan S. Suleiman, w tym Francisa Marmande , analizy przywołane przez Jean-François Louette, w Notes du Bleu du ciel , Romans et Récits , Gallimard, wyd . „Biblioteka Pléiade”, 2004, s.  1080-1081 . Należy również pamiętać, że nazwisko to wspomina Lautréamont w swoich Poésies I (1870) i Rimbaud w Album zutique (1872). Ponadto w 1943 r. Bataille wskazuje w swojej relacji Le Petit , że nadał „autorowi WC pseudonim Troppmanna” Le Petit , w Romans et Récits , Gallimard, rozdz . „Biblioteka Pléiade”, 2004, s.  364 .
  14. Le Bleu du ciel , w Liście do Rzymian i opowiadaniach , str.  113 .
  15. Le Bleu du ciel , w Romans et Récits , str.  148 .
  16. Michel Surya 2012 , s.  336. Georges Bataille poznał Simone Weil w 1931 r. W czasach „Demokratycznego Kręgu Komunistycznego” Borisa Souvarine'a oraz podczas jego współpracy z recenzją La Critique sociale . Michel Surya precyzuje również, że jeszcze przed zaręczynami z hiszpańskimi republikanami w 1936 roku Simone Weil latem 1933 roku przebywał w Barcelonie (zgodnie z tym, co wskazuje historia Battle) z Aimé Patri.
  17. Le Bleu du ciel , w Romans et Récits , str.  186 .
  18. Le Bleu du ciel , w Liście do Rzymian i opowiadaniach , str.  189 .
  19. Le Bleu du ciel , w Liście do Rzymian i opowiadaniach , str.  200 .
  20. Le Bleu du ciel , w Liście do Rzymian i opowiadaniach , str.  205 .

Linki zewnętrzne